Συνεχίζουμε το δεύτερο μέρος της βιογραφίας του Ρώσσου Νομπελίστα και Ορθόδοξου Εθνικιστή Αλεξάντερ Σολζενίτσιν (για το πρώτο μέρος διαβάστε εδώ) , του ανθρώπου που αποκλήθηκε «η Εθνική και Χριστιανική Συνείδηση του Ρωσικού Έθνους», αποκαλύπτοντας πρώτος στα μυθιστορήματα του την βαρβαρότητα των σταλινικών στρατοπέδων συγκεντρώσεως και στην οποία αντιπαρέθεσε μία φιλολαϊκή Πεφωτισμένη Δεσποτεία σε συνδυασμό με την αναβίωση της Ορθόδοξης πνευματικότητας και του Ρωσικού Κοινοτισμού.
Τον Δεκέμβριο του 1973 θα κυκλοφορήσει στο Παρίσι ο πρώτος από τους τρεις τόμους του αυτοβιογραφικού αντικαθεστωτικού του αριστουργήματος «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», που αντίτυπα του είχαν κατασχεθεί από την ΚGB.
Μέσα από ένα μίγμα ιστοριογραφίας, μυθιστορήματος και προσωπικών εμπειριών των κρατουμένων, ο Σολζενίτσυν καταγράφει το σύστημα φυλακών και στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας στην Σοβιετική Ένωση και τις μεθόδους παρακολούθησης, λογοκρισίας και εκτέλεσης αντιφρονούντων που δημιουργήθηκαν με την άνοδο των Μπολσεβίκων στην εξουσία και επεκτάθηκαν κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του Στάλιν.
Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι τόσο μίσησαν οι κομμουνιστές το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» που το 1978 μεσούσης της μεταπολίτευσης, «άγνωστοι» (προφανώς Κνίτες) κάψανε ολοκληρωτικά τα γραφεία και τα τυπογραφία του «Πάπυρος Πρες», του εκδοτικού οίκου που διένεμε τα έργα του, ενώ σήμερα τα έργα του είναι ουσιαστικά άγνωστα και για να χρησιμοποιήσουμε την σωστή λέξη απαγορευμένα.
Στις 2 Φεβρουαρίου του 1974, παρόλο το ενδιαφέρον της Δύσης για το πρόσωπο του, θα συλληφθεί και την επόμενη μέρα θα απελαθεί στην Δύση, ενώ θα του αφαιρεθεί η σοβιετική υπηκοότητα. Θα φύγει στο Παρίσι όπου και θα παραλάβει επιτέλους το Νόμπελ. Αργότερα θα εγκατασταθεί στην Βιέννη και στο τέλος της ίδιας χρονιάς θα εγκατασταθεί μόνιμα στο Βέρμοντ των ΗΠΑ.
Ο Σολζενίτσυν παραλαμβάνει καθυστερημένα το Νόμπελ
Κατά την διάρκεια των είκοσι χρόνων που θα ζούσε στην Δύση, ο Σολζενίτσιν θα γκρέμιζε πολλές ψευδαισθήσεις των Δυτικών σχετικά με την Σοβιετική Ένωση και τον Κομμουνισμό. Μία από αυτές ήταν η άποψη ότι ο Λένιν (μαζί με τον Τρότσκι) ήταν ο πραγματικός κομμουνιστής, ενώ ο Στάλιν υπήρξε ο δημιουργός του αυταρχικού κράτους. Αντίθετα ο ίδιος θεωρούσε ότι ήταν ο Λένιν που δημιούργησε την Τσεκά, που αργότερα έγινε KGB, κατάστρεψε την οικονομία, εκτελούσε πολιτικούς αντιπάλους και ίδρυσε το σύστημα των Γκουλάγκ, αν και τότε είχε άλλη ονομασία. Αυτό ήταν φυσιολογικό μιας και η θεωρία των Μαρξ και Ένγκελς ήταν ανέκαθεν βίαια και ολοκληρωτική και θα παράμενε τέτοια όπου και από όποιον και αν εφαρμοζόταν.
Το «Αρχιπέλαγος Γκουλάνγκ» αποκάλυψε το σύστημα στρατοπέδων καταναγκαστικών έργων και θανάτου επί Λένιν και Σταλιν
Επίσης απέρριπτε την άποψη ότι η Σοβιετική Ένωση παρέμεινε Ρωσική υπό τον κομμουνισμό. Γι’ αυτόν, το κομμουνιστικό καθεστώς ήταν άθεο και διεθνιστικό και χρησιμοποιούσε τον Εθνικισμό μόνο για να ανέβει στην εξουσία και για να κοροϊδεύει μονίμως τον λαό. Με την άνοδο του στην εξουσία, ο κομμουνισμός ξεκλήρισε τα έθνη (τις διάφορες δημοκρατίες), κατάστρεψε τις κουλτούρες τους και καταπίεζε τους λαούς τους.
Οι προειδοποιήσεις του για την κομμουνιστική επιθετικότητα και την ηθική παρακμή της Δύσης θα τον έκαναν αγαπητό στους συντηρητικούς κύκλους της Δύσης. Όμως πολλοί «προοδευτικοί» αναγνώστες του, που τον λάτρευαν για την αποκάλυψη των στρατοπέδων συγκεντρώσεως, ανακάλυψαν έντρομοι ότι η βάση της σκέψης του «ήταν αντιδραστική», όπως αποκαλούσαν τον Ρωσικό εθνικισμό του και την πίστη στην Ρωσική Ορθοδοξία, ενώ δεν μπορούσαν να ανεχθούν την κριτική του στην τηλεόραση και την ροκ μουσική, τις οποίες κατηγορούσε για πνευματική κενότητα.
Ο Σολζενίτσυν έγινε αγαπητός στους συντηρητικούς κύκλους των ΗΠΑ αλλά θεωρήθηκε «αντιδραστικός» από τους προοδευτικούς.
Γνωστή επίσης υπήρξε η κριτική του για την ίδια την Αμερική, όπου δήλωνε: «Έφυγα από μία χώρα που δεν μπορούσα να μιλήσω και ήρθα σε μία χώρα όπου μπορώ να μιλήσω, αλλά η ελευθερία του λόγου δεν έχει πια καμία σημασία». Στην ιστορική του ομιλία στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ τον Ιούνιο του 1978 έλεγε ότι η Δύση καταρρέει επειδή η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός της έμαθαν πως σκοπός της ζωής είναι η αναζήτηση της ευτυχίας. Και θα προσθέσει: «Δεν είναι δυνατόν να περιορίζεται ο απολογισμός του έργου του Προέδρου στο ζήτημα του ύψους των αποδοχών των πολιτών ή στην εξασφάλιση απεριόριστης παροχής βενζίνης».
Όμως ακόμα και αν ζούσε στην εξορία, ο Σολζενίτσιν θα παρέμενε η συνείδηση του Έθνους του. Το 1990 γράφει στο «Ξανακτίζοντας την Ρωσία»: «Ο χρόνος έχει τελειώσει για τον κομμουνισμό», ενώ απέρριπτε την Περεστρόικα ως ένα κόλπο που υπήρχε για να ξεγελά τον λαό και να διατηρεί στην εξουσία το Κομμουνιστικό Κόμμα. Σε αυτό το δεύτερο μανιφέστο, ο Σολζενίτσιν προτείνει την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης με την απεμπόληση των μη Σλαβικών Δημοκρατιών. Εκείνο που θα παραμείνει θα είναι μία ομόσπονδη Ρωσική Δημοκρατία, η Ουκρανία, η Λευκορωσία και το Καζακστάν. Η KGB θα πρέπει να διαλυθεί και θα πρέπει να υπάρξει ένα πολιτικό σύστημα με ελεύθερες προεδρικές εκλογές κάθε πέντε η επτά χρόνια. Όμως ο ίδιος δεν θεωρεί την Δημοκρατία ως πανάκια και λύση των προβλημάτων του λαού και θα πρέπει να έχει αυτοπεριορισμούς.
Ο Σολζενίτσυν πίστευε σε μια αναβίωση της Ορθόδοξης πνευματικότητας ως προϋπόθεση της αναγέννησης της Ρωσσίας
Η κυβέρνηση πρέπει να επιτρέψει την ύπαρξη ιδιωτικής περιουσίας, αλλά με δύο όρους: την υποστήριξη μικρομεσαίας επιχείρησης και την λήψη προληπτικών μέτρων ενάντια στην δημιουργία ιδιωτικών μονοπωλίων που θα αντικαταστήσουν τον κρατικό σοσιαλισμό. Και τέλος οραματιζόταν μία πνευματική επανάσταση που θα ξεκινούσε από την επαρχία για να αναγεννήσει την Ρωσία με την αποκατάσταση των αγροτικών και παραδοσιακών αξιών (αγάπη για την Πατρώα Γη, οικογένεια, Εκκλησία και σχολείο) και μια επιστροφή στον ρωσικό κοινοτισμό σε συνδυασμό με μία λογική χρήση της τεχνολογίας.
Επίσης ζητούσε έναν μετριοπαθή πατριωτισμό που θα έκανε την αυτοκριτική του και εξέφραζε την ανησυχία του για την τύχη 25 εκατομμύρια φυλετικά Ρώσων που βρισκόταν κοντά στα σύνορα της πρώην Σοβιετικής ένωσης, ενώ θέλοντας να προστατέψει τον εθνικό χαρακτήρα της Ρωσικής Ορθοδοξίας πολέμησε για να απαγορευθεί η άδεια εισόδου και παραμονής σε Καθολικούς ιερείς και προτεστάντες πάστορες από άλλες χώρες.
Το 1994 θα επιστρέψει στην Ρωσία με τιμές εθνικού ήρωα. Ο Γιέλτσιν θα του δώσει καινούργιο διαβατήριο, όμως εκείνος με την άφιξη του θα ζητούσε την επιστροφή στον δεσποτισμό της Τσαρικής Ρωσίας. Σας θυμίζει μήπως την περίπτωση του Έζρα Πάουντ; Το 2002 εξέδωσε τον πρώτο τόμο του δίτομου βιβλίου του «Διακόσια Χρόνια Μαζί», μια ανάλυση της διαβίωσης Εβραίων στην Ρωσία από το 1770. Σε αυτό το βιβλίο ο Σολζενίτσιν κατήγγειλε τον ρόλο των Εβραίων στις επαναστάσεις του 1905 και του 1917 και θα τους αποκαλούσε «στραγγαλιστές του ρωσικού λαού» και «δήμιους της κόκκινης επανάστασης». Πολλοί θεώρησαν το έργο του αντισημιτικό, αλλά ο καθηγητής Ρόμπερτ Σέρβις του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης τον υπερασπίστηκε, πιστεύοντας ότι έχει δίκιο και υπενθυμίζοντας ότι ακόμα και ο Τρότσκι (που ήταν Εβραίος) είχε δηλώσει ότι υπάρχει μία δυσαναλογία του αριθμού των Εβραίων στην Σοβιετική γραφειοκρατία, συμπεριλαμβανομένης και της Τσεκά, ενώ ο ίδιος ο συγγραφέας πιστεύει ότι τόσο οι Εβραίο όσο και οι Ρώσοι πρέπει να παραδεχθούν τον ρόλο των δικών τους ανθρώπων στο τυραννικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης και θα πρέπει να κλείσουν τις παλιές πληγές.
Στις 12 Ιουνίου 2007 ο Πρόεδρος Πούτιν του παρέδωσε προσωπικά το Κρατικό Βραβείο της Ρώσικης Ομοσπονδίας για τον ανθρωπιστικό του έργο. Πρέπει να πούμε ότι από την εποχή της αυτοεξορίας του στο εξωτερικό υπήρχε μια παράλληλη δράση των δύο ανδρών ενάντια στον υλιστικό τρόπο ζωής της Δύσης που εισάγεται πλέον και στην Ρωσία. Αυτό ο αντιδυτικός αντι-υλισμός είναι το πνευματικό υπόβαθρο της εξωτερικής πολιτικής με την αντιβαλλιστική ασπίδα και όλης της προσπάθειας να ξανακάνει δυνατή την Ρωσία.
Η σωρός του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα και η επικήδειος ακολουθία θα γίνει στο μοναστήρι Ντονσκόυ παρουσία διεθνών ηγετών, ενώ θα ταφεί σε τάφο του νεκροταφείου του μοναστηριού που είχε ήδη επιλέξει ο ίδιος
