ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ

Δεν βρέθηκαν άρθρα

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε μας:
15 February, 2025
ΚεντρικήΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣΜαργαρίτα Αμαραντίδη: “Ο “Νυχτερινός Εκφωνήτης” είναι ταυτόχρονα ρέκβιεμ και ύμνος στην ζωή” 

Μαργαρίτα Αμαραντίδη: “Ο “Νυχτερινός Εκφωνήτης” είναι ταυτόχρονα ρέκβιεμ και ύμνος στην ζωή” 

Tην ανακαλύψαμε πριν 20 χρόνια ως Ταρσή στα “Παιδιά της Νιόβης” του Κώστα Κουτσομύτη. Μετά ως «Αλίκη» στο «Μόνη εξ Αμελείας» και έπειτα μεσολάβησαν πολλά. Τα τελευταία χρόνια εμφανίσθηκε στα “Καλύτερα μας χρόνια”, είναι επίσης εκφωνήτρια σε διαφημιστικά, ενώ σκηνοθέτησε πετυχημένες παραστάσεις, όπως “Η Ατζέντα” στο Faust. Η συμμετοχή της στον “Νυχτερινό εκφωνητή” του Ρένου Χαραλαμπίδη μας έδωσε ευκαιρία για μια πολύ ωραία συνέντευξη. 

Συνέντευξη: Γιώργος Πισσαλίδης
Φωτογράφηση: Χρίστος  Κισατζεκιάν

 

Mαργαρίτα, αυτήν την στιγμή παίζεται στους θερινούς κινηματογράφους ο “Νυχτερινός Εκφωνητής” του Ρένου Χαραλαμπίδη, όπου συμμετέχεις με ένα τρόπο που πολλοί λένε ότι δεν είναι τυπική δουλειά του ηθοποιού. 

Κι όμως, είναι ρόλος ηθοποιού. Δεν αρκεί μόνο η εκφώνηση. Ναι μεν ακούγεται τελικά μόνο η φωνή μου στην ταινία, αλλά παίζω αυτόν τον ρόλο κανονικά, και με το σώμα μου. Απλώς δε φαίνεται το σώμα μου, αλλά υπάρχει. Όπως η παύση στη μουσική: δεν ακούγεται ήχος, αλλά υπάρχει μουσική. Η ροή της μουσικής διατρέχει τον χωροχρόνο ακόμα κι όταν δεν υπάρχει ήχος. Αυτός ο ρόλος δεν παίζεται μόνο με την φωνή. Είναι αδύνατον να παιχθεί μόνο με την φωνή. Όπως και κανένας ρόλος. Ένας ρόλος, αν δεν περάσει από το σώμα, δε  μπορεί να παιχθεί. Και φυσικά υπήρχε έντονη σωματικότητα όταν ηχογραφούσαμε, απλώς για πολύ ειδικούς λόγους που εξυπηρετούν την ταινία, τελικά στην οθόνη έρχεται μόνο φωνή της ηθοποιού. Για αυτό ίσως μας πήρε και τόσο πολύ. Για 14 με 17 δευτερόλεπτα κάναμε 3 με 4 ώρες. Βέβαια υπήρχαν και άλλα μέρη που έγιναν πιο γρήγορα, αλλά αυτό συνέβη μόνο όταν βρήκαμε τις ποιότητες και τα χρώματα του χαρακτήρα που πλάθαμε ηχογραφώντας.

Άρα δεν είναι το κλασσικό voice acting όπου ηθοποιοί δανείζουν την φωνή τους  σε κινούμενα σχέδια.

Είναι κάτι διαφορετικό πιστεύω, διότι δεν υπάρχει η εικόνα που υποστηρίζει αυτά που λέγονται. Υπάρχει φυσικά ως παρουσία η χορεύτρια, παίζεται μάλιστα  από μια κορυφαία μπαλαρίνα της λυρικής, την Ελευθερία Στάμου, αλλά δεν υπάρχει υποστηριχτικά και η κίνηση του σώματος του ρόλου όπως το γνωρίζουμε. Διότι όψη της χορεύτριας δεν είναι ακριβώς real time, γιατί τη βλέπουμε κυρίως μέσα από την ιδιαίτερη φαντασίωση του Εκφωνητή, διάφορα στιγμιότυπα να του τηλεφωνεί, να τον πλησιάζει, να κάνει εξειδικευμένες φιγούρες, άρα αυτή τη ζωντάνια των στιγμιότυπων του ρόλου την αναλαμβάνει η φωνή τελικά.  

Άρα δεν μοιάζει με το voice acting που χρειάζεται όταν ντουμπλάρεις ας πούμε ένα κινούμενο σχέδιο, όπου η κίνηση λειτουργεί υποστηριχτικά. Θέλει ακόμα πιο πολλή προσπάθεια για να ζωντανέψει. Γιατί δε το βλέπεις ακριβώς. Και ξέρεις τι μου θυμίζει αυτό; Μου θυμίζει τις μάσκες που φορούσαμε στον κορωνοϊό. Πραγματικά τότε μόνο καταλάβαμε πόσο υποστηριχτικά σημαντική είναι η όραση, γιατί μη βλέποντας τα χείλη, ήταν πολύ πιο δύσκολο να καταλάβεις τι σου λέει ο άλλος. Έτσι συμβαίνει και εδώ. Δεν είναι τα λόγια ακριβώς πάνω στο στόμα  ή πάνω στην έκφραση τη σωματική. Πολλές φορές ακόμα η εικόνα είτε είναι κάτι άλλο εντελώς, όπως μια εικόνα της πόλης, ένας δίσκος που παίζει, ο εκφωνητής που σκέφτεται… Ήταν κάτι άλλο σα δουλειά ναι, ήταν κάτι που ουσιαστικά το επινοήσαμε. Ήταν κάτι σαν εξελιγμένο voice acting, ίσως κάτι ακόμα πιο δημιουργικό.

Πάντως πολλές φορές δεν νοιώθω μόνο ηθοποιός, μερικές φορές δεν νοιώθω καν ηθοποιός, αλλά ξέρω ότι όλες μου οι δημιουργικές δυνατότητες βασίζονται πάνω σε αυτό. Μερικές φορές ό,τι και να κάνω οι συνεργάτες μου με παρουσιάζουν με πολλαπλές ιδιότητες ως εξής: λεει ο Ρένος: «Η Μαργαρίτα είναι ηθοποιός, μουσικός», σε κάποια άλλη δουλειά ας πούμε  «Η Μαργαρίτα είναι ηθοποιός και εικαστικός», σε κάποια άλλη συνεργασία “Η Μαργαρίτα είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης”. Πάντα η βάση είναι αυτή. Σαν να λέμε ότι το παντεσπάνι είναι ίδιο, αλλά το γλυκό αλλάζει.

Πάντως η μη παρουσίαση του προσώπου αφήνει πάντα ένα μυστήριο στον θεατή.

Φυσικά. Έν μέρει για αυτό ακριβώς μου άρεσε ακόμα περισσότερο, με ιντρίγκαρε αποφασιστικά, και φυσικά με απελευθέρωσε από την αγωνία του πώς φαίνομαι. Η όραση είναι η πιο ισχυρή και καθοριστική από τις αισθήσεις. Όλοι μας λίγο ή πολύ ασχολούμαστε με το πως φαινόμαστε εμείς ή οι άλλοι. Θα ήταν ωραίο να είμαστε πιο ελεύθεροι και πιο ελεύθερες από αυτό.

Τι εννοείς;

Εγώ ως Μαργαρίτα, όπως με βλέπουν ή όπως με ξέρουν οι άλλοι, χάρηκα πολύ που αυτή την φορά δεν θα είχαν καμιά ιδέα για το πως φαίνομαι. Μου άρεσε πολύ όταν ο Ρένος μου πρότεινε τον ρόλο, μου άρεσε που δεν θα βασίζεται καθόλου στην εικόνα μου. Ένιωσα ελεύθερη σαν παιδί παιχνιδιάρικο. Μακριά από τις προσδοκίες του κοινού ή και της κοινωνίας ολόκληρης σχετικά με το πώς φαίνομαι ή το πώς πρέπει να φαίνομαι. Μου έφυγε ένα βάρος. Και αυτό για να σου πω την αλήθεια Γιώργο -και ίσως να γελάσεις- μου φαίνεται σαν ένα μανιφέστο και για τις άλλες γυναίκες. Γιατί η κοινωνία μας δίνει τεράστια σημασία και μας κρίνει σκληρά για την όψη μας. Δε λέω, και τους άντρες επίσης, όλους τους ανθρώπους. Αλλά αυτή τη φορά ένιωσα ελεύθερη από την ενδεχόμενη κριτική για την όψη μου, αυτή τη φορά δε θα ήταν το πρώτο που θα είχα να αντιμετωπίσω. Νομίζω ότι είναι ανάγκη συνηθίσουμε τους εαυτούς μας να βλέπουμε πέρα από την εικόνα, αλλά φυσικά αυτό πολλές φορές είναι αδύνατο: γιατί ούτως ή άλλως ο οπτικός κόσμος είναι κυρίαρχος, αλλά και γιατί όλοι θελουμε σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό να αρέσουμε. Έτσι δεν είναι;

Εννοείς ότι είσαι μια όμορφη ηθοποιός και σε βλέπουν με συγκεκριμένη γωνία; 

Όλες τις  γυναίκες, ηθοποιούς και μη, θεωρώ πως μας βλέπουν πρώτα ως όμορφες ή οχι. Και δε το αρνούμαι, χαίρομαι να αρέσει η όψη μου, θα ήθελα όμως σε έναν ιδανικό κόσμο να κρίνομαι ή να επιλέγομαι λιγότερο ή και καθόλου για το πώς φαίνομαι. 

Πως προήλθε η συνεργασία σου με τον Ρένο;

Με τον Ρένο γνωριστήκαμε σχεδόν πριν 20 χρόνια. Για πάρα πολλά πολλά χρόνια δεν είχα δει καμία από τις ταινίες του. Μια μέρα λοιπόν μου λέει “Μαργαρίτα μου, χαίρομαι που με θαυμάζεις.” Του λέω “Ρένο μου δεν σε θαυμάζω” Μου λέει παραξενέμενος, ίσως και λίγο ανήσυχος: “Τι;” και του απαντώ:  “Όταν θαυμάζεις κάποιον κάνεις ένα βήμα πίσω για να δεις όλο αυτό το τεράστιο. Εγώ δεν θέλω να κάνω ένα βήμα πίσω, θέλω να κάνω πολλά βήματα μπροστά, να βρίσκομαι κοντά σου και να χαίρομαι τον κόσμο σου” Και όντως με τον Ρένο όλα αυτά τα χρόνια γνωριμίας, είκοσι ολόκληρα χρόνια, συζητάμε πολλά πράγματα , συναντιόμαστε «για να φιλοσοφήσουμε», είναι η ατάκα μας αυτή. Νομίζω ότι ταιριάζουν πάρα πολύ οι οπτικές μας. Απολαμβάνουμε με άνεση την παρέα όταν βρισκόμαστε να μιλήσουμε και τα θέματα που πιάνουμε κυλάνε ρυάκι.

Με την Μαργαρίτα Αμαραντίδη έξω από το Cine Άνεσις πριν την παρακολούθηση του “Νυχτερινού Εκφωνητή”

Έτσι μάλιστα σαν ρυάκι ήρθε και η ταινία. Βρεθήκαμε τυχαία στο “Αερόστατο” όπου περίμενα να κλείσω μια συμφωνία για τον πάνω χώρο του Faust Bar and Arts, για την ¨Ατζέντα”. Είχαμε χαθεί για λίγο καιρό και μου λέει             “ Μαργαρίτα μου, από δω ο βοηθός μου. Επιτέλους! Ετοιμάζω την ταινία μου”…”Θα σου στείλω και το σενάριο για να που πεις και εσύ πως σου φαίνεται”. Το διάβασα απνευστί, αμέσως μόλις έσκασε το ημέιλ. Συγκινήθηκα πολύ. Συμμαζεύτηκα λίγο και τον πήρα τηλέφωνο. Με ρωτάει “Πως σου φαίνεται; Σου άρεσε;” “Μα αυτό είναι ποίημα, του λέω, είναι φανταστικό”. Μου λέει “Βρε μη μου λες ωραία λόγια, ξαναδιάβασε το και ό,τι δεν καταλαβαίνεις πες μου τώρα πριν πάμε γύρισμα, γιατί αν πάμε γύρισμα ΧΑΘΗΚΑΜΕ. Και σκέψου ποια θα παίξει τον ρόλο». 

Το ξαναδιαβάζω άλλη μία, δεν προλαβαίνω να το ολοκληρώσω και με παίρνει τηλέφωνο: “Μα τι χαζός είμαι. Εσύ θα παίξεις τον ρόλο. Είσαι ηθοποιάρα, είσαι εκφωνήτρια, είσαι εξοικειωμένη με τα στούντιο, με τα μικρόφωνα, λατρεύεις το κείμενο, γνωριζόμαστε χρόνια. Δεν υπάρχει καλύτερο άτομο από εσένα να το παίξει, θες;». Η συνέχεια επί της οθόνης λοιπόν, ξέρετε…χαχχα!

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης και η Ελευθερία Στάμου σε μια χαρακτηριστική σκηνή του “Νυχτερινού Εκφωνητή”

Και ξεκινάει έτσι ένα μπαράζ συναντήσεων, όπου συζητούσαμε, σημειώναμε, φανταζόμασταν. Ήμασταν σε ένα πέλαγος ευτυχισμένης δημιουργικής κατάστασης. Γενικά με τον Ρένο χάνω την έννοια του χρόνου. Κάθε συνάντηση μαζί του είναι ένα γεγονός. Είναι ιστορικές στιγμές αυτές που κάνουμε παρέα, πάντα, όχι μόνο τώρα που προβάλλεται η ταινία. Κάθε συνάντηση με τον Ρένο, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε δουλειά που κάνουμε έχει ένα ειδικό βάρος. Αλλά ελαφρύ βάρος! Δε ξέρω πώς να το εξηγήσω. Δεν γίνονται χαζοκουβέντες, δεν χάνει τον χρόνο του. Είναι όλα συγκεντρωμένα με ένα τρόπο που σε προχωράει. Πολύ σπάνιο άτομο ο Ρένος και του έχω αληθινή αγάπη και τελικά και θαυμασμό. Ευτυχώς που γνώρισα πρώτα, όπως είπαμε, σαν άνθρωπο και μετά σαν ένα άτομο της Ιστορίας χαχχα. Ακούγεται υπερβολικό το ξέρω. Εγώ όμως πιστεύω ότι ο Ρένος είναι όντως ένα ιστορικό πρόσωπο. Νοιώθω όντως ένα κομμάτι της ιστορίας την ταινία του και νοιώθω πολύ ωραία που είμαι η επιλογή του.

Τι σου άρεσε στο σενάριο και ήθελες να συμμετάσχεις στην ταινία; 

Μου αρέσει πάρα πολύ το παιχνίδι του ήχου. Μου αρέσει που όλες οι φωνές έρχονται μέσα από ένα μέσο. Είναι σαν το squash, όπου δεν βλέπεις τον αντίπαλο σου, βλέπεις ένα τοίχο. Έτσι είναι και στην ταινία. Μου αρέσει που οι φωνές δεν είναι ποτέ απευθείας, ακόμα και οι εκφωνητές μεταξύ τους μιλούν μέσα από ένα τζάμι. Μου αρέσει που πήρε όλην αυτήν την ανάγκη για εγγύτητα, όλη αυτήν την ανάγκη να νοιώσει όσο πιο κοντά γίνεται με το αντικείμενο του έρωτα του, μεσω της απόστασης ομως. Γιατί αυτό θέλει ο έρωτας: θέλει απόσταση, κι ενώ οι ερωτευμένοι θέλουν σάρκα, η επαφή τελικά φέρνει ένα τεράστιο ρίσκο, θα κρατήσει ο έρωτας, η έξαψη, η μαγεία; Ο μύθος είναι πάντα πιο ανθεκτικός από την πραγματικότητα. Αυτή η αιώνια αδικία! Αυτό μου άρεσε, το βρίσκω ευφυέστατο. Ο Ρένος επέλεξε την απόσταση, για να μιλήσει για την εγγύτητα. 

Οπότε μέσα στην ταινία, οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ κοντά μεταξύ τους ως φυσικές παρουσίες. Ο εκφωνητής μιλάει μέσα από ένα τζάμι, ο εκφωνητής μιλάει μέσα από το ραδιόφωνο, η κοπέλα μιλάει μέσα από τον τηλεφωνητή, όσοι μιλάνε, μιλάνε μέσα από το τηλέφωνο. Η μόνη απευθείας επαφή στην ταινία είναι με την πρώην γυναίκα του, η οποία κι αυτή  έρχεται για να χωρίσουν. Τι ειρωνία!

Ακόμα και όταν θέλει να του ευχηθεί για την γιορτή του και είναι στο Green Door, βάζει από απόσταση την μουσική που ακούγεται εκεί.

Ο εκφωνητής χορεύει την μουσική, η οποία έρχεται μέσα από το τηλέφωνο και την ακούει από τον τηλεφωνητή. Έρχεται η επικοινωνία αλλά έρχεται πάντα μέσα από ένα μέσο. Γενικά είναι μια ταινία που μιλάει για την απόλυτη ανάγκη για σύνδεση και ταυτόχρονα κανένας από τους ήρωες δεν έχει φυσική η σωματική επαφή με κανέναν. Ούτε αυτοί που θα ήθελαν να είναι κοντά, ούτε αυτοί που θα ήταν αδιάφοροι. Υπάρχει πάντα ένας μεσολαβητής, ένα μέσο, που έρχεται να βοηθήσει στις αναστολές. Αυτό είναι που με ιντρίγκαρε πιο πολύ από όλα.

Μα και τώρα, τα social media δε κάνουν αυτή τη δουλειά; Διευκολύνουν τη γνωριμία, συντηρούν τον μύθο, και κάποιες φορές έρχεται ή δεν έρχεται πότε η επαφή. Αναλόγως με το πώς θες να το ζήσεις.

Εκείνο που μου άρεσε πολύ είναι που μιλάει για την αγάπη. Αν και δεν νομίζω ότι μιλάει για την αγάπη καθαυτή, και η αγάπη ως κάτι που όλοι καταλαβαίνουμε είναι ένα μέσο για να μιλήσει για την αγάπη για την ζωή. Ο “Νυχτερινός Εκφωνητής” μιλάει για την αγάπη στον χρόνο που μας δίνεται και τις ευκαιρίες που δίνει ο χρόνος. Έχει μια επιθανάτια αγωνία αυτή η ταινία. Τώρα, τώρα προλαβαίνεις, και τώρα στα 50! ’ Όταν ο Ρένος συνέλαβε αυτό το ρέκβιεμ για τα 50 του είναι σαν να λέει “Έτσι αδιαμαρτύρητα θα περάσω τα 50 μου; Όχι φίλε θα πρέπει να γιορτάστει, δε θα το αφήσω να χαθεί”. Όχι ότι αυτός συγκεκριμένα έγινε 50. Είναι ένα μοιραίο γεγονός ότι και ο Ρένος έγινε 50, συνέλαβε όμως αυτό το ρέκβιεμ για να το χαρίσει τελικά σε όλους αυτούς που βρίσκονται σε ένα μεταίχμιο.  Είναι ένα μήνυμα που δίνεται με έναν τρόπο. Όλοι είμαστε φορείς κάποιων μηνυμάτων. Ο Ρένος λοιπόν τα μηνύματα του τα δίνει μέσα από τις ταινίες του. Σου λέει: Όλες οι διαπιστώσεις σχετικά με την νεότητα και με αυτό που έρχεται, με την μέση ηλικία, θα μπουν σε μία ταινία και θα τις μοιραστώ με τον κόσμο, κάποιους θα τους αφυπνήσει, κάποιους θα τους γοητεύσει και κάποιους θα τους ταξιδέψει. Κάποιους επίσης θα τους αφήσει αδιάφορους.  Πάντως σίγουρα εγώ (ο Ρένος) θα ξεκινήσω μια συζήτηση σχετικά με αυτό. Γιατί; Γιατί με αφορά και γιατί δεν θέλω να περάσει απαρατήρητο. Θέλω και να γιορταστεί και να το θρηνήθει με μεγαλοπρέπεια, με σημασία. Τέλεια (γελάει) Άρα μιλάει για τον χρόνο, μην τα ξαναλέω, η σημασία που δίνουμε στα πράγματα τα κάνει να υπάρχουν μέσα στον χρόνο. 

Τι είναι ο χρόνος για σένα; 

Όπως λέει και μια άλλη δασκάλα μου, η Χρυσή Γιάντσιου της “Ατζέντας”, και εδώ πρέπει να πούμε ότι η “Ατζέντα” έχει πολλά κοινά με τον “Νυχτερινό Εκφωνητή”, “ο χρόνος είναι το πιο ανέξοδο και το πιο πολύτιμο πράγμα του πλανήτη”. Μα δε λέμε “Ξοδεύω τον χρόνο μου”; Αυτό ακριβώς. 

Αυτό που λέω εγώ πάντως είναι ότι ο χρόνος είναι όλες οι ευκαιρίες που μπορούμε να δημιουργήσουμε για τον εαυτό μας. Ξυπνάω το πρωί και αυτή είναι η πιο αγαπημένη μου ώρα της ημέρας γιατί κάθε πρωί νοιώθω ότι ανοίγονται μπροστά μου όλες οι ευκαιρίες που έχασα χθές. Και αυτό είναι πάρα πολύ ελπιδοφόρο και δεν με τρομάζει, λέω αχ ωραία !! Πάμε πάλι! Σαν καλόκαρδος αλλά και αυστηρός γονιός είναι ο χρόνος. Σήμερα έχω την ευκαιρία να ζήσω αυτά που μου αρέσουν. Τι μου αρέσει; Αυτό, εκείνο, το άλλο. Σήμερα θα ζήσω αυτά που μπορώ και σιγά – σιγά θα ζήσω όλα όσα μπορώ και όλα όσα θέλω. Να δημιουργήσεις τον χρόνο είναι να δημιουργήσεις τις συνθήκες να ζεις ως ο εαυτός σου τις επιλογές σου. Για αυτό μου αρέσει. Είναι σαν ένας καλοκάγαθος  γέροντας όπως τον έχουν απεικονίσει οι Ρομαντικοί. Ξέρεις κάτι; Έκανες πολλές χαζομάρες μέχρι χθές, αλλά όλα καλά γλυκό μου παιδί. Σήμερα πάλι θα έχεις την ευκαιρία να δημιουργήσεις. Είναι ένας ευγενής γέροντας που σου χαϊδεύει πατρικά τα μαλλιά – η και μητρικά για να είμαστε πιο συμπεριληπτικοί – είναι ένας γονιός που σου χαϊδεύει τα μαλλιά και σε ησυχάζει. Λες “Δεν τα έκανα αυτά” και εκείνος σου λέει ‘Έλα, έλα δεν πειράζει, αύριο θα ξυπνήσεις και θα είναι μπροστά η ζωή σου. Είναι μια γονεϊκή φιγούρα ο χρόνος που είναι καλός μαζί σου και ας σε γερνάει. Βασικά δεν ξέρω αν σε γερνάει ο χρόνος, ή αν σε γερνάει η ζωή. Η ζωή σε γερνάει, όχι ο χρόνος. Ο χρόνος είναι εκεί, το πως θα ζήσεις την ζωή σου, ή αν θα την ζήσεις νεανικά, βέβαια τι σημαίνει νεανικά; Κάτι άλλο σίγουρα για τον καθένα. Το σώμα σου πάντως σίγουρα θα γεράσει, τι να κάνουμε; Αλλά όπως είπαμε δεν είμαστε μόνο το σώμα μας.

Και μιας και μιλάς για χρόνο, να σε πληροφορήσω ότι μιλάμε για μισή ώρα. 

Μισή ώρα;! Νομίζω ότι πρέπει να γίνω ρήτορας ή όπως λένε οι φίλοι μου πρέπει να κάνω stand up comedy γιατί είμαι και εγώ παραμυθού και πολυλογού. Και μου αρέσει να λέω ιστορίες, αλλά και να ακούω.

Θέλεις όντως να κάνεις stand up comedy;

Γιατί όχι; Το έχω σκεφτεί πολλές φορές η αλήθεια είναι. Μου αρέσει πάρα πολύ να κάνω τους άλλους να γελάνε και να γελάω, αλλά να μας βάζω ομαδικώς σε σκέψεις μέσω του αυτοσαρκασμού. Στο σήριαλ που έκανα με την Ελισάβετ Χρονοπούλου, ήταν έκδηλο αυτό πάντως. Ανακάλυψα τον κωμικό εαυτό μου και ως άνθρωπος και ως ηθοποιός.

Σε ποιο αναφέρεσαι;

Στο “Μόνη εξ αμελείας” που το έγραψε η Κατερίνα Μπέη, που έχει γράψει και την “Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου” και “Τα Καλύτερα μας χρόνια” 

H Mαργαρίτα Αμαραντίδη στα “Καλύτερα μας χρόνια” ως η δάσκάλα- αντικείμενο πόθου του “Άγγελου”

Όπου έπαιζες και την καθηγήτρια του Άγγελου και αντικείμενο του πόθου του. 

Ναι εκεί  ανακάλυψα την κωμική μου φλέβα. Ή μάλλον όχι, πιο πριν ακόμα, το 2006 που ανέλαβα στην θεατρική ομάδα του ΠΟΦΠΑ τους «Άφαντους». Εκεί για να μπορέσω να «επιβιώσω» ανάμεσα σε 40 άτομα, εκεί επιστράτευσα όλες μου τις μεθόδους. Μία από αυτές ήταν το χιούμορ μου, το οποίο μέχρι τότε δεν το είχα ανακαλύψει. Το φοβόμουν. Είχα χιούμορ, αλλά τότε ήμουνα πάρα πολύ ντροπαλό άτομο. Μην κοιτάς τώρα. Για να κάνεις χιούμορ και να βγείς μπροστά και να κάνεις τον άλλο να γελάσει μαζί σου είναι μεγάλη υπόθεση. Θα πρέπει εσύ πρώτα να μπορείς να γελάσεις με τον εαυτό σου. Να μπορεις να είσαι ευάλωτος. Εγώ εκεί ανακάλυψα τον κωμικό μου εαυτό. Ήταν πραγματικά σαν να μου έβγαλαν την αλυσίδα από το πόδι μου. Μέχρι τότε κουβαλούσα την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα. Και ο αστείος εαυτός μου δε κολλούσε πουθενά. 

Το 2006 που ανέλαβα σκηνοθέτιδα για τους “Άφαντους” ξεκίνησε η ελευθερία μου. Άρχισα να έρχομαι πιο κοντά στον εαυτό μου. Εκείνο που θέλω να κάνω είναι μια παράσταση, ίσως ένα one woman κλόουν show όπου θα παίζω και τρομπέτα και θα γελάει όλος ο κόσμος. Δε θα βγω όμως ως δεξιοτέχνης (που δεν είμαι), αλλά ως ένα άτομο ευάλωτο αλλά παθιασμένο. Το  θέλω αυτό το γλυκόπικρο γέλιο. Είναι αυτό που υπάρχει και στις ταινίες του Ρένου, όπως στα “Φτηνά τσιγάρα”. Όπου την ρωτάει «Εμένα πώς με κόβεις;” και εκείνη απαντά “Σαν τίποτα”, «κόβει το μάτι σου».

Σκηνή από την ηχογράφηση του τραγουδιού της ταινίας “Μωρό μου φάλτσο” του Μιχάλη Ρακιντζή στο Αntart Studio (πρώην Φίνος Φιλμς) Φωτογραφία: Λάμπρος Ρουμελιωτάκης

Επίσης μου αρέσει πολύ η γαλλική ταινία “Οι Άθικτοι” όπου πέθανα στα γέλια γιατί κοροϊδεύει – η καλύτερα σχολιάζει – τα διάφορα κλισέ, αλλά παράλληλα διαπραγματεύεται ένα πολύ σκληρό θέμα. Το πώς βλέπει η κοινωνία την αναπηρία. Αυτό θα ήθελα να κάνω. Να διαπραγματευτώ κάτι πολύ σκληρό με ένα πολύ ελαφρύ και βαθύ τρόπο. Να σου πώ την αλήθεια έχω ξεκινήσει πέρυσι μια τέτοια παράσταση, μάλλον φέτος θα ολοκληρωθεί. Λέγεται Happy Deathday και αυτό επίσης διαπραγματεύεται την γελοιότητα της ύπαρξης  για αυτό λέγεται Happy Deathday, δηλαδή σαν ένα τεράστιο πάρτυ που θα μας θυμίζει πόσο θνητοί είμαστε και συγχρόνως πόσο τυχεροί είμαστε που βρισκόμαστε στην ζωή και είναι ΟΚ (γελάει). Πολύ ωραία κείμενα, πρωτότυπα της Ηλιάνας Αντωνιάδου. Τα τραγούδια θα είναι φανταστικά. Πέρυσι δεν πρόλαβα  να ολοκληρώσω γιατί συνεργαζόμουν με τον Ρένο αρκετά, υπήρχαν και διάφορες παραστάσεις , αλλά κτίζουμε αυτήν την στιγμή, είμαστε στα μισά. 

Θα τραγουδήσεις κιόλας στην παράσταση σου; Το «Μωρό μου Φάλτσο» πάντως από την ταινία φαίνεται να έχει πολλή επιτυχία!

Βεβαίως θα τραγουδούσα με πολλή χαρά! Και στην παράσταση μου και όπου αλλού χρειαστεί. Ο Ρένος έχει κλείσει πάντως ακόμα και Μέγαρο για τον Νοέμβριο σχετικό με την ταινία. Δε λέω περισσότερα όμως, ραντεβού εκεί και στις αίθουσες κυρίως!! 

Μοιραστείτε