ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε μας:
19 March, 2024
ΚεντρικήΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ - ΦΕΣΤΙΒΑΛDIAMANDA GALAS – Μέγαρο Μουσικής, Αθήνα, 20 Μαΐου 2017

DIAMANDA GALAS – Μέγαρο Μουσικής, Αθήνα, 20 Μαΐου 2017

Έχουν περάσει οχτώ χρόνια από την τελευταία της εμφάνιση που με είχε καθηλώσει στο Παλλάς. Ακόμα θυμάμαι τα τύμπανα των αυτιών μου να πάλλονται όποτε ανέβαινε με χαρακτηριστική άνεση τις οκτάβες! Ανυπομονούσα να την ξαναδώ, για να διαπιστώσω άλλη μια φορά ότι σαν κι αυτήν δεν υπάρχει άλλη στις ζωντανές εμφανίσεις της.

Γράφει ο Λευτέρης Τσουρέας

Η έναρξη με το “Fernand” του Βέλγου Jacques Brell ήταν «Γήινη» και μας εισήγαγε με πολύ ήρεμο – για τα δεδομένα της – τρόπο στη συναυλία. Η συνέχεια, όμως, ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε: ΣΟΚ! “ShAkwoman” του Bobby Bradford με την Ελληνοαμερικανίδα να αλλάζει τα φώτα στο πιάνο και με τη φωνή της να δίνει μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Και πραγματικά αξίζει να πας να τη δεις live, γιατί παίζει και κομμάτια, τα οποία δεν έχει ηχογραφήσει! Στο setlist της είχε και τον «Πρόσφυγα» που επίσης δεν έχει ηχογραφήσει, μεταμορφώνοντάς το ολοκληρωτικά!

Από τις φετινές της ηχογραφήσεις επέλεξε το “Die Stunde Kοmmt” και το «Ανοιξε Πέτρα». Αμφότερα αποδόθηκαν και πάλι με το δικό της τρόπο, που μαγνήτισε την περιέργειά μας για το πώς καταφέρνει να έχει τέτοια εκφορά στα φωνητικά της σε τόσες πολλές γλώσσες!

Highlights δεν υπάρχουν στις συναυλίες της. Κάθε κομμάτι που επιλέγει είναι και μια αναφορά στον κόσμο της. Πώς να ξεχάσει κανείς το “A Soul That’s Been Abused” των Ronnie Earl & Duke Robillard, στο οποίο έκανε επίδειξη των ικανοτήτων της να ανεβοκατεβαίνει τις οκτάβες με χαρακτηριστική άνεση! Πώς να μη μείνει άναυδος από το “O, Death” που σε κάθε της εμφάνιση είναι απαραίτητο για τους ορκισμένους οπαδούς της, που δε χάνουν κυκλοφορία της χωρίς να την ακούσουν; Το ίδιο ισχύει για το αγαπημένο της “La Llorona”, που είναι παραδοσιακό ισπανικό τραγούδι!

Μετά από μια ώρα, αποχώρησε από τη σκηνή και το κοινό δε σταματάει να χειροκροτεί εκστασιασμένο μέχρι να ξαναβγεί στη σκηνή! Φυσικά και θα έβγαινε για encore και μάλιστα τρία, δίνοντας μας την ευκαιρία να την έχουμε στη σκηνή για ακόμα είκοσι λεπτά! Επέλεξε να μας αποτελειώσει με τα “Artemis”, “I’ve Got Someone To Kill” – αμφότερα από τα φετινά της album – και τελικό χτύπημα με το “Let My people Go”! Στο τελευταίο ήταν η μόνη φορά που ο κόσμος χειροκρότησε με την έναρξη του, ενδεικτικό της αγάπης που έχει για το “You Must Be Certain Of the Devil” album! Αφού μας υποκλίθηκε για τελευταία φορά, έβαλε το χέρι στην καρδιά της και «έσπασε» μπροστά στο κοινό που όρθιο την επευφημούσε! Ήξερε κι εκείνη ότι ήταν μια μαγική βραδιά, μπροστά στους συμπατριώτες της!

Δεν ξέρει κανείς πότε και αν θα ξαναέρθει στη χώρα μας. Ξέρουμε ότι την αγαπάει γιατί από εδώ κατάγεται, όμως τα χρόνια περνούν και οι αντοχές της θα λιγοστεύουν όσο περνάνε τα χρόνια. Και για όσους παραξενεύονται για τη διάρκεια της συναυλίας της, θα τους προέτρεπα να δουν με πόση ένταση παίζει τόσο το πιάνο όσο και τραγουδάει! Ανάμεσα σε κάθε κομμάτι το μόνο που χρειαζόταν ήταν λίγο νερό ήταν απαραίτητο για να αντέξει την καταπόνηση! Μην ξεχνάμε πως είναι πλέον 62 ετών και αποδίδει άψογα τα κομμάτια που επιλέγει να παρουσιάσει!

Από τη θέση που ήμουν κατάφερα να παρατηρήσω κάτι χαρακτηριστικό της: Παίζει σχεδόν σε όλα τα κομμάτια με το δεξί της χέρι στο αριστερό μέρος του πιάνου, υπερτονίζοντας μια απόκοσμη ηχητική! Και αυτό σε συνδυασμό με τη φωνή της, δημιουργεί ένα αποτέλεσμα αλλόκοσμο, όμοιο του που δεν υπάρχει στον κόσμο της μουσικής!

Αυτό που μου έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη είναι η ικανότητα της να ακροβατεί ανάμεσα στις φωνητικές γραμμές και στα γυρίσματα της, που είναι εντελώς άλλόκοτα όποτε επιλέγει να ανέβει οκτάβες! Και θα θυμάμαι έντονα το σημείο που χτύπαγε με τα χέρια της το πιάνο και μετά ούρλιαζε σαν τρελή στο μικρόφωνο, προκαλώντας το αυθόρμητο χειροκρότημα του κοινού – το μοναδικό σημείο που χειροκρότησε μέσα σε κομμάτι της!

«Ουδείς προφήτης εν τη πατρίδι αυτού»…ευτυχώς δεν ισχύει για εκείνην το ίδιο…

του Λευτέρη Τσουρέα

Photos by Nick Paleologos / SOOC

Μοιραστείτε