Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Παρά τους χειροπιαστούς λόγους που μας κράτησαν μακριά από τον Daniel επτά χρόνια- η θέση που κατέχει μες την καρδιά μας είναι ξεχωριστή!- η απουσία μιας επαφής σαν κι αυτή που βιώσαμε στο Piraeus Academy υπήρξε κάτι παραπάνω από έντονη!… Όμως δεν αποζημιωθήκαμε υπέρ το δέον μονάχα από αυτή καθαυτή την αξέχαστη, πολύωρη γιορτή του Progressive Metal. Αγαλλίασε η καρδιά μας με το που κατέκτησε τη σκηνή με το νέο, άρτια ευθυγραμμισμένο όχημά του, αφού τον είδαμε ξανά να λάμπει σε αυτή την ολόδική του περιοχή του φάσματος, ακμαίος, ευδιάθετος, σε απίστευτη φόρμα και, ναι, για άλλη μια φορά πανέμορφος / γοητευτικός τόσο, που σε κάνει να τον “ζηλεύεις” θανάσιμα προσάπτοντας του το ότι τον έχει… “φτύσει ο Θεός” με τόσες αρετές που κουβαλά! Πόσο μάλλον αν παίζεις και κάνα μουσικό όργανο δηλαδή, αν συνθέτεις, στιχουργείς, ή αν τραγουδάς…
Η πεντάωρη γιορτή λοιπόν υπήρξε μοναδική. Όχι μόνο για τη σπάνια διάρκειά της. Μα γιατί μονάχα ρόλο “συνοδευτικό” δεν έπαιξαν τα δυο γηγενή σχήματα. Και οι νεωτεριστικοί Mother of Millions και οι παλαίμαχοι Need, μας πήρανε τα σώβρακα από κάθε μα κάθε άποψη! Όμως στο σημείο αυτό και πριν προχωρήσω, να χειροκροτήσω και στην πελώρια πλατεία του πανέμορφου συναυλιακού χώρου το κοινό, αφού δώσαμε το παρών απαρχής, κι ας μας ήθελε όλους στο πόδι από τις 18:30 ως τα μεσάνυχτα.
Επαναλαμβάνομαι λοιπόν εδώ, μα είναι αναγκαίο: ο Προκοπίου με την τελειομανία και την φαντασία που τον δέρνει, ότι κι αν σκαρώσει, το σκαρώνει στα κόκκινα, σε επίπεδο διεθνές και δει κορυφαίο. Αποτέλεσμα; Η εν λόγω ζωντανή εμφάνιση του σχετικά πρόσφατου σχήματος που όμως έχει ήδη αποκτήσει βαμμένους οπαδούς (σαν και του λόγου μου) υπήρξε μακράν η καλύτερή τους μέχρι σήμερα. Καταρχάς ο άψογος έως και αποσβολωτικός ήχος κρίνεται ο καλύτερος της βραδιάς! Και πρόσεξε: μιας βραδιάς που είχε εν γένει και επί τω πλείστων άψογο stage show, και ήχο μα και φώτα. Μπουκαούρης, Πρίφτης, Τσαμκόσογλου και Κωνσταντινίδης, συνυπέγραψαν ώστε να σηκωθεί το τριχωτό της κεφαλής μου(μας;) μπόλικες φορές, να σηκωθούν τα χέρια μου για παλαμάκια άλλες τόσες, δικαιωματικά. Μα δεν μπορεί να αγαπάς την μεγάλη των Leprous σχολή και να μη νιώσεις δέος στο άκουσμα του “Human”!… Όσο για την έκπληξη που μας επιφύλαξαν οι MOM, το μεταμορφωμένο “Uninvited” της Alanis Morrissette μονάχα παράταιρο δεν υπήρξε μέσα σε αυτό το Αστρικό Ταξίδι.
Photo Copyright: Chris Kissadjekian@Avalonofthearts.gr
Το πιο πρόσφατο και κατά πολλούς κορυφαίο πόνημα των Need, το σχετικά φρέσκο “Hegaiamas: A Song For Freedom”, δεν λειτούργησε μονάχα ως “breakthrough” για την όποια παγκόσμια αναγνώριση των ψυχωμένων προοδευτικάριων, αφού η αντίστοιχη περιοδεία τους στο εξωτερικό τους ήθελε το Σάββατο φανερά ανανεωμένους και σπινθηροβόλους. Έτσι λοιπόν τα πολλαπλά προβλήματα που έβαλαν ως και λίγο πριν το τέλος τρικλοποδιές στον άμοιρο Χαντζηκωνσταντή που ξενέρωσε τη ζωή του, όχι μόνο δεν κατάφεραν να αποσυντονίσουν την ομάδα, μα λες και τους έδωσε αυτό μια επιπλέον μαύρη λύσσα – τουλάχιστον στους δυο “γνωστούς-άγνωστους”, τον Τζαβάρα και τον Γιάννης Βογιαντζή. Με τόσα μαύρα μπλουζάκια δικά τους στην πλατεία, δεν δυσκολεύτηκαν λοιπόν να πυροδοτήσουν το εορταστικό ύφος του Σαββατόβραδου που αναφέρουμε όλοι μας ξανά και ξανά. Πόσο μάλλον όταν εκεί κάτω υπήρχαν και άνθρωποι που ταξίδεψαν από την Αμερική και την Ολλανδία για να τους απολαύσουν!…
Photo Copyright: Chris Kissadjekian@Avalonofthearts.gr
Photo Copyright: Chris Kissadjekian@Avalonofthearts.gr
Δέκα παρά τέταρτο είχαν πει, δέκα παρά τέταρτο ακριβώς ανέβηκαν οι Σουηδοί στα σανίδια και για τα επόμενα 135 λεπτά, μας ήθελαν εκεί που θέλαμε όλοι μας, και μεις και αυτοί: μέσα στα πιο τρελά μας όνειρα. Και ναι. Όντας στο φυσικό μου περιβάλλον του λόγου μου, μπόρεσα εύκολα να δω τις αντιδράσεις των κολλημένων στη μεταλλική μπάρα κοριτσιών κάθε ηλικίας που ως (απόλυτα δικαιολογημένες) “Ρουβίτσες” έγδυναν με τα μάτια τους τον ξυπόλητο πρίγκιπα, τον πλέον ώριμο Άδωνι με την Επουράνια φωνή και τα σε υπερφυσικό βαθμό μακριά δάκτυλα του να απογειώνουν μια την Parker Fly, και μια την Mayones Regius Earth, από τις πρώτες κιόλα νότες του εισαγωγικού “On A Tuesday”.
Για δυο ώρες και ένα τέταρτο λοιπόν ο αναστημένος μάστορας μας πήγε πίσω-μπρος καλύπτοντας επί τω πλείστων, σε ενότητες, όλες τις εποχές & περιόδους του, και όχι μόνο του πρόσφατου “In the Passing Light of Day”. Μονομιάς ο Leo Margarit μας άφησε όπως πρέπει: άφωνους, όχι μόνο με την έκδηλη μαεστρία του στα τεταμένα δέρματα, μα και με την…γυναικεία αιθέρια φωνή του στο “I lost the will, I lost the way”.
Photo Copyright: Chris Kissadjekian@Avalonofthearts.gr
Μοναδικό “αγκάθι” της όλης υπόθεσης που όμως πλήγωσε την “Αχίλλειο Πτέρνα” μου υπήρξε ο…ανύπαρκτος ήχος του ηλεκτρικού μπάσου που ο κατά τα άλλα πολυδαίδαλος Gustaf Heilm χειρίστηκε (από ότι έβλεπα παρακολουθώντας τα δάκτυλά του) σοφά. Κρίμα. Κρίμα κι άδικο μαζί! Και αν τυχών δε σας έλειψαν και τόσο οι χαμηλές συχνότητες, μην αναρωτιέστε, αφού από τη μια τις υπηρετήσαν οι επτάχορδες κιθάρες, κι από την άλλη τα synthesizers του Daniel Karlsson. Αυτό δε σημαίνει όμως με τίποτα πως τούτος ο “βόμβος” μπόρεσε να καλύψει τις νότες και τα παιχνιδίσματα του Heilm, και δει χαμηλά στην ταστιέρα… Θα προσέξατε οι μουσικοί πως δεν υπήρχαν ενισχυτές στο Back Line! Όλα ήταν connect. Κρίμα…
Το βασικό πρόγραμμα ήθελε τους Pain of Salvation να μας αφήνουν για πέντε λεπτά μονάχους αφού πρώτα μας έσκισαν την καρδιά (και κάθε ίχνος “αυτοπεποίθησης”) με το αγαπημένο “Full Throttle Tribe”. Εξίσου σαρωτική υπήρξε και η επιστροφή τους στο encore με το “Used”, το “Beyond The Pale” και το επικολυρικό “The Passing Light Of Day” που εισήγαγε ο Daniel υπενθυμίζοντάς μας την περιπέτεια υγείας που πέρασε για έξη μήνες στο νοσοκομείο. Ξεκινώντας μόνος, με την κιθάρα του και την πολύτιμη συνοδεία των πλήκτρων του Karlsson στα πλήκτρα, μας υποχρέωσε σε μια μοναδική κατάνυξη που σταδιακά έδωσε τη θέση της στο γνωστό, μα ανατριχιαστικό ξέσπασμα, που για άλλη μια φορά ησύχασε έως και “σώπασε” τις φωνές μέσα μας….
Photo Copyright: Chris Kissadjekian@Avalonofthearts.gr
Θα επιλέξω για επίλογο κάτι που δε θυμάμαι να έχω καταγράψει ξανά μέχρι σήμερα. Άλλωστε οι παλαιοί αναγνώστες γνωρίζουν καλά πως ανέκαθεν προτιμώ και κάποιες… “προσωπικές πινελιές” στα γραπτά μου που από ότι μου έχετε πει σεις, τα θέλουν τόσο “οικία” που είναι σα να με ξέρετε όταν μιλάμε στα λαϊβάδικα!… Και εγώ αυτό, δεν το αλλάζω με τίποτα στον κόσμο.
Λοιπόν. Ως ερωτευμένος έως και “παντρεμένος” με την rock opera “Jesus Christ Superstar” και στις δυο τις εκδοχές (θεατρική και κινηματογραφική), προσωπικά θεωρώ τον αστείρευτο Daniel ως τον μοναδικό ερμηνευτή (η λέξη τραγουδιστής ΔΕΝ τον χωρά!) του ευρύτερου hard & heavy rock που μπορεί να ερμηνεύσει αψεγάδιαστα και τους δυο πρωταγωνιστικούς ρόλους του μνημειώδους έργου, και αυτόν του Ιησού, και κείνον του Ιούδα.
Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, μου φαίνεται άθελα μου τον υποτιμώ. Πάμε ξανά λοιπόν:
Ο Gildenlow είναι μοναδικός εν ζωή ερμηνευτής που μπορεί να πραγματοποιήσει Θεατρική Παράσταση ερμηνεύοντας ανατριχιαστικά ΟΛΟΥΣ τους ρόλους του JCSS!
Έτσι!
