Aν θα έπρεπε να συμπτύξουμε σε μια φράση την καριέρα του θεού της κιθάρας Steve Vai, αυτή θα ήταν το “Where No Man Has Gone Before” (Εκεί που κανένας άνθρωπος δεν έχει πάει πριν ) Η παραπάνω ακρογωνιαία φράση που άνοιγε την αυλαία κάθε επεισοδίου της λατρεμένης (και βραβευμένης) τηλεοπτικής σειράς “Star Trek” (1966-1969) περιγράφει για εμάς τούτον τον Αέναο Εξερευνητή ολοκληρωτικά.
Μια και μόνο γρήγορη ματιά στο εξώφυλλο του ολόφρεσκου φετινού δίσκου του “Inviolate” άλλωστε αρκεί. Και μόνο η θωριά της τρικέφαλης Ύδρας, του νέου τεχνολογικού επιτεύγματος που εφηύρε η αχαλίνωτη διάνοια του Steve Vai, φτάνει και περισσεύει!
Πάμε λοιπόν να δούμε τους καρπούς της συνομιλίας μας που υπήρξε τόσο πλούσια σε πληροφορίες, που δε χωρά σε ένα και μόνο μέρος. Θα επανέρθουμε πάραυτα.
Συνέντευξη – φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Καταρχάς χίλια ευχαριστώ για τον πολύτιμο χρόνο σου και για την έκτη κατά σειρά συνομιλία μας. Να θυμίσω ότι για πέντε μέρες έγινα σκιά σου κατά την περιοδεία σου στην Ελλάδα το 2005 σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Πάτρα, ακολουθώντας το tour-bus παρέα με τον φίλτατο Δημήτρη Συμελιάδη!…
“Βεβαίως, αν και είναι πολλά τα χρόνια που πέρασαν από τότε… Από ότι φαίνεται λοιπόν έχουμε έναν κοινό φίλο… το Δημήτρη. Χαίρομαι πολύ που μιλάμε ξανά μαζί”
Η χαρά είναι όλη δική μου! Θα ξεκινήσω συνειδητά από τα θέματα υγείας που σε ταλαιπώρησαν τελευταία αφού σύσσωμο το Ελληνικό fan club σου θέλει να μάθει νέα από την Πηγή. Για πες μου λοιπόν, το “knappsack” αποτελεί παρελθόν; (σημ: έτσι ονόμασε ο χειρουργός του Δόκτωρ Knapp την πάνινη κρεμαστή θήκη που κρατούσε το χέρι του Steve σταθερό μετά την εγχείρηση που του έκανε στον ώμο του)
“(γελά) Ναι, ναι, πλέον αποτελεί μακρινό παρελθόν! Και θέλω να πληροφορηθούν πως χαίρω άκρας Υγείας. Ήταν Δεκέμβριος, τον περασμένο Δεκέμβριο του 2020 όταν χρειάστηκε να διορθώσω το σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπιζα με τον δεξί μου ώμο… Όμως το timing, η στιγμή, δε μπορούσε να είναι καταλυτικότερη, αφού μετά από χρόνια καταχρήσεων βρέθηκα όπως όλοι μας να βιώνω το πρωτοφανές lock-down. Έτσι είχα την ευκαιρία να τον φτιάξω όπως θα έπρεπε να είναι. Και μάλιστα δυο εβδομάδες αργότερα ξεκίνησα να παίζω ξανά. Και να που κατάφερα και ηχογράφησα το “Inviolate”…
Πολύ χαίρομαι…
“…Βέβαια για να είμαι απόλυτα ειλικρινής απέναντί σου, πέρυσι το Καλοκαίρι είχα ξανά ένα μικροατύχημα με δαύτον… Όπως ίσως γνωρίζεις, τέτοιου είδους (μυοσκελετικές) εξαρθρώσεις χρειάζονται πάρα πολύ καιρό ώστε να επανέλθουν στα φυσιολογικά πλαίσια… Με άλλα λόγια, μπορεί να ξανάπαιξα σε δυο βδομάδες, μα αυτό χρειάζεται κανονικά έναν ολόκληρο χρόνο για να δέσει σωστά, ενώ εγώ πάνω που είχαν περάσει έξη μήνες έκανα μια χαζομάρα που έσκισε ξανά το σημείο της επέμβασης…”
Ω Θεέ μου, κρίμα, γνωρίζω πολύ καλά διότι έχω κι εγώ εξαρθρωμένο ώμο και με το παραμικρό βγαίνει… Κρίμα.
“Δεν πειράζει, πέρασε και αυτό, απλά δε μπορώ να σηκώσω τον ώμο μου πλέον δίχως να προσέχω, αυτό. Πόσο μάλλον έχοντας προγραμματίσει πλέον μια μακροσκελέστατη περιοδεία που ευελπιστώ να ξεπεράσει τις διακόσιες πενήντα ζωντανές εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο. Θα πρέπει να τον αφήσω να “δέσει”, να καθαρίσει το πρόβλημα, ώστε να είμαι κατάλληλα προετοιμασμένος. Για αυτό και μεταφέραμε χρονικά το πρώτο σκέλος της. Όμως πραγματικά, μην ανησυχείς, είμαι μια χαρά, νιώθω μια χαρά, νιώθω δυνατός σαν ταύρος!…”
Αυτά είναι νέα! Πριν μιλήσουμε για το “Inviolate”, τώρα που το ξεγέννησες μήπως πριν την όποια περιοδεία προώθησής του ολοκληρώσεις και το πρωτόγνωρο για σένα ακουστικό άλμπουμ όπου θα τραγουδάς για πρώτη φορά;
“Ναι, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα. Όμως θα εξαρτηθεί από το πώς θα πάνε οι προετοιμασίες μου για την εν λόγω περιοδεία. Όπως και με το επερχόμενο ταξίδι μου στην Ολλανδία όπου θα πάω να ηχογραφήσω με την Μητροπολική Ορχήστρα της Ολλανδίας (Holland Metropole Orkestr) τις τέσσερεις ώρες ορχηστρικής μουσικής που έχω ετοιμάσει. Άρα συντρέχουν πολλά μαζί αυτή την περίοδο. Παρόλα αυτά από τη στιγμή που τα κιθαριστικά μέρη του ακουστικού δίσκου έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί και έχω ηχογραφήσει και κάνα-δυο φωνητικές ερμηνείες μου ήδη, δεν αποκλείεται να το αποτελειώσω και τούτο μες τη χρονιά που κυλά. Και θέλω να πιστεύω πως όσοι ακολουθούν τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες σε κάθε μα κάθε τους επιλογή, θα το αγκαλιάσουν και αυτό με πολύ ενδιαφέρον…”
Να και άλλο ένα νέο λοιπόν που δεν ήξερα, το νέο συμφωνικό σου έργο. Μάλιστα μια από τις ερωτήσεις μου πιο κάτω αφορούσε αυτή σου την πλευρά…
“Κοίτα, η συμφωνική μουσική ήταν ανάμεσα στα ενδιαφέροντά μου από την αρχή της ζωής μου! Πριν ακόμη και από την ενασχόλησή μου με την κιθάρα. Και αυτό γιατί λατρεύω την όλη συνθετική διαδικασία που τη χαρακτηρίζει. Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας μου συνθέτω μουσική όπως ξέρεις. Όμως το να εκτελεστεί μια σύνθεσή σου από μια ορχήστρα είναι κάτι πολύ δύσκολο. Πόσο μάλλον αν δεν είσαι μέσα σε αυτή την… κουλτούρα!
Όμως πίσω στις αρχές τις δεκαετίας του 2000 ένας καλός μου φίλος, ο Co De Kloet, πήρε όλο το θέμα πάνω του και σε συνεργασία με την Ολλανδική κυβέρνηση οργάνωσε αυτές τις μεγαλόπνοες συναυλιακές παραγωγές, πέντε το σύνολο, για δυο ολόκληρα χρόνια. Τις ηχογραφήσαμε όλες. Και από εκεί γεννήθηκαν δυο επίσημες κυκλοφορίες μου: το ηχητικό “Sound Theories” και το οπτικοακουστικό “Visual Sound Theories”.
Και τα δυο τους έχαιραν πάρα πολύ θερμής υποδοχής από το αγοραστικό κοινό. Τόσο, που έπεσαν στην αντίληψη και άλλων συμφωνικών ορχηστρών οι οποίες μου ζήτησαν να συνθέσω και για αυτές κάποια έργα ώστε στη συνέχεια να τα παρουσιάζουμε και σε κοινό. Άρα λοιπόν με ενδιαφέρει πολύ να συνθέτω αυτά τα συμφωνικά έργα και στη συνέχεια να τα ηχογραφώ με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας… Το αποκαλώ κάτι σαν μια “ένοχη απόλαυσή” μου όλο αυτό! Κι ας απευθύνεται κυρίως σε όσους αγαπούν αυτού του είδους τη Μουσική, αφού επ’ ουδενί δεν ακούγεται σαν τους συνήθεις κιθαριστικούς δίσκους που κυκλοφορώ…”
Όπως το “Inviolate”. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το γεγονός του ότι εδώ τιμάς υπέρ το δέον την Ελλάδα και τον ανυπέρβλητο Αρχαίο πολιτισμό της, αφού η Ελληνική Μυθολογία πρωταγωνιστεί σε πολλά επίπεδα! Ήταν συνειδητό όλο αυτό το “αφιέρωμα” στη φυλή μας ή προέκυψε ακούσια; Και δεν αναφέρομαι μόνο στους τίτλους των συνθέσεων που τιμούν τον Δία, τον Απόλλωνα και την Ύδρα, μα και το νέο σου τεχνολογικό “τερατούργημα”, τη νέα τρικέφαλη κιθάρα σου που θαυμάζουμε στο εξώφυλλο του δίσκου, την Hydra!
“(γελά γοερά) Η Hydra, ναι. Όπως πολλοί άνθρωποι πιστεύω, έτσι και εγώ τρέφω ένα μεγάλο θαυμασμό στην Ελληνική Μυθολογία. Όμως ο τρόπος που με επηρέασε στη γέννηση του “Inviolate” θα έλεγα πως ήταν ένα «ατύχημα». Και αυτό καθώς έψαχνα για τους τίτλους των τραγουδιών… Ξέρεις, κάποιες φορές εφευρίσκω πρώτα τον γενικό τίτλο μιας σύνθεσης. Κάποιες άλλες πάλι γεννώ το τραγούδι, το ακούω προσεκτικά και το αφήνω να μου πει αυτό τον τίτλο του.
Για παράδειγμα στην περίπτωση του “Apollo In Color”, απλά λάτρεψα αυτή τη φράση με το που τη σκέφτηκα. Μονομιάς είπα στον εαυτό μου «πώς θα ακουγόταν άραγε ένα τραγούδι με αυτόν τον τίτλο;». Και το δημιούργησα. Όσο για το “Teeth Of The Hydra”, δε προέκυψε μόνο από αυτό μου τον θαυμασμό για την Ελληνική Μυθολογία, μα και από μια άλλη μου μεγάλη αγάπη. Τις μεγάλης διάρκειας κινηματογραφικές ταινίες κινουμένων σχεδίων της δεκαετίας του ‘70! Ταινίες όπως το “The Clash Of The Titans” και το “Jason And The Argonauts”.
Σε αυτή τη δεύτερη ταινία υπάρχει μια σκηνή με αυτό το μυθικό τέρας, την Ύδρα, η οποία προστατεύει το Χρυσόμαλλο Δέρας, φαντάζομαι την έχεις δει και συ. Άρα λοιπόν βλέπεις πως οι επιρροές μου ήταν ποικίλες. Έτσι λοιπόν όταν πρωτοσχεδίασα την ομώνυμη κιθάρα, κάθισα και την κοίταξα καλά καλά και όντας εκστασιασμένος, την άκουσα να μου λέει το όνομά της… «Είμαι η Ύδρα» (μου το λέει ψιθυριστά).
Τέλος όσον αφορά τον τρίτο Ελληνικό τίτλο, “Zeus In Chains”, το ενδιαφέρον της υπόθεσης ήταν πως κατά τη διάρκεια της ακρόασής του, φτάνοντας στη μεσαία γέφυρα όπου το πράγμα γίνεται πολύ βαρύ (μου τραγουδά τη φράση βαρύτονα) με αυτή την επίμονη χαμηλή νότα στην κορυφή της φράσης, αυτομάτως μου ήρθε στο μυαλό αυτός ο τίτλος»
Μάλιστα. Η Λερναία Ύδρα βέβαια είχε εννιά κεφάλια, όμως εσύ πέρυσι έφτασες να γεννήσεις τη δική σου Ύδρα με τρία! Αν και σε έχω ικανό εσένα να φτιάχνεις μια με εννιά κάποια στιγμή, τι λες;;;
«Μη κρατάς την αναπνοή σου! Ποτέ δε ξέρεις! Άλλωστε ο θρύλος την θέλει όταν της κόβεις το ένα κεφάλι, να πετάγονται στη θέση του δυο! Άρα λοιπόν πρέπει να σιγουρέψω πως ουδέποτε θα αφήσω κάποιον να πλησιάσει τη δική μου με τσεκούρι… Διότι θα καταλήξω στα χέρια μου με ένα ανήμερο θεριό»
Αυτό! Περιέγραψε μας λιγάκι τι σου προσφέρει ως εκτελεστή μα και ως συνθέτη που δεν είχες ως τώρα…
«Κοίτα, σκεπτόμενος ως συνθέτης αποτρελάθηκα όταν πρωτοσκαρφίστηκα μια ηλεκτρική κιθάρα με τρία μπράτσα και χορδές άρπας στο πίσω μέρος της. Και αυτό διότι θα έπρεπε να την προσεγγίσω εντελώς διαφορετικά, αφού πρώτιστος σκοπός μου ήταν, είναι, και θα είναι να δημιουργώ ένα απολαυστικό μουσικό έργο με μια αξιομνημόνευτη μελωδία.
Ο επόμενος στόχος μου ήταν να το εκτελέσω αποκλειστικά και μόνο πάνω στην Hydra, προσθέτοντας μερικές πινελιές από πλήκτρα, λούπες τυμπάνων και ηχητικά εφέ. Όμως ήθελα η βάση, τα θεμέλια, να προέρχονται από αυτή την επτάχορδη, τη δωδεκάχορδη, τις χορδές της άρπας, το άταστο μπάσο, χρησιμοποιώντας τα όλα με γραμμικό τρόπο… Έτσι λοιπόν όταν συνέθεσα το πρώτο κομμάτι έπρεπε να σκεφτώ εντελώς διαφορετικά από ότι μέχρι σήμερα.
Όταν βαράς μια νότα, σε διακατέχει ένα στιγμιαίο ένστικτο για το ότι πρόκειται για την κατάλληλη (μου κάνει τον ήχο μιας νότας με το στόμα). Όμως με την Ύδρα είναι εντελώς διαφορετικά, αφού το αριστερό μου χέρι μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό σε ένα από τα μπράτσα την ίδια στιγμή που το δεξί θα κρούει π.χ. τις ανοικτές χορδές της άρπας, του μπάσου, ή θα γεννά αρμονικές που θα πλουτίζουν καίρια τη μελωδία… Όμως να σου πω κάτι; Θες να σου βάλω να δεις ένα μικρό κλιπάκι όπου τα δοκιμάζω όλα αυτά πάνω της; Απλά θερμή παράκληση, είναι για τα μάτια σου μόνο, μη το δημοσιεύσεις…(στο σημείο αυτό απόλαυσα ένα οπτικοακουστικό λεπτό που πολύ θα ήθελα να μπορώ να μοιραστώ εδώ!)»
ΧΙΛΙΑ ευχαριστώ Steve! Επέτρεψε μου να πω τώρα ότι το “Greenish Blues” είναι το πιο αγαπημένο μου κομμάτι του “Inviolate”. Άλλωστε με αυτό τιμάς ξεκάθαρα έναν άλλο λατρεμένο μου ήρωα, τον αείμνηστο Peter Green με τον οποίο είχα την τιμή να συνομιλήσω δυο φορές πριν φύγει… Εδώ ο Vai καταθέτει τη δική του προσέγγιση της Blues, σωστά; “Blues with Altered Notes” όπως αναφέρεις χαρακτηριστικά.
«Ακριβώς αυτό. Μπλουζ με εναλλακτικές νότες. Άλλωστε ουδέποτε υπήρξα καλός κιθαρίστας των παραδοσιακών μπλουζ… Δηλαδή αυθεντικός στην μπλουζ, την τζαζ, ούτε καν το κλασικό ροκ. Και τούτο διότι εξαρχής δοκίμασα να τα παντρέψω όλα τους έτσι ώστε να επανέλθω με ένα ολόδικό μου στυλ. Όχι πως δε μου αρέσουν τα μπλουζ ή δε μου αρέσει να τα παίζω, απλά δεν ακούγομαι με τίποτα όπως γνωρίζεις σαν άλλος ένας παίκτης των παραδοσιακών μπλουζ.
Όμως το αγαπημένο σου “Greenish Blues” γεννήθηκε σε ένα από αυτά τα soundcheck που κάνουμε πριν από κάθε μας συναυλία. Και συγκεκριμένα στην περιοδεία για την προώθηση του “Passion and Warfare”. Μα δεν υπάρχει ούτε μια φορά που ξεκινάμε ένα soundcheck παίζοντας κάτι γνωστό ή προκαθορισμένο! Αντιθέτως, ανεβαίνω πάνω στη σκηνή όπου η μπάντα είναι έτοιμη δίχως να ξέρουν τι θα τους παίξω, αφού ούτε εγώ ο ίδιος δεν ξέρω τι θα τους παίξω!… Και ξεκινάμε να παίζουμε και ότι προκύψει το ηχογραφούμε. Τις περισσότερες φορές για καμία ώρα. Κάποια από όλα αυτά είναι άθλια. Μερικές φορές όμως βγαίνουν και καταπληκτικά πράγματα…
Έτσι λοιπόν όταν επιστρέφω στη βάση μου στο τέλος κάθε περιοδείας μου, κάθομαι και τα ακούω όλα τους. Και να που κείνη τη φορά ανακάλυψα το “Greenish Blues”!…”
Μα το έχω ζήσει κι εγώ αυτό ο τυχερός, το 2005 που ήμουν εκεί ολημερίς για πέντε συναπτές μέρες!… Δε μπορώ να θυμηθώ αν ήταν στην Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα ή στην Πάτρα, μα σε ένα soundcheck ενθουσιαστήκατε τόσο πολύ με μια ιδέα σου που την συμπεριέλαβες στην επόμενη κυκλοφορία σου!
«Είδες που σου λέω; Και μιλάμε έχω εκατοντάδες εκατοντάδων, ίσως χιλιάδων καταγεγραμμένων ιδεών που προέκυψαν στις ηχητικές μας δοκιμές καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας μου. Και το όμορφο της υπόθεσης είναι πως γεννούν όμορφα τραγούδια. Το “Greenish Blues” είναι ένα από αυτά. Το καταευχαριστήθηκα όταν προέκυψε. Διότι έχει αυτή τη δική μου προσέγγιση στα μπλουζ…»
Παρομοίως! Γεγονός που με θέλει να σε ρωτήσω μήπως συμφωνείς μαζί μου για το ότι έως τώρα αυτός που πρωτόπαιξε τα «Blues του Μέλλοντος» μοναδικά, είναι ο Scott Henderson, και μάλιστα πολύ πίσω, στα μέσα των 90’ς μέσα στα δυο λατρεμένα μου άλμπουμ του “Dog Party” & “Tore Down House”
«Φυσικά και τον ξέρω, όπως και αυτά τα δυο, αφού τα αγόρασα τότε με το που κυκλοφόρησαν!»
Άρα συμφωνούμε;
«Κοίτα, κανονικά θα έπρεπε να τα ακούσω ξανά, ώστε να έχω εμπεριστατωμένη άποψη. Δεν το έχω συνδέσει έτσι στο μυαλό μου όπως εσύ που τα έχεις πιο φρέσκα ακούγοντας τα συχνά. Όμως ο Scott είναι λαμπρός συνάδελφος! Για να τον συνδέσω όμως με τα μπλουζ του Μέλλοντος θα πρέπει να τα ξανακούσω προσεκτικά. Είναι μοναδικός μουσικοσυνθέτης. Είναι αυτό που λέμε Μουσικός των Μουσικών! Εγώ τον βλέπω ως θαυματοποιό. Το πώς επιλέγει τις νότες του και το βαθμό που ξέρει πώς να το κάνει αυτό. Πήρε τα αυθεντικά blues και τους προσέθεσε μια δική του διάσταση χρησιμοποιώντας το απίστευτα εκπαιδευμένο αυτί του στην fusion. Και αυτό που κάνει είναι φανταστικό»
Ακριβώς. Λοιπόν, πέρα από όσα σου χρωστώ ως ένθερμος οπαδός σου, σου χρωστώ επίσης το ότι μου έμαθες τον Ted Greene, αφού στο Box Set “Progressions – 100 Years of Jazz Guitar” (Columbia 2005) ήσουν ο μόνος που δεν αναφέρθηκες στους προφανείς πρωτοπόρους όπως ο Django Reinhardt και ο Wes Montgomery, μα σε αυτόν άγνωστο ήρωά σου. Ο Θεός να σε έχει καλά…»
«Α, καλά. Όπως το λες, είναι σίγουρα ένας άγνωστος ήρωας του οργάνου! Είναι ένας από αυτούς τους παίκτες στους οποίους το Μέλλον θα πισωγυρίζει νυν και αεί ώστε να τους μελετά και να μαθαίνει! Ο άνθρωπος ήταν Φωτισμένος. Σοφός. Λόγιος της κιθάρας. Θεέ μου. Και ξέρεις κάτι; Όλοι έχουμε να θυμόμαστε στιγμές που μια συγκεκριμένη μουσική ήρθε στη ζωή μας για να μείνει, μια μουσική που μας ελκύει μοναδικά. Και πολλές από αυτές τις φορές υπήρξε κάποιος που μας τις συνέστησε, οι γονείς μας, ο αδελφός ή η αδελφή μας, ένας καλός μας φίλος. Στην περίπτωσή μου λοιπόν ήταν ένας καλός μου φίλος που ήταν χωμένος πολύ μες τη τζαζ, ο οποίος μου άναψε φωτιά. Ήταν δάσκαλος κιθάρας τότε. Εγώ ήμουν ακόμη πιτσιρίκος και χαζός. Και ήταν αυτός λοιπόν που μου έμαθε τον Roy Buchanan…”
…Τώρα έπιασες πολύ ευαίσθητη χορδή!…
«…Τον Danny Gatton…”
…A, καλά, άλλος Θεός της Telecaster και αυτός, έχω ότι έχει κυκλοφορήσει!…
«…Ακριβώς. Και άλλους παίκτες όπως ο Ted Greene. Ξέρεις, αυτούς τους αφανής έως και δυσνόητους για τον πολύ κόσμο παίκτες. Αυτούς που κλείνονται μες το σπίτι τους ως που να καταφέρουν να κυριαρχήσουν πάνω στο όργανο αυτό με τρόπους που απλούστατα προκαλούν… σύγχυση σε εμάς τους υπολοίπους! Και στη συνέχεια κυκλοφορούν δίσκους τόσο διακριτικά και ήσυχα, τόσο, που πρέπει να σκάψεις για να ανακαλύψεις τα πρωτοφανή τους καμώματα. Και τούτο γιατί δεν τους ενδιαφέρει καθόλου οτιδήποτε άλλο από το να παίζουν ολημερίς.
Ο Τed Greene ήταν ακριβώς αυτό. Ζούσε σε ένα μικροσκοπικό διαμερισματάκι που ίσα που χωρούσες να μπεις μέσα αφού ήταν γεμάτο ολούθε με στοίβες από βιβλία και αντικείμενα. Και μια κρεβατοκάμαρα με ένα παλιό στρώμα στο οποίο καθόταν με τις ώρες και μελετούσε κιθάρα ασταμάτητα. Βλέποντάς τον αντιλαμβανόσουν μονομιάς πως αντίκριζες έναν απίστευτα εμπνευσμένο μουσικό να δημιουργεί αβίαστα και ενστικτόδικα πράγματα που όλοι εμείς οι υπόλοιποι χρειαζόμασταν πολύ καιρό για να τα μελετήσουμε ώστε να τα κατανοήσουμε…»
Και το λες ΕΣΥ αυτό!
«Ναι, το λέω εγώ. Εντάξει. Ο Ted ήταν στο χώρο της τζαζ. Μα δεν ξέρω άλλον… Οκει, η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πολλούς από τους εκλεκτούς συναδέλφους μου σε αυτό το ιδίωμα, όμως και πάλι, ούτε ένας από όσους έτυχε να γνωρίσω δεν ήταν σαν τον Ted… Είχε ένα απόλυτα εμπνευσμένο αυτί σε ότι επέλεγε»
Για πολλοστή φορά σε ευχαριστώ για αυτό το μοναδικό απόκτημα… Πάντως δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που στην πρώτη μας τηλεφωνική συνέντευξη έμεινες άφωνος για τρία δευτερόλεπτα όταν σου είπα πρώτος πως το λατρεμένο “For The Love Of God” ήταν σίγουρα επηρεασμένο από την αξέχαστη μελωδία των τίτλων του επίσης λατρεμένου μου τηλεοπτικού σήριαλ “Kung Fu” με τον David Caradine! Με το που βρήκες τη μιλιά σου, γύρισες στην Pia (σημ: η γυναίκα του) και της είπες “είναι εδώ ένας Έλληνας που κατάλαβε από που εμπνεύστηκα το “For The Love Of God”, απίστευτο!”
«(γελάει) Ήταν πραγματικά πολύ αστείο όλο αυτό. Διότι αν αναλογιστείς όλη τη μουσική που ακούμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας και πως αυτή φωλιάζει ασυνείδητα μέσα στο μυαλό μας, είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Όταν ήμουν κι εγώ έφηβος λοιπόν μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η τηλεοπτική σειρά, την παρακολουθούσα ανελλιπώς. Όταν λοιπόν μετά από πάρα πολλά χρόνια ήρθε η στιγμή να συνθέσω τη μελωδία του “For The Love Of God” όλα έγιναν τόσο γρήγορα… Ξέρεις πως είναι αυτά. Έπιασα την κιθάρα στα χέρια, άρχισα να παίζω μια ακολουθία ακόρντων και από πάνω τους άρχισα να σιγοτραγουδώ αυτή τη μελωδία δίχως την παραμικρή συνειδητή σκέψη πως επρόκειτο για εκείνη…
…Εννοείται πως δεν έγινε συνειδητά Steve!
«Ναι. Ως που κάποιος γυρνά και σου λέει πως αυτό μοιάζει με τη μουσική εκείνη… Και λέω για να το τσεκάρω. Και πράγματι ανακαλύπτω πως πράγματι υπήρχαν εδώ κι εκεί κάποιες κοινές νότες μα ευτυχώς όχι τόσες ώστε να μπορεί να θεωρηθεί κοπιάρισμα…»
Δεν το συζητώ!
«…Όμως πράγματι αναγνώρισα τη συγκεκριμένη γεύση από το συγκεκριμένο τηλεοπτικό σήριαλ να έχει εμπλακεί μέσα στο “For The Love Of God”. Και σκέφτηκα πως προφανέστατα υπήρχε κάπου εκεί μέσα στο κεφάλι μου και ξάφνου βγήκε… Άρα λοιπόν το τσάκωσες, πράγματι! Μα υπήρξαν κι άλλοι, το έχω ακούσει από τότε και από κάποιους ακόμη»
https://www.youtube.com/watch?v=4GczPtZRi78&ab_channel=oan01
