Συ που σταμάτησες να διαβάσεις τούτο το λήμμα σίγουρα συμπάσχεις ως παραπονούμενος που η Ευρωπαϊκή περιοδεία του αστείρευτου Μάγου της ηλεκτρικής κιθάρας δεν περιέχει και την Ψωροκώσταινα!… Μιλάμε για τριαντατέσσερεις βραδιές που ξεκινούν στις 4 Ιουνίου από τη Γλασκόβη και ολοκληρώνονται στις 19 Ιουλίου στην Βαρκελώνη, συμπεριλαμβάνοντας μάλιστα και πέντε εμφανίσεις στη γειτονική Ιταλία στις απαρχές του μήνα αυτού. Το ‘χει το ριζικό μας παιδάκι μου… Γιατί μαμά;;;
Με την ελπίδα να πεθαίνει πάντοτε τελευταία μπας και κάποιος αποφασίσει να αλλάξει έως τότε αυτή την άχαρη πραγματικότητα, πάμε να δούμε τη συνέχεια της οπτικοακουστικής συνέντευξης του… θηριοδαμαστή της Ύδρας, αφού σε τούτο το δεύτερο μέρος απαντά σε όσα τον ρώτησα για την οικογένειά του, το μιούζικαλ “West Side Story” και την ταινία “Crossroads”, τον μέντορά του Jimmy Page και τον Ozzy, τους συνοδοιπόρους του, πρώην (Devin Townsend) και νυν (Billy Sheehan κ.α.) που θεωρεί αδέλφια του, τον εμβληματικό Paul McCartney μα και λατρεμένους μας συναδέλφους του, από τους αείμνηστους Eddie Van Hallen, Stevie Ray Vaughan & Alan Holdsworth έως και τον Frank Marino.
Υ.γ.: για την ιστορία, ποιος νομίζεις πως ήταν ο επόμενος συνομιλητής του μετά από μένα όπως μου ανέφερε ο ίδιος ο Steve; Ο Joe Satriani!
Συνέντευξη- συναυλιακές φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Πάντως η γυναίκα σου η Pia πρέπει να νιώθει απίστευτα κολακευμένη εδώ και δυο χρόνια που το ομώνυμο και δημοφιλέστατο μοντέλο της Ibanez είναι ένα από τα πιο διάσημα του Πλανήτη!
“(γελά γοερά) Ε, δεν το συζητάμε, σίγουρα την έχει ενθουσιάσει όλο αυτό! Διότι θυμάμαι πως όταν της το πρωτοείπα, όταν της είπα «χρειαζόμαστε τώρα ένα όνομα για την κιθάρα μου και σκέφτομαι να την ονομάσω Pia», ενώ αρχικά μου απάντησε «όχι, δεν θέλεις να την ονομάσεις Pia» και της απάντησα «κι όμως, θέλω», εν τέλει συμφώνησε. Αρχικά δεν το θεώρησε κάτι σημαντικό. Όμως σταδιακά ένιωσα πως την άγγιξε πολύ αυτή μου η επιλογή… Τόσο, που επέλεξε εκείνη τα εναλλακτικά χρώματα της κιθάρας, όπως και τις ονομασίες τους. Γενικώς είναι πάρα πολύ δημιουργική, με έντονο καλλιτεχνικό χαρακτήρα!»
Ο Steve Vai με την Ibanez PIA 3761SLW που κατασκεύασε
Μα το ξέρω, υπήρξε και πρώην μέλος των Vixen μεταξύ άλλων. Αλήθεια, είχες ποτέ την δυνατότητα να ηχογραφήσεις κάτι με/για το σχήμα αυτό; Ή τουλάχιστον να τζαμάρετε επί σκηνής;
«Πράγματι. Κοίτα, δεν έπαιξα ποτέ κάτι για το σχήμα αυτό, μα τους έκανα παραγωγή σε κάποιες δουλείες τους. Και τούτο την περίοδο που ζούσαμε ακόμη στο Σάλμαρ του Λος Αντζελες όπου είχα ένα μικρό στούντιο ηχογραφήσεων επονομαζόμενο “Stucco Blue Studios”. Ηχογράφησα μια σειρά από στιγμές τους εκεί, ναι. Ως εκεί όμως. Και για να είμαι ειλικρινής, δε θυμάμαι να έχω καν τζαμάρει ποτέ μαζί τους… Όχι. Απλά υπήρξα για αυτές περιστασιακός παραγωγός και μηχανικός ήχου, αυτό. Άλλωστε (οι Vixen) ήταν ένα μικρό και σφιχτοδεμένο σχήμα, δεν τις θυμάμαι να υπήρξαν ποτέ μπάντα που τζαμάριζε. Είχαν τη μουσική τους, τα τραγούδια τους και τέλος. Και ήταν ανέκαθεν ουσιαστικά μια ποπ-ροκ μπάντα…»
Πράγματι. Επέτρεψε μου τώρα μια αρκετά προσωπική ερώτηση που όμως θεωρώ πολύ σημαντική: όντας ένας από τους πιο πρωτοποριακούς κιθαρίστες όλων των εποχών μα συγχρόνως και πατέρας δυο παιδιών, σκέφτηκες ποτέ ποια από τις δυο κληρονομιές σου είναι η πιο σημαντική στο πέρασμα σου από εγκόσμια;
«Ωωω… Τι να πω πάνω σε αυτό. Δεν έχω ιδέα. Νομίζω θα αφήσω τους ανθρώπους του μέλλοντος να το αποφασίσουν αυτό για μένα… Τώρα βέβαια κοίτα, μην λέμε τα αυτονόητα, τα παιδιά σου είναι οι παλμοί της καρδιάς σου. Τα δυο παιδιά μου είναι ο αέρας που αναπνέω. Άρα καθίστανται απλά ασύγκριτα, ασυναγώνιστα με οτιδήποτε άλλο σε αυτό τον Κόσμο.
Βασικά είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Λατρεύω τη Μουσική που έχω δημιουργήσει. Και νιώθω πανευτυχής που ίσως κάποιος/κάποιοι εκεί μακριά στο απώτερο Μέλλον θα τη βρουν ενδιαφέρουσα ακούγοντας την. Όμως όσον αφορά την μελλοντική κληρονομιά που θα αφήσω πίσω μου, μου είναι προσωπικά εντελώς αδιάφορη στην τελική αφού απλούστατα δεν θα είμαι εδώ για να εισπράττω τους καρπούς της, ούτε καν για να την κρίνω… Δεν μπορώ λοιπόν να με φανταστώ πεθαμένο να κοιτώ προς τα κάτω υποκινώντας τους ανθρώπους να ακούσουν τη Μουσική μου λέγοντας τους «αυτή είναι η κληρονομιά μου, πώς σας φαίνεται;» (γελάει)…»
(γελώ κι εγώ) Εννοείται Steve!…
“…(συνεχίζει να γελά) Δεν θα υπάρχει λόγος. Εδώ και τώρα δηλώνω πανευτυχής και νιώθω ευλογημένος που μπορώ και γεννώ Μουσική που αρκετοί άνθρωποι εκεί έξω απολαμβάνουν. Και σταματώ σε αυτό»
Ο Steve Vai επί σκηνής με τον εκλεκτό συνάδελφο και συνοδοιπόρο του Tony MacAlpine
Και πολύ καλά κάνεις. Φαντάζομαι θα πληροφορήθηκες για την περσινή επανέκδοση του πολυβραβευμένου “West Side Story” αφού ήταν αυτό που σε “αφύπνισε” μουσικά στα έντεκα σου χρόνια.
«Φυσικά. Όμως ήμουν ακόμη πιο νέος…έξη, το πολύ επτά χρονών όταν μπήκε μες το σπίτι μας αυτό το μουσικό έργο. Και ξέρεις πως είναι αυτά σε αυτές τις ηλικίες. Εκ των πραγμάτων ακούς όλα αυτά που οι συγγενείς και οι γονείς σου φέρνουν, τέλος. Και ναι. Είχε μονομιάς τεράστιο αντίκτυπο πάνω μου αυτό το άκουσμα, ήταν τόσο μα τόσο…Μουσικό. Και Θεατρικό μαζί! Και εγώ αγαπούσα ήδη το Θέατρο. Επίσης είχε Δράμα. Με αυτές τις συμμορίες. Ήταν γεμάτο πανέμορφες μελωδίες και εκπληκτικές χορογραφίες. Έτσι λοιπόν από κάθε μα κάθε άποψη μου κινούσε το ενδιαφέρον. Το “West Side Story” ήταν για μένα μια συστατική επιστολή στον κόσμο της μουσικής των κλασικών συνθετών. Και αν δεν έχω καταφέρει ακόμη να δω την νέα εκδοχή του είναι επειδή δε θέλουν να το δουν τα παιδιά μου, οπότε μας είναι δύσκολο σε μένα και την Pia να κάτσουμε μια νύχτα να το απολαύσουμε… Όπως και άλλα πολλά»
Λογικό ως οικογενειάρχες. Να ρωτήσω, τα λέτε ακόμη με τον εκλεκτό απόφοιτο της Σχολής του Vai, τον Devin Townsend? Παρακολουθείς τα όσα κάνει πλέον ως διάσημος;
«Α, ο Devin, βεβαίως. Ο Devin κι εγώ έχουμε πολύ συχνή επικοινωνία. Πάσης φύσεως. Από το να ανταλλάσσουμε αστεία memes και ανέκδοτα, όπως και να ενημερωνόμαστε εκατέρωθεν για τα όσα μουσικά κάνει ο καθένας μας. Τσεκάρουμε ο ένας τον άλλον διαρκώς. Τη μια θα του στείλω εγώ κάποια ιδέα μου, την επομένη εκείνος. Και όπως θα παίξω κάτι τις πάνω στα δικά του, θα βάλει κάτι τις πάνω στα δικά μου…»
Τι λες τώρα; Τέλεια. Διότι και αυτός παραμένει απίστευτα ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα, όπως και συ!
«Ναι, είναι απίστευτο μυαλό! Είναι ένα μοναδικά δημιουργικό και απίστευτο μυαλό. Τόσο, που για να είμαι ξανά ειλικρινής μαζί σου δεν το είχα συνειδητοποιήσει στο βαθμό αυτό την εποχή που δουλεύαμε μαζί. Και τούτο γιατί τότε ήμουν ένα τέρας ελέγχου (control freak) πολύ περισσότερο από ότι είμαι πλέον σήμερα, σε σημείο που όλοι γύρω μου να πρέπει να κάνουν τα πάντα όπως εγώ τα ήθελα και μόνο έτσι… Όμως ακόμη και αυτό το έκανε θαυμάσια ο άτιμος! Καταπληκτικά. Ήταν ένα απίστευτα χρήσιμο «εργαλείο» φωνητικών δυνατοτήτων στα χέρια μου. Ήμουν κυριολεκτικά ερωτευμένος με τη φωνή του. Και ακόμη είμαι. Η φωνή του ήταν ακριβώς αυτό που ονειρευόμουν. Ξέρεις. Η απίστευτη επιθετικότητα των ερμηνειών του. Η ένταση. Η φρεσκάδα και η νιότη που ανέδυε. Το Όραμά μου βλέπεις ήταν ξεκάθαρο. Έτσι λοιπόν έπρεπε να πάρω στα χέρια μου αυτό το πολύχρωμο πουλί του Παραδείσου και να το βάλω στο δικό μου το κλουβί!… Άρα όπως καταλαβαίνεις ήταν αρκετές φορές πολύ κουραστικό όλο αυτό για εκείνον. Όμως συγχρόνως θέλω να πιστεύω πως έμαθε και πολλά δίπλα μου… Μη ξεχνάς, ήταν έφηβος ακόμη όταν ξεκίνησε μαζί μου.
Ο Steve Vai και ο Devin Townsend στο εξώφυλλο του Guitar World
Έτσι λοιπόν έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια και να ξεκινήσει τις προσωπικές του δισκογραφικές δουλειές που άκουγα ανελλιπώς ώστε να συνειδητοποιήσω πως υπήρχαν πολύ περισσότερα μέσα του από έναν χαρισματικό ερμηνευτή. Εντάξει. Και όταν κάναμε μαζί το “Sex & Religion” βέβαια υπήρξαν στιγμές που συνθέταμε παρέα κάποια σημεία, και από τότε η συμβολή του ήταν καίρια μα και απολαυστική. Πολύ περισσότερο από το να του υποδεικνύω απλά τι θα τραγουδήσει.
Όμως κακά τα ψέματα, έπρεπε να αυτομολήσει και να απελευθερωθεί ώστε να ανθίσει ως αστείρευτος Δημιουργός! Και δε μπορείς να φανταστείς πόσο μου αρέσει να παρακολουθώ αυτή του την Απογείωση. Είναι ένας απίστευτα εμπνευσμένος και γόνιμος καλλιτέχνης»
Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Όμως προσωπικά, ως μπασίστας, σου χρωστώ και άλλη μια παντοτινή μου αγάπη, τον αχαλίνωτο T.M. Fuckin’ Stevens! Τι μπασισταράς Θεέ μου. Τυφώνας!
«Ε, καλά τώρα. Ο τύπος είναι η μεγαλύτερη προσωπικότητα που έχω συναντήσει έως και σήμερα! Αφού τον λατρεύεις, καταλαβαίνεις. Όταν ο T.M. έμπαινε μέσα στο δωμάτιο ήταν σα να δήλωνε αυτομάτως με την επιβλητική παρουσία του «ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ»! Τέλος»
Ακριβώς αυτό Steve! Το έχω ζήσει. Πήγα το 2004 στο ετήσιο Τζαζ Φεστιβάλ του Λεβερκούζεν για να τον απαθανατίσω επί σκηνής, μα και για να του πάρω συνέντευξη backstage πάνω από μια ώρα. Ο άνθρωπος είναι Ανήμερο Θεριό στο πάλκο, Αγαθός Γίγας στο τετ-α-τετ!…
«Ω Θεέ μου, ναι. Και με απίστευτη αίσθηση του χιούμορ. Παραμένοντας αφοσιωμένος απόλυτα στην Τέχνη του, έως το κόκαλο! Και με απαράμιλλη αυτοπεποίθηση. Όσο για το παίξιμό του… Όταν άρχισε να παίζει την πρώτη φορά ένιωσα πως έπεσε πάνω μου ένας τόνος από γαμημένα τούβλα! Ήταν πρωτόγνωρο συναίσθημα. Ένα πλούσιο, πολύχρωμο τοπίο από κάθε άποψη. Ένας πολύχρωμος, ουσιαστικά φανταχτερός και εμπνευσμένος μουσικός! Νιώθω τόσο τυχερός που τον είχα δίπλα μου έστω και για λίγο…»
Πόσο χαίρομαι!… Είναι αυτό που λέμε στα Αγγλικά “Natural”. Το ταλέντο του αναβλύζει αβίαστα…
«Απολύτως. Και είναι λίγες οι φορές που πέφτεις πάνω σε τέτοιου είδους ανθρώπους στην διάρκεια της καριέρας σου… Και με το που τους βλέπεις, αντιλαμβάνεσαι κατευθείαν πως δεν είχαν καμία επιλογή να είναι κάτι άλλο από αυτό ακριβώς που είναι. Δεν υπήρχε περίπτωση. Και αυτό επειδή δεν προσπάθησαν ποτέ να γίνουν κάτι άλλο! Και αυτό είναι πανέμορφο…»
O T.M Stevens σηκώνει το βάρος του Steve Vai και Devin Townsend
Είναι! Αλήθεια, είχες ποτέ τη δυνατότητα να ευχαριστήσεις από κοντά τον Jimmy Page για το μνημειώδες σόλο του στο “Heartbreaker” που όπως δηλώνεις σου έδωσε στόχο και σκοπό ζωής: να γίνεις κιθαρίστας;
«Ε, λοιπόν είχα την χαρά και την τιμή να τον συναντήσω ως τώρα αρκετές φορές. Και πάντοτε υπήρξε γλύκας, πράος, χαμηλών τόνων και διακριτικότατος. Πάει με τα «νερά» σου, είναι λαλίστατος, ενδιαφέρεται και ακούει με προσοχή όσα λες και απαντά εξίσου καίρια. Όμως όταν μιλάς με κάποιον σαν και αυτόν δεν κάθεσαι να του πεις αυτολεξεί «ξέρεις, το σόλο σου στο Heartbreaker είναι ο λόγος που έπιασα κιθάρα στα χέρια μου». Το έχει ακούσει αρκετά!… Οπότε προσπάθησα να τον πλησιάσω ως οντότητα.
Όμως. Υπήρξε και για μένα μια ευκαιρία ώστε να τον τιμήσω. Έτσι λοιπόν ένα από τα πράγματα που με έχουν αγγίξει πολύ βαθιά καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας μου ήταν η μέρα που ο Jimmy Page ανακηρύχθηκε τιμητικά Δόκτορας Μουσικής Παιδείας από το Berklee College. Και τούτο διότι μου ζήτησαν να γράψω κάτι για αυτόν και φυσικά το έκανα. Το διάβασαν μπροστά του. Και είδα την αντίδραση στο πρόσωπο του Jimmy Page… Και αυτό υπήρξε για μένα «παράσημο στο πέτο»! Υπάρχει η στιγμή στο YouTube να τη δεις όποτε θες, κάτσε στη στέλνω τώρα.(*)
Ε, αυτό, ήταν υπέρ-αρκετό! Τα κείμενο ήταν το εξής πάνω-κάτω: «στο φυσικό Σύμπαν συνυπάρχουν πράγματα που συμπεριλαμβάνουν αστέρια και ζωή σε όλες τις διαστάσεις. Και μαζί με αυτά συνυπάρχει και το διάστημα, το κενό που τους επιτρέπει να υπάρχουν μαζί του…». Διότι δίχως το κενό ανάμεσά τους δεν θα είχαμε τα υπόλοιπα. Άρα ουσιαστικά το κενό διάστημα είναι που τους/μας επιτρέπει να υπάρχουμε.
Έτσι λοιπόν συνέχιζα κάπως έτσι: «Από το 1968 και δώθε λοιπόν, για κάθε παιδί που έπιασε κιθάρα στα χέρια του προσπαθώντας να βρει τη δική του Φωνή πάνω σε αυτό το όργανο, ο Jimmy Page υπήρξε το Κενό που επέτρεψε σε όλες μας τις νότες να υπάρξουν…». Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν τι έπαθα με το που είδα την αντίδρασή του. Ζεστάθηκε η καρδιά μου. Ένιωσα κοντά του όσο ποτέ -ύστερα από σαρανταπέντε χρόνια θαυμασμού απέναντί στον Jimmy Page- όταν αντίκρισα την αυθόρμητη αντίδραση του στην δήλωσή μου… Δες το κι εσύ»
Καλά. Δεν υπάρχει… Πάντως μιλώντας για το Διάστημα, η περίπτωση του Allan Holdsworth υπήρξε κυριολεκτικά μοναδική, ο τύπος ήταν αυτό που λέμε «Εξωγήινος», σωστά;
«(σκάει στα γέλια), Ω Θεέ μου! Ε, ναι, αυτός ήταν σίγουρα Εξωγήινος! Και παρότι κάθε ένας μας αποτελεί μια ξεχωριστή υπόθεση, έχοντας κάνει αυτή την παραδοχή, η περίπτωση του Alan Holdsworth υπήρξε μοναδική λόγω του υπέρτατου βαθμού της Καινοτομίας και της Δημιουργικότητας που τον χαρακτήριζε εξαρχής! Αυτός ήταν και ο λόγος άλλωστε που τον είχα με δισκογραφικό συμβόλαιο στην εταιρία μου, τη “Favored Nations”. Όμως στα δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια που υπήρξε καλλιτέχνης μας, δεν κατάφερε να ηχογραφήσει ούτε ένα δίσκο!… Παρότι προσπάθησα να τον βοηθήσω με κάθε τρόπο. Προσφέροντάς του διαρκώς τη βοήθεια σημαινόντων παραγωγών και μηχανικών ήχου ώστε να ξεκινήσει κάτι. Και όμως. Ανταυτού, γύρισε και μου απάντησε μια φορά κάτι που δε πρόκειται να ξεχάσω ποτέ: «Ο υπέρτατος στόχος μου είναι να δημιουργήσω έναν μουσικό κατάλογο που θα είναι απόλυτα αγνός, αμιγής και ανεπηρέαστος». Πράγμα που ανέκαθεν αποζητούσε».
Ακριβώς. Είχα την τιμή να του πάρω κατ’ ιδίαν συνέντευξη το 2003 και υπήρξε απίστευτα ταπεινός. Ακόμη και όταν του είπα πως ο Eddie Van Halen δήλωνε πως ο μόνος κιθαρίστας που όχι μόνο δεν μπορεί να παίξει, μα να κατανοήσει, είναι ο Holdsworth, μου δήλωσε “σοβαρά; μεγάλη μου τιμή να το λέει αυτός, αφού ούτε εγώ μπορώ να παίξω αυτά που παίζει!”. Αντιλαμβάνεσαι…
«Τα είπε όλα με το όνομά τους! Ακριβώς αυτό. Κι δυο τους προσέφεραν τεράστια κληρονομιά, ο καθένας στο ιδίωμά του»
Αυτό. Πάντως μου κάνει εντύπωση που αναφέρεις ως σημαντικότερο μέντορά σου τον Bill Westcott! Ανέφερε τους λόγους αν θες.
«Ο Bill ήταν ο καθηγητής μου στη μουσική θεωρεία στο γυμνάσιο. Ήταν ένας πραγματικός μάστορας. Εγώ ξεκίνησα να παρακολουθώ το μάθημα του όντας στην Πρώτη Γυμνασίου παρακολουθώντας την τάξη της Έκτης Γυμνασίου! Έτσι λοιπόν για έξη συναπτά χρόνια, καθημερινά, μου μάθαινε στο σχολείο τα πάντα για τη μουσική που έπρεπε να ξέρω. Μου έμαθε πώς να συνθέτω, μα και πώς να ακούω μουσική. Και το σημαντικότερο; Πώς να βρω τη δική μου φωνή! Φυσικά είχα διάφορους μέντορες στη ζωή μου, όμως ο Bill ήταν ο πρώτος και ο πιο επιδραστικός από όλους τους»
Απίστευτο που δε βρίσκω ούτε μια ηχογράφηση του λοιπόν… Τώρα, ο αξέχαστος ρόλος σου ως Jack Butler στην κινηματογραφική ταινία “Crossroads” με θέλει να σε ρωτήσω τη γνώμη σου για έναν άλλο επώνυμο συνάδελφό σου, τον Ry Cooder.
«Μα ένας από τους σημαντικότερους πόλους έλξης για μένα ώστε να συμμετάσχω ήταν το ότι θα δούλευα δίπλα στον μεγάλο Ry Cooder! Κατέχει μια από τις πιο ξεχωριστές και συμπαγείς (κιθαριστικές) «φωνές», με διαίσθηση μοναδική. Κάθε μια από τις νότες που μας έχει χαρίσει ακούγεται λες και έχει το δικό της…Ταχυδρομικό Κώδικα!»
Συμφωνώ απόλυτα. Ένα άλλο όνειρό μου που δεν έγινε πραγματικότητα και σε αφορά είναι το να είχαμε απολαύσει το “Ozzmosis” με σένα και όχι με τον Zakk Wylde, κι ας τον εκτιμώ αφάνταστα και αυτόν. Ποιος ήταν ο λόγος που τσάκισε αυτό;
«Ο Ozzy είχε ήδη ηχογραφήσει το μισό δίσκο του με το συγκρότημα του, με τον Zakk στις τάξεις του σχήματος. Αρχικά λοιπόν με προσέγγισε ως εξωτερικό συνεργάτη, μα σε ρόλο συνθέτη, ώστε να συνεισφέρω γράφοντας επιπλέον τραγούδια για αυτόν το δίσκο. Και έτσι ο Ozzy κι εγώ μαζευτήκαμε και φτιάξαμε ένα μικρό συγκρότημα για να ηχογραφήσουμε μερικά δοκιμαστικά (demos).
Ήμασταν στο στούντιο μου για περίπου τρεις μήνες και γράψαμε / ηχογραφήσαμε καμιά δεκαπενταριά κομμάτια. Και ήταν εκεί που θίξαμε στιγμιαία την ιδέα του ότι θα ήταν ωραίο να δημιουργήσουμε ένα συγκρότημα και να ηχογραφήσουμε τον επερχόμενο νέο δίσκο του. Όμως με το που ενεπλάκη η δισκογραφική του εταιρία, τον υποχρέωσε να πάρει από τον Vai απλά τα τραγούδια που του άρεσαν και να συνεχίσει με το σχήμα του. Όπως και έκανε. Και δεν είχα κανένα πρόβλημα με αυτό. Στο κάτω-κάτω το να δουλέψω με τον Ozzy υπήρξε μια από τις πιο απολαυστικές μου εμπειρίες εντός στουντίου οπουδήποτε! Τον αγαπάω τον Ozzy. Και παρότι σίγουρα θα ήταν όμορφο να ξεκινήσω μαζί του ένα σχήμα και να περιοδέψουμε με αυτό, μόλις είχα ολοκληρώσει μια αντίστοιχη περίοδό μου (σημ: αναφέρεται στην περίοδο που έπαιζε με τους Whitesnake) και ήμουν πλέον εστιασμένος στο να προχωρήσω παρακάτω ως σόλο καλλιτέχνης. Θα ήταν διασκεδαστικότατο να παίζω το “Paranoid” μπροστά σε εικοσιπέντε χιλιάδες θεατές κάθε βράδυ, μα έχω μάθει να αποδέχομαι τα πράγματα όπως αυτά προκύπτουν, αφού όπως αποδεικνύεται, είναι προς το συμφέρον μου»
Δεν αντιλέγω. Πώς ένιωθες το 2012 ως τιμώμενο πρόσωπο στα Les Paul Awards συμμετέχοντας σε μια ομάδα Αθανάτων όπως ο Paul Mc Carntey ο οποίος με τους Beatles άλλαξε το χάρτη της ηλεκτροδοτούμενης μουσικής του 20ου αιώνα;
«Μου κόπηκε η ανάσα. Με το που είδα τη λίστα τον υπόλοιπων προσκεκλημένων έξυσα το κεφάλι μου αναρωτώμενος «μα καλά, εμένα γιατί με επέλεξαν;». Και μου υπενθύμισαν όλοι τότε πως το συγκεκριμένο βραβείο αφορούσε θέματα καινοτομίας και τεχνικής αρτιότητας όπου η συνεισφορά μου στον τρόπο σχεδίασης της ηλεκτρικής κιθάρας, της τροποποίησης του τεχνολογικού εξοπλισμού και σε παρόμοια πεδία, με ήθελαν τον καταλληλότερο αποδέκτη του βραβείου αυτού… Παρόλα αυτά, εγώ παραμένω κατάπληκτος που ήμουν ανάμεσα τους»
Αυτό σε τιμά, μα δε θα έπρεπε να αναρωτιέσαι!… Λοιπόν. Σε κάθε μας προηγούμενη συνέντευξη σου ζητούσα να μου αναφέρεις έναν ξεχωριστό, φρέσκο, πολλά υποσχόμενο κιθαρίστα που υπέπεσε στην αντίληψή σου. Και κάθε φορά έπιανα “λαβράκι”. Φέτος έχεις κάποιον να μας μάθεις;
«Φυσικά. Γράφε. Matteo Mancuso. Daniel Gottardo. Christone Ingram. Yvette Young. Plini. Έχει και άλλους, μα ξεκίνα με αυτούς»
Να’σαι καλά, θα ψαχτώ πάραυτα όσο και οι αναγνώστες μας. Θέλω τώρα δυο λόγια εκ μέρους σου για κάθε ένα από τους πολύτιμους συνεργάτες σου στο “Inviolate”. Θα αναφέρω το ονοματεπώνυμο και εσύ θα μου πεις τους λόγους που επέλεξες τον καθένα τους ως συνυπεύθυνους:
Billy Sheehan
«Εντάξει, ο Billy είναι πλέον σαν αδελφός μου. Πέρα από το γεγονός του ότι είναι μοναδικός σε ότι κάνει πάνω στο μπάσο. Μάλιστα πρόσφατα άκουσα ένα από τους δίσκους του με τους “Niacin” και μου έπεσε το σαγόνι στο πάτωμα! Και παρότι έχω παίξει μαζί του τόσο μα τόσο πολλές φορές, παρόλα αυτά συνεχίζει να με εκπλήσσει και να μου μαθαίνει πράγματα»
O Billy Sheehan με τον Steve Vai σε παλιότερη συναυλία
Jeremy Colson
«Ο πιο θορυβώδης και στακάτος τυμπανιστής που έχω παίξει ποτέ έως και σήμερα. Ο Jeremy έχει ένα αλεξίσφαιρο, χαλύβδινο εργασιακό χαρακτήρα και ουδέποτε φοβήθηκε να δοκιμάσει το οτιδήποτε. Σε όλα αυτά τα είκοσι και βάλε συναπτά χρόνια που έχω δουλέψει μαζί του, δεν υπήρξε ούτε μια φορά που να έχασε ένα χτύπημα στο μέτρημά του! Και με αυτό τον τρόπο, κρατά όλη τη μπάντα δεμένη, σαν αρχηγός. Αδελφός μου και τούτος»
Terry Bozzio
«Όχι μονάχα ο πιο μοναδικός κρουστός που έχω την τύχη να συνεργαστώ ποτέ, μα ο Terry είναι συνάμα και απίστευτα εμπνευσμένος στις επιλογές του ως μουσικός. Επιπλέον είναι και ένας συνθέτης αμίμητης μουσικής κατέχοντας μια ανεξίτηλη δημιουργικότητα που σπάνια βρίσκεις «ραμμένη» σε κρουστό. Τίποτα. Είναι μια μουσική προσωπικότητα από την κορυφή ως τα νύχια. Επίσης αδελφή ψυχή»
Bryan Beller
«Έντονα ταλαντούχος. Ο Brian κατέχει ένα μοναδικό τόνο και μια αίσθηση στο παίξιμό του που κατακυριεύει το σύμπαν των χαμηλών συχνοτήτων. Οι fusion πινελιές του είναι καίριες και πάντοτε θα προσγειωθεί στην πιο σωστή, ουσιαστικά συνοδευτική νότα. Άλλος αδελφός και τούτος»
Philip Bynoe
«Ο Philip είναι μάλλον ο πιο αγαπημένος μου μπασίστας όποτε παίζω μαζί του. Ο τόνος και η τονικότητα του μοιάζουν αλάνθαστα, τέλεια. Τόσο, που ουδέποτε νιώθω τόσο άνετα να παίζω κιθάρα όσο όταν ο Philip με υποστηρίζει τα μετόπισθεν. Μαζί του δεν χρειάζεται να σκεφτώ το παραμικρό. Είναι μαζί μου, δίπλα μου νότα προς νότα, γνωρίζοντας πού πρέπει να πάει όταν τα πράγματα πάνε κάπου από μόνα τους. Με λίγα λόγια είναι αυτό που λέμε απόλυτα αξιόπιστος και σε επαγγελματικό, και σε μουσικό επίπεδο. Είναι σκέτη απόλαυση να παίζεις μαζί του. Αυτός κι αν είναι αδελφός»
David Rosenthal
«Ο Dave ήταν το πρώτο πλάσμα που συνάντησα όταν πρωτοπήγα στο Berklee όντας έφηβος ακόμη. Μονομιάς γίναμε κολλητοί φίλοι και φτιάξαμε το σχήμα που μας συντρόφευσε καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών μας στη σχολή αυτή. Και να που ο Dave βρέθηκε στα 80’ς και τα 90’ς σε μερικά αξιοζήλευτα σχήματα παγκοσμίου φήμης (σημ: Rainbow, Whitesnake, Yngwie Malmsteen) ως που βρέθηκε να στέκει ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Billy Joel εδώ και εικοσιπέντε χρόνια τουλάχιστον. Άλλος ένας που κατέχει αλάνθαστο τόνο. Όπως και απόλυτη κυριαρχία σε ότι αφορά την τεχνολογία των πλήκτρων. Είναι επίσης τετραπέρατος παραγωγός και συνθέτης. Είναι λοιπόν τιμή και καμάρι μου να έχω παίξει συχνά-πυκνά με τον Dave. Και ναι. Είναι και αυτός άλλος ένας αδελφός»
Vinnie Colaiuta
«Και ο Vinnie ανήκει σε αυτή τη συνομοταξία των Γιγάντων, στην Ελίτ των μουσικών της Υφηλίου. Και να που είχα την τύχη και την αμέτρητη χαρά να βρίσκομαι μισό μονάχα μέτρο μακριά του βλέποντας τον να παίζει για δυόμιση μήνες, κατά τη διάρκεια της περιοδείας μας με τον Frank Zappa. Είναι λες και έχει μέσα του ένα Ελβετικό Ρολόι. Όμως ακόμη πιο σημαντικά έως και θαυμαστά είναι τα όσα διαρκώς επιχειρεί υπερβαίνοντας το ρολόι αυτό! Δυστυχώς δεν δόθηκαν ευκαιρίες να δουλέψω μαζί του από τα χρόνια μας με τον Zappa, όμως να που μετά από τόσα χρόνια είχα την τρομερή ευτυχία να παίξει σε δυο κομμάτια του “Inviolate”. Και για πολλοστή φορά, η δουλειά του ήταν άρτια! Τον θεωρώ κι αυτόν αδελφό. Ίσως απορείς που τους αποκαλώ όλους τους έτσι. Όμως αν έχουμε όλοι μας ένα πράγμα κοινό, είναι η αμέριστη αλληλοεκτίμηση που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον… Η Αδελφότητά μας»
Απόλυτα κατανοητό Steve. Θα κλείσω τούτη την απίστευτα ενδιαφέρουσα κουβέντα ζητώντας σου να μου αναφέρεις την ειλικρινή προσωπική σου γνώμη για τρεις κιθαρίστες στους οποίους απλά υ-πο-κλί-νο-μαι, για λόγους διαφορετικούς. Ξεκινώ συνειδητά από τον εγκληματικά υποτιμημένο Frank Marino…
«Ωχχχ… Καλά. Τώρα χτύπησες φλέβα! Ως έφηβος τα είχα λιώσει τα άλμπουμ του με τους Mahogany Rush!…»
Frank Marino
Σοβαρολογείς; Πόσο χαίρομαι!
«…Και ουδέποτε μπόρεσα να καταλάβω γιατί δεν τιμήθηκε ως άλλος ένας από τους Τεράστιους…
Ακριβώς αυτό!
«…Ο Τόνος του; Η επιθετική του στάση απέναντι σε κάθε νότα; Η επιλογή τους; Όλα αριστουργηματικά. Αυτός παιδί μου ανέκαθεν είχε έναν τόσο απόλυτο έλεγχο (πάνω στο όργανο) που πολλοί συνάδελφοί του δεν κατάφεραν ποτέ. Έτσι λοιπόν νιώθω ευγνώμων και μόνο που υπήρξα εξαρχής αμετανόητος οπαδός του αντλώντας έτσι αμέριστη έμπνευση από τα καμώματά του. Ξέρεις ποιος άλλος δηλώνει βαμμένος οπαδός του, ε; O Zakk (Wylde)»
Το ξέρω, μου το έχει πει και μένα. Νιώθω «δικαίωση» όταν τα ακούω αυτά από τον Vai, Steve!…Πες μου τώρα για τον αδικοχαμένο Stevie Ray Vaughan, που όταν συνδεόταν επί σκηνής με την Πηγή, με το Υπερπέραν, κατά την ταπεινή μου άποψη δεν υπήρχε κάτι πιο ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ πριν ή μετά από αυτόν…
«Ναι, έτσι είναι. Οποιοσδήποτε είναι συνδεδεμένος με αυτή τη Ροή χρειάζεται να είναι αυθεντικός έως το μεδούλι. Και αυτός το κατείχε αυτό αβίαστα»
Θα κλείσω με τον Nuno Bettencourt. Και τούτο διότι πιστεύω ακράδαντα πως θα έπρεπε να είναι ακόμη πιο διάσημος και εκτιμηταίος από ότι ήδη είναι…
«Πράγματι. Συμφωνώ. Το βαθύ ταλέντο του Nuno δεν είναι γνωστό τοις πάσι, αυτό εξυπακούεται. Είχα τη μεγάλη χαρά να περιοδεύσω μαζί του με τους Generation Axe (σημ: επί σκηνής σύναξη γιγάντων όπως οι Vai, Bettencourt, Malmsteen, Wylde). Εκεί, από κοντά, βλέποντας τον και ακούγοντας τα όσα παίζει μου αποκάλυψε το πόσο θαυμαστός παίκτης είναι. Η δυνατότητα του να συνδέεται με ότι συμβαίνει γύρω του με μια πιο-γρήγορη-από-μηχανή-ταχείας-πυρκαγιάς τεχνική στο δεξί του χέρι με την πένα, καταντά συναρπαστική. Όμως η δημιουργικότητα και το πάθος του είναι τελικά πιο πάνω από κάθε τι άλλο που τον χαρακτηρίζει. Μάλιστα υπήρξε και το δεξί μου χέρι, ο έμπιστος μου σε όλα τα οργανωτικά και τις αποφάσεις που χρειάζονταν για τους Gen Axe. Παθιάζεται πολύ με τις καλές ιδέες του και πολύ καλά κάνει, αφού είναι πράγματι καλές!»
