Ήταν εκείνη η εικόνα του από το εξώφυλλο του πρώτου δίσκου, Tom Petty and the Heartbreakers, του’ 76, με το δερμάτινο μπουφάν σε συνδυασμό με ύφος λίγο Μάρλον Μπράντο στον Ατίθασο και μια πανκ ροκ αόρατη κονκάρδα, που όσο κλασικά Τομ Πέτι έδειχνε, άλλο τόσο ήταν κλασικά παραπλανητική.
Ο Πέτι δεν ήταν ο Μπράντο, δεν ερχόταν με την underground βοή των Velvet, δεν ζήλεψε πανκ δόξες, δεν ακολούθησε ροκ μεγαλομανίες της εποχής- έπιασε το νήμα από τα 60ς, από τους Beatles, τους Byrds και τον Μπομπ Ντίλαν. Ήταν η ήρεμη και απόλυτη δύναμη του έξοχου Damn the Torpedoes (1979) και άλλα πολλά.
Αταίριαστος σε ένα περιβάλλον όπου όλα σημαίνουν κάτι και σπουδαίος τραγουδοποιός που (κατά τη γνώμη μου) δεν πήρε, παρά τα εκατομμύρια δίσκους που πούλησε, ακόμη και στην Αμερική την αναγνώριση που του άξιζε. Αν και δεν είναι λίγο να έχεις τον θαυμασμό και την εκτίμηση του Ντίλαν.
Έτσι όμως μου ήρθε στο μυαλό- σαν κάποιος που ξέφευγε από τους προσδιορισμούς και που ο ασφαλέστερος τρόπος προσέγγισης είναι τα τραγούδια του τα ίδια, στέρεα και διαχρονικά- έτσι, όταν η είδηση του θανάτου του στα 66 του χρόνια από καρδιακό επεισόδιο ‘χτύπησε’ ξαφνικά (λίγες μέρες νωρίτερα έδινε συναυλίες στην Καλιφόρνια) μέσα στον παραλογισμό της προχθεσινής μέρας και της σοκαριστικής ροής των γεγονότων του Λας Βέγκας.
Ο Πέτι, που ξεκίνησε με τη μουσική από τη Φλώριντα όπου γεννήθηκε για να μετακομίσει νωρίς στην Καλιφόρνια, έμοιαζε συχνά με καμουφλαρισμένη πρόκληση. Βάδιζε στην τέχνη του πάνω στη λεπτή γραμμή όπου όρια δεν υπάρχουν, αλλά αιωρούνται στο ασυνείδητο μιας ποπ/ροκ σχετικότητας. Ενώ κρατούσε σταθερή επαφή με τις 60ς επιρροές και το κλασικό ροκ, έσπερνε μέσα στο μελωδικό του στιλ ανατροπές και εκκεντρικότητες. Στους στίχους του πρωταγωνιστές απόκληροι, παρίες, αδικημένοι και ήρωες της καθημερινότητας, που, μαζί με το τραχύ παίξιμο της κιθάρας και την παράξενη φωνή του έφεραν τραγούδια αξεπέραστα σαν τα Free Fallin, I Won’t Back Down, Refugee, Into the great wide open, Don’t Do Me Like That, American Girl, Runnin’ Down a Dream.
Στα μέσα της δεκαετίας του 80, το Mtv (μουσικό κανάλι τότε) έχει λατρέψει το σουρεαλιστικό, τύπου η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, βίντεο του Don’t Come Around Here No More και το παίζει ασταμάτητα. Ο Πέτι, ένας διαφορετικός μάγος της ποπ. Και τα πιο απίθανα που μπορεί να συμβούν, συμβαίνουν: Travelling Wilburys, το σούπεργκρουπ όπου βρίσκεται να παίζει με τα είδωλά του, Τζορτζ Χάρισον, Ρόι Όρμπισον, Μπομπ Ντίλαν και τον Τζεφ Λιν…’Εμοιαζε πολύ καλό για να υπάρχει. Και όμως υπήρξε -για όσο ήταν όλοι τους εκεί.
Δημοσιεύτηκε στο Εθνος 5/10/17
