Με αφορμή την υποψηφιότητα του συγγραφέα Τζέης Ντ Βανς για την αντιπροεδρία των ΗΠΑ , ανεβάζουμε την κριτική για το βιβλίο του Hillbilly Elegy από τον κορυφαίο παραδοσιακό συντηρητικό και Ορθόδοξο στοχαστή Ρόντ Ντρέχερ. Ήταν η συγκεκριμένη κριτική και μια συνέντευξη με τον Βάνς με τίτλο “Τραμπ: ο υπερασπιστής των φτωχών λευκών” που έκανε μέσα σε μια νύχτα διάσημο το συγγραφέα και το βιβλίο, ενώ βοήθησε στην άνοδο του Τραμπ στην εξουσία. Έτσι ένα μήνα μετά, τονΑύγουστο του 2016, η διάσημη ελεγεία για την περιφρονημένη λευκή εργατική τάξη της ενδοχώρας ανέβαινε στο Νο 1 των ευπώλητων βιβλίων της Αμερικής.
του Rod Dreher*
από το Αmerican Conservative
Kεντρική: Getty- Harper
Xθές διάβασα το νέο βιβλίο του Τζ. Ντ. Βανς Hillbilly Elegy: A Memoir of a Family and a Culture In Crisis. (Ελεγεία για τους Χιλμπίλυς: Αναμνήσεις μιας οικογένειας και μιας κουλτούρας σε κρίση). Εντάξει, το “διάβασα” δεν είναι η σωστή λέξη. Το καταβρόχθησα εν ριπή οφθαλμού. Αν θέλεις να καταλάβεις την Αμερική το 2016, το Hillbilly Elegy είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσεις. Θα σκέφτομαι για αυτό το βιβλίο για πολύ πολύ καιρό. Εδώ είναι οι εντυπώσεις μου.
Το βιβλίο είναι ένας αυτοβιογραφικός απολογισμός ενός δικηγόρου (απόφοιτου της Νομικής Σχολής του Γέηλ) και μερικές φορές συντηρητικού συγγραφέα, ο οποίος μεγάλωσε σε ένα φτωχό και χαοτικό νοικοκυριό των Απαλλαχίων. Είναι ένας “χιλμπίλυ” και δεν ντρέπεται για τον όρο. Ο Βανς συλλογίζεται τα παιδικά του χρόνια και πως απέδρασε από την μίζερη μοίρα (διαλυμένες οικογένειες, ναρκωτικά κλπ) τόσο πολλών ανθρώπων της εργατικής τάξης και φτωχών ανθρώπων γύρω από τους οποίους μεγάλωσε. Και βγάζει συμπεράσματα από αυτό, συμπεράσματα που είναι δύσκολο για κάποιους ανθρώπους να το αποδεχτούν. Αλλά ο Βάνς έχει κερδίσει το δικαίωμα να κάνει αυτές τις κρίσεις. Αυτή ήταν η ζωή του. Μιλάει με μια αυθεντία, η οποία έχει κερδηθεί με κόπο.
H οικογένεια του Βανς έρχεται από το Κεντάκυ και το Νότιο Οχάιο, μια περιοχή σε βαθιά οικονομική κρίση γεμάτη με κτυπημένους σκληρά, αλλά περήφανους Σκωτσέζους και Ιρλανδούς. Ξεκινάει μιλώντας για το πως, ως νέος βρήκε μια δουλειά δουλεύοντας σε μια αποθήκη , δουλεύοντας σκληρά για κάποια επιπλέον λεφτά. Γράφει για το πως η δουλειά παρόλο που ήταν φυσικά απαιτητική , η πληρωμή δεν ήταν κακή, και ήρθε με οφέλη. Παρόλα αυτά, η αποθήκη πάλευε να διατηρήσει τους ανθρώπους σε απασχόληση. Ο Βάνς λέει ότι το βιβλίο του έχει να κάνει με τάσεις της μακροοικονομίας – αναθέτοντας δουλειές στο εξωτερικό- αλλά όχι μόνο αυτό:
“Όμως αυτό το βιβλίο έχει να κάνει και με κάτι άλλο: τι συμβαίνει στις ζωές των πραγματικών ανθρώπων, όταν η βιομηχανική οικονομία μετακομίζει προς τα νότια. Έχει να κάνει με το να αντιδράς σε κακές καταστάσεις με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Είναι για μια κουλτούρα που όλο και πιο πολύ ενθαρρύνει την κοινωνική παρακμή αντί να αντιδράσεις σε αυτήν. Τα προβλήματα που είδα στην αποθήκη με τα πλακάκια ήταν πολύ πιο βαθιά από τρέχουσες τάσεις της μακροοικονομίας και πολιτικής. Τόσοι πολλοί νέοι άνθρωποι που δυσφορούν στην ιδέα της σκληρής δουλειάς. Καλές δουλειές που κανείς δεν πρόκειται να κάνει επί πολύ καιρό. Και ένας νεαρός άνδρας (ένας από τους συναδέλφους του Βάνς) με έχει κάθε λόγο να δουλεύει – μια μελλοντική σύζυγο που πρέπει να συντηρεί και ένα μωρό καθ’ οδόν – απερίσκεπτα προσπερνώντας μια καλή δουλειά με εξαιρετική ασφάλεια υγείας. Ακόμα πιο ανησυχητικά, όταν όλα αυτά τελείωσαν, σκεπτόταν ότι κάτι του έκαναν. Εδώ δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει- ένα αίσθημα ότι έχεις πολύ λίγο έλεγχο πάνω στην ζωή σου και μια επιθυμία να κατηγορήσεις τους πάντες εκτός από τον εαυτό σου. Αυτό διαφοροποιείται από το ευρύτερο οικονομικό τοπίο της σύγχρονης Αμερικής”.
Αυτή είναι η καρδιά του Hillbilly Elegy: πως η λευκή κουλτούρα των χιλμπίλυ απογοητεύει τα παιδιά της και πως τα χειρότερα μειονεκτήματα που μεταλαμπαδεύει στην νεολαία της είναι η ζωή της βίας και του χάους στην οποία ανατρέφονται καθώς και το σχετικά συνδεδεμένο πρόβλημα της έλλειψης ηθικού φορέα. Ο νεαρός Βάνς ήταν καθ’ οδόν προς την καταστροφή μέχρι που κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι- συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών Πεζοναυτών – του έδειξαν ότι οι επιλογές του ήταν σημαντικές και ότι είχε πολύ περισσότερο έλεγχο πάνω στην μοίρα του από ότι πίστευε ο ίδιος.
Ο Βάνς μιλάει για το πως στην νεότητα του υπήρχε σκληρή φτώχεια ανάμεσα στην οικογένεια, αλλά τίποτα σαν σήμερα, όπου κυριαρχείται από την απελπισία του εθισμού στα ναρκωτικά. Κάθε τι που συνηθίζουμε να ακούμε σχετικά με την κοινωνική δυσλειτουργία των μαύρων γκέττο είναι πλήρως παρόν ανάμεσα σε αυτούς τους λευκούς χιλμπίλυς, όπως τεκμηριώνει ο Βάνς σε μεγάλη λεπτομέρεια. Γράφει ότι “οι χιλμπίλλυς μαθαίνουν από την μικρή ηλικία να διαχειρίζονται τις άβολες αλήθειες με το να τις αποφεύγουν η με το να προσποιούνται ότι υπάρχουν καλύτερες αλήθειες. Αυτή η στάση μπορεί να μοιάζει με ψυχολογική ελαφρότητα, αλλά κάνει δύσκολο για τους κατοίκους των Απαλλάχιων να κοιτάξουν τον εαυτό τους με ειλικρίνεια.
Αυτό είναι ένα από τα πολλά σημεία στα οποία η εμπειρία του Βάνς συγκλίνει εν μέρει με την δικιά μου. Η οικογένεια μου δεν είναι 100% χιλμπίλυ, όμως προέρχομαι από λευκούς της εργατικής τάξης του επαρχιώτικου Νότου. Πολλά από τα πολιτιστικά εκ γενετής χαρακτηριστικά που περιγράφει ο Βάνς είναι παρόντα σε μια ηπιότερη μορφή στην δικιά μου οικογένεια. Αυτή η άγρια και βίαια περηφάνια, μια περηφάνια που θα προτιμούσε να δει το κάθε τι να πηγαίνει κατά διαβόλου παρά να παραδεχθεί ένα λάθος. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Προτεσταντικός Χριστιανισμός του Νότου έχει υπάρξει παραδοσιακά περισσότερο Στωϊκός παρά Χριστιανικός. Η πραγματική Χριστιανοσύνη έχει στο κέντρο της την ταπεινότητα, ένα χαρακτηριστικό που οι Σκωτο-Ιρλανδοί δεν λατρεύουν.
Ο Βάνς μιλάει για την συνήθεια των χιλμπίλυ να στιγματίζουν τους ανθρώπους που αφήνουν εννοώντας ότι μεγαλοπιάσθηκαν. Δεν έχει σχέση αν αυτοί έφυγαν για να βρουν δουλειά η αν ζούσε μια σχετικά φτωχιά ζωή όχι πολύ μακριά, στο Οχάιο. Το νόημα είναι ότι έφυγαν και αυτό είναι μια βαριά αμαρτία για να συγχωρεθεί. “Τι; Δεν ήμασταν πολύ καλοί για σένα;”
Αυτό είναι η λευκή βερσιόν του να δρας σαν Μπάρμπα Θωμάς: το ίδιο στίγμα και ντροπή που φτωχοί μαύροι χρησιμοποιούν εναντίον άλλων φτωχών μαύρων που θέλουν να καλυτερέψουν την ζωή τους μέσω της εκπαίδευσης καί ότου καθεξής.
Η πιο σημαντική φιγούρα στην ζωή του Βάνς είναι η Μαμάου του (στην διάλεκτο του Νότου η γιαγιά κάποιου , ειδικά από την πλευρά της μάνας του) Μπόμπι Βάνς , ένα είδος Αικατερίνης της Μεγάλης για χιλμπίλυς . Ήταν απίθανου βαθμού σκληρή γυναίκα Ήξερε πως να χρησιμοποιήσει όπλο, είχε ένα σοκαριστικά βρώμικο στόμα, κάπνιζε μεθόλ και στεκόταν έτοιμη για καυγά με την παραμικρή αιτία . Και έσωσε την ζωή του Βάνς.
Η πραγματική Μπόμπι Βανς, γιαγιά του Τζ. Ντ Βάνς από την πλευρά της μάνας της
Ο Βάνς αγαπά τους ανθρώπους του (συγγενείς, φίλους και γείτονες) απλά και ξεκάθαρα και επειδή τους αγαπάει, λεει σκληρές αλήθειες για αυτούς . Μιλάει για το πως ο πολιτιστικός φαταλισμός καταστρέφει την πρωτοβουλία. Όταν οι “χιλμπίλυς” δυσκολεύονται να πολεμήσουν τις δυσκολίες της ζωής, τείνουν να υποθέσουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα σχετικά με αυτές. Στο μυαλό των χιλμπίλυ οι άνθρωποι που πετυχαίνουν είτε είναι γεννημένοι μέσα στον πλούτο, είτε γεννήθηκαν με ένα ταλέντο που ξεπερνά τα φυσιολογικά μέτρα, κερδίζοντας την γενετική λοτταρία. Η σύνθεση ανάμεσα στην αυτοπειθαρχία και την σκληρή δουλειά από την μία και την επιτυχία από την άλλη, τους είναι αόρατη.
Γράφει ο Βάνς :
“Οι άνθρωποι μιλούν για σκληρή δουλειά όλη την ώρα σε μέρη όπως το Μίντλτάουν (όπου μεγάλωσε ο Βάνς) Μπορεί να διασχίσεις μια πόλη όπου 30% των νέων ανθρώπων δουλεύουν λιγότερο από 20 ώρες την εβδομάδα και δεν θα βρείς ούτε ένα άτομο που να έχει συνείδηση της τεμπελιάς του”.
Ο Βάνς γεννήθηκε σε ένα κόσμο που κυριαρχεί το χάος. Χρειάζεται συγκέντρωση να ακολουθήσεις το μονοπάτι των οικογενειακών συνθέσεων. Οι γυναίκες γεννούν παιδιά εκτός γάμου, έχοντας παιδιά με διαφορετικούς άνδρες. ΟΙ γάμοι σπάνια έχουν διάρκεια και οι ανεπίσημες σχέσεις είναι πιο συνηθισμένες . Ο Βάνς έχει ετεροθαλή αδέλφια από τους διάφορους συζύγους της μητέρας του (είχε μέχρι τώρα πέντε συζύγους). Στην γενιά του, λέει ο Βάνς , οι παππούδες και γιαγιάδες συχνά έχουν να αναλάβουν να μεγαλώσουν τα εγγόνια τους, γιατί αυτοί, παρόλο που οι ζωές τους μπορεί να υπήρξαν στερημένες και ανάστατες, αποτελούν μία πιο σταθερή εναλλακτική λύση από την απίστευτη αστάθεια των γονιών των παιδιών (η ακόμα πιθανότερο του γονιού).
H Γκλέν Κλόουζ ως Μamaw (γιαγιά από την πλευρά της μάνας του Βανς) στην τηλεοπτική μεταφορά του Hillbilly Elegy
Ο Βάνς σπάνια ήξερε τον βιολογικό του πατέρα μέχρι που ήταν αρκετά μεγαλύτερος και έζησε με την μητέρα και τον κυλιόμενο κύκλο εραστών και συζυγών. Εδώ είναι η άποψη του Βανς για τα μοντέλα αρρενωπότητας:
Λίγα έμαθα σχετικά με το τι απαιτούσε από μένα η αρρενωπότητα πέρα από το να πίνεις μπύρα και να ουρλιάζεις σε μια γυναίκα που έκανε το ίδιο σε σένα. Στο τέλος, το μόνο μάθημα που πήρε ήταν ότι δεν μπορεί κανείς να βασίζεται στους ανθρώπους “Έμαθα ότι οι άνθρωποι θα εξαφανισθούν εν ριπή οφθαλμού” είπε κάποτε η Λίντσαιη (η ετεροθαλής αδελφή του Βάνς) . “Δεν νοιάζονται για τα παιδιά τους , δεν μπορούν να τους παράσχουν τίποτα, απλώς εξαφανίζονται και δεν είναι δύσκολο να τους κάνεις να φύγουν”
Είναι αυτό που συμβαινει στην μαύρη κουλτούρα των γκέττο, όπως έχει ήδη καταγραφεί και τεκμηριωθεί σε εξαντλητικό βαθμό. Όμως εδώ έχουμε ανθρώπους σε αγροτικές περιοχές και κωμοπόλεις. Η δυσλειτουργία δεν έχει να κάνει με το χρώμα, αλλά με την κουλτούρα.
Δεν θα ήμουν δίκαιος αν περιέγραφα την βία, συναισθηματική και φυσική, που χαρακτηρίζει την καθημερινή ζωή στα παιδικά χρόνια του Βάνς και την αστάθεια στην εσωτερική και εξωτερική ζωή των ανθρώπων. Να διαβάσεις με τέτοια λεπτομέρεια πως είναι η ζωή , όντας παιδί που δημιουργείται από τις κοινότητες ως τέτοιο, είναι να αποκτήσεις μια αίσθηση του γιατί είναι τόσο δύσκολο να αποδράσεις από την κακή βαρύτητα αυτού του τρόπου ζωής. Δεν μπορείς να φανταστείς ότι η ζωή μπορεί να είναι κάπως διαφορετική.
Η θρησκεία ανάμεσα στους χιλλμπίλυ δεν αποτελεί και μεγάλη βοήθεια. Ο Βάνς λέει ότι οι χιλμπίλυς αγαπούν να μιλούν για τον Ιησού, αλλά δεν πάνε στην εκκλησία και ο Χριστιανισμος δεν φαίνεται να έχει μεγάλη επίδραση στην συμπεριφορά τους. Ο βιολογικός πατέρας του Βάνς είναι μια εξαίρεση . Ανήκε σε μια αυστηρή φονταμενταλιστική εκκλησία, μία που τον βοήθησε να νικήσει τον αλκοολισμό και να του δώσει την αυστηρή δομή που χρειαζόταν για να διατηρήσει την ζωή του μακριά από την αποτυχία.
Γράφει ο Βάνς:
Η εκκλησία του μπαμπά πρόσφερε κάτι που άνθρωποι σαν εμένα χρειαζόταν απελπισμένα. Για αλκοολικούς, τους έδωσε μια κοινότητα υποστήριξης και μια αίσθηση ότι δεν πολεμούσαν τον εθισμό μόνοι τους. Για έγκυες μητέρες, πρόσφερε ένα δωρεάν σπίτι και εκπαίδευση για δουλειά και τάξεις γονέων. Όταν κάποιος χρειαζόταν μια δουλειά, οι φίλοι από την εκκλησία είτε θα τους παρείχε μία είτε θα έκανε τις συστάσεις. Όταν ο μπαμπάς αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες , η εκκλησία ενωνόταν και αγόραζε ένα μεταχειρισμένο αμάξι για την οικογένεια. Στον διαλυμένο κόσμο που έβλεπα γύρω μου – και για τους ανθρώπους που πάλευαν σε αυτόν τον κόσμο- η θρησκεία πρόσφερε απτή βοήθεια για να κρατά τους πιστούς στο σωστό μονοπάτι .
Ο Βάνς λέει ότι το καλύτερο πράγμα σχετικά με την ζωή στο σπίτι του πατέρα του ήταν το πόσο βαρετό ήταν. Ήταν προβλέψιμο. Ήταν μια ανάπαυση από το μόνιμο χάος.
Από την άλλη, η θρησκεία που υιοθετούν οι περισσότεροι χιλμπίλυς είναι μια αγροτική μορφή Μοραλιστικού Θεραπευτικού Ντεϊσμού. Ο Θεός μοιάζει να υπάρχει μόνο ως εγγυητής της απόλυτης τάξης και της απόλυτης δικαιοσύνης Ο Ιησούς είναι εδώ για να απαλύνει τον πόνο κάποιου. Με εξαίρεση αυτούς που δεσμεύονται να εκκλησιάζονται – και πιστέψτε το ή όχι, , αυτό είναι ένα από τα λιγότερα εκκλησιαζόμενα μέρη των ΗΠΑ – Ο Χριστιανισμός είναι ένα φάντασμα.
Σχετικά με τον φονταμενταλισμό του πατέρα του Βανς, πήρα περισσότερες λεπτομέρειες από το τι μου λέει συνέχεια για τον φονταμενταλισμό αυτής της περιοχής ο αναγνώστης αυτού του ιστολογίου Turmarion, ο οποίος ζει στα Απαλλάχια. Παρόλο που ζω στον αγροτικό Βαθύ Νότο, αυτή η μορφή χριστιανισμού μου είναι ξένη. Όταν πήγε να ζήσει με τον μπαμπά του για ένα διάστημα ως έφηβος (αν έχω σωστή χρονολογία), ο Βανς εκτέθηκε για πρώτη φορά στην εκκλησία. Εκτίμησε πολύ τη δομή, αλλά παρατήρησε ότι η πνευματικότητα που προσφερόταν ήταν βασισμένη στον φόβο και παρανοϊκή. «Όσο πιο βαθιά βυθιζόμουν στην ευαγγελική θεολογία, τόσο περισσότερο ένιωθα υποχρεωμένος να δυσπιστώ σε πολλούς τομείς της κοινωνίας. Η θεώρια της Εξέλιξης και η Μεγάλη Έκρηξη έγιναν ιδεολογίες που πρέπει να αντιμετωπιστούν, όχι θεωρίες για να καταλάβω… Στη νέα μου εκκλησία… άκουσα περισσότερα για το λόμπι των ομοφυλόφιλων και τον πόλεμο ενάντια στα Χριστούγεννα παρά για οποιοδήποτε ιδιαίτερο χαρακτηριστικό χαρακτήρα που πρέπει να φιλοδοξεί να έχει ένας Χριστιανός».
Photo credit: Flickr
Αυτή ήταν μια ακόμη υπενθύμιση του γιατί τόσοι πολλοί Ευαγγελικοί αντιδρούν έντονα ενάντια στην “Προοπτική του Βενέδικτου”. Όπως λέω συχνά, δεν έχω εμπειρία αυτής της ακραίας νοοτροπίας μαχητικού Χριστιανισμού. Στην πραγματικότητα, η εμπειρία μου είναι εντελώς αντίθετη. Πιστεύω ότι ορισμένοι Χριστιανοί που βγαίνουν από τον φονταμενταλισμό μπορεί να αντιδράσουν τόσο έντονα ενάντια στο άθλιο, δυστυχισμένο τους υπόβαθρο που δεν εκτιμούν τον βαθμό στον οποίο πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι και δυνάμεις για να τους «πάρουν». Όταν έχετε ζήσει σχεδόν όλη τη χριστιανική σας ζωή ανάμεσα σε πολύ αφομοιωμένους Χριστιανούς που γενικά δεν δίνουν σημασία σε αυτά τα πράγματα, ο εφησυχασμός τους μπορεί να σας τρελάνει. Αλλά ο Βανς με βοηθά να καταλάβω πώς κάποιος που μεγάλωσε στο αντίθετό του θα έβρισκε αναθεματισμό ακόμη και την παραμικρή ένδειξη μαχητικού χριστιανισμού.
Μια από τις πιο σημαντικές συνεισφορές που κάνει ο Βανς στην κατανόησή μας για την αμερικανική φτώχεια είναι το πόσο λίγο η δημόσια πολιτική μπορεί να επηρεάσει τις πολιτισμικές συνήθειες που κρατούν τους ανθρώπους φτωχούς. Μιλάει για την εκπαιδευτική πολιτική, λέγοντας ότι η συζήτηση των ελίτ για το πώς να βοηθήσουν τα σχολεία επικεντρώνεται αποκλειστικά στη μεταρρύθμιση των θεσμών. «Όπως μου είπε πρόσφατα ένας δάσκαλος στο παλιό μου γυμνάσιο, «Μας θέλουν να γίνουμε βοσκοί για αυτά τα παιδιά. Αλλά κανείς δεν θέλει να μιλήσει για το γεγονός ότι πολλοί από αυτά ανατρέφονται από λύκους».
συνεχίζει:
Γιατί η γειτόνισα μας δεν άφησε αυτόν τον κακοποιητικό άνθρωπο; Γιατί ξόδεψε τα χρήματά της σε ναρκωτικά; Γιατί δεν μπορούσε να δει ότι η συμπεριφορά της κατέστρεφε την κόρη της; Γιατί όλα αυτά δεν συνέβαιναν μόνο στην γειτόνισσα μας αλλά και στη μαμά μου; Θα περνούσαν χρόνια πριν μάθω ότι κανένα βιβλίο, ή ειδικός, ή πεδίο γνώσεως δεν μπορούσε να εξηγήσει πλήρως τα προβλήματα των χιλμπίλυς στη σύγχρονη Αμερική. Η ελεγεία μας είναι κοινωνιολογική, ναι, αλλά έχει να κάνει με ψυχολογία και κοινότητα και πολιτισμό και πίστη. Κατά τη διάρκεια του γυμνασίου μου, η γειτόνισσα μας η Πάττυ κάλεσε τον ιδιοκτήτη της για να αναφέρει ότι η στέγη είχε διαρροή. Ο ιδιοκτήτης έφτασε και βρήκε την Πάττυ τόπλες, μαστουρωμένη και αναίσθητη στον καναπέ του σαλονιού της. Στον επάνω όροφο η μπανιέρα ξεχείλιζε – εξ ου και η στέγη που έτρεχε. Η Pattie προφανώς είχε κάνει μπάνιο, είχε πάρει μερικά συνταγογραφούμενα παυσίπονα και λιποθύμησε. Ο τελευταίος όροφος του σπιτιού της και πολλά από τα υπάρχοντα της οικογένειάς της καταστράφηκαν. Αυτή είναι η πραγματικότητα της κοινότητάς μας. Πρόκειται για μια γυμνή ναρκομανή που καταστρέφει την λίγη αξία που υπάρχει στη ζωή της. Έχει να κάνει με παιδιά που χάνουν τα παιχνίδια και τα ρούχα τους από τον εθισμό μιας μητέρας.
Αυτός ήταν ο κόσμος μου: ένας κόσμος πραγματικά παράλογης συμπεριφοράς. Περνάμε το δρόμο μας στο φτωχόσπιτο. Αγοράζουμε γιγαντιαίες τηλεοράσεις και iPad. Τα παιδιά μας φορούν ωραία ρούχα χάρη στις πιστωτικές κάρτες υψηλού επιτοκίου και τα δάνεια ημέρας πληρωμής. Αγοράζουμε σπίτια που δεν χρειαζόμαστε, τα αναχρηματοδοτούμε για να ξοδέψουμε περισσότερα χρήματα και κηρύσσουμε πτώχευση, αφήνοντάς τα συχνά γεμάτα σκουπίδια στο πέρασμά μας. Η λιτότητα είναι εχθρική προς την ύπαρξή μας. Ξοδεύουμε για να προσποιούμαστε ότι είμαστε ανώτερης τάξης. Και όταν η σκόνη ξεκαθαρίσει – όταν χτυπήσει η χρεοκοπία ή ένα μέλος της οικογένειας μας διώξει από τη βλακεία μας – δεν μένει τίποτα. Τίποτα για τα δίδακτρα των παιδιών στο κολέγιο, καμία επένδυση για να αυξήσουμε τον πλούτο μας, κανένα ταμείο για τις βροχερές μέρες αν κάποια χάσει τη δουλειά της. Ξέρουμε ότι δεν πρέπει να ξοδεύουμε έτσι. Μερικές φορές χτυπάμε τον εαυτό μας για αυτό, αλλά το κάνουμε ούτως ή άλλως.
Περισσότερο:
Τα σπίτια μας είναι ένα χαοτικό χάος. Ουρλιάζουμε και φωνάζουμε ο ένας στον άλλο σαν να είμαστε θεατές σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Τουλάχιστον ένα μέλος της οικογένειας κάνει χρήση ναρκωτικών — μερικές φορές ο πατέρας, μερικές φορές και οι δύο. Σε ιδιαίτερα αγχωτικούς καιρούς, θα χτυπιόμαστε και θα γρονθοκοπούμε ο ένας τον άλλον, όλα μπροστά στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, συμπεριλαμβανομένων των μικρών παιδιών. Τις περισσότερες φορές, οι γείτονες ακούνε τι συμβαίνει. Μια κακή μέρα είναι όταν οι γείτονες καλούν την αστυνομία για να σταματήσει το δράμα. Τα παιδιά μας πηγαίνουν σε ανάδοχη φροντίδα αλλά δεν μένουν ποτέ για πολύ. Ζητάμε συγγνώμη από τα παιδιά μας. Τα παιδιά πιστεύουν ότι λυπούμαστε πραγματικά, και είμαστε. Αλλά τότε ενεργούμε εξίσου κακοί λίγες μέρες αργότερα.
Και ότου καθεξής. Ο Βανς λέει ότι οι άνθρωποί του λένε ψέματα στον εαυτό τους για την πραγματικότητα της κατάστασής τους και για τη δική τους προσωπική ευθύνη για την υποβάθμισή τους. Λέει ότι δεν είναι όλοι οι λευκοί χιλμπίλυς της εργατικής τάξης έτσι. Υπάρχουν εκείνοι που εργάζονται σκληρά, μένουν πιστοί και είναι αυτοδύναμοι – άνθρωποι όπως η Mamaw (Γιαγιά) και ο Papaw (Παππούς). Τα παιδιά τους έχουν καλές πιθανότητες να τα καταφέρουν. Στην πραγματικότητα, ο Βανς λέει ότι οι φίλοι του που μεγάλωσαν έτσι τα καταφέρνουν πολύ καλά για τον εαυτό τους. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από τους ανθρώπους στη γειτονιά του Βανς ήταν σαν τη μαμά του: «καταναλωτές, απομονωμένοι, θυμωμένοι, δύσπιστοι».
Όπως είπα νωρίτερα, τα δύο πράγματα που έσωσαν τον Βανς ήταν όταν πήγε να ζήσει με πλήρες ωράριο με την γιαγιά του την Μαμάου, άρα να βγει από την παραφροσύνη του σπιτιού της μαμάς του και αργότερα να πάει στο Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ. Έχω ήδη γράψει εκτενώς για την ιστορία του Βανς, οπότε δεν θα ασχοληθώ πολύ περισσότερο. Αρκεί να πούμε ότι όσο ατελής κι αν ήταν, η Mamaw έδωσε στον νεαρό Βάνς την σταθερότητα που χρειαζόταν για να αρχίσει να πετυχαίνει στο σχολείο. Και δεν τον άφηνε να χαλαρώσει τις σπουδές του. Του δίδαξε την αξία της σκληρής δουλειάς και του παράγοντα της ηθικής.
Το Σώμα Πεζοναυτών ανακατασκεύασε τον JD Vance. Κονιορτοποίησε την εσωτερική μοιρολατρία του χιλμπίλυ και του έδωσε την αίσθηση ότι είχε τον έλεγχο της ζωής του και ότι οι επιλογές του είχαν σημασία . Αυτό ήταν καινούργιο πράγμα για εκείνον. Διαβάζοντας το ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Μεγάλωσα από γονείς που μεγάλωσαν φτωχοί, αλλά που έμαθαν στην αδερφή μου και σε εμένα από την αρχή ότι ήμασταν υπεύθυνοι για τον εαυτό μας. Η σκληρή δουλειά, ο αυτοσεβασμός και η αυτοπειθαρχία ήταν ο πυρήνας της ηθικής του πατέρα μου, σίγουρα. Δεν υπήρχε πιο κατάπτυστο άτομο στον τρόπο που ο πατέρας μου έβλεπε τον κόσμο από τον γιο σκύλας που δεν θα δουλέψει. Αμφιβάλλω αν έχω γνωρίσει ποτέ άνθρωπο πιο πρόθυμο να κάνει σκληρή σωματική εργασία από τον πατέρα μου. Γνωρίζοντας από τι προερχόταν και γνωρίζοντας πώς η πρόοδος που έκανε προερχόταν από τον ιδρώτα του φρυδιού του και την αυτοπειθαρχία του στις δαπάνες, δεν είχε καμία ανοχή στους ανθρώπους που ήταν τεμπέληδες και κατηγορούσαν όλους τους άλλους για τα προβλήματά τους. Αυτό ισχύει είτε ήταν φτωχοί, είτε μεσαίας τάξης είτε πλούσιοι (αλλά ειδικά αν ήταν πλούσιοι).
Ο Τζ Ντ Βανς ως Πεζοναύτης
Ούτως ή άλλως, ο Βανς μιλάει για το πώς η σύγχρονη νοοτροπία των χιλμπίλυς τους καθιστά ακατάλληλους για συμμετοχή στη ζωή έξω από το δικό τους γκέτο. Δεν εμπιστεύονται κανέναν και είναι πρόθυμοι να πιστέψουν αλλόκοτες θεωρίες συνωμοσίας, ιδιαίτερα αν αυτές οι θεωρίες τους απαλλάσσουν από την ευθύνη.
Κάποτε συνάντησα έναν παλιό γνώριμο σε ένα μπαρ της Μίντλτάουν που μου είπε ότι είχε παρατήσει πρόσφατα τη δουλειά του επειδή είχε βαρεθεί να ξυπνάει νωρίς και αργότερα τον είδα να παραπονιέται στο Facebook για την «οικονομία του Ομπάμα» και πώς είχε επηρεάσει τη ζωή του. Δεν αμφιβάλλω ότι η οικονομία Ομπάμα έχει επηρεάσει πολλούς, αλλά αυτός ο άνθρωπος σίγουρα δεν είναι ανάμεσά τους. Η θέση του στη ζωή αποδίδεται άμεσα στις επιλογές που έχει κάνει και η ζωή του θα βελτιωθεί μόνο με καλύτερες αποφάσεις. Αλλά για να κάνει καλύτερες επιλογές, χρειάζεται να ζει σε ένα περιβάλλον που τον αναγκάζει να κάνει σκληρές ερωτήσεις για τον εαυτό του. Υπάρχει ένα πολιτιστικό κίνημα ανάμεσα στην λευκή εργατική τάξη για να κατηγορήσει την κοινωνία ή την κυβέρνηση για τα προβλήματα και αυτό το κίνημα αποκτά οπαδούς μέρα με τη μέρα.
Εξ ου και η τεράστια δημοτικότητα του Ντόναλντ Τραμπ μεταξύ της λευκής εργατικής τάξης. Εδώ είναι ένας τύπος που θα πιστέψει και θα πει οτιδήποτε, και που κατηγορεί τους Μεξικανούς, τους Κινέζους και τους Μουσουλμάνους για τα προβλήματα της Αμερικής. Οι ελίτ τον μισούν, άρα έχει κάνει τους σωστούς εχθρούς, όσον αφορά τη λευκή εργατική τάξη. Και το σύνθημά του «Κάνε την Αμερική Ξανά Μεγάλη” μιλά στον βαθύ πατριωτισμό που ο Βάνς λέει ότι είναι ουσιαστικά μια θρησκεία ανάμεσα στους χιλμπίλυς. (Σ.Μ : Τόσο ο Βάνς, όσο και ο Ντρέχερ θα άλλαζαν άποψη για τον Τραμπ στην διάρκεια της θητείας του)
η εργατική τάξη των Μεσαίων και Νότιων Πολιτειών έδωσε στον Τραμπ στην εξουσία (Photo:Getty Images)
Ο Τραμπ δεν εμφανίζεται στην αφήγηση του Βανς, αλλά στην πραγματικότητα τα έχει ξεπεράσει όλα. Ο Βανς λέει την προσωπική του ιστορία, δεν αναλύει ευρέως την πολιτική και τον κουλτούρα των ΗΠΑ. Είναι επίσης αλήθεια, ωστόσο, ότι οι ελίτ του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος ετοιμάστηκαν για την τρέχουσα καταστροφή τους, ακούγοντας θεωρίες που απαλλάσσονταν από κάθε ευθύνη για προβλήματα σε αυτή τη χώρα από την μετανάστευση και το ελεύθερο εμπόριο (ο Τραμπ δεν έχει άδικο σε αυτό).
Η αίσθηση της εσωτερικής τάξης και πειθαρχίας που ο Βανς έμαθε στο Σώμα Πεζοναυτών, επέτρεψε στη φυσική του νοημοσύνη να ανθίσει. Το φτωχό παιδάκι με τη ναρκομανή μαμά καταλήγει στη Νομική Σχολή του Γέηλ. Λέει ότι ένιωθε σαν ξένος εκεί, αλλά ήταν μια σοβαρή εκπαίδευση σε κάτι περισσότερο από το νόμο:
Οι πλούσιοι και οι ισχυροί δεν είναι απλώς πλούσιοι και ισχυροί. Ακολουθούν ένα διαφορετικό σύνολο κανόνων και ηθών. … Σε αυτό το γεύμα, την πρώτη από τις πέντε εξαντλητικές ημέρες των συνεντεύξεων [στη νομική σχολή], άρχισα να καταλαβαίνω ότι έβλεπα την εσωτερική λειτουργία ενός συστήματος που ήταν κρυμμένο στους περισσότερους του είδους μου. … Εκείνη η εβδομάδα των συνεντεύξεων μου έδειξε ότι οι επιτυχημένοι άνθρωποι παίζουν ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι.
Αυτό για το οποίο μιλάει είναι το κοινωνικό κεφάλαιο και το πόσο σημαντικό είναι για την επιτυχία. Τα φτωχά λευκά παιδιά δεν το έχουν (ούτε τα φτωχά μαύρα ή τα ισπανόφωνα παιδιά). Δεν πρόκειται ποτέ να διδάξετε σε ένα παιδί από το ‘τρέηλερ παρκ” (πάρκο χαμηλού εισοδήματος κινητής στέγασης ) ή τις εργατικές πολυκατοικίες τα μυστικά της ανώτερης μεσαίας τάξης, αλλά μπορείτε να του δώσετε αυτό που είχαν παιδιά σαν εμένα: βασική κατανόηση της εργασίας, πειθαρχία, αυτοπεποίθηση, καλούς τρόπους και προθυμία για μάθηση. Ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος για τους ανθρώπους του, λέει ο Βανς, είναι ο σοκαριστικός βαθμός οικογενειακής αστάθειας μεταξύ των φτωχών της Αμερικής. «Το χάος γεννά χάος. Η αστάθεια γεννά αστάθεια. Καλώς ήρθατε στην οικογενειακή ζωή για τον Αμερικανό “χιλμπίλυ”».
Ο Βανς είναι αξιοθαύμαστα ταπεινός για το πώς ο μόνος λόγος που ξέφυγε από το μέρος όπου ζούσε ήταν επειδή άνθρωποι-κλειδιά στην πορεία τον βοήθησαν να σκαρφαλώσει από την τρύπα που του έσκαψε η κουλτούρα του. Όταν ο Βανς μιλάει για το πώς να διορθωθούν αυτά τα προβλήματα, δίνει μια έντονη σκεπτικιστική νότα. Τα χειρότερα προβλήματα της κουλτούρας του, τα πράγματα που κράτησαν πίσω παιδιά σαν αυτόν, δεν είναι πράγματα που μπορεί να διορθώσει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα. Για παράδειγμα, ως παιδί, η κουλτούρα του του δίδαξε ότι το να τα πηγαίνεις καλά στο σχολείο σε έκανε «αδελφή». Ο Βανς λέει ότι το σπίτι είναι η πηγή των χειρότερων από αυτά τα προβλήματα. Απλώς δεν υπάρχει λύση πολιτικής για οικογένειες και οικογενειακά συστήματα που έχουν καταρρεύσει.
Πιστεύω ότι εμείς οι χιλμπίλυς είμαστε οι πιο σκληροί καταραμένοι άνθρωποι σε αυτή τη γη. … Αλλά είμαστε αρκετά σκληροί για να κάνουμε ό,τι πρέπει να γίνει για να βοηθήσουμε ένα παιδί σαν τον Μπράιαν; Είμαστε αρκετά σκληροί για να χτίσουμε μια εκκλησία που αναγκάζει παιδιά σαν εμένα να ασχοληθούν με τον κόσμο αντί να αποσυρθούν από αυτόν; Είμαστε αρκετά σκληροί για να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να παραδεχτούμε ότι η συμπεριφορά μας βλάπτει τα παιδιά μας; Η δημόσια πολιτική μπορεί να βοηθήσει, αλλά δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μπορεί να διορθώσει αυτά τα προβλήματα για εμάς. Αυτά τα προβλήματα δεν δημιουργήθηκαν από κυβερνήσεις ή εταιρείες ή οποιονδήποτε άλλο. Εμείς τα δημιουργήσαμε και μόνο εμείς μπορούμε να τα διορθώσουμε.
Η ψήφος στον Τραμπ δεν πρόκειται να διορθώσει αυτά τα προβλήματα. Για τη μαύρη κοινότητα, η διαμαρτυρία ενάντια στην αστυνομική βία στους δρόμους δεν πρόκειται να διορθώσει τα πιο πιεστικά προβλήματά της. Δεν είναι ότι τα προβλήματα στα οποία επισημαίνει ο Τραμπ δεν είναι πραγματικά, ούτε ότι η αστυνομική βία, ειδικά προς τις μειονότητες, δεν είναι πρόβλημα. Είναι ότι αυτά χρησιμεύουν για να αποσπάσουν την προσοχή από τις βασικές πραγματικότητες που κρατούν χαμηλά τους λευκούς και μαύρους φτωχούς. Ένας ιεραπόστολος στς φτωχογειτονιές του Ντάλας μου είπε κάποτε ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο που είχαν τα μαύρα και λατίνα παιδιά που βοήθησε, ήταν η αμετακίνητη πεποίθησή τους ότι τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει γι αυτούς και ότι οι άνθρωποι που πέτυχαν το κατάφεραν επειδή γεννήθηκαν λευκοί. ή πλούσιοι, ή απλώς στάθηκαν τυχεροί.
Μέχρι να αντιμετωπιστούν αυτά τα πράγματα με ειλικρίνεια και αποτελεσματικότητα από τις οικογένειες, τις κοινότητες και τους θεσμούς τους, τίποτα δεν θα αλλάξει.
Υπάρχει μαύρος Τζέημς Ντ. Βάνς ; Αναρωτιέμαι. Θέλω να πω, ξέρω ότι υπάρχουν Αφροαμερικανοί που έχουν κάνει αυτό που έχει κάνει εκείνος. Υπάρχει όμως κάποιος που θα γράψει γι’ αυτό; Το έκανε ο Κλάρενς Τόμας στην αυτοβιογραφία του. Ποιος άλλος; Ξέρει κανείς;
Ο Ρόντ Ντρέχερ είναι ένας από τους καλύτερους παραδοσιοκράτες συντηρητικούς στοχαστές της Αμερικής Είναι ο συγγραφέας βιβλίων, όπως Crunchy Cons (για έναν αντικατεστημένο συντηρητισμό που έχει υιοθετήσει το “Μικρό είναι Όμορφο”), The Benedict Option για μια χριστιανική στρατηγική σε ένα μετα-χριστιανικό κόσμο και Live Not By Lies για τους σημερινούς χριστιανούς αντιφρονούντες.
Ήταν ο Ντρέχερ που με την συνέντευξη με τον Τζ. Ντ. Βανς με τίτλο: “Τραμπ: Κήρυκας των Φτωχών Λευκών” έκανε διάσημο σε μια νύχτα το Βανς και το Hillbilly Elegy ενώ έπαιξε ρόλο στην άνοδο των Τραμπ
Πηγή: https://www.theamericanconservative.com/in-hillbilly-america-white-lives-matter/
