Αγία Τερέζα της Αβίλα: Χριστιανή Μύστης, ποιήτρια και έμπνευση για ροκ καλλιτέχνες 

του Γιώργου Πισσαλίδη

Σαν σήμερα στις 28 Μαρτίου 1515, γεννήθηκε η κορυφαία, Ισπανίδα Αγία και Χριστιανή Μύστης του Καθολικισμού Αγία Θηρεσία της Αβίλα (η του Ιησού).

Μαζί με τον Άγιο Ιωάννη του Σταυρού, υπήρξε μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της Αντι-Μεταρρύθμισης και ιδρύτρια του Τάγματος των Ξυπόλητων Καρμελιτών. Πολλοί θεωρούν αυτούς τους δύο Αγίους, μύστες και λογοτέχνες, πιο κοντά στην Ορθοδοξία όσο αφορά την αντίληψη της θέωσης και αξίζει να ανακαλυφθούν από μη Καθολικούς

Έγραψε το αριστουργηματικό “Το Εσωτερικό Κάστρο”. σημαντικό μέρος της λογοτεχνίας της Ισπανικής Αναγέννησης του 16ου αιώνα, ενώ “Ο Δρόμος της Τελειοποίησης” θεωρείται από τα αριστουργήματα του Χριστιανικού Μυσικισμού (θέωση) και έχει προσελκύσει εκατομμύρια αναγνώστες εντός και εκτός Καθολικής Εκκλησίας 

Ανακηρύχθηκε Δόκτωρ της Εκκλησίας 450 χρόνια μετά τον θάνατο της και έχει γίνει έμπνευση για ζωγράφους, όπως ο Ρούμπενς, συγγραφείς όπως ο Τζωρζ Έλιοτ , ροκ τραγούδια των Sonic Youth  και της υποψήφιας για Γκράμυ, Τζόαν Όσμπορν, μοτέτα του Μάρκ Αντονυ Καρπεντιέ , μιας όπερας του ΒίρτζιλΤόμπσον σε λιμπρέττο της Γερτρούδης Στέιν και μιας Ισπανικης τηλεταινίας . Ενώ η Σιμόν Μποβουάρ την εξαίρει στο κλασσικό βιβλίο της “Το Δεύτερο Φύλο” 

Στην Ελλαδα είχε κυκλοφορήσει πριν δεκαετίες η πνευματική της αυτοβιογραφία “Εξομολογησεις” 

Εμείς αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε ένα μυστικό της ποίημα σε μεταφραση Χοσέ Ανντόνιο Μορένο Χουράδο 

ΖΩ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΖΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

Ζω χωρίς να ζω μέσα μου

και μια ζωή τόσο υψηλή περιμένω

που πεθαίνω επειδή δεν πεθαίνω.

 

Ήδη ζω έξω απο μένα,

διότι πεθαίνω απο αγάπη,

και ζω μονάχα στον Κύριο

που με θέλησε για τον ίδιο.  

Όταν του έδωσα την καρδιά μου

έγραψα πάνω σ’αυτή

που πεθαίνω επειδή δεν πεθαίνω.

 

Αυτή η θεϊκή φυλακή

της αγάπης, με την οποία ζω,

μεταμόρφωσε τον Θεό σε αιχμάλωτό μου

και άφησε ελεύθερη την καρδιά μου.

Και το να βλέπω τον Θεό σαν φυλακισμένο μου

μου προκαλεί τόσο πάθος

που πεθαίνω επειδή δεν πεθαίνω.

 

Αχ, τι μακρά είναι αυτή η ζωή, 

τι σκληρές αυτές οι τιμωρίες,

αυτή η φυλακή, αυτά τα σίδερα,

όπου η ζωή είναι εγκλωβισμένη!

Μὀνο το να περιμένω την έξοδο

μου προκαλεί τόσο σκληρό πόνο

που πεθαίνω επειδή δεν πεθαίνω.

 

Αχ, τι πικρή είναι αυτή η ζωή

που δεν απολαμβάνει τον Κύριο! 

Γιατί αν η αγάπη είναι γλυκιά,

δεν είναι γλυκιά και η μακρά αναμονή.

Να μου αφαιρούσε ο Θεός αυτό το φορτίο

περισσότερο βαρύ απο το ατσάλι,

που πεθαίνω επειδή δεν πεθαίνω.

Ζω μόνο με την βεβαιότητα

ότι έχω να πεθάνω,

γιατί, πεθαίνοντας, η ζωή

μου επιβεβαιώνει την ελπίδα μου.

Θάνατε, απ’όπου πιάνεται η ζωή,

μην καθυστερείς, γιατί σε περιμένω,

που πεθαίνω επειδή δεν πεθαίνω.

 

Κοίτα, ζωή, ότι είναι δυνατή η αγάπη,

μην με ενοχλείς,

κοίτα ότι σου απομένει μονάχα,

για να σε κερδίσω, το να σε χάσω.

Να ’ρθεί πια ο θάνατος ο γλυκός,

να ’ρθεί γοργά ο θάνατος,

που πεθαίνω επειδή δεν πεθαίνω.

 

Εκείνη η άνω ζωή

είναι η αληθινή ζωή·

μέχρι να πεθάνει αυτή η ζωή,

δεν απολαμβάνω το να είμαι ζωντανή.

Θάνατε, μην με αποφεύγεις.

Ζωντανή, ας πεθάνω καλύτερα,

που πεθαίνω επειδή δεν πεθαίνω.

 

Ζωή, τι άλλο μπορώ να δώσω

στον Θεό μου, που ζει μέσα μου,

παρά το να χάσω εσένα

για να Τον απολάμβανω περισσότερο;

Θέλω, πεθαίνοντας, να τον προσεγγίσω,

διότι τόσο αγαπώ τον αγαπημένο μου,

που πεθαίνω επειδή δεν πεθαίνω.