ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε μας:
19 March, 2024
ΚεντρικήΜΕΣΑΙΩΝΙΚΑ & ΝΕΟΜΕΣΑΙΩΝΙΚΑ: ΔΥΣΗ“Ζω με το παρελθόν, όχι στο παρελθόν” Συνέντευξη του Ίαν Άντερσον

“Ζω με το παρελθόν, όχι στο παρελθόν” Συνέντευξη του Ίαν Άντερσον

Έρχονται στις 15 Ιουνίου 2019 στο Ηρώδειο οι θρυλικοί Τζέθρο Ταλ για μια συναυλία με την οποία θα εορτάσουν τα 50 χρόνια στην ροκ μουσική.
Και εμείς δημοσιεύουμε μια επιλογή αποσπασμάτων από ανέκδοτες συνεντεύξεις που πήρε από τον Ίαν Άντερσον ο Χρήστος Κισατζεκιάν.

Συνέντευξη και αποκλειστικές φωτό (2004) του Χρήστου Κισατζεκιάν

«Δάσκαλε που δίδασκες» …και νόμο δεν εκράτεις; Ως αμετανόητος θαυμαστής και σταυροφόρος της καυστικής ευφυΐας του λατρεμένου μου ήρωα, προσωπικά έτσι νιώθω τούτη τη φορά!… Ακριβώς επειδή λοιπόν τον έχω ως υπόδειγμα ευθυτενούς καλλιτέχνη που δε χαρίζει και δε χαρίζεται, μου είναι αδύνατον να αποδεχθώ τον τίτλο της εν λόγω πολυαναμενόμενης τρίτης επίσκεψης του στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. «50 χρόνια Jethro Tull»; Ακόμη και τις δυο προηγούμενες φορές (2003 & 2007)  που εθελοτύφλησα για χάρη της συμμετοχής του σημαίνοντος Martin Barre δίπλα του, δεν ένιωθα ακριβοδίκαιος… Στις 15 Ιουνίου από πού να πιαστώ ώστε να τον δικαιολογήσω;;;

Έλα όπως έκανες στην τελευταία σου επίσκεψη τον Οκτώβρη του 2016 στο Γκάζι, ως Ian παρουσιάζοντας «τα καλύτερα των Jethro Tull”, και θα ‘μαι πάλι εκεί, πρώτη σειρά, να σε χειροκροτώ ακατάπαυστα με ευγνωμοσύνη περίσσια για όσα μας κληροδότησες και θεωρούμε ανυπολόγιστης αξίας! Άσε το άλλο… Μου έχεις δηλώσει απερίφραστα πως το όνομα αυτό ΔΕ σου αρέσει!!! Αχ! Έχε χάρη. Έχε χάρη που με έχεις «αναθρέψει» έως και καθορίσει με τα προοδευτικά σου σκέρτσα.

Και κάτσε να δεις που με αυτά κι αυτά, δηλαδή με αντίστοιχα συναισθήματα από ομοϊδεάτες μου και μη, οι κερκίδες του ιερού βράχου της Ακροπόλεως θα γιομίσουν ασφυκτικά και πάλι!

Ιδού το λοιπόν ένα όμορφο & περιεκτικό puzzle, μια συρραφή πολύτιμων πληροφοριών/χωρίων  που σταχυολογώ εδώ για κάθε έναν από τους παραπάνω από τις συνεντεύξεις που είχα την τύχη να κάνω μαζί του μέχρι σήμερα.

(Μιλώντας για το “J-Tull Dot Com”) Γνωρίζοντας πως εδώ και αρκετά χρόνια ασχολείσαι καθημερινά με τη Γη, περίμενα πως τούτο το γεγονός θα επηρέαζε σημαντικά τον τρόπο που γράφεις τραγούδια… Πάντοτε πίστευα πως η rock φιλοσοφία είναι απόρροια μιας πιο «ηλεκτρισμένης» καθημερινότητας, σαν κι αυτήν που βιώνει κανείς στις μεγαλουπόλεις. Το λογικότερο θα ήταν λοιπόν να ακούγαμε κάτι πιο «μαλακό», πιο ήρεμο από τους Jethro Tull του 2000 μ.Χ. Πως το εξηγείς αυτό;

«Η ενασχόλησή μου με την εκτροφή σολομού ανοιχτής θαλάσσης από τον Ατλαντικό δεν είναι κάτι καινούργιο για μένα. Φέτος συμπληρώνω είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια και πέρα από μερικά παραδείγματα που όντως φανέρωναν κάποια στοιχεία επιρροής της φυσικής ζωής στο τρόπο που γράφω μουσική, δεν θα έλεγα πως έβγαινε κάτι τέτοιο έντονα προς τα έξω. Στο “Songs from the Wood” του ’77 και στο “Heavy Horses” αργότερα, σίγουρα γινόταν φανερό πως συνυπήρχαν μπόλικα ψήγματα folklore… Όμως η αγάπη μου για την Φύση, τη φυσική ζωή και τη παραδοσιακή μουσική του τόπου μας, ήταν ανέκαθεν στοιχεία του χαρακτήρα μου. Γράφω για όλα τα θέματα που με απασχολούν. Δεν λειτουργώ μονόπλευρα, δεν αποκλείω τίποτα. Έτσι λοιπόν τούτη την εποχή κρατάω τις πιο… «σκληρές» ιδέες που μου προκύπτουν για τους Jethro Tull και το folk-rock ύφος που εκπροσωπούν και αφήνω τις ακουστικές στιγμές έμπνευσης για τα προσωπικά μου album.»

Η φετινή σας κυκλοφορία είναι η πρώτη όπου δεν αναφέρεται ολόκληρο το όνομα της μπάντας. Μήπως αυτό σημαίνει πως οι Jethro Tull της νέας χιλιετίας, μετονομάζονται σε J-Tull;

«Όχι. Απλά, πρόκειται για ένα «παιχνίδι» που επιλέξαμε για τούτη και μόνο την κυκλοφορία και αφορά τη ηλεκτρονική διεύθυνση του group στο internet. Ο κόσμος εδώ και τριάντα χρόνια μας ξέρει ως Jethro Tull και, παρότι δεν μου αρέσει το όνομα αυτό, δεν μπορώ πλέον να κάνω κάτι για να το αλλάξω!»

Απ’ ότι διάβασα σε κάποια διεθνή μουσικά περιοδικά, το εξώφυλλο του “Dot Com” λογοκρίθηκε στην Αμερική ως ακατάλληλο, λόγω του ότι φαίνονται καθαρά τα γεννητικά όργανα του ανθρωπόμορφου όντος που εσύ ο ίδιος ζωγράφισες… Ποια ήταν η αντίδρασή σου σε τούτη την απαγόρευση;

«Αυτό που πραγματικά συνέβηκε, ήταν πως μας πρότειναν ως πιο «σοφό» να αφαιρούσαμε από την αντίστοιχη Αμερικάνικη έκδοση τελείως το πέος ανάμεσα από τα πόδια του όντος, ώστε να αποφύγουμε τυχών προσβολή των «κακόμοιρων» ηλικιωμένων γυναικών της κεντροδυτικής περιοχής της Βόρειας Αμερικής που κάθονται και ασχολούνται όλη την ώρα με κάτι τέτοιες λεπτομέρειες… Εμείς οι Ευρωπαίοι έχουμε μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον όπου τα γεννητικά όργανα του θηλυκού και του αρσενικού γένους έχουν κατά κόρον αποτελέσει -λογικό- μέρος της καλλιτεχνικής αναπαράστασης μέσο της γλυπτικής, της ζωγραφικής, της φωτογραφίας… Και τούτο φυσικά δεν προσβάλει διόλου την αξιοπρέπειά μας, αφού σε καμία περίπτωση δεν αναδεικνύονται πρόστυχα. Αντιθέτως μάλιστα! Ο ιδιαίτερος τρόπος που αυτά απεικονίζονται ως μέρος του συνόλου σε ένα έργο τέχνης, εξωραΐζει κάθε «ασχήμια» που κάποιοι ανεγκέφαλοι υπονοούν…

Οι Αμερικάνοι φαίνεται να τα αγνοούν όλα αυτά. Θα ήταν λοιπόν σοφότερο για παράδειγμα, να τοποθετηθεί μια ταμπέλα έξω απ’ το παρεκκλήσι της Σιστίνας που θα προειδοποιεί όλους του Αμερικανούς πολίτες για αυτά που θα αντικρίσουν στο ταβάνι, ώστε να επιτρέπετε η είσοδος μονάχα σε όσους έχουν ενηλικιωθεί!!! Από τα εικοσιένα και πάνω…»

Είναι πραγματικά αστείο αυτό που συμβαίνει!. Οι Η.Π.Α. έχουν τον μεγαλύτερο δείκτη εγκληματικότητας. Ουσιαστικά, πρόκειται για την χώρα που προάγει την πορνογραφία,  και συγχρόνως «υπερέχει» στην παραγωγή ταινιών που προβάλουν ασύστολα τη βία. Η έννοια της ηθικής ως εκ τούτου δοκιμάζεται καθημερινά. Σκληρή λογοκρισία, σε μια χώρα με τόσο μεγάλες αντιθέσεις;

«Ακριβώς! Η ζωή μας φέρνει πολλές φορές αντιμέτωπους με τέτοιου είδους παραλογισμούς και αντιθέσεις. Όλοι μας λοιπόν, και εμείς οι Βρετανοί και εσείς οι Έλληνες, πρέπει να δείχνουμε κατανόηση, μια ανεκτικότητα μπροστά στους φόβους και τις επιλογές των συνανθρώπων μας… Γι’ αυτό κι εγώ αποφάσισα να αφαιρέσουμε από την Αμερικάνικη έκδοση το πέος από την ζωγραφιά μου. Φυσικά, όταν η μπάντα εμφανίζεται ζωντανά σε Αμερικάνικο έδαφος, οι μπλούζες, τα εισιτήρια, τα προγράμματα, έχουν όλα την αυθεντική μορφή του εξωφύλλου. Ναι, είναι πολύ αστείο..! Από εκεί και πέρα όμως, έχω πια μεγαλώσει αρκετά για να θυμώνω με τέτοιες υποθέσεις. Το δέχομαι λοιπόν ως μια ακόμη… «ανωμαλία» και ασχολούμαι με ποιο ουσιώδη πράγματα.»

Εάν σε ρωτούσα τι ακριβώς πιστεύεις πως σου προσφέρει η Γη και οι «καρποί» της, παραπάνω από αυτά που η μουσική σου δίνει, τι θα απαντούσες;

«Μια αίσθηση σεβασμού κυρίως… Βλέπεις, έχουμε μονάχα ένα σπίτι και αυτό είναι η Γη! Και είναι πασιφανές πως χρόνο με τον χρόνο, προχωράμε προς μια βεβαιότητα διόλου ευχάριστη: την οικολογική καταστροφή του περιβάλλοντός μας. Ο υπερπληθυσμός δεν αποτελεί το μοναδικό «σκοτεινό» σενάριο που αντιμετωπίζουμε για το άμεσο μέλλον. Και το χειρότερο απ’ όλα, είναι πως κανένα σενάριο από αυτά δεν δείχνει να είναι ανατρέψιμο! Η μοναδική σωστή αντίδραση κάθε λογικά σκεπτόμενου ανθρώπου, είναι να δράσει τώρα, όσο είναι καιρός! Παρ’ όλα αυτά, κανένα από τα μεγάλα πολιτικά κόμματα παγκοσμίως, κανείς από όλους αυτούς που αυτοαποκαλούνται «ηγέτες» της χώρας τους δεν διατίθεται να δεχθεί το κόστος της «αφύπνισης» της συνείδησης του κοινωνικού συνόλου. Είναι βλέπεις κάτι σαν «πολιτική αυτοκτονία» το να πείσεις όλους αυτούς που σε ψήφισαν πως δεν θα έπρεπε να αποκτήσουν πάνω από 1,6 παιδιά(!) εάν θέλουμε να δούμε τα παιδιά μας να επιβιώνουν. Διότι τούτη η νοοτροπία μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί Ναζιστική!

Όλο αυτό το αδιέξοδο με θλίβει πολύ! Όποτε βλέπω λοιπόν απ’ το παράθυρό μου τα καταπράσινα λιβάδια που απλώνονται μέχρι τον ορίζοντα, τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα… Από την μια σκέφτομαι πως σε πενήντα ή εκατό χρόνια το πολύ, δεν θα είναι έτσι! Ο υπερπληθυσμός δημιουργεί ανάγκες στέγασης. Που θα μείνει όλος αυτός ο κόσμος; Έτσι λοιπόν και τούτο το λιβάδι θα μετατραπεί σε οικοδομικά τετράγωνα..!

Έχω μάθει λοιπόν να σέβομαι αυτά που έχω γύρω μου, γνωρίζοντας πως όταν δεν θα υπάρχω πια, ίσως να μην υπάρχουν ούτε και αυτά! Η ανθρώπινη φυλή οδεύει προς μια κατεύθυνση που δυστυχώς δεν μπορώ να επηρεάσω ουσιαστικά. Όμως, σε αυτή την περίοδο της ζωής μου μπορώ ακόμη να έχω την «πολυτέλεια» του να απολαμβάνω τούτη την πανέμορφη θέα, όσο διαρκέσει. Και πίστεψέ με, με γεμίζει χίλιες φορές περισσότερο από τη θέα του ηλεκτρονικού μου υπολογιστή..!»

…Πιο πολύ ίσως και από τη μουσική..;

«…Όχι, όχι. Άλλωστε, η μουσική για μένα ήταν, είναι και θα είναι ο ύστατος τρόπος, το καταλληλότερο μέσον μέσα από το οποίο «γιορτάζω» τα θαυμαστά αγαθά της Φύσης και τη ζωή αυτή καθαυτή! Και παραμένει μια διέξοδος συναισθημάτων. Δεν επιχειρώ όμως «διαλέξεις» περί οικολογίας και μελλοντολογίας μέσα από αυτά! Κάποιες μικρές αναφορές ίσως που και που…τίποτε παραπάνω.»

Μπορούμε να πούμε λοιπόν, πως από τη μια δέχεσαι την εξέλιξη που τα επιστημονικά επιτεύγματα προσφέρουν και από την άλλη «ισορροπείς» επιλέγοντας την φυσική ζωή, ακόμη και σαν ένα από τα κύρια επαγγέλματά σου;

« Υπάρχουν πράγματι πάρα πολλές αντιθέσεις ανάμεσα σε όλα όσα απαρτίζουν την προσωπικότητά μου…

Από τη μια λοιπόν πιστεύω ακράδαντα στη δύναμη της παράδοσης και στον πλούτο των εμπειριών που το παρελθόν μας προσφέρει μέσα από τις αμέτρητες θρησκείες, τα ήθη και τα έθιμα, την κουλτούρα κάθε πολιτισμού…

Όμως, την ίδια στιγμή θεωρώ πολύ σημαντική την εγρήγορση που ο καθένας μας πρέπει να απαιτεί από τον ίδιο του τον εαυτό, ώστε να είναι πάντοτε έτοιμος για τις αναγκαίες αλλαγές που συμβαίνουν και πρόκειται να συμβούν στο μέλλον. Με άλλα λόγια, πρέπει να δεχόμαστε το «καινούργιο», δίχως όμως να χάσουμε την επαφή μας με το «παλιό»! Όταν λοιπόν κάποιοι συνάδελφοί σου κατά καιρούς με έχουν ρωτήσει αστειευόμενοι εάν «ζω στο παρελθόν» αναφερόμενοι προφανώς στον τίτλο του album “Living in the Past”, τους απαντάω πως δεν είναι έτσι. Απλά ζω ΜΕ το παρελθόν! (I’m living WITH the past). Διότι πιστεύω πως όλα τα επιτεύγματα του παρελθόντος πρέπει να κατέχουν περίοπτη θέση μέσα στη σημερινή πραγματικότητα, ως σημείο αναφοράς για την μετεξέλιξή μας.»  

Τα πράγματα γύρω μας αλλάζουν μέρα με τη μέρα δραματικά. Το ίδιο συμβαίνει φυσικά και με τη μουσική… Και με το rock ως τρόπο ζωής! Τα μακριά μαλλιά την εποχή του “Aqualung” ήταν σύμβολο αντίδρασης, τρόπος διαφοροποίησης από το κατεστημένο. Κι εσύ προσωπικά τα ξέρεις όλα αυτά «από μέσα». Σήμερα δεν είναι έτσι πια… Τι νομίζεις πως συμβαίνει λοιπόν;

«Εκπλήσσομαι με τούτη την ερώτηση… Διότι πιστεύω πως οι άπειρες μόδες του σήμερα βάζουν τους νέους σε μια διαδικασία όπου προσποιούνται πως ανήκουν κάπου! Ξυρισμένα μαλλιά, μακριά μαλλιά, τρυπημένες μύτες, tattoos… Τόσο πολλοί τρόποι πέραν των μαλλιών, διαλέγεις και παίρνεις! Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 η επανάσταση περνούσε μέσα από τις τρίχες! Εγώ προσωπικά πάντως, ανέκαθεν προτιμούσα να εκφράζω την διαφορετικότητά μου μέσο της μουσικής και των στίχων. Εάν θέλεις, νιώθω τυχερός γι’ αυτό! Διότι δεν χρειάζεται να φοράω σκουλαρίκι ή να έχω σε έγχρωμο tattoo το όνομα της αγαπημένης μου στον πισινό μου!!!»

Από τα πρώτα κιόλας δείγματα «γραφής» σου ως στιχουργού σε τραγούδια όπως τα “A New Day Yesterday”, “Skating Away On the Thin Ice of a New Day” κ.λ.π., μπορούσε κανείς να διακρίνει μια «ενστικτώδη» γνώση των βαθιών αληθειών που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο. Τούτο ήταν άραγε αποτέλεσμα συστηματικής μελέτης και ενασχόλησής σου μέσω σπουδών, ή μήπως ήταν απόρροια της λαχτάρας σου για μια απόλυτη ελευθερία έκφρασης μέσα από στίχους;

«Μια φορά κι έναν καιρό πήγαινα κι εγώ σχολείο. Και το πιο σημαντικό που πήρα από κείνα τα χρόνια, ήταν όχι αυτές καθαυτές οι πληροφορίες, μα ο τρόπος σκέψης και η επεξεργασία αυτών! Όχι λοιπόν «τι έμαθα», μα πώς «να μαθαίνω»! Από τη στιγμή που έχεις τούτο το «εργαλείο», όλη η υπόλοιπη ζωή σου δεν περιορίζεται στην ποσότητα των γνώσεων που θα συλλέξεις, μα στην διαρκή αναζήτηση της βαθύτερης γνώσης που χρειάζεσαι για να πάς πέρα από αυτά που βρήκες στο κάτω-κάτω έτοιμα..! Απολαμβάνεις νέες πληροφορίες, νέα επίπεδα εμπειριών, νέες μορφές γνώσης. Θα προτιμούσα λοιπόν να συνεχίσω να ψάχνω διαρκώς για μια καλύτερη πληροφόρηση, παρά να καταλήξω σε αυτό που δυστυχώς βλέπω πως οι γονείς μου επέλεξαν για τα τελευταία τους χρόνια… Έχουν πεθάνει προ πολλού. Όμως, τους θυμάμαι να κάθονται από το πρωί έως το βράδυ αποβλακωμένοι σαν τα «λαχανικά» μπρος την τηλεόραση, αντί να εκμεταλλευτούν θετικά τον άπλετο ελεύθερο χρόνο που η συνταξιοδότηση τους προσέφερε… Ξέρεις όμως; Από την άλλη πλευρά, μου έκαναν καλό, διότι τους έχω ως παράδειγμα προς αποφυγήν! Προτιμώ να τελειώσω τον προσωπικό μου «αγώνα δρόμου» με sprint και όχι με τα πόδια μου να σέρνονται στη γη..!»

Από τα λεγόμενά σου, πρέπει να είχες πολύ καλούς δασκάλους..!

«Κάποιοι ήταν όντως πολύ αξιόλογοι. Υπήρχαν όμως και κάποιοι άλλοι αντιπαθητικοί! Δεν μπορείς άλλωστε να περιμένεις κάτι ιδανικό…»

Φυσικά. Μιας που μιλήσαμε για στίχους, είναι αλήθεια πως η πρώτη σου γυναίκα, η Jennie Franks, έγραψε στίχους για το “Aqualung” ;

«Ναι. Το ομώνυμο κομμάτι το γράψαμε παρέα.»

Σε ηλικία μόλις είκοσι χρονών κατάφερες να αναδειχθείς μέσα σε ένα υπερβολικά «ανταγωνιστικό» μουσικό περιβάλλον, επιλέγοντας ένα μη δημοφιλές έως τότε όργανο στο χώρο του rock, το φλάουτο! Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε σε τούτη την επιλογή;

«Το ότι δεν ήμουν καλός κιθαρίστας σε σχέση με όλους εκείνους που ήδη διέπρεπαν την εποχή που ξεκίνησα να παίζω μουσική! Η επιλογή ενός οργάνου λοιπόν που δεν θα άφηνε περιθώρια ανταγωνισμού, μου φάνηκε καλή ιδέα… Η ηλεκτρική κιθάρα ήταν ήδη το δημοφιλέστερο όργανο της rock και της pop! Στο φλάουτο μου άρεσε το γυαλιστερό του φινίρισμα, το βολικό του μέγεθος που το καθιστούσε «φορητό» και «ευέλικτο» και συγχρόνως είχε ηγετικό χαρακτήρα, αφού μπορούσα να αυτοσχεδιάσω…»

Για το ταλέντο σου στη σύνθεση όμως δεν νομίζω πως θα έβρισκες κάτι που θα… «μείωνε» την αναμφισβήτητη προσφορά σου…

«Πως! Το τραγούδι, η ικανότητα και το χάρισμα της φωνής δεν ήταν κάτι που θα μπορούσα να πω πως μου χάρισε η φύση! Μου ήταν εξ αρχής πολύ δύσκολο για παράδειγμα να τραγουδάω κομμάτια άλλων ερμηνευτών… Άρχισα λοιπόν να γράφω τραγούδια, ώστε να μπορέσω να λειτουργήσω ως ο front man των Jethro Tull! Η περιορισμένη μου ικανότητα ως τραγουδιστή με άλλα λόγια, με ώθησε στη συγγραφή τραγουδιών που ουσιαστικά εξυπηρετούσαν τη φωνή μου.»

Η λεπτή σου φιγούρα που στέκεται στο ένα πόδι παίζοντας φλάουτο, έχει πλέον γίνει «σήμα κατατεθέν» της μπάντας. Μήπως θυμάσαι πότε και πως ξεκίνησε τούτη σου η συνήθεια που κατάντησε σήμα-κατατεθέν;

«Η αλήθεια είναι πως η πρώτη φορά που σήκωσα επί σκηνής το ένα πόδι μου, ήταν στο Marquee Club και δεν είχα το φλάουτο στα χέρια μου, μα την φυσαρμόνικα! Κάποιος δημοσιογράφος όμως «πάντρεψε» στο κείμενο της κάλυψης το σηκωμένο πόδι με το φλάουτο και ουσιαστικά «εφεύρεσε» τούτη την εικόνα για μένα!!! Το αστείο βέβαια είναι πως εικοσιπέντε χρόνια αργότερα, βρέθηκα αντιμέτωπος με την δικαιολογημένη ευαισθητοποίηση ενός Ινδού δημοσιογράφου που εξήγησε πως τούτη η συνήθειά μου προσέβαλε τη θρησκεία τους, αφού σατίριζε τον Krishna που απεικονίζεται με να παίζει φλογέρα με το ένα πόδι σηκωμένο! Ένιωσα πραγματικά πολύ άσχημα. Δεν γνώριζα έως τότε πως υπήρχε κι άλλος με τούτο το κουσούρι. Κάτι παρόμοιο συνέβηκε και στη Βολιβία, όπου έχουν κι εκεί μια θεότητα της Νοτίου Αμερικής που κάνει το ίδιο. Άρα, ήμασταν τρεις σ’ όλο τον κόσμο. Οι δύο από αυτούς είχαν το χρίσμα της θεότητας. Εγώ ήμουν απλά ένας πολύ ασήμαντος θρύλος..!»

…Από ότι φαίνεται, η αίσθηση του χιούμορ είναι η δεύτερή σου φύση- ακόμη και μπροστά στο θάνατο, εσύ του βγάζεις τη γλώσσα!

«Κοίτα, τίποτε στην ζωή μας δεν είναι σοβαρότερο από το τέλος της- δηλαδή το θάνατο. Είναι όντως σημαντικό να παίρνεις τη ζωή σου στα σοβαρά, όμως το χρειαζόμαστε να έχουμε και πολλές στιγμές που θα γευόμαστε τις χαρές τις και μονάχα αυτές! Ο θάνατος είναι για όλους ανεξαιρέτως απρόσμενος και συνήθως αιφνίδιος… Θα προτιμούσα να ζήσω για χίλια χρόνια- πίστεψέ με! Δεν νομίζω ότι θα στέρευα ποτέ από ιδέες ή να «γερνούσα» στην ψυχή μου ώστε να βαρεθώ. Τι να σου κάνουν εβδομήντα ή ογδόντα χρόνια; Είναι πολύ λίγα…»

Ακόμη και αν έχεις δηλώσει επανειλημμένα πως ο μεγαλύτερος φόβος σου είναι να ζήσεις τα γεράματά σου όπως οι γονείς σου: κοιτώντας τηλεόραση και ουσιαστικά περιμένοντας το αναπόφευκτο τέλος…   

«Ναι, μου έχω τεράστια εμπιστοσύνη σ’ αυτόν τον τομέα! Το πολύ-πολύ, αν κάποια στιγμή το σώμα μου δεν με βοηθάει πια, να παρακολουθώ CNN παρακολουθώντας τα χίλια μύρια πράγματα που κάνουν οι συνάνθρωποί μου…»

Αν δεν κάνω λάθος, τα παιδιά σου μόλις αποφοίτησαν από το πανεπιστήμιο (σ.σ.: είμαστε στο 2001)… Μένουν ακόμη στο πατρικό τους, μαζί σας; Θα σου εξηγήσω αμέσως μετά γιατί ρωτάω.»

«Όχι. Η κόρη μου εργάζεται για μια εταιρία παραγωγής διαφημιστικών spot και ζει γύρω στα εκατό μίλια μακριά, γεγονός που της επιτρέπει κατά τακτά χρονικά διαστήματα να μας επισκέπτεται. Ο γιος μου παράτησε προ πολλού το κολέγιο και μάλιστα φεύγει μεθαύριο (σ.σ: η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στις 21/5) ώστε να προετοιμάσει κατάλληλα την Αμερικανική μας περιοδεία, αφού ως μουσικός και γνώστης των αναγκών μας ξέρει καλά τη δουλειά. Όταν δεν παίζει τύμπανα σε διάφορες μπάντες, μας βοηθάει σε θέματα παραγωγής…»

Ενδιαφέρον… Σε ρωτάω γιατί είμαι περίεργος αν έχεις ποτέ δει την δισκοθήκη τους. Πήραν τίποτε από το ανήσυχο πνεύμα του πατέρα τους; Υπήρξες μια από τις ηγετικές φιγούρες του προοδευτικού rock του 20ου αιώνα! Πιστεύω απόλυτα στην ελευθερία των επιλογών μας, όμως για φαντάσου να έβλεπες τα δύο σου παιδιά να ακούν κάποια από τα ανούσια σκουπίδια της σύγχρονης pop, ή πόσο μάλλον τα «αρρωστημένα και επιβλαβή ηχητικά κατασκευάσματα ανεγκέφαλων που γράφουν techno & rap» όπως λες και συ χαρακτηριστικά στο site σας… Δεν θα ένιωθες κάπου προδομένος αν αποδεικνύονταν νωθροί και ευκολόπιστοι στις μουσικές τους επιλογές;

«Δεν έχω ιδέα τι ακούν στο σπίτι τους… Αυτό που θυμάμαι είναι πως η τελευταία συναυλία που παρακολούθησε η κόρη μου, ήταν του James Brown! Αν λοιπόν σκεφτείς πως ο Brown υπήρξε από τα πρώτα πράγματα που άκουγα ως ανερχόμενος μουσικός στα πρώτα μου βήματα, θα συμφωνήσεις πως δεν πήρε στραβό δρόμο! Βέβαια είναι πολύ πιθανό τα υπόλοιπα ακούσματά της να αφορούν μπάντες του σήμερα που εγώ δεν θα έχω καν ακουστά… Όσον αφορά το γιο μου τώρα, τρώγαμε τις προάλλες μαζί και μου είπε πως στην τελευταία του ζωντανή εμφάνιση με μια μπάντα έπαιξαν ένα ολόκληρο set από soul κομμάτια της Motown (σ.σ: κορυφαία δισκογραφική εταιρία των ‘70’ς που εξειδικευόταν στη «μαύρη», χορευτική soul), εκ των οποίων τα περισσότερα μου ήταν γνωστά από την εποχή μου. Βέβαια, όπως προσέθεσε, προς το τέλος της βραδιάς είχε βαρεθεί λιγάκι, αφού ως drummer δεν είχε και πολλά να επιδείξει παίζοντας τέσσερα τέταρτα…

Τον Ιούλιο όμως ετοιμάζεται για μια περιοδεία όπου θα συνοδεύει μια συμφωνική ορχήστρα! Άρα αυτό που μπορώ να πω είναι πως και οι δυο τους έχουν ανοιχτό μυαλό και αρέσκονται στο να ανατρέχουν σε κάποια από τα παλιά ακούσματα που άφησαν ιστορία, όμως την ίδια στιγμή έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά σε ότι θα τους τραβήξει την προσοχή από τη σημερινή πραγματικότητα- γεγονός που καλύπτει ένα μεγάλο εύρος σαράντα ετών…»

Μοιραστείτε