«Ηρακλέους Άθλος»
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Μονάχα έτσι μπορώ να περιγράψω την απρόσμενα ζεστή συμμετοχή του κοινού σε τούτη τη γιορτή «φίλων, συνοδοιπόρων & αδελφών ψυχών» που συνέβηκε στο κατάμεστο Crow. Μα sold-out σε κλειστό χώρο την πρώτη μέρα του Καλοκαιριού, Κυριακή, βράδυ εκλογών και πόσο μάλλον τελικού Champions League;;; Ο δέκατος τρίτος άθλος. Προσκυνώ!
Ήταν λίγο μετά τις οκτώ που οι ολόφρεσκοι (από κάθε άποψη) Πειραιώτες Dead Planet ξεδίπλωσαν το δικό τους set από σκηνής, υποστηρίζοντας τα τέσσερα νεογέννητα τραγούδια που ανέβασαν τον περασμένο Νοέμβρη στο bandcamp. Κι αν το μουσικό φίλτρο του κουαρτέτου δεν συνέπραξε στον
επικολυρικό χαρακτήρα της «αιματοβαμμένης» βραδιάς, το ιδιαίτατο πάντρεμα της κληρονομιάς των Nirvana με κείνο των θρυλικών Wishbone Ash κέρδισε εύκολα την προσοχή μας για κάθε λεπτό από τα
τριανταβάλε της άψογης εμφάνισής τους. Όπως γέννησε όμως και αντίστοιχες προσδοκίες για την συνέχεια. Μια συνέχεια που είμαι πραγματικά πολύ περίεργος να ακούσω!…
Μέχρι να αλλάξουν οι μουσικοί στο διάλλειμα που ακολούθησε, ένα χαμόγελο φαρδύ, επιδημικό, ήταν ζωγραφισμένο στη συντριπτική πλειοψηφία όσων δώσαμε το παρών, αφού δε πιστεύαμε στα μάτια μας. Τη ίδια ώρα που ολάκερος ο πλανήτης παρακολουθούσε «σώβρακα & φανέλες» made in England
να οργώνουν τα Ισπανικά γρασίδια, σε μια Αθήνα ερημική λόγω επαναληπτικών εκλογών, και με την επόμενη ημέρα εργάσιμη, οι τριακόσιοι του Λεωνίδα έσκουζαν στιχάκια που υμνούν το ξίφος και τη μαγεία!
Οκτώ χρόνια πέρασαν από την απόφαση του Χρήστου να επιλέξει το μυθικό μονοπάτι του Θεού των Ποταμών. Με την πρόσφατη επίσημη κυκλοφορία του “Macedon” λοιπόν από τους Achelous που επιμελήθηκε ως παραγωγός ο αγαπημένος μου Στάθης Παυλάντης, ο ιδρυτής των Reflection, ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο το ότι θα ακολουθούσε μια συνεταιριστική γιορτή σαν και τούτη! Άλλωστε
τι παραπάνω να πει κανείς από το ότι ο Chris Kappas δεν ήξερε με ποιους να πρωτοτραγουδίσει, τους νυν ή τους προηγούμενους;;; Με τον κόσμο να τους υποδέχεται έως και ανατριχιαστικά, οι πέντε
μαχητές έπιασαν εξ’αρχής το κτήνος από τα μαλλιά και η «έπαρση» τους γύριζε πίσω κουτουλώντας στις σηκωμένες γροθιές των οπαδών τους. Διόλου περίεργο λοιπόν το γεγονός του ότι ο Μαυρομάτης
έσπασε γρήγορα μια από τις χορδές αλλάζοντας κιθάρα στο φτερό!… Ήχος βαρβάτος, άψογος, και θα τολμούσα να πω πως ήταν ο κορυφαίος της βραδιάς, αφού όπως ξέρουμε όλοι όσοι συμμετέχουμε σε σχήματα, είναι πολύ συνηθισμένο σε φεστιβάλ να το απολαμβάνει αυτό όποιος κάνει τελευταίος
soundcheck.
Οι πάλιουρες «αφοί Παυλάντη & Σια» γιορτάζουν πλέον ένα τέταρτο του αιώνα ως σημαιοφόροι του epic/power/doom metal, κάτσε καλά! Και ΔΕΝ είναι μονάχα η πασιφανής συμπάθεια και αγάπη που εμπνέουν οι δυο αμετανόητοι & αγέραστοι αδελφοί σε κάθε έναν που έχει τη χαρά να τον θεωρούν φίλο. Είναι η γνήσια «ερασιτεχνική» σκοπιά που παίζουν και γεννούν τη μουσική που λατρεύουν, μέσα από έναν επίμονο & γενναίο επαγγελματισμό που δεν πτοείται από κάθε λογής μόδες και νόρμες!
Λίγο λιγότερο από δυο ώρες κράτησε λοιπόν η δική τους επικολυρική Ωδή στον Conan το Βάρβαρο και όλους τους απογόνους του. Λογικό και επόμενο λοιπόν σε κάποια φάση ελάχιστα πριν να σημάνουν μεσάνυχτα, ο άψογος έως και ακτινοβόλος Γιώργος Θωμαΐδης, να εκλιπαρεί τους «μπράβους» (τους β(λ)αμμένους οπαδούς της μπάντας με αυτοσχέδια μπλουζάκια Στάθη, βλέπε φωτογραφία) να επιτρέψουν πλέον στο κουαρτέτο να εγκαταλείψει τη σκηνή, έχοντας εξαντλήσει το χορταστικότατο set list, το οποίο είχε για κλείσιμο της αυλαίας τα καταιγιστικά “Takla Makan”, “Ruler of my Own Land” & “When Immortals Die”. Κι όμως. Η ε(πι)μμονή των εικονιζόμενων ώθησε την καταϊδρωμένη παρέα να ξεδιπλώσει το “Fallen Shadow”, μα και να επαναλάβει το “Ruler…” με τους πιο ένθερμους φίλους τους να πιάνουν και μικρόφωνο παρακαλώ!
Περίμενε κάποιος από εσάς κάτι λιγότερο;;;
