Πιστεύω ότι είναι μια εποχή που πρέπει όλοι να κοιτάξουμε μέσα μας.
Εγώ μέσα μου νιώθω παιδί. Απεχθάνομαι το ρόλο και τον τίτλο του σοβαρού συνθέτη. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να μιλήσω πολλή ώρα σοβαρά και λέω συνέχεια αστεία.
Δεν μου αρέσουν τα φαινομενικά μεγάλα πράγματα. Δεν έχω μιλήσει ποτέ για κύκλους τραγουδιών. Δεν ονομάζω τις μουσικές μου έργα. Μιλάω για κομμάτια ή για δίσκους.
Βλέπω όλη μου τη μουσική, σαν ένα «γράμμα» που γράφεται ακόμα. Κινηματογράφος, θέατρο, διαφήμιση, τραγούδια, θρησκευτική μουσική, ορχηστρική μουσική, Παλαιολόγοι, Αλέξανδροι, Σμύρνες καί άλλα πολλά, είναι ένα στο μυαλό μου. Όλα το ίδιο πράγμα λένε. Όλα την ίδια πίστη εκφράζουν.
Το δυσκολότερο στη μουσική, αλλά και στην τέχνη γενικότερα, είναι η απλότητα. Που όμως, διατηρεί τη μοναδικότητα του δημιουργού της και τον πάει λίγο παρακάτω στον προσωπικό του δρόμο.
Το πρώτο πράγμα για το οποίο υποκλίνομαι σε έναν καλλιτέχνη είναι τo ταλέντο του. Τo δεύτερο είναι η στάση του στη ζωή. Δηλαδή τι έκανε με το δώρο που του χαρίστηκε. Το τρίτο, και ίσως ουσιαστικότερο, ο πόνος.
Πάρα πολύ δύσκολα συνδυάζονται αυτές οι ιδιότητες σ’ έναν καλλιτέχνη. Ο δρόμος της τέχνης είναι μοναχικός και δύσκολος. Συνήθως οι μεγάλοι καλλιτέχνες αγαπούν και τους δύο αυτούς δρόμους.
Παρμένο από το Stamatis Spanoudakis Σταμάτης Σπανουδάκης (OFFICIAL)
