του Τηλέμαχου Χορμοβίτη
Eίδα κι εγώ την νέα σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, με την οποία -όπως με ενημερώνουν έγκυρα σάιτ- “έπαθε παράκρουση το Twitter”.
Ήδη από τα πρώτα λεπτά του πρώτου επεισοδίου ξετυλίχτηκαν μπροστά μου όλα τα κλισέ της ορθοπολιτικής μυθοπλασίας που έχουμε δει άπειρες φορές τα τελευταία χρόνια στις ταινίες του Χόλυγουντ και στα σήριαλ του Netflix (τόσα χρόνια ο Παπακαλιάτης αντιγράφει ιδέες από εκεί, τώρα ήρθε η ώρα να αντιγράψει και τις ιδεοληψίες τους) : η “οπισθοδρομική” επαρχία που είναι βουτηγμένη μέσα στην υποκρισία και το ψέμα, οι παραδοσιακές πυρηνικές οικογένειες που είναι πάντα δυσλειτουργικές και προβληματικές και όπου πίσω από τις κλειστές πόρτες κρύβονται απιστίες, βία και καταπίεση, η γυναίκα-θύμα που κακοποιείται από τον άνδρα-αφέντη, ο γκέι που υφίσταται την ομοφοβία της στενόμυαλης κοινωνίας.
Βέβαια, κάτι τέτοια απλοϊκά στερεότυπα όχι μόνο καταστρέφουν την τέχνη και τη μυθοπλασία αλλά διαστρεβλώνουν και τη σημερινή πραγματικότητα που είναι σαφώς πιο σύνθετη : οι πιο συντηρητικές αξίες της επαρχίας έχουν και πολλά θετικά, οι περισσότερες οικογένειες, παρά τα προβλήματα τους, λειτουργούν καλά και αποτελούν στήριγμα και καταφύγιο για τα μέλη τους , οι γυναίκες έχουν κατακτήσει την πλήρη ισότητα ενώ οι γκέι είναι πιο ελεύθεροι από ποτέ. Αλλά όταν θες να κάνεις πολιτική προπαγάνδα, είναι φυσικό η αλήθεια να μην σε πολυενδιαφέρει.
Και το πιο αστείο είναι πως όλοι αυτοί οι προοδευτικούληδες που φτιάχνουν τέτοιες σειρές και ταινίες είναι πεπεισμένοι πως βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή της επανάστασης, όταν στην πραγματικότητα αυτό που μας σερβίρουν είναι ό,τι πιο κομφορμιστικό, συμβατικό και ρουτινιάρικο υπάρχει, αφού -συνειδητά ή όχι- απλά προωθούν το επίσημο αφήγημα του φιλελεφτ καθεστώτος που κυριαρχεί όπου και αν γυρίσεις το βλέμμα σου : από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια μέχρι τα ΜΜΕ και την πολιτική.
Κατά τ’ άλλα, ήδη νοστάλγησα τα παλιά καλά χρόνια που ο Παπακαλιάτης απλά διακόρευε τις μάνες της ελληνικής επικράτειας και δεν μας έκανε woke κατήχηση.
