Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Η ιστορία και η όλη πορεία της Πειραματικής Καλλιτεχνικής Σκηνής «Αντίθεση» χρήζει ανθρωπολογικής έρευνας. Επιστημονικά! Σε ένα κόσμο ουτοπικό, θα αποτελούσε απλά άλλη μια έκφανση ανιδιοτελούς Πολιτισμού. Όμως στη δική μας πραγματικότητα, εδώ και τώρα, η αφοσίωση και η αγάπη της ομαδικής προσπάθειας που επιχειρούν εδώ και χρόνια τα μέλη της δημιουργώντας ένα φιλόξενο στέκι για όσους συμπατριώτες μας μουσικούς υπήρξαν πρωτοπόροι εξερευνητές δεκαετίες πριν -μα και για τους γνήσιους απόγονούς τους σήμερα- είναι το ελάχιστον αξιοσημείωτη, αν όχι υποδειγματικά παραδειγματική!…
Σε συνέχεια της πρώτης σύναξης “Προοδευτικών” σχημάτων της rock που απολαύσαμε το 2017 στο Άλσος Βεϊκου λοιπόν, το φετινό τριήμερο ξεκίνησε την Παρασκευή 10 Μαΐου με μια συνάντηση γνωριμίας όλων των συμμετεχόντων στο νέο στρατηγείο της, που διαμορφώνεται καθημερινά με προσωπική εργασία των μελών – και όχι μόνο. Ακολούθησαν δυο χορταστικές βραδιές στο «ΙΛΙΟΝ Plus» με 4+4 σημαντικότατα σχήματα του χθες και του σήμερα. Όμως η αντίστοιχη κάλυψη της επετειακής βραδιάς του Σίμου Κοκαβέση το Σάββατο στο «Κύτταρο» με επώνυμους καλεσμένους επί σκηνής, με ήθελε δίπλα του, την ίδια νύχτα δηλαδή που επί σκηνής της οδού Κοδριγκτώνος έλαμψαν οι Jargon, Loop Vertigo, Non Other & Voyagers. Ιδού λοιπόν τα όσα απολαύσαμε την Κυριακή.
When Zappa meets Ζωρζ Πιλαλί
Με «απαραίτητη» καθυστέρηση μιας ώρας ώστε να προσέλθει κι ο τελευταίος Έλλην ακροατής (ας όψονται τα παϊδάκια και ο φραπές της Κυριακής), η αχανής, μισοάδεια εικόνα του φιλόξενου, μικροσκοπικού χώρου μας ήθελε να κουνάμε το κεφάλι πέρα-δώθε αντιλαμβανόμενοι για πολλοστή φορά τη…μοναξιά μας.
Όμως τα περιθώρια για κάθε επιπλέον γκρίνια ισοπεδώθηκαν στις οκτώ παρά πέντε το βράδυ και το φαρδύ χαμόγελο έβαλε goal, αφού ο από σκηνής πολυαναμενόμενος αυτοσαρκασμός των αμετανόητων Zoolixo Λίγο μας συνεπήρε μονομιάς, κι ας διήρκησε μονάχα τριανταπέντε λεπτά! Αιτία του ολιγόλεπτου set η συμμετοχή δυο και μόνο αυθεντικών μελών, του ευφυώς πρόσχαρου Γιώργου Μακρή που ως συνήθως «έκοβε» από μικροφώνου και του Τίμου Χατζηιωάννου που «έραβε» στα πλήκτρα. Δίπλα τους όμως ένα dream team εποχής που με μια δίωρη πρόβα, κατάφερε και έσπειρε πανικό: killer rhythm section οι Γιώργος Μητσοτάκης («ο μόνος αξιοπρεπής Μητσοτάκης που γνωρίζω» δήλωσε ο ηγέτης!) και Αλέκος Αράπης, ηλεκτρικές κιθάρες jazz rock fusion ο Τάσος Σοκορέλης. Χιούμορ, άποψη, τεχνογνωσία, πειραματισμός και έμπνευση εις γάμου κοινωνία. «Ποιος»;;;
When Peter Hammill meets Ralph Towner
Ανατρεπτική και καθώς πρέπει -«προοδευτική»- η μετάβαση από τις πλούσια καταιγιστικές ενορχηστρώσεις των βετεράνων στο μινιμαλιστικό one-man-show του Νικήτα Κίσσονα που τούτη τη φορά επέλεξε να ξεγυμνωθεί πίσω από μια ηλεκτρακουστική κιθάρα, δίχως όσους συνδράμουν στους Methexis. Θέλει πολλά α@#$%@δια αυτό! Και όπως αποδείχθηκε περίτρανα για την επόμενη ώρα, ο αστείρευτος και πολυσχιδής μουσικοσυνθέτης κέρδισε το στοίχημα μονομιάς, πράγμα που συνυπογράφει η νεκρική σιγή της σάλας καθ’ όλη σχεδόν την διάρκεια της Παράστασής του.
Έτσι λοιπόν αυτό που απολαύσαμε ήταν ουσιαστικά ένα ηλεκτρακουστικό, κιθαριστικό πάντρεμα τραγουδιών από τους δυο πρώτους δίσκους του με δυο αυτοσχεδιασμούς και δυο διασκευές (“Dusk” Genesis & “Family Snapshot” Peter Gabriel). Μεταλλάσσοντας διαρκώς τη φωνή του ανάλογα με τις ανάγκες του concept, μεταμορφώνοντας τοιουτοτρόπως και τις τεχνικές του στην ταστιέρα, ξεδίπλωσε την ιστορία ενός παιδιού, από την ώρα που έρχεται σε τούτες τις διαστάσεις και χειραγωγείται έως και την έξοδό του από την ανυπέρβλητη ανεμελιά της νιότης. Φως-φανάρι πως, τούτο το παιδί, είναι αυτός ο ίδιος, όσο είμαστε και εμείς!… Πώς πέρασε η ώρα, ούτε που το καταλάβαμε. Αυτό λέει πολλά.
When Camel meet Renaissance (με special guest την Barbara Thompson)
Χρόνια τους παρακολουθώ δισκογραφικά και τους εκτιμώ υπέρ το δέον. Άλλωστε η κοινή μας λατρεία στους ανυπέρβλητους Camel είναι σαν τον έρωτα και το βήχα: δεν κρύβεται και καταντά επιδημική! Όμως ήταν η πρώτη μου φορά που απόλαυσα τους Ciccada ζωντανά από σκηνής. Και το πιο σημαντικό; Όχι μόνο κάλυψαν τις μεγάλες μου προσδοκίες, μα τις ξεπέρασαν κιόλας!
Επτά τα άτομα που κατέκτησαν (by all means) τη σκηνή, ένας κι ένας όλοι τους. Μέσα από τις πέντε μακρόσυρτες συνθέσεις τους η Χρονομηχανή του H.G.Wells ζωντάνεψε, μεταφέροντάς μας τη μια τέσσερεις δεκαετίες πίσω και την επόμενη στιγμή στο πώς θα ακούγεται ο Επικός Λυρισμός στο εγγύς μέλλον, αφού ακούσαμε και ένα νέο πανέμορφο κομμάτι…
Το δίδυμο της Ευαγγελίας Κοζώνη και της Δήμητρας Σπέλας στα φωνητικά παρέα με τη συνδρομή της απαστράπτουσας Μαριέττας Τσακμακλή που κατά τα άλλα χειρίστηκε καίρια τα πνευστά (βλέπε Barbara Thomson), προσδίδουν κείνο το σπάνιο στις μέρες μας ηχόχρωμα του Art Rock. Πολύτιμο δώρο και απόκτημα, όλα τους.
When Vanilla Fudge meet Lucifer’s Friend
Θα είμαι ειλικρινής. Άλλωστε μόνο έτσι ξέρω. Από το δελτίο τύπου περίμενα πως το κλείσιμο της αυλαίας θα αναλάμβανε το παραπάνω σχήμα και όχι το πάλαι ποτέ όχημα του Νίκου Πουλάκη και του Θάνου Καρακαντά. Όμως κοίτα να δεις που εν τέλει τούτη η διαδοχή με ήθελε όχι μόνο σύμφωνο, μα και συνυπογράφοντα.
Και τούτο διότι ο αδρός, παλιακός, σκοτεινά ψυχεδελικός και πάνβαρος χαρακτήρας του κουιντέτου τράβηξε την κουρτίνα της αυλαίας τόσο κατάλληλα, που κόντεψε να την γκρεμίσει! Κόντρα στα τεχνικά προβληματάκια με την γείωση στα πλήκτρα του Χάρη Μπότση που θέλησαν να αναχαιτίσουν την αρμάδα, το κουτσουρεμένο πλέον κοινό (μην αρχίσω τα βρισίδια…) βίωσε το πιο heavy-blues άκουσμα της βραδιάς με αποκορύφωμα την (by request) πιστή έως και ανατριχιαστική αναπαραγωγή του βδελυρού “In-a-Gadda-da-Vida” των Iron Butterfly. «Μας ζητάς να παίξουμε μισή ώρα ακόμα δηλαδή;» δήλωσε με χαμόγελο ο ιδρυτής από μικροφώνου στον αιτούντα. Ευλογημένη η στιγμή που σας το ζήτησε Νίκο μου! Και εις άλλα, σύντομα.
Και εις άλλα λοιπόν την επόμενη χρονιά με το καλό για το θεσμό αυτό, με την ευχή πως έως τότε, ο εκλεκτός και απίστευτα προσιτός Πολιτισμός (10 ευρώ προπώληση για όλο το 2ήμερο!!!) θα κατατροπώσει τα (δεν λέω!) απολαυστικότατα κοψίδια, στηρίζοντας καθώς πρέπει αυτή την επίμονη και ανιδιοτελή προσπάθεια!