Γράφει ο Γιώργος Σαράτσης
Αδυνατώ να θυμηθώ ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη που έτυχε να διαβάσω. Δεν θα ξεχάσω όμως τον ήχο της φωνής του, τα τολμηρά του λόγια στις συνεντεύξεις που έδινε κατά καιρούς και την λεπτή του ειρωνεία για την ζωή και τους ανθρώπους.
Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1943 και μεγάλωσε στην Καλλιθέα. Στα 17 του θα βρεθεί με υποτροφία στη Λιλ της Γαλλίας για να σπουδάσει δημοσιογραφία. Εργάστηκε για μία δεκαπενταετία στη Monde des livres δημοσιεύοντας κριτικές βιβλίων, σκίτσα και χρονογραφήματα, ενώ το 1974 θα εκδώσει στα γαλλικά το πρώτο του βιβλίο. Το “Τάλγκο” πρωτοεκδόθηκε το 1982 και υπήρξε το πρώτο του βιβλίο στην ελληνική. Δύο χρόνια αργότερα θα γίνει ταινία με τον τίτλο “Ξαφνικός Έρωτας”. Ασχολήθηκε, παράλληλα, με το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Τον συνάντησα προ λίγων ετών στη Θεσσαλονίκη. Από αυτές τις συναντήσεις που σου μένει ίσα-ίσα η εικόνα, μπορεί και η μυρωδιά ενός ανθρώπου. Θυμάμαι να λέει στο ακροατήριο ότι όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη θα πεθάνουν κάποτε από μία ελληνική ασθένεια. Παρατηρούσα επίμονα το βλέμμα και τα αδύνατα άκρα του. Είχε μόλις βγει από μία σκληρή μάχη με τον καρκίνο.
Έζησε 40 ολόκληρα χρόνια στο Παρίσι. Έγραφε πότε στα γαλλικά και πότε στην μητρική του γλώσσα. Ολόκληρη η ζωή του μία περιπλάνηση ανάμεσα σε δύο χώρες και δύο γλώσσες. Αγάπησε την Τήνο, τον στοχασμό και το κάπνισμα. Υπήρξε αρειμάνιος καπνιστής ως το τέλος. Άνθρωπος αφιερωμένος στη μοναξιά και στην ανάγκη του για γραφή.
Ο Βασίλης Αλεξάκης έφυγε από την ζωή το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας 11 Δεκεμβρίου στο Κολωνάκι. Διαβάζω πως ο διασώστης του ΕΚΑΒ δάκρυσε μόλις τον αντίκρισε.
