Του Χρήστου Κεσκίνη
Το 2018 έχει φτάσει στα μέσα του (για την ακρίβεια πέρασαν τα 7/12) και σκεφτόμουν τι έφερε η χρονιά από άποψη κυκλοφοριών. Παρακάτω θα αναφέρω την άποψή μου για τα δύο άλμπουμ της χρονιάς που ξεχώρισα.
Battleroar – Codex Epicus
Πάντα μου άρεσαν οι Battleroar. Από το πρώτο άλμπουμ τους είχαν κάτι ξεχωριστό στη μουσική τους. Ανακάτευαν τους ManOwaR και τους Manilla Road υπέροχα και ο επικός, λυρικός ήχος τους μου ταίριαζε απίστευτα. Δε θα πω ότι δεν περίμενα το πέμπτο αλμπουμ τους με ιδιαίτερη ανυπομονησία. Το έκανα! Όταν βγήκε, έτρεξα να το αγοράσω. Λάτρευα τα πρώτα τους αλμππουμ με τον Marco Concoreggi πίσω από το μικρόφωνο, αλλά σαν τεράστιος οπαδός των Sacred Steel, όταν ανακοινώθηκε πως ο νέος τραγουδιστής τους θα είναι ο Gerrit Mutz, ήξερα πως το αποτέλεσμα θα είναι του γούστου μου. Τώρα, μετά από ένα δίσκο και αρκετά live, δεν περίμενα κάτι λιγότερο. Και η δικαίωση ήρθε από τους Αθηναίους…
Μετά από μια επικότατη εισαγωγή (Awakening the Muse) μπαίνει το We Shall Conquer. Ένα υπέροχο κομμάτι που είμαι σίγουρος πως στα live θα ακούγεται ακόμη καλύτερο. Το ριφ της κιθάρας μαζί με τα αργά φωνητικά με έχουν στοιχειώσει. Δείχνει από την αρχή τις προθέσεις του συγκροτήματος:
‘’Our life – Your honour – In my hands
It’s time for you to understand
There is no way for you to win
Yes we shall rule – Better give in’’
«Η ζωή μας- Η τιμή σου- Μέσα στα χέρια μου
Είναι καιρός για σένα να καταλάβεις
Δεν υπάρχει τρόπος να νικήσεις
Ναι θα βασιλέψουμε – Καλύτερα να παραδοθείς»
Ακολουθεί το τραγούδι που εδώ και δύο ημέρες έγινε πολύ ιδιαίτερο για αρκετούς Έλληνες και όχι μόνο metalheads. Στο Sword of the Flame συμμετέχει ο Mark Shelton (RIP) των Manilla Road και απ’ όσο γνωρίζω αυτή είναι η τελευταία του ηχογράφιση. Το τραγούδι είναι στο κλασικό στυλ των Manilla. Ένας φόρος τιμής με την συμμετοχή του δημιουργού τους. Ξέρω πως από την πρώτη στιγμή ο Shelton βοηθούσε το γκρουπ και φιλία πολλών ετών τον ένωνε με τα μέλη του – τωρινά και πρώην. Και μόνο λοιπόν για αυτή τη συμμετοχή και μόνο για αυτό το τραγούδι, αξίζει να ακουστεί όλος ο δίσκος.
‘’ We shall have vengeance in the blade
We are the metal brigade
We are the last in the line
It is our honour to die for love and life’’
«θα εκδικηθούμε χρησιμοποιώντας σπαθί
Είμαστε η μεταλική ταξιαρχία
Είμαστε οι τελευταίοι στη σειρά
Είναι τιμή μας να πεθάνουμε για την αγάπη και την ζωή»
Το Chronicles of Might είναι άλλο ένα αργό, επικό κομμάτι, κάτι που νομίζω ταιριάζει απόλυτα στη φωνή του Gerrit. Μου αρέσουν ιδιαίτερα τέτοιου είδους κομμάτια. Το μόνο που ίσως θα μπορούσε να είναι διαφορετικό είναι το μέγεθος του τραγουδιού, καθώς θα μπορούσε άνετα να είναι μικρότερο για να μην επαναλαμβάνεται προς το τέλος. Αλλά αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο το πόσο μου αρέσει.
‘’ Awake
Go and cross the sea
Hear the windsongs
Singing destiny
The bard – Around the fire tonight
Will sing the legends
THE CHRONICLES OF MIGHT’’
«Αφυπνίσου
Πήγαινε και διέσχισε την θάλασσα
Άκουσε τα τραγούδια του ανέμου
Να τραγουδάνε το πεπρωμένο
Ο βάρδος – Γύρω απο την φωτιά απόψε
Θα τραγουδήσει τους θρύλους
ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ»
Το The Doom of Medusa είναι μάλλον το αγαπημένο μου του δίσκου. Από την πρώτη νότα σε βάζει στην άβυσο που περιγράφει και σε κάνει να νιώσεις την απελπισία. Η μουσική του στο κλασικό ύφος των πιο επικών Battleroar. Τέτοια τραγούδια με έκαναν να τους αγαπήσω. Μιλάει για την ιστορία του γαλλικού πλοίου ‘Medusa’ που το 1816 ξέφυγε της πορείας του. Ίσως έχετε ακούσει την ιστορία που κρύβεται πίσω από το παιδικό τραγούδι ‘Ήταν ένα μικρό καράβι’ και το πως το πλήρωμα βρήκε τραγικό θάνατο. Εδώ έχουμε την metal εκδοχή του!
Watch the fighting
The killing – The violence
Insanity – Suicides
One hundred forty seven souls
Only fifteen survived
One hundred forty seven
One hundred forty seven soul’’
« Δές τη μάχη
Το φονικό -Τη βία
Παραφροσύνη – Αυτοκτονίες
Eκατόν σαράντα επτά ψυχές
Μόνο δεκαπέντε επιβίωσαν
Eκατόν σαράντα επτά
Eκατόν σαράντα επτά ψυχές»
Το Palace of the Martyrs είναι ένα κομμάτι όπου τα χορωδιακά μέρη (που υπάρχουν σχεδόν σε όλο το δίσκο) ξεχωρίζουν και οι μπασογραμμές το εκτινάσουν. Όχι το καλύτερο τους κομμάτι, μα σίγουρα πολύ δυνατό.
‘’ Death
The answer
Take us to the sky
Damned the cowards
Who fight afraid to die’’
«Θάνατος
Η απάντηση
Πάρε μας στον ουρανό
Ανάθεμα στους δειλούς
Που πολεμούν φοβισμένοι να πεθάνουν”
Το Kings of Old είναι αρκετά επικό και πολύ πιο γρήγορο σε σχέση με τα υπόλοιπα του δίσκου. Αν δεν υπήρχε το ‘’The Doom of Medusa’’, θα ήταν μάλλον το αγαπημένο μου. Οι στίχοι του μου έχουν κολλήσει από την πρώτη στιγμή και πιστεύω πως θα αποτελέσει το soundtrack των επόμενων μηνών.
‘’The old gods are part of my soul
My fate it is here and I know
Wherever I wander
I roam
I’m not alone
Their voices will carry me home’’
« Οι αρχαίοι θεοί είναι κομμάτι της ψυχής μου
Η μοίρα μου είναι εδώ και γνωρίζω
Όπουδήποτε περιπλανιέμαι
Περιφέρομαι
Δεν είμαι μόνος
Οι φωνές τους θα με οδηγήσουν σπίτι»
Στο Enchanting Threnody οι Battleroar χρησιμοποιούν… κλαρίνο. Τι έγινε; Τσιμπησες και ετοιμάζεσαι για κράξιμο; Όπως έχουν ξανακάνει με την χρήση βιολιού, οι Αθηναίοι ξέρουν πώς να το κάνουν χωρίς να ξενίζει. Ένας παιάνας για την ελληνική φύση και την μίξη της παράδοσης με τον επικό metal ήχο. Ο Πάνας θα ήταν περήφανος!
‘’Life has withered and decayed
But dream and hope will never fade
It’s always dark before the dawn
Bury me there
When I’m gone’’
«Η ζωή μαράζωσε και και σάπισε
Αλλά το όνειρο και η ελπίδα ποτέ δεν θα σβήσουν
Είναι πάντα σκοτεινά πρίν την αυγή
Θάψε με εκεί
Όταν θα έχω φύγει»
Τέλος, υπάρχει σαν μπόνους στο CD μία εκτέλεση του Stronghold, το οποίο είχαμε πρωτακούσει στο σπλιτ του γκρουπ με τους Omen. Απλά το αναφέρω για να βάλω στο ίδιο κείμενο τους Manilla Road και τους Omen! Μου είχε αρέσει τότε, μου αρέσει ακόμη περισσότερο αυτή η εκτέλεση, μα γενικά είμαι αντίθετος με τις επανεκτελέσεις κομματιών από μπάντες.
Γενικά, θα πω πως οι Battleroar έδεσαν ακόμη περισσότερο με την φωνή του Gerrit μετά το Blood of Legends του 2014. Πλέον, χρησιμοποιούν την ιδιαίτερη φωνή του με τον καλύτερο τρόπο. Και ίσως έχουν προσαρμοστεί και οι ίδιοι στην φωνή του. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει και δύσκολα θα μπορέσει να τους κατεβάσει κάποιος από το άλμπουμ της χρονιάς για εμένα.
Ο Κεσκίνης Χρήστος γεννήθηκε, σπούδασε και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη, περίπου 11 αιώνες μετά την εποχή που θα ήθελε. Από πολύ μικρή ηλικία έγραφε μικρές ιστορίες καθώς και στίχους τραγουδιών για δική του ευχαρίστηση, και τα μοίραζε σε γνωστούς και φίλους. Του αρέσει να μαθαίνει τους μύθους και τις παραδόσεις και να τις χρησιμοποιεί μέσα στις ιστορίες του. Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε το 2016 με τίτλο “Bifrost-The Path of Warriors”. Έχει συμμετάσχει σε ανθολογίες όπως «Οι θρύλοι του Σύμπαντος Νο V», «Η πτώση των Θεών», «Το ξύπνημα», «Το έπος της φαντασίας» και «Ζυθολογοτεχνία». Επίσης δημοσιεύει ιστορίες και αρθρογραφεί σε διάφορες ιστοσελίδες. Διατελεί ενεργό μέλος του Συλλόγου Φίλων Heavy Metal και Λογοτεχνίας του Φανταστικού Excalibur Thessaloniki από το 2008. Όταν δεν γράφει, παίρνει το σπαθί του και κυνηγάει φανταστικούς εχθρούς στα βουνά.
