
Του Γιάννη Χριστόπουλου, λυρικού καλλιτέχνη
Η δημιουργικότητα προσδίδει στον άνθρωπο ίσως το σημαντικότερο στοιχείο βοήθειας (μετά την πίστη στο Θεό) για να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδα που βιώνει. Είναι οιονεί το οξυγόνο του νου και της ψυχής του.
Στην προσπάθεια του να απαλλαγεί από κάθε δέσμευση και περιορισμούς από ψυχικά ή φυσικά εμπόδια, από τις δυνάμεις που τον κατατρέχουν, είτε το κάνει συνειδητά ή ακόμα και ασυνείδητα.
Μέσα στο πέρασμα των αιώνων η δημιουργικότητα του αναπτύχθηκε πολύ πέρα από την ορατή πρακτική και άμεση χρησιμοθηρία.
Και γεννήθηκε αυτό που περιφραστικά με μια λέξη αποκαλούμε τέχνη.
Στην ουσία η δημιουργία δια μέσω των τεχνών αποτελεί ένα όπλο εναντίων του φόβου που έχουμε οι άνθρωποι για το θάνατο μας.
Η έκφραση δια μέσω των τεχνών απέκτησε μοναδική εμβάθυνση και αγγίζει την ψυχή και το νου μοναδικά, είναι ελάχιστες οι πτυχές της ζωής των ανθρώπων που δεν εφάπτονται με την τέχνη εμμέσως ή αμέσως.
Η δύναμη της τέχνης είναι ανυπέρβλητη και διαχρονικώς κύριο μέλημα των εξουσιών ήταν η αξιοποίηση της ή όταν αυτό δεν ήταν εφικτό, ο έλεγχος της.
Στην αιφνιδιαστική παρουσία της επιδημίας του Κορονοϊού στις ζωές των ανθρώπων μια ιδιότυπη σύμπραξη εξουσίας και επιστήμης θέτουν στο περιθώριο την ανάπτυξη των τεχνών με συνακόλουθο την ελευθερία της ζωής και της σκέψης των ανθρώπων.
Αιτία; Η διάσωση των ανθρωπίνων ζωών.
Στην ανάπτυξη αυτής της πρακτικής έχουμε το οξύμωρο γεγονός να θυσιάζονται χιλιάδες άνθρωποι κάτω από αυτήν την οικονομική καταστροφή που επιφέρει η επιλεχθείσα τακτική αντιμετώπισης σε συνάρτηση με την τρομακτικά έντονη ψυχική επιβάρυνση που συνεπάγεται.
Τραγικό θύμα οι τέχνες κυρίως οι παραστασιακές, με αποτέλεσμα να δημιουργείται πολλαπλασιαστής δυσμενών συνεπειών τις οποίες ακόμα δεν είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε.
Δεν αναφέρομαι μόνο στην καταστροφή που επιφέρουν τα μέτρα αυτά στους επαγγελματίες των τεχνών.
Η διάσταση του κακού που εγκαθίσταται στις ζωές μας και ακόμα περισσότερο στις ζωές των επιγενομένων είναι πολύ μεγαλύτερη. Αυτό οφείλεται στο ότι αποπροσωποποιείται η ζωή μας.
Εξοστρακίζεται από τη ζωή η δημιουργία και ο τρόμος γίνεται σύντροφος στην καθημερινότητα.
Πως είναι δυνατό να συμβαίνει αυτό;
Δεν είναι το ξαφνικό ενδιαφέρον για τις ζωές μας που καθιστά τον τρόμο σύντροφο μας αλλά η τελική επίθεση για την επίτευξη του απολύτου ελέγχου.
Ο τρόπος που αναστέλλονται οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις δίνει την εντύπωση ότι υπηρετεί τον σκοπό του συστήματος εξουσίας ώστε να επέλθει με τρόπο αποτελεσματικό η απονεύρωση της κοινωνίας.
Για να συμβεί αυτό πρέπει να νοσήσουν οι ψυχές μας, να ατροφήσουν τα συναισθήματα μας, να σκιαστεί η χαρά από τις ψυχές μας, να χλωμιάσουν τα όνειρα μας.
Πάντα η τέχνη έδινε διεξόδους λυτρωτικές, στερώντας την από τον κόσμο δημιουργείται το ψυχικό αδιέξοδο που είναι αναγκαία συνθήκη για την δημιουργία του Οργουελικού κόσμου.
Τρόμος και ζωή είναι έννοιες ασύμβατες.
Ένα χρόνο μετά από την εμφάνιση της επιδημίας όλοι πρέπει να καταλάβουμε ότι κάθε μήνας που χάνουμε από την ελευθερία των ζωών μας είναι ένα όλο βαθύτερο καταχώνιασμα στον τάφο που ετοιμάζουν για να ζούμε ως ζωντανοί νεκροί.
Δεν υπάρχει περιθώριο για χάσιμο άλλου χρόνου. Για να νικήσουμε την Πανδημία δεν χρειάζονται μόνο φάρμακα και κλίνες αλλά κοινωνία δυνατή και θαρραλέα, όσο ο χρόνος που περνά πλειοδοτεί στην απίσχνανση των ψυχικών αντισωμάτων των ανθρώπων τόσο να είστε σίγουρη ότι η “αρρώστια” ήρθε για να μείνει.