Οι White Tower είναι μια Σαλονικιώτικη μπάντα που την περίοδο του Covid έκανε τα πρώτα της βήματα. Και σαν πανδημία είπε να ταράξει τα νερά με μια έκρηξη Ατσαλιού και κλασικού 80’s αισθητικής, το EP τους Terminator. Mια δουλειά που αγαπήθηκε πολύ από το αντίστοιχο κοινό. Λίγο πριν την εμφάνισή τους στο Up The Hammers 2022 (10 Ιουνίου στο Gagarin ) ακούσαμε την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά.
του Χρήστου Κεσκίνη*
Ο δίσκος μπαίνει με ένα καταιγιστικό τραγούδι (Lions of Steel) που δείχνει εξ’ αρχής τις ορέξεις του συγκροτήματος. Heavy Metal βγαλμένο από τα 80’s χωρίς πολλά-πολλά. Ο Udo και οι Accept δεν κάνει special quest, αλλά είναι πανταχού παρόν. Τα φωνητικά του Gago Karapetian δε θυμίζουν απλά αυτά του κοντού μπουλντόγκ που λατρεύουμε. Είναι σαν το μπάσταρδο παιδί του! Οι κιθάρες (Mike Warbringer και Nick Vekis) προφανώς και δεν φτάνουν τα επίπεδα των ηρώων τους από την Γερμανία, αλλά αυτό δεν τις κάνει καθόλου κακές. Ίσα-ίσα που σε σημεία κάνουν τα τραγούδια ακόμη πιο ενδιαφέροντα και τα ριφ τους είναι αξιοπρόσεκτα και δυναμικά.
Τραγούδια βρώμικα και αλήτικα όσο χρειάζεται και χωρίς ίχνος νεοτερισμού ή πλήκτρων, δίνουν το στίγμα τους. Στίχοι βγαλμένοι από τα παλιά. Metal, αλητείες και RnR αισθητική. Ακόμη και το εξώφυλλο (που προσωπικά δε με ξετρέλανε) είναι προς αυτήν την κατεύθυνση. Βρωμάει 80ίλα και βιντεοπαιχνίδια σε ουφάδικα (δείχνω την ηλικία μου τώρα) από χιλιόμετρα. Αν δεν κάνω λάθος, τα παιδιά μιλάνε για μια εποχή που δεν έζησαν (λόγω ηλικίας). Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει από το να δείχνουν πόσο την εκτιμούν και μάλλον την ζούνε τώρα χωρίς να δίνουν σημασία στις μόδες της εποχής. Δε τους νοιάζει ο καθαρός ήχος ή η αψεγάδιαστη παραγωγή. Για Heavy Metal μιλάμε.
Όπως και στο EP, που είχαν βγάλει πριν λίγο καιρό (Terminator), έτσι και εδώ ακονίζουν τις κιθάρες τους, ρίχνουν στο μπλέντερ Accept, Overkill, Exciter και κάτι από την αλητεία των Motorhead και σπέρνουν πανικό σε όσους θέλουν να ακούσουν. Οι υπόλοιποι να πάνε στο διάολο! Τα τραγούδια περνάνε ευχάριστα και εκτός από το εναρκτήριο, ξεχωρίζω τα (Find a Way) to Rock, Curse of The Night, Soldiers of Metal και Rough Sex, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα υστερούν σε κάτι. Τώρα που το σκέφτομαι έβαλα τα 5 από τα 10 κομμάτια. Οπότε καταλαβαίνεται ότι αξίζουν τα λεφτά τους. Σίγουρα live βγάζουν αυτήν την τρέλα. Μην τους χάσετε.
Θα περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη δουλειά τους. Αν καταφέρουν να βγουν από την (μεγάλη) σκιά των Accept θα μιλάμε για ένα τεράστιο συγκρότημα. Αν πάλι όχι, θα γουστάρουμε και πάλι αγνό, ανόθευτο ατσάλι. Win-win περίπτωση.
* Ο Χρήστος Κεσκίνης γεννήθηκε, σπούδασε και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη περίπου 11 αιώνες μετά την εποχή που θα ήθελε. Είναι συγγραφέας ηρωϊκης φαντασίας και έχει γράψει δύο βιβλία: Bilfrost: The Path of Warrior και Beer-O-Quest. Διατελεί μέλος του Συλλόγου Φίλων του Epic Metal, Excalibur και του Συλλόγου Φίλων Tolkien Ελλάδος The Prancing Pony