Γράφει & φωτογραφίζει ο Χρήστος Κισατζεκιάν
Ναι. Κάπως έτσι ένιωθε κάθε ένας γνήσιος φεστιβαλάκιας που δεν είχε αποφασίσει εξαρχής γιατί, ή πιο σωστά, για ποιόν πάει στη Μαλακάσα την τελευταία μέρα του φετινού μουσικού θεσμού. «Ποιος θα είναι άραγε ο πραγματικός headliner;» έγραφε το συννεφάκι πάνω από τα κεφάλια των περισσοτέρων, αφού πράγματι οι Γάλλοι βιώνουν τα ντουζένια της καριέρας τους που τους θέλει το νούμερο ένα ανερχόμενο σχήμα του ακραίου metal, ενώ η Amy Lee επανήλθε δριμύτερη από ποτέ με το δημοφιλέστατο μελωδικό της φίλτρο να σαγηνεύει μεταλλάδες και μη!
Πάμε να δούμε…
Είχα σκοπό να ζητήσω συγνώμη μονάχα από τους φίλτατους παικταράδες για την απουσία μου τούτη τη φορά λόγω καύσωνα & αδυναμίας – για τους δικούς μας Gojira ομιλώ, τους Tardive Dyskinesia. Όμως η απρόσμενη & πρωτόγνωρη αλλαγή θύρας εισόδου μου στοίχισε και τους Poem, αφού άφησα το αυτοκίνητο στου διαόλου τη μάνα και μέχρι να φτάσω στην Vibe Stage, κατέβηκαν καταϊδρωμένοι από τη σκηνή. Από το 2004 είναι η πρώτη φορά που η Δυτική Πύλη παρέμεινε κλειστή. Δεν πρόλαβα να ρωτήσω το λόγο, όμως το γεγονός παραμένει, έχασα τα δυο δικά μας σχήματα…
Με ακρίβεια Ελβετικού ρολογιού το πρόγραμμα ως συνήθως σε διοργανώσεις της DIDI Music. Έτσι λοιπόν οι Ολλανδοί Epica του Mark Jansen από τις πέντε ακριβώς και για μια ώρα έφαγαν στη μάπα τον αδίστακτο πύρινο δίσκο παρέα με καμιά τριάρα χιλιάδες τολμηρούς θεατές στη μεγάλη σκηνή, με την μαυροντυμένη (μέγα λάθος!) μούσα να μη χάνει νότα παρόλα αυτά! Η (όπως πάντα άλλωστε) ταπεινά γοητευτικότατη Simone ηγήθηκε ξανά του επικολυρικού show που σίγουρα έχανε στα σημεία δίχως τα πολύχρωμα, επιβλητικά φώτα που συνοδεύουν συνήθως τα μεγαλόπνοα shows τους. Όμως με την πολύτιμη βοήθεια τιτάνιων ανεμιστήρων ο πήχης παρέμεινε ψηλά, με το χορταστικότατο set list τους να απογειώνει τουλάχιστον τους μπροστινούς. «Είστε ήρωες!» φώναξε ο Mark από μικροφώνου, «το ότι είστε τόσο πολλοί εδώ για μας με τόση ζέστη, κάτω από αυτόν τον ήλιο, μας τιμά και μας θέλει πραγματικά ευγνώμονες απέναντί σας» συμπλήρωσε στα μισά. Διόλου τυχαίο μα και συγκινητικό το γεγονός του ότι όλα τα μέλη πετούσαν κάθε τόσο τα παγωμένα τους πλαστικά μπουκάλια νερού στο κοινό…
Παρά το διαρκές πέρα-δώθε από την μικρή στη μεγάλη σκηνή, οι Φλοϊδικοί Anathema ακολούθησαν στην ίδια, μεγάλη σκηνή. Ρε σεις; Πώς πάχυνε έτσι ο Daniel;;; Κρίμα… Όχι τίποτε άλλο, μα ίδρωσε σε βαθμό αφόρητο όπως άλλωστε παραδέχθηκε κι ο ίδιος από μικροφώνου. «Απορώ πώς αντέχετε τούτη τη ζέστη; Καλά, για μένα δε μιλώ, εγώ πλέον είμαι μπαμπόγερος» (σ.σ.: μα ποια μπορεί να είναι η ελεύθερη μετάφραση του “I am an old fart”???). Όσο για τον αγαπημένο μας Vincent, πίσω τα σγουρά μαλλιά για να μην γίνει μούσκεμα κι αυτός. Χρειάστηκε όλη την ώρα της εμφάνισής τους για να θυμηθεί τα Ελληνικά του, μα τα κατάφερε μια χαρά, κυρίως σε ότι αφορά τους αλκοολικούς του χαιρετισμούς! Μπρος-πίσω στις εποχές τους το set list που όμως τίμησε και το φετινό “The Optimist” – λογικό και επόμενο.
Άκρως αντιδιαμετρική η συνέχεια. Αγγλία – Ιρλανδία άλλωστε, τι περιμένεις;;; Από την σπαραξικάρδια πτήση και την αβάσταχτη μελαγχολία των Anathema, στο αχαλίνωτο πανηγύρι των Flogging Molly που ξεσήκωσαν μονομιάς, με την πρώτη κιόλας νότα τους πέντε χιλιάδες πιωμένους (;) θεατές, οι οποίοι με τη σειρά τους ξεσήκωσαν τη σκόνη από το έδαφος που έγινε ομίχλη χαράς και ευδαιμονίας! Κι αν εξαρχής ο πρόσχαρος Dave κέρναγε παγωμένες Guinness αντί για νεράκια – ΕΤΣΙ – είδε και απόειδε τελικά αφού η μια έπεσε στα pits και άνοιξε ως πίδακας, η δεύτερη γλίστρησε κι αυτή και πήγε στράφι, κι έτσι τις υπόλοιπες της σέρβιρε στον εαυτό του! Με αυτά κι αυτά, εβδομηνταπέντε λεπτά κώλο δε βάλαμε κάτω! Τα γνωστά δηλαδή με δαύτους.
Άλλη μια δραματική αλλαγή σκηνικού ακολούθησε με τους αγαπημένους του Ελληνικοί μεταλλικού χωριού. Και πάλι το τελευταίο μα καίριο ημερήσιο φως «έκλεψε» μέρος της φαντασίας που εμπνέουν οι Holmes & Mackintosh τριάντα χρόνια τώρα! Όμως παρόλα αυτά, για μια ώρα το κοινό τραγούδησε ύμνους του χθες μα και τα πιο φρέσκα τους που, ούτως ή άλλως, τιμούν τα γεννοφάσκια τους. Δεν ξέρω αν η στυγνή αντιπαράθεση εικόνων με τους προηγηθέντες χαβαλεδιάριδες με έκανε να πιστέψω κατ’ αρχάς ότι οι Lost βγήκαν κάπως υποτονικοί στη τιτάνια σκηνή… Στα brutal φωνητικά ο κουρεμένος Nick πάντως τραγουδούσε παρέα με προ-ηχογραφημένα, γεγονός που μονάχα πρόσθεσε παρά αφαίρεσε κάτι στην όλη τους παρουσία. Ήταν στο “Say Just Words” όμως που έγινε o κόσμος μια γροθιά, λίγο πριν το τέλος!
Λίγο πριν το τέλος των βετεράνων Paradise Lost όμως ένα μεγάλο μέρος του κοινού που έδωσε το παρών τούτη την καυτή Κυριακή είχε παραμένει στην αμφιθεατρική πλαγιά της «μικρής» σκηνής για τους Gojira. Λίγο πριν το τέλος των Βρετανών, ένα ακόμη μεγάλο μέρος των οπαδών τους μάλιστα προτίμησε να χάσει τα δυο τελευταία τους τραγούδια προς αναζήτηση μιας καλύτερης θέσης στα πόδια των Γάλλων – κάτσε καλά! Με άλλα λόγια, λίγο πριν το τέλος του φετινού Rockwave, κάτι άλλο συνέβη… Και αυτό δεν άργησε να φανεί.
21:45 ακριβώς λοιπόν ξεκίνησε τούτη η πολυαναμενόμενη διαπρύσια λαίλαπα και μεις οι φωτογράφοι κάτσαμε στην άκρη αφού τα εκρηκτικά ήταν άκρως επικίνδυνα από κοντά. Ήττα έως και πανωλεθρία μπορώ μονάχα να χαρακτηρίσω αυτό που ακολούθησε! Όσοι τυχών γνωρίζουν τα ακούσματά μου ξέρουν καλά πως, ουδέποτε (μα ούτε καν και από χθες που έφαγα τούτο το μπουκέτο στη μούρη) δεν πρόκειται να αισθανθώ την ανάγκη να βάλω να ακούσω Gojira σπίτι μου. Εγώ ο ίδιος λοιπόν καταγράφω εδώ δημοσίως πως αυτό που μας επιφύλαξαν οι μάστορες της οργής ήταν σπανιότατο!
Συνοχή; Μαύρης Τρύπας!
Ακριβομετρική τελειότητα σε όλα τα επίπεδα.
Δυσθεώρητος όγκος.
Audio-Visual ολιστική μαεστρία.
Επιδημικό πάθος.
Και πάνω από όλα, Περιπέτεια!
«Με ακούτε Έλληνες;;; Με ακούτε εσείς που κουβαλάτε σήμερα τόσα αβάστακτα προβλήματα στην πλάτη; Ήρθατε εδώ για να τα αφήσετε πίσω σας λιγάκι, να γίνουμε όλοι μαζί ΕΝΑ. Εμπρός λοιπόν, σας ακούω, είστε εδώ και τώρα μαζί μου;;;» βροντοφώναξε ο ηγετικός Joe Duplantier σε καίρια φάση και το πλήθος εκσφενδόνισε πίσω μια ανατριχιαστική ιαχή πολέμου. Εμ, μας πάτησε τον κάλο ο μάστορας!…
Για εβδομηνταπέντε λεπτά νιώσαμε το έδαφος να κουνιέται κάτω από τα πόδια μας. Για εβδομηνταπέντε λεπτά ξεχάσαμε ότι υπήρχε καν συνέχεια. Και ερωτώ: πώς να παλέψεις κάτι τέτοιο όταν πρέπει να αποδείξεις πως είσαι headliner;;;
Κι όμως ρε φίλε, κι όμως! Προσωπικά, το γράφω δημοσίως, φοβόμουν για την έκβαση αυτού του «άνισου» αγώνα. Και γράφω «άνισου» διότι νομοτελειακά το extreme metal είναι σαρωτικό έως και ισοπεδωτικό, και όχι μόνο για όσα προανέφερα.
Κι όμως. Η ασπρουλιάρα Amy έπιασε από τα αποδυτήρια το θεριό από τα κέρατα και κατάφερε η άτιμη να κρατήσει το κεφάλι εκεί ψηλά. Άρα ναι, εκεί ψηλά που της πρέπει και υποκλίνομαι – τέλος! Αεικίνητη όσο ποτέ, όργωσε τη θεόρατη σκηνή με τη φωνή της να ανασταίνει και νεκρούς. Σε καλύτερη φόρμα από κάθε άλλη φορά. Ρε τι σου κάνει η πρόκληση!… Και ΔΕΝ ήταν μονάχα το μεγαλύτερο P.A. υπεύθυνο για αυτό. Ήταν το πηγαίο της μπρίο & ταλέντο. Ένα προφανές χάρισμα που πρέπει να ‘σαι κάργα «ρατσιστής» για να το αγνοήσεις και να φύγεις από τις 23:00 αν δεν έχεις πολύ σοβαρούς λόγους για αυτή σου την επιλογή. Όσο κι αν τα γούστα σου είναι ακραία. Πόσο μάλλον αν δεν είναι. Άλλωστε παρατήρησα συνειδητά και είδα με χαρά κάποιους να αποφασίζουν να ακούσουν ένα-δυο τραγούδια και να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια (σαν κι εμένα τον ίδιο!), μα ξάφνου να στέκουν βιδωμένοι εκεί που βρέθηκαν για ενενήντα ολόκληρα λεπτά!…
Αναρωτιέσαι ακόμη ποιος είναι ο νικητής;
Για σκέψου.
Εγώ προσωπικά πάντως λέω πως νίκησε το «παίζω λες και είναι η τελευταία μου φορά»! Οκ, για να μην μοιάζω λαϊκιστής, να προσθέσω «παρέα με άρτια τεχνογνωσία».
του Χρήστου Κισατζεκιάν
Photos by Chris Kissadjekian / www.livephotographs.com
Πηγή: rocknrollmonuments.gr
