του Emile Doak
Την προηγούμενη εβδομάδα η μουσική Κάντρυ έχασε έναν από τους εμβληματικούς της καλλιτέχνες. Ο Toby Keith (Τόμπυ Κήθ) πέθανε την Δευτέρα μετά από μια μάχη με τον καρκίνο του στομάχου. Ήταν 62 χρονών.
Το γέννημα- θρέμμα της Οκλαχόμα ήταν ένας διασκεδαστής μεγαλύτερος από την ζωή με μια προτίμηση σε πατριωτικούς ύμνους, τους οποίους οι άνθρωποι που του ασκούσαν κριτική αποκαλούσαν “σωβινιστικούς”. Ο άνθρωπος που ήταν γνωστός ως “Big Dog Daddy” (παρατσούκλι παρμένο από μια επιτυχία του) είχε περισσότερες λεπτές αποχρώσεις από ότι θα υπονοούσαν η πληθωρική περσόνα του και οι επιτυχίες του. Ο Κήθ γεννημένος ως Τoby Keith Covel (Τόμπυ Κήθ Κόβελ) ζούσε μια κατεξοχήν Αμερικάνικη ζωή, που έσπειρε μέσα του μια πραγματική αγάπη για αυτήν την χώρα, μία που σφραγίσθηκε από μια ειλικρίνεια, η οποία όλο και περισσότερο σπανίζει και περιφρονείται.
Πριν οι πατριωτικοί ύμνοι που έγραψε μετά την 11/ 9 τον μετατρέψουν σε αφορμή για πολιτιστική διένεξη, ο αυτοαποκαλούμενος “φτωχός που ζούσε σε περιοχή με κοιτάσματα πετρελαίου” και πρώην ημιεπαγγελαμτίας του αμερικάνικου φούτμπωλ ήταν μια βασική φυσιογνωμία της νεο-παραδοσιακής αναβίωσης της Νάσβιλ της δεκαετίας του 90 (1). Ο πρώτος μικρός δίσκος του Κηθ, το “Should’ve Been a Cowboy” από το 1993, έγινε τεράστια επιτυχία πολύ γρήγορα, φτάνοντας στο Νο 1 των τσαρτς της Κάντρυ και γενόμενο το πιο παιγμένο στα ραδιόφωνα τραγούδι της δεκαετίας. Το τραγούδι ήταν γεμάτο με αναφορές στην κουλτούρα του γουέστερν, οι οποίες θα ήταν πολύ οικείες σε μια προηγούμενη γενιά Αμερικανών: τον Σερίφη Μάτ Ντίλιον και την Μις Κίττυ του (βραβευμένου με 15 Έμμυ ) σήριαλ “Gunsmoke” η τραγουδιστές καουμπόϋκων τραγουδιών, όπως ο Gene Autry (Τζην Ώτρυ) και ο Roy Rogers (Ρόυ Ρότζερς).
I should’ve been a cowboy
I should’ve learned to rope and ride
Wearin’ my six-shooter, ridin’ my pony on a cattle drive
Stealin’ the young girls’ hearts
Just like Gene and Roy
Singin’ those campfire songs
Woah, I should’ve been a cowboy.
Θα έπρεπε να είχα γίνει καουμπόυ
Θα έπρεπε να είχα μάθει να ρίχνω το λάσσο και να καβαλικεύω
Φορώντας το εξάσφαιρο μου, καβαλικεύοντας το πόνυ μου μεταφέροντας το κοπάδι
Κλέβοντας τις καρδιές νεαρών κοριτσιών
Όπως ακριβώς ο Τζην και ο Ρόυ
Τραγουδώντας αυτά τα τραγούδια δίπλα στην φωτιά
Γουάου, έπρεπε να είχα γίνει καουμπόϋ.
Το “Should’ve Been a Cowboy” ήταν επίσης μια αξιόλογη επιτυχία στο ότι γράφηκε από τον ίδιο τον Κηθ. Σε αντίθεση με πολλούς από τους σύγχρονους του, ο Κήθ καθιερώθηκε ως πετυχημένος περφόρμερ και συνθέτης, γράφοντας την πλειοψηφία των επιτυχιών του. Ενώ η δισκογραφία του συμπεριλαμβάνει μια αρκετή δόση από ρηχά τραγούδια για πάρτυ (“Get Drunk and Be Somebody” και “Red Solo Cup”), ο ίδιος είχε βαθιές ρίζες στην παράδοση των αφηγητών της μουσικής κάντρυ “που παίζουν τρεις χορδές και λενε την αλήθεια” Για παράδειγμα , η επιτυχία του από το 1995 “Who’s That Man,” είναι ένα συγκλονιστικό αφηγηματικό τραγούδι, όπου ένας βασανισμένος άνδρας που έχει πάρει διαζύγιο παρακολουθεί έναν άλλο άνδρα να μένει στο παλιό του σπίτι και να ζει την παλιά του ζωή του με την γυναίκα του και τα παιδιά του. (΄Όσο αφορά τον ίδιο τον Κηθ, δεν τραγουδάει από προσωπική πείρα, καθώς ήταν παντρεμένος με την σύζυγο του Τρίσια για σχεδόν 40 χρόνια)
Μέχρι το 2001, ο Keith έμοιαζε προορισμένος να συνεχίσει ως ένας σταθερός δημιουργός επιτυχιών μέσα στα πολιτιστικά όρια της μουσικής κάντρυ. Όμως μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ο Κήθ ξεπέρασε τα όρια της Νάσβιλ. Ενώ το “Where Were You (When the World Stopped Turning)” του Alan Jackson ( Άλαν Τζάκσον) συλλάμβανε τον φόβο, την σύγχυση και την θλίψη που ένοιωθε η χώρα μετά την 11/9 το “Courtesy of the Red, White, and Blue” του Κήθ συλλάμβανε την οργή. Έγραψε το τραγούδι μέσα σε 20 λεπτά και απλώθηκε σαν πυρκαγιά, φτάνοντας στο Νο 1 των τσαρτς της κάντρυ και δίνοντας φωνή σε ένα πόθο για εκδίκηση που σιγόβραζε:
Justice will be served and the battle will rage
This big dog will fight when you rattle his cage
And you’ll be sorry that you messed with
The U.S. of A.
‘Cause we’ll put a boot in your ass
It’s the American way
Η δικαιοσύνη θα αποδοθεί και η μάχη θα ξεσπάσει
Αυτό το μεγάλο σκυλί θα πολεμήσει όταν θα κροταλίσει το κλουβί του
Και θα μετανιώσετε που μπλέξατε
με τις ΗΠΑ
Γιατί θα φάτε κλωτσιά στα πισινά
Είναι ο Αμερικάνικος τρόπος να κάνεις πράγματα”
Ο Κήθ μεταμορφωνόταν διστακτικά σε ένα μαχητή του πολέμου αξιών. Έγινε το αντίπαλο δέος στις Dixie Chicks, οι οποίες όλο και περισσότερο ασκούσαν κριτική στην διακυβέρνηση Μπους – και στον Κηθ. Η Natalie Maines (Nάταλι Μαίηνς) η τραγουδίστρια του συγκροτήματος, έγινε διάσημη αποκαλώντας το “Courtesy” αδαές. Αργότερα η Mαίηνς θα ανέβαζε την διαμάχη σε ανώτερο επίπεδο φορώντας στα Βραβεία της Ακαδημίας της Μουσικής Κάντρυ του 2003, ένα t-shirt που έγραφε FUTK, ένα όχι και τόσο ευγενικό λογοπαίγνιο με βάση τα αρχικά του.
Με τα γεράκια του πολέμου να πιέζονται να διαβάσουν “Ιράκ” στο στίχο του Κηθ “Μια δυνατή γροθιά ενός ηλίθιου ήρθε από κάπου εκεί πίσω” είναι αναμφισβήτητο ότι το Courtesy πυροδότησε τα τύμπανα του πολέμου της εποχής. Το τραγούδι που συνδύαζε δίκαια οργή και έναν όχι και τόσο οξυδερκή πόθο για εκδίκηση (Ο Alan Jackson εκπροσωπούσε πολλούς Αμερικανούς όταν τραγουδούσε “Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να πω την διαφορά ανάμεσα στο Ιράκ και Ιράν”) σίγουρα έπαιξε ρόλο στο να στείλει στα ύψη την δημόσια υποστήριξη για την εισβολή στο Ιράκ. Παρόλα αυτά, η αντίθεση του Κηθ στον Πόλεμο του Ιράκ – όπως ξέρουν όλοι δήλωσε σε μια συνέντευξη του 2007 ότι ποτέ δεν τον στήριξε- δείχνει ότι ο τραγουδιστής είναι πολύ πιο πολύπλοκος από έναν απλό υποστηριχτή του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
Το “Courtesy of Red, White & Blue” γράφτηκε επίσης μετά από τον θάνατο του πατέρα του Κηθ τον Μάρτιο του 2001. Ο Hubert Keith Covel υπήρξε ένας Βετεράνος του Στρατού και ένας εφ’ όρου ζωής Δημοκρατικός. Ο γιός του διατήρησε την ανεξάρτητη φύση του σε πολιτικό επίπεδο, αρχικά αυτοχαρακτηριζόμενος “ως συντηρητικός Δημοκρατικός” και αργότερα να εγγράφηκε ως ανεξάρτητος εξυμνώντας κατά καιρούς, τόσο τον Μπάρακ Ομπάμα, όσο και τον Ντόναλντ Τραμπ.
Η πιο πρόσφατη δουλεία του είναι διδακτική όσο αφορά τις πολιτικές του απόψεις όσο και τα πολιτικά ρεύματα που συνέβαιναν στην χώρα που αγαπούσε. Ανάμεσα στην σωρό από ύμνους ποτισμένους με αλκοόλ, ένα λαϊκιστικό και πατριωτικό μήνυμα αναδεικνύεται. Υπάρχει μια προτίμηση για την μαριχουάνα (“Weed With Willie”, “Wacky Tobacco”) μαζί με μια ωδή στην θανατική ποινή που είναι σκληρή στο έγκλημα (“Beer for My Horses”) Το “American Ride” του 2009 ακούγεται παραδοσιακά συντηρητικό σε θέματα, όπως η παράνομη μετανάστευση (“Tidal waves comin’ cross the Mexican border”) και την θρησκεία στον δημόσιο χώρο ( “Just don’t get busted singing Christmas carols”), ενώ το “Made in America” θα μπορούσε να μπεί δίπλα του ως ένας ύμνος των μπλε κολλάρων και των συνδικάτων που αποζητά προστατευτικά μέτρα για αμερικάνικα προϊόντα.
Μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ που σόκαρε κάποιους, η επιτροπή για την ορκωμοσία του 45ου Προέδρου ανέλαβε το καθόλου ζηλευτό έργο να οργανώσει τον εορτασμό για την ορκομωσία του νέου προέδρου. Όλα τα μεγάλα ονόματα που πρωταγωνίστησαν στην γιορτή του Μπάρακ Ομπάμα “Είμαστε Ένα” οκτώ χρόνια νωρίτερα δεν έκαναν ουρά για τον εορτασμό του Κακού Πορτοκαλομάλλη. Αντίθετα, “Η Συναυλία Υποδοχής για τον Εορτασμό για του “Κάνε την Αμερική Ξανά Δυνατή” συμπεριλάμβανε το συγκρότημα του εναλλακτικού ροκ 3 Doors Down και κάντρυ ονόματα, όπως ο Lee Greenwood (Λη Γκρήνγουντ) οι Frontmen of Country (αποτελούμενων από μέλη συγκροτημάτων της δεκαετίας του 90, όπως Lonestar, Restless Heart και Little Texas) και το μεγάλο όνομα της εκδήλωσης, Τόμπυ Κηθ.
Ο Κήθ, ό οποίος είχε ήδη κατηγοροποιηθεί ως εμβληματική φυσιογνωμία του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, ήξερε αναμφισβήτητα ότι η παρουσία του θα παιρνόταν ως παραπέρα υποστήριξη για τον Ντόναλντ Τραμπ. Δεν τον ένοιαζε. Έβαλε τις πολιτικές του απόψεις στην άκρη και απέφυγε τα χτυπητά πολιτικά μηνύματα επί σκηνής . Ανάμεσα στο “American Soldier” και το “Made in America” που τα ερμήνευσε ζωντανά στο Λίνκολν Μεμόριαλ με φόντο μια οθόνη καλυμμένη με την αμερικάνικη σημαία, ο Κήθ προσέφερε το μόνο του μήνυμα για το βράδυ: αυτό της ευγνωμοσύνης σε αυτούς που υπηρετούν την χώρα που αγάπαγε.
Είπε: “Εκ μέρους της οικογένειας μου, της μπάντας μου και όλων των οπαδών μου, θέλω να χαιρετήσω στρατιωτικά τον Στρατό, το Ναυτικό, την Αεροπορία, τους Πεζοναύτες και την Ακτοφυλακή” Και συνέχισε: “Ένα ευχαριστώ στον Μπάρακ Ομπάμα για την θητεία του και ένα ευχαριστώ στον 45ο Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ. Σας χαιρετίζω “
Εν έτει 2024, μια τέτοια ειλικρίνεια εύκολα αμφισβητείται και κοροϊδεύεται. Αλλά ανάμεσα σε ατελείωτες περιοδείες για τον αμερικάνικο στρατό και φιλανθρωπικές συναυλίες, ίσως η μεγαλύτερη υπηρεσία του Κηθ σε αυτήν την χώρα είναι ότι μας υπενθυμίζει μια εποχή που αυτό δεν ίσχυε. Ο Toby Keith – ο άνθρωπος που έγραψε για τον Οργισμένο Αμερικανό, τον Μεθυσμένο Αμερικανό, τον Αμερικανό Στρατιώτη και την Αμερικάνικη βόλτα – αγαπούσε αυτήν την χώρα ειλικρινά και χωρίς διάθεση απολογίας. Μακάρι τα τραγούδια του να μας υπενθυμίζουν ότι θα έπρεπε να το κάνουμε και εμείς.
(1) Neo-Traditionalist Country: Mια γενιά καλλιτεχνών της δεκαετίας του ‘80 και ‘90 (Alan Jackson, George Strait, Reba Mc Entire , Dwight Yoakam The Judds) που πολέμησαν την κάντρυ ποπ, έφεραν στο προσκήνιο το honky tonk, το κλασσικό στυλ του 40 και 50, αρνήθηκαν να μπλέξουν με ποτό και ναρκωτικά που ήταν πρόβλημα της προηγούμενης γενιάς (Willie Nelson, Merle Haggard, Johnny Cash, George Jones) και ψήφιζαν συντηρητικούς πολιτικούς.
Πέρα από τους αγγλικούς στίχους του Courtesy of Red, White & Blue, όλοι οι υπόλοιποι στίχοι έχουν προστεθεί από τον διευθυντή του Άβαλον των Τεχνών που έκανε την μετάφραση
Πηγή: https://www.theamericanconservative.com/toby-keith-american/
