Κείμενο - φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Gagarin 205, Αθήνα, Παρασκευή 8 Μαρτίου 2019
Τραπεζάκια μέσα. Στην πλατεία. Και ο εξώστης γεμάτος όρθιους οπαδούς από τις εννιά παρά κιόλας. Η ασαφής ώρα έναρξης («οι πόρτες ανοίγουν στις 21:00») μας ήθελε όλους απίκο από νωρίς, μη χάσουμε μια νότα. Ο gentleman Hammill έχει σκλαβώσει ουκ ολίγους ένθερμους του Progressive Rock στη χώρα μας και ως ηγετικό/ιδρυτικό μέλος των πρωτοποριακών Van Der Graaf Generator, μα και ως solo καλλιτέχνης. Και τούτο δεν είναι μόνο απόρροια αυτού καθεαυτού του εξομολογητικού έργου του ως μουσικοσυνθέτη και στιχουργού, μα και της Αρχοντικής Ευγένειας που αναδύεται εντός και εκτός από το ψιλόλιγνο παρουσιαστικό του.
Τεράστια λοιπόν μας φάνηκε η καθυστέρηση και η αντίστοιχη αναμονή ως τις 22:16 που, ντυμένος στα λευκά από την κορφή (κυριολεκτικά) ως τα νύχια, άλλαζε σκαμπό και όργανο για μιάμιση ώρα, συνεπαίρνοντας μας για άλλη μια φορά σε αυτή τη γνώριμη «κατακραυγή συναισθημάτων» που ως αμετανόητος wanderer της «Αλήθειας» μας μεταλαμπαδεύει! Ο φίλτατος συνοδοιπόρος Τάκης Κρεμμυδιώτης που έδωσε το παρόν και το Νοέμβριο του 2010 στο Κύτταρο, δήλωσε πως αυτή την Παρασκευή στο Gagarin, εννιά ολόκληρα χρόνια αργότερα, ο άσβεστος Peter ήταν σε καλύτερη φόρμα από πλευράς ενέργειας και φωνητικής ερμηνείας.
Έτσι πάει. Ο δίαυλος του αυθεντικού Καλλιτέχνη με το Όλον κρατά τη φλόγα της Δημιουργικότητας ζωντανή και ακμαία, επιτρέποντας στον αδίστακτο Χρόνο να κάνει τη βρώμικη δουλειά του μονάχα στα φθαρτά κύτταρα του κορμιού, του «ξενιστή», όπως στο ζαρωμένο προγούλι του τροβαδούρου που διανύει πλέον την έβδομη δεκαετία του…
Ένα μονάχα τραγούδι μας επέτρεψε ο ίδιος με χαμόγελο αφοπλιστικό (βλέπε εικόνα) να τον φωτογραφίσουμε από μπροστά. Λογικό και επόμενο αφού, παρότι γονυπετείς ως φωτογράφοι μα και υποκλινόμενοι ως αμετανόητοι οπαδοί του, «παρενοχλούσαμε» τους θεατές μα και αυτή καθαυτή την γνωστή και πολυαναμενόμενη «τελετή» που τούτος ο Ευγενής Γίγας γεννά. Παρόλα αυτά, υπήρξαν και οι…ξεκούδουνοι της φάσης που θεώρησαν ok να τραβήξουν με flash από τις πρώτες κιόλας σειρές, γεγονός που οδήγησε τον από σκηνής εκφραζόμενο σε σύσταση…
Δίχως πρόγραμμα αυστηρό, δίχως set list στα χέρια του, σκόρπισε απλόχερα ξανά κείνη τη δική του Μυσταγωγία και Κατάνυξη μέσα από δεκαεπτά τραγούδια, τα περισσότερα με συνοδεία πιάνου παρά της ακουστικής κιθάρας. Για μας τους «παλαιότερους» η συμμετοχή του εισαγωγικού “My Room (Waiting for a Wonderland)” και μόνο αυτού από την επικολυρική περίοδο των Graaf υπήρξε ίσως το μοναδικό «αγκαθάκι» της απολαυστικής βραδιάς. Κατά τα άλλα, πέρα από την αναμενόμενη αναφορά του στο πιο πρόσφατο ανθολόγιο του “Anagnorisis” με το “From the Trees”, ο πρωτομάστορας τίμησε αγαπημένους του/μας δίσκους της προσωπικής του πορείας όπως τα And Close as This (“Too Many of my Yesterdays”), PH7 (“Mirror Images” & “Time for a Change”), Patience (“Labour of Love” & “Traintime”) κ.α.
Για κλείσιμο της αυλαίας (encore) ο Βρετανός βετεράνος επέλεξε το “Vision” από το album Fool’s Mate σημειώνοντας πως ανανέωνε το ραντεβού του την επομένη (by public demand!) σε αυτό το γεωγραφικό μήκος και πλάτος, με εξίσου απρόσμενη και «αυθόρμητη» λίστα τραγουδιών.
Το μυστικό κοινό ανάμεσά μας
Άραγε θα τον ξαναδούμε;;;
Wishing Well!
