του Τζόσεφ Πηρς, μελετητή και βιογράφου του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν
Aν ο Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν είναι ακόμα στον τάφο του, είμαστε σίγουροι ότι θα στριφογυρίζει εκεί μέσα. Ο λόγος για αυτήν την σύγχυση είναι η Γκολουμοποίηση της Μέσης Γης από την προσεχή τηλεοπτική σειρά που φέρνει το όνομα “Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών”. Αυτή η νέα προσαρμογή που γίνεται από έναν από τους Τυράννους της Τεχνολογίας (σμ εννοείται η Amazon, της οποίας το όνομα ο Πήρς απαξιοί και να αναφέρει), οι οποίοι είναι οι σκοτεινοί άρχοντες του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας, θα αντανακλά το παραμορφωμένο και γκολουμοποιημένο zeitgeist (πνεύμα της εποχής) αντανακλώντας την κουλτούρα θανάτου και την δικτατορία του σχετικισμού και αποδεικνύοντας ότι ο Τόλκιν είχε δίκιο στην επιβεβαίωση του ότι τα παραμύθια κρατούν ένα καθρέπτη μπροστά στον άνθρωπο. Αυτή η νέα “εκδοχή” θα είναι μια διαστρέβλωση και αντιστροφή του ηθικού οράματος του έπους του Τόλκιν, αλλά θα είναι μια πιστή αντανάκλαση της ασχήμιας της ίδιας της διαστροφής και αυτών που έχουν δημιουργήσει την κακοποίηση του κειμένου .
Aν θέλαμε να αναζητήσουμε τι θα σκεφτόταν για την διαστρέβλωση του έργου του, μπορούμε να την βρούμε στην ανταπόκριση του προς τρεις Αμερικανούς επιχειρηματίες, τον Φόρρεστ Τζ. Άκερμαν, τον Μόρτον Γκράντυ Ζίμμερμαν και τον Αλ Μπρόνταξ, οι οποίοι του έδειξαν σχέδια για μια προτεινόμενη διασκευή του “Άρχοντα των Δακτυλιδιών”σε ταινία κινουμένων σχεδίων. Ο Τόλκιν εντυπωσιάσθηκε από “αυτές τις πραγματικά εντυπωσιακά καλές εικόνες”, τις οποίες ανακουφίσθηκε όταν ανακάλυψε ότι ήταν “περισσότερο στο πνεύμα του Ράκαμ παρά του Ντίσνεϋ”, όμως τον απώθησε η ιστορία. “Οι άνθρωποι καβαλλικεύουν τους Αετούς με την παραμικρή δικαιολογία” παραπονέθηκε στον εκδότη του και “Το Λόριεν γίνεται ένα κάστρο παραμυθιού με “όμορφους μιναρέδες”. Χειρότερα από όλα ήταν η περιγραφή του “λέμπας”, του ψωμιού που φτιάχνουν τα εξωτικά ειδικά για τα μεγάλα ταξίδια και τα οποία είναι αλληγορικά συνδεδεμένο με την Θεία Ευχαριστία, ως “συμπυκνώματα τροφής”. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι ο Τόλκιν διέκοψε τις διαπραγματεύσεις με τους μεγιστάνες του κινηματογράφου σε μια προσπάθεια του να διατηρήσει και να προστατέψει το επικό δημιούργημα από την επίθεση τέτοιας μπαναλιτέ και ανοησίας.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα σκεφτόταν ο Τόλκιν για την κινηματογραφική προσαρμογή του Πήτερ Τζάκσον στον “Άρχοντα των Δακτυλιδιών”, όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πάλεψε πολύ για να φερνει στο νού το επικό πνεύμα του πρωτότυπου έργου και να αποφύγει να προκαλέσει την οργή της παγκόσμιας βάσης οπαδών του Τόλκιν. Στην πραγματικότητα, μέρος της στρατηγικής του μάρκετινγκ της ταινίας ήταν να κερδίσει τις καρδιές των οπαδών του Τόλκιν με βεβαιώσεις ότι ο σκοπός ήταν να παραμείνει πιστή στα βιβλία. Όσοι περίμεναν τα χειρότερα, συμπεριλαμβανομένου του συγγραφέα αυτού του κειμένου, εξεπλάγησαν ευχάριστα κατά το μεγαλύτερο μέρος, από την πιστότητα των ταινιών στο κείμενο του Τόλκιν ακόμα και αν συμπεριλάμβανε κάποιες φανερές και μερικές φορές σκανδαλώδεις εξαιρέσεις.
Το ίδιο δεν μπορεί να λεχθεί για την θλιβερά κακή προσαρμογή του “Χόμπιτ”. Ελπίζοντας ξεκάθαρα να εκμεταλλευτεί την επιτυχία των ταινιών του “Αρχοντα των Δακτυλιδιών” και υποφέροντας από την πλεονεξία της “αρρώστιας του δράκου”, η οποία είναι η ρίζα όλου του κακού στο “Χόμπιτ”, ο Τζάκσον πήρε εξωφρενικές ελευθερίες, μεταμορφώνοντας την λιτά μεγαλοπρεπή παιδική ιστορία του Τόλκιν σε μια παρωδία και μια φάρσα εθισμένες στην τεχνολογία και δημιουργημένες μέσω κομπιούτερ.
Ας κλείσουμε με το να αναλογισθούμε λίγο βαθύτερα το πνεύμα που θα κυριαρχεί στην νέα παραγωγή του “Άρχοντα των Δακτυλιδιών” από τον Τύραννο της Τεχνολογίας. Yπάρχει συζήτηση να προστεθεί λίγο σαγηνευτικό μπαχαρικό με το να εισάγουν ερωτικές σκηνές και μας έχουν υποσχεθεί ότι το Σάιρ θα προσαρμοσθεί στην δικτατορία της επιμονής του σχετικισμού σε αυτό που αποκαλεί “πολυπολιτισμό”. Το πρώτο θα αφαιρέσει το πέπλο της αγνότητας, το οποίο ντύνει το έργο του Τόλκιν, αντικαθιστώντας την αγάπη της αυτοθυσίας που δίνει ζωή στην Μέση Γη του Τόλκιν με το πνεύμα της εγωκεντρικής και τρυφηλής λαγνείας. Θα μετατρέψει τον θεατή σε έναν ηδονοβλεψία, παραμορφώνοντας τον με την δύναμη του Δακτυλιδιού, το οποίο ενώνει όλα στο σκοτάδι αντί να τον μεταλλάξει με την δύναμη, η οποία καβαλλικεύει πάνω από όλες τις σκιές.
O καινούργιος Αρχοντας των Δακτυλιδιών υποσχεται σκηνές σεξ, όπως το Game of Thrones
Όσο αφορά το να κάνεις το Σάιρ “πολυπολιτιστικά” αποδεκτό, η παραγωγή του “Άρχοντα των Δακτυλιδιών” από τον Τύραννο της Τεχνολογίας απλώς θα επιβάλει πάνω στην αυθεντική κουλτούρα του Σάιρ, την μονοκουλτούρα της παγκοσμιοποίησης, την οποία ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός του Τυράννου της Τεχνολογίας επιζητά να επιβάλλει σε όλο τον κόσμο. Η Μέση Γη, την οποία επινόησε ο Τόλκιν ήταν αυθεντικά πολυπολιτισμική. Η κουλτούρα των χόμπιτς είναι η δικιά τους κουλτούρα, είναι μια κουλτούρα από τον λαό, ριζωμένη στους ανθρώπους, η οποία έχει περάσει από γενιά σε γενιά. Με τον ίδιο τρόπο η κουλτούρα του Ρίβεντελ και του Λοθλόριεν είναι αυθεντικά κουλτούρα των εξωτικών που πέρασε από γενιά σε γενιά στην διάρκεια αμνημόνευτων χιλιετιών. Η κουλτούρα του Ρόχαν και του Γκόντορ, η κουλτούρα των ανθρώπων, είναι η ίδια αυθεντική και διακριτή από τις κουλτούρες των χόμπιτς και των εξωτικών, όπως είναι διακριτή η μία από την άλλη. Και μετά υπάρχει ο εχθρός της υγιούς πολιτιστικής ποικιλομορφίας, η κουλτούρα θανάτου του Μόρντορ, η οποία απεχθάνεται την πολιτιστική ποικιλιομορφία των λαών της Μέσης Γης, προσπαθώντας να επιβάλει την παγκόσμια πυροσφραγίδα ή την ποταπότητα των Όρκς, η οποία σημαδεύεται με το Μάτι του Σάουρον πάνω σε όλους τους ανθρώπους.
Η κουλτούρα θανάτου του Μόρντορ, όπως η κουλτούρα θανάτου του Τύραννου της Τεχνολογίας, αναζητά να εξαλείψει την γνήσια πολιτιστική πολυμορφία, τα πολυποίκιλα φρούτα των λαϊκών κουλτούρων των ελεύθερων ανθρώπων του κόσμου, όπου ο καθένας από αυτούς στις κομητείες με μέγεθος των χόμπιτ, για να τα αντικαταστήσει με μια πολυπολιτισμική μονοκουλτούρα όπου το “ένα μέγεθος κάνει για όλους” και όπου κανείς λαός δεν τραγουδάει τα τραγούδια του, αλλά όλοι ακούνε σε μια παγκόσμια μαρκεταρισμένη “παγκόσμια” μουσική. Αυτή η “πολυπολιτισμικότητα”, την οποία ο Τύραννος της Τεχνολογίας επιβάλλει πάνω στο Σάιρ στην Μέση Γη και τις κομητείες του κόσμου δεν είναι παρά ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός της πλουτοκρατίας της παγκοσμιοποίησης. Ξεριζώνει όλα τα όμορφα και πολυποίκιλα λουλούδια της αυθεντικής τοπικής και εθνικής κουλτούρας, αντικαθιστώντας την με ένα “μπραντ” πλαδαρής μονοχρωματικής μονοκουλτούρας. Είναι η αντικατάσταση του φάσματος όλων των χρωμάτων με τις 50 αποχρώσεις του γκρι.
Δεν χρειάζεται να πούμε ότι αυτοί με μια ελάχιστη σωφροσύνη και σοφία που λατρεύουν την ελευθερία είναι πολύ έξυπνοι και θα αποφύγουν να δουν καινούργια “προσαρμογή” του “Άρχοντα των Δακτυλιδιών” το οποίο μπορεί να μοιάζει με μία από τις πέτρες παλαντίρ, τις πέτρες (ουσιαστικά κρυστάλλινες μπάλλες) που βλέπουν γεγονότα που συμβαίνουν μακρυά και οι οποίες επιτρέπουν τον Σκοτεινό Άρχοντα (Σάρουμαν) να θρέψει με την προπαγάνδα του, ώστε όποιος είναι αρκετά βλάκας για να δει μέσα σε αυτές. Ο Ντένεθορ ξόδεψε τόσο πολύ καιρό για να κοιτάζει σε μία από αυτές τις πέτρες, που πίστεψε ότι η νίκη του Σκοτεινού Άρχοντα είναι αναπόφευκτη, αυτοκτονώντας σε μια πράξη μεγάλης απελπισίας. Δεν είναι σύμπτωση ότι παλαντίρ σημαίνει αυτός που βλέπε μακριά και μπορεί να μεταφραστεί ως τηλε-όραση, το οποίο ήταν σίγουρα η πρόθεση του Τόλκιν.
Διαλέγοντας να παρακολουθήσει κανείς την παλαντίρ εκδοχή του “Άρχοντα των Δακτυλιδιών” που ετοιμάζει ο Τύραννος της Τεχνολογίας είναι σαν να παίζει κανείς με την φωτιά. Είναι σαν να παίρνεις την προοπτική του Ντένεθορ. Είναι πολύ καλύτερο να κάνει κανείς μια σιωπηλή διαμαρτυρία ενάντια σε αυτήν την βεβήλωση της Μέσης Γης με το να διαλέξει ένα αντίτυπο του κλασσικού έργου του Τόλκιν και να το διαβάσει και να το ξαναδιαβάσει. Με αυτό όχι μόνο θα κάνει τον διάβολο και τους παγκοσμιοποιητές υπηρέτες του να ντραπούν, θα μας φέρει πιο κοντά στον Θεό, στον οποίο ο Τόλκιν απευθύνεται σε αυτό που ο ίδιος περιέγραψε ως το “κατά βάση θρησκευτικό και Καθολικό έργο” του.
O Joseph Pearce (Tζόσεφ Πηρς) είναι ο συγγραφέας πολυάριθμων βιβλίων, τα οποία συμπεριλαμβάνουν τα εξής: The Quest for Shakespeare (Αναζητώντας τον Σαίξπηρ), Tolkien: Man and Myth (Τόλκιν: Ο άνθρωπος και ο μύθος) , Tolkien: Man and Myth (Τόλκιν: Ο άνθρωπος και ο μύθος), The Unmasking of Oscar Wilde (Το ξεσκέπασμα του Όσκαρ Ουάιλντ) , C. S. Lewis and The Catholic Church (Ο Κ. Σ. Λιούις και η Καθολική Εκκλησία), Wisdom and Innocence: A Life of G.K. Chesterton (Σοφία και Αθωότητα : Μια βιογραφία του Γ.Κ. Τσέστερτον), Solzhenitsyn: A Soul in Exile (Σολζενίτσυν: Μια ψυχή στην εξορία), Old Thunder: A Life of Hilaire Belloc (Παλιός κεραυνός: Μια βιογραφία του Ιλαίρ Μπέλοκ) και Small Is Still Beautiful: Economics as Families Mattered (Το μικρό είναι ακόμα όμορφο: Τα οικονομικά σαν να μετρούσαν οι οικογένειες).
