
του Τηλέμαχου Χορμοβίτη
Ο Βενέδικτος ΙΣΤ, κατά κόσμον Γιόζεφ Ράτσινγκερ, που απεβίωσε πριν λίγες μέρες, δεν ήταν μόνο ένας σημαντικός Πάπας αλλά και ένας αξιόλογος συντηρητικός διανοούμενος:
«Δεν θα έπρεπε και δεν πρέπει ο λυτρωτής του κόσμου να αποδείξει την ιδιότητά σου ως λυτρωτής δίνοντας σε όλους να φάνε;…Μπορεί κανείς δικαίως να ονομάζεται λυτρωτής όταν δεν ικανοποιεί αυτό το κριτήριο; Ο μαρξισμός το έκανε πυρήνα της επαγγελίας. Θα φρόντιζε να σταματήσει η πείνα και να γίνει η έρημος ψωμί…
Ο άνθρωπος δεν ζει μόνον από ψωμί, αλλά από κάθε λόγο που εκπορεύεται από το στόμα του Θεού…Υπάρχει ένα σχόλιο από τον Γερμανό ιησουίτη Alfred Delp, τον οποίον εκτέλεσαν οι ναζί :
Το ψωμί είναι σημαντικό, η ελευθερία όμως είναι σημαντικότερη. Το πιο σημαντικό είναι ωστόσο η λησμονημένη λατρεία του Θεού. Όπου αυτή η ιεραρχία των αγαθών δεν τηρείται αλλά αντιστρέφεται, εκεί δεν υπάρχει πλέον δικαιοσύνη, δεν υπάρχει φροντίδα για τον πάσχοντα, αλλά διατάραξη και καταστροφή και των υλικών αγαθών. Όπου ο Θεός θεωρείται δευτερεύον μέγεθος, το οποίο ο άνθρωπος περιστασιακά ή εξαιτίας σημαντικότερων πραγμάτων περιθωριοποιεί, τότε και τα δήθεν σημαντικότερα πράγματα ναυαγούν.
Αυτό δεν το αποδεικνύει μόνον η αρνητική έκβαση του μαρξιστικού πειράματος· η “ανθρωπιστική” βοήθεια της Δύσης, η οποία στηρίζεται αυστηρά σε οικονομοτεχνικά κριτήρια και δεν έχει απλώς εξοστρακίσει τον Θεό, αλλά έχει απωθήσει τους ανθρώπους από Αυτόν με την αλαζονεία της εξελιγμένης γνώσης, τελικά μετέτρεψε τον Τρίτο Κόσμο σε τριτοκοσμικό. Περιθωριοποίησε τις επικρατούσες θρησκευτικές, ηθικές και κοινωνικές δομές και σε αυτό το κενό τοποθέτησε την τεχνοκρατική νοοτροπία. Πίστευε ότι έχει τη δυνατότητα να μεταβάλει τους λίθους σε άρτους αλλά τελικά πρόσφερε λίθους για ψωμιά…»
( Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’, “Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ”, Εκδόσεις Ψυχογιός).