του Γιώργου Σταφυλά συγγραφέα
Βλέποντας την ταινία και αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ σκέφτηκα να γράψω ένα κείμενο, όχι σαν τις συνηθισμένες παρουσιάσεις – κριτικές ταινιών αλλά ένα κείμενο που να μεταφέρει ένα απαισιόδοξα αισιόδοξο μήνυμα.
Το μήνυμα ξεκινούσε έτσι μέσα στο μυαλό μου: Σηκωθείτε απ όπου κι αν είστε και δοξολογείστε τον Θεό με δάκρυα στα μάτια. Μπορείτε να απολαύσετε ακόμα μια κανονική ζωή. Έστω και με παραχωρήσεις στην ”Νέα Κανονικότητα”. Μπορείτε να πάτε στον χασάπη και να αγοράσετε 1 κιλό μοσχάρι. Δώδεκα ευρώ κοστίζουν μάξιμουμ. Ή πέντε χοιρινές μπριζόλες με ένα δεκάρικα. Ύστερα μπορείτε να πάτε στο σούπερ μάρκετ και να αγοράσετε γάλα, αυγά και κάθε είδους φρούτα και λαχανικά από τον μανάβη. Και όλα αυτά με 20 25 ευρώ. Ναι μπορείτε ακόμα να βάλετε 30 ευρώ βενζίνη και να πεταχτείτε για μια κοντινή απόδραση στην φύση.
Και ύστερα μπορείτε να γράψετε στα παλαιότερα των υποδημάτων σας την Ευρωπαϊκή Ενωση, τον Μπίλ Γκέιτς η τον πρωθυπουργό. Μπορείτε να διαβάσετε βιβλίο σε κανονικό χαρτί, μπορείτε να αγοράσετε ένα πακέτο τσιγάρα και να τα φουμάρετε παρέα με όποιον κάνετε κέφι και ρίξετε ακόμα κι ένα τρικούβερτο γλέντι.
Και ξέρετε γιατί μπορείτε; Γιατί ακόμα ΔΕΝ έχουν κυριαρχήσει οι τρελοί της οικολογίας και της ιατρικής υστερίας που επιδιώκουν να ελέγξουν κάθε πτυχή της ζωής σας. Κάντε τα τώρα λοιπόν, αυτό είναι το μήνυμα που ήθελα να σας μεταφέρω, πριν γίνει ο κόσμος σαν και αυτόν που περιγράφεται στην ταινία Soylent Green.
Πηγαίνετε τώρα στην φύση πριν ψηφιστούν οι κλιματικοί νόμοι που θα σας το απαγορεύουν γιατί κάθε δέντρο θα θεωρείται προστατευόμενο είδος. Φάτε τώρα τις μπριζολάρες σας πριν περιορισθεί δραματικά η κτηνοτροφία, πριν φτάσει να στοιχίζει μισό κιλό μοσχάρι 250 δολάρια, φάτε τώρα ότι φρούτο και λαχανικό υπάρχει πριν μόνες σας τροφές γίνουν η μεταλλαγμένη σόγια και το συνθετικό κρέας.
Ζήστε φυσικά, πολεμήστε με κάθε τρόπο την μετάβαση στην ψηφιακή εποχή. Πολεμήστε την ψηφιοποίηση της ζωής την ιεροποίηση των data σαν να ήσαστε Λουδίτες στις αρχές του 1800. ”Σπάστε” τις μηχανές αρνηθείτε την εικονική πραγματικότητα ΤΩΡΑ, ΣΗΜΕΡΑ, όσο ακόμα είναι νωρίς γιατί μετά….
Μετά έρχεται το SOYLENT GREEN (η “Νέα Υόρκη, Έτος 2022 μ.Χ” στα καθ’ημάς).
Δείτε αυτή την ταινία και θα αντιληφθείτε τι σας λέω. ‘Ηδη καταρτίζονται οι λεγόμενοι κλιματικοί νόμοι αφού πρέπει να «σώσουμε» την φύση. Το επόμενο βήμα είναι να μην μπορούμε να την δούμε καθόλου. Στην COP26 αποφάσισαν τον περιορισμό των εκπομπών μεθανίου κατά 40% μέχρι το 2030. Αυτό σημαίνει ότι εκατομμύρια άνθρωποι που απασχολούνται στον πρωτογενή τομέα θα μείνουν άνεργοι(να γιατί σκέφτονται να εφαρμόσουν το basic global income).
Δεν είναι μακριά η ημέρα που ένα κομμάτι κρέας το οποίο σήμερα μπορεί να αγοράσει οποιοσδήποτε θα καταστεί πολυτέλεια προσεγγίσιμη μόνο από πλούσιους. Και δεν είναι μακριά η ημέρα που δεν θα σου επιτρέπεται να μετακινηθείς παρά μόνο με ένα λεκτικό κουβαδάκι που για να βγάλει 200 χλμ με ταχύτητα χελώνας θα χρειάζεται μια ημέρα φόρτισης στην πρίζα ενώ οι πλούσιοι θα συνεχίσουν να διατηρούν τα super car τους και τα ιδιωτικά τζετ τους.
Ήδη το σκηνικό στήνεται με τις αποφάσεις που παίρνονται στην Γλασκώβη ώστε αύριο ο σημερινός κανονικός άνθρωπος,, αυτός που απολαμβάνει όλα όσα μας φαίνονται αυτονόητα, να θεωρείται τρομοκράτης. Ναι, οικοτρομοκράτης. Νέα κανονικότητα νέες κατηγορίες εγκληματιών. Και οι ανεμβολίαστοι θα θεωρούνται βιο τρομοκράτες. Και επειδή οι νέες γενιές θα μεγαλώσουν με αυτές τις συνθήκες αυτή η ζωή θα τους φαίνεται η ”κανονική ζωή. Γιατί δεν θα έχουν δει ποτέ πως ήταν η ζωή πριν. Ακριβώς αυτό συνέβαινε και στην ταινία. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ήξεραν πόσο όμορφος είναι ο κόσμος. Δεν τον είχαν δει ποτέ.
Υπάρχει στην ταινία μια σκηνή όπου ο ένας από από τους βασικούς πρωταγωνιστές επιλέγει να πεθάνει. Είναι γέρος, έχει σιχαθεί αυτή την ζωή και η ανάμνηση του παλιού κόσμου του φέρνει πόνο. Θέλει να δραπετεύσει από την ασχήμια και την μιζέρια πού τυλίγει γύρω του τα πάντα σαν παράξενο σαρκοβόρο φυτό της ζούγκλας.
Για όποιον δεν αντέχει άλλο αυτόν τον κόσμο το φιλεύσπλαχνο κράτος το οποίο αντιπροσωπεύεται από μια υπερ εταιρεία, έχει εφεύρει ένα ευθανασίας. Σε έναν ειδικό ναό του ήσυχου θανάτου μέσα σε μια ατμόσφαιρα γαλήνης και ήρεμα χαμόγελα υποδέχονται τον υποψήφιο αυτόχειρα χωρίς να προσπαθούν να τον πείσουν να αλλάξει γνώμη. Τουναντίον τον παροτρύνουν στην επιλογή του. Η υπερεταιρεία, βλέπετε, που διοικεί, θέλει να γλυτώσει από στόματα. Ο πληθυσμός είναι πρόβλημα οπότε είναι καλό κάποιοι να φεύγουν μόνοι τους.
Ύστερα τα πτώματα ως απορρίμματα οδηγούνται σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας. Ο υποψήφιος μελλοθάνατος συνοδεύεται σε ένα ειδικό δωμάτιο με οθόνες ολόγυρα ζωσμένο, ,πίνει κάτι που του δίνουν ξαπλώνει και περιμένει να πεθάνει. Μέχρι να επενεργήσει το δηλητήριο το σπλαχνικό υπερκράτος του επιτρέπει να δει στις τεράστιες οθόνες πως ήταν ο κόσμος κάποτε. Ποτάμια, θάλασσες, πούλια, ψάρια, πράσινο, φύση, παρελαύνουν, μπροστά στα έκπληκτα και βουρκωμένα μάτια του γέρου Σόλ Ροθ, που σημειωτέον υποδύεται ο Έντουαρντ Ρόμπινσον, στην δύση της καριέρας του και της ζωής του (ένα χρόνο μετα πέθανε). Έκπληκτος ο Ροθ ξαναβλέπει όλα όσα του στερήσαν οι κλιματικοί νόμοι, βλέπει ο μελλοθάνατος και κλαίει, κλαίει από συγκίνηση για την ομορφιά που ξανά αντικρύζουν τα μάτια του και ύστερα παθαίνει.
Στην συγκεκριμένη σκηνή ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Θόρν, ένας αστυνομικός τον οποίο υποδύεται ο Τσάρλτον Ήστον, έχει διεισδύσει κρυφά στον χώρο για να παρακολουθήσει τις τελευταίες στιγμές του αγαπημένου του φίλου και τότε για πρώτη φορά βλέπει την ομορφαίνω του κόσμου γιατί όντας πολύ νεότερος από τον γέρο φίλο του είχε ακούσει για τον κόσμο μόνο από τις διηγήσεις εκείνου. Και τότε και αυτός ο σκληρός και κυνικός αστυνομικός αναλύεται σε δάκρυα βλέποντας όλα όσα σήμαιναν κάποτε την ομορφιά του κόσμου, όλα όσα είχε στερηθεί η ψυχή του.
Το Soylent Green είναι το βασικό τρόφιμο των ανθρώπων. Κανείς δεν ξέρει την σύνθεση του. Έχει αντικαταστήσει κάθε τροφή που γνωρίζουμε σήμερα. Μόνο οι πλούσιοι μπορούν να φάνε κανονικό φαγητό. Ένα γεύμα με δυο μαρούλια και διακόσια γραμμάρια; βοδινού κρέατος θεωρείται μια τεράστια, πολυτέλεια που ένας φτωχός μόνο κλέβοντας κάποιο πλουσιόσπιτο θα μπορούσε να απολαύσει.
Οι γυναίκες πουλιούνται σε κάποιον πλούσιο μόνο για να μπορούν να ζουν σε ένα κανονικό διαμέρισμα και να τρώνε ένα κανονικό φαγητό. Οι πιο ωραίες θεωρούνται ”’έπιπλα” και τους απαγορεύεται να μετακινηθούν από το σπίτι. Κανονικά διαμερίσματα μπορούν να έχουν μόνο οι πλούσιοι. Οι φτωχοί κοιμούνται σε αυτοκίνητα η σε αυτοσχέδιες παράγκες ή στις εκκλησίες.
Η εκκλησία υπάρχει αλλά μόνο ως φιλανθρωπικός οργανισμός. Κανείς δεν πιστεύει, κανείς δεν ελπίζει, σε τι να ελπίζει άλλωστε;
Η εταιρεία που παράγει το Soylent Green κυριαρχεί στον κόσμο. Είναι η μια και μοναδική εταιρεία παραγωγής του μοναδικού τροφίμου των πάμφτωχων μαζών. Οι μάζες των πληβείων δεν παίρνουν μισθό. Μόνο συνθετικά μπισκοτάκια που τους κρατάνε στην ζωή αυτή είναι η αμοιβή τους. Κανείς δεν ξέρει την πραγματική σύνθεση του SOYLENT GREEN. Η εταιρεία ισχυρίζεται ότι αυτό φτιάχνεται από πλαγκτον. Κανείς δεν έχει διάθεση να ερευνήσει, κανείς δεν σκέφτεται ούτε καν να αμφισβητήσει την επιστήμη.
Η ταινία ξεκινάει με τον φόνο ενός στελέχους της εταιρείας SOYLENT. O αστυνομικός Θόρν αναλαμβάνει την έρευνα. Είναι ένας κυνικός τύπος που μοιάζει απολύτως προσαρμοσμένος στο περιβάλλον του. χωρίς να προβληματίζεται για τίποτα. Η έρευνα όμως γύρω από τον φόνο του στελέχους της εταιρείας, βήμα βήμα θα τον οδηγήσει σε μια συγκλονιστική ανακάλυψη, το μυστικό που δεν πρέπει ποτέ να διαρρεύσει: Το Soylent Green φτιάχνεται από τα ανθρώπους, από επεξεργασμένα πτώματα. Το Soylent Green είναι άνθρωποι. Ακολουθώντας το πτώμα του φίλου του Ροθ, που επέλεξε την ευθανασία φτάνει στο εργοστάσιο επεξεργασίας των πτωμάτων και τότε βρίσκεται ενώπιον του επτασφράγιστου μυστικού της εταιρείας. Τότε καταλαβαίνει ότι ο λόγος που δολοφονήθηκε εκείνο το στέλεχος της εταιρείας ήταν ο φόβος ότι μπορεί να αποκαλύψει στις μάζες το μυστικό της προέλευσης του αγαπημένου τους μπισκότου.
Μάταια όμως!! Οι αποκτηνωμένες μάζες των υπανθρώπων είναι ανίκανες να σκεφτούν. Μπορούν μόνο να επιθυμούν και αυτό που επιθυμούν είναι το SOYLENT GREEN και θα κάνουν τα πάντα για να το αποκτήσουν.
Δείτε την οπωσδήποτε. Ειδικά εσείς που έχετε αδυναμία στον τρόμο και στην επιστημονική φαντασία. Πρόκειται για ταινία υβρίδιο. Κάτι μεταξύ ταινίας τρόμου και φαντασίας, με αστυνομική υπόθεση. Από μερικές απόψεις (πχ αδύναμα εφέ) θα μπορούσε να θεωρηθεί και B-movie, το κάστ όμως παραπέμπει σε μεγάλη παραγωγή: Τσάρλτον Ήστον, Έντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον και μαζί τους η Λία Ταίηλορ Γιάνγκ μια από τις ωραιότερες γυναίκες της εποχής. Η σκηνοθεσία είναι του Ρίτσαρντ Φλάισερ (“Τόρα! Τόρα! Τόρα!”, “Κόναν ο Καταστροφέας”) και το σενάριο βασίζεται στην νουβέλα ”Μake Room, Make Room” του Χάρυ Χάρισον.
Η ταινία είναι παραγωγής 1973 και έχει τιμηθεί με Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Επιστημονικής Φαντασίας από την Αμερικανική Ακαδημία Ταινιών Επιστημονικής Φαντασίας και Τρόμου. Κατέχει επίσης την 77η θέση στην λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες του American Film Institute.
Ο Γιώργος Σταφυλάς γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και αρθρογραφεί τακτικά σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Εχει εκδώσει τρια βιβλία crime fiction, τα “Συγκάλυψη” (Οσελότος 2018), “Το Κύκλωμα” ( Όστρια 2019) “Προσωπική υπόθεση” (2020) και το “Outlaw” (Οστρια 2021), ενα μυθιστόρημα δυστοπίας.
