ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε μας:
19 March, 2024
ΚεντρικήΚΡΙΤΙΚΕΣΟι Nick Mason’s Saucerful οf Secrets στην Τεχνόπολη (4/6/ 2022): Εναλλαγή μουσικής κατάνυξης και ευδαιμονίας. 

Οι Nick Mason’s Saucerful οf Secrets στην Τεχνόπολη (4/6/ 2022): Εναλλαγή μουσικής κατάνυξης και ευδαιμονίας. 

Περιγράφει και φωτογραφίζει ο Χρήστος Κισατζεκιάν 

“Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι στη χώρα σας για συναυλία, με την πρώτη πολλά χρόνια πίσω, το 1989” σηκώθηκε όρθιος να πει ο ευφυής και ευγενέστατος κύριος Mason εξαρχής. Και ήταν αρκετές οι φορές που κατά τη διάρκεια της ατμοσφαιρικότατης βραδιάς επικοινώνησε μαζί μας με το γνωστό Αγγλικό του φλέγμα. “Επί τριανταοκτώ συναπτά έτη έβλεπα τον Roger να χτυπά το γκονγκ… Επιτέλους, έφτασε και η σειρά μου!” αναφώνησε μεταξύ άλλων λίγο πριν βγάλει το άχτι του προλογίζοντας το ανατριχιαστικό  “Set the Controls for the Heart of the Sun” που με/μας ήθελε στα όρια της ονείρωξης… 

Όσοι δώσαμε το παρών στο θεόρατο Ολυμπιακό Στάδιο στις 31 Μαΐου του 1989 ίσα που τον ξεχωρίσαμε με γυμνό μάτι στη θεόρατη σκηνή, σα μια μικρή κουκίδα πίσω από το θεόρατο σετ τυμπάνων του. Τώρα ήταν αλλιώς! Στα πέντε μέτρα. Όπως αλλιώς και αλλιώτικη ήταν και η όλη θεματική του νυν περιοδεύοντος θιάσου του, αφού τιμά συνειδητά την πρώτη, πρώιμη εποχή των λατρεμένων Pink Floyd της οποίας ηγείτο ο… επικίνδυνα χαρισματικός Syd Barrett. Με κάποιες ακόμη διακριτικές πινελιές από την μετέπειτα περίοδο της βασιλείας του David Gilmour για τις οποίες φυσικά κανείς μας ανεξαιρέτως δεν τόλμησε να εγείρει ενστάσεις. Μην τρελαθούμε κιόλας!

Για του λόγου το αληθές, μετά την δεκάλεπτη προ-ηχογραφημένη ψυχεδελική εισαγωγή της παράστασης που μας έβαλε συνειδητά σε διάθεση διαλογισμού, στο άκουσμα της πρώτης και μόνο θρυλικής νότας του επικολυρικού “One of These Days” το πλήθος ξέσπασε σε ιαχές θριάμβου. Ξεκίνημα ιδανικό. Οι διαβασμένοι ξέραμε άλλωστε ποιους άλλους θα αντιμετωπίζαμε επί σκηνής υπό το όνομα Nick Mason’s Saucerful of Secrets δίπλα στο ιδρυτικό μέλος του μεγαλειώδους κουαρτέτου. 

 

Καταρχάς είχαμε τον (πλέον) μακροβιότερο μπασίστα των Pink Floyd που υπήρξε επίσης μέλος των Roxy Music και των The Smiths! Μορφή. Μπασισταράς. Στα πρώτα φωνητικά και τις κιθάρες άλλος ένας επώνυμος της πιάτσας: ο Gary Kemp των Spandau Ballet. Στις κιθάρες που “γλιστρούν” ο εμπνευστής του όλου εγχειρήματος, ο εξαιρετικός Lee Harris των Blockheads του Ian Dury. Με τελευταίο όσον αφορά τα “παράσημα” τον Dom Beken στα πλήκτρα, που όμως γέμισε αξιοπρεπώς τα παπούτσια του αδικοχαμένου, ανυπέρβλητου και κατά τι υποτιμημένου Rick Wright. Του οποίου τα δυο παιδιά (από ότι μας είπε ο Gary) ήταν ανάμεσά μας, στο κοινό!… Όσο για το συνολικό αποτέλεσμα της συνάθροισης, υπήρξε ευτυχώς ίσο με το παραπάνω απόβαρο των μονάδων της. 

Από τις εννιά παρά τέταρτο έως και λίγο πριν τις εντεκάμιση το βράδυ η κατανυκτική σιγή εναλλασσόταν σοφά και ομαλά με στιγμές ηχηρής ευδαιμονίας. Και τούμπαλιν. Χωρισμένο σε δυο μέρη ώστε να πάρει μια ανάσα ο 79χρονος μονάκριβος μας πρωταγωνιστής, το μισάωρο διάλειμμα κατέστη ικανό να με βγάλει για λίγο από την όποια αυτοσυγκέντρωση είχα καταφέρει να επιτύχω… Ψέματα να πω; Ειδικά όταν είχε προηγηθεί ως κλείσιμο του πρώτου μέρους το μνημειώδες “Set the Controls for the Heart of the Sun” που με πήγε σούμπιτο πίσω στο 1971, στην Πομπηία. Ευτυχώς το σχήμα μπήκε με τα μπούνια στο δεύτερο ημίχρονο επιλέγοντας δυο άλλους Ύμνους της νιότης της Rock’n’Roll εποποιίας: τα “Interstellar Overdrive” και “Astronomy Domine”! 

Όμως δε ξέρω για σένα. Εγώ εκεί που ανατρίχιασα πατόκορφα ήταν στο σημείο που το σχήμα των βετεράνων πάντρεψε την πολυαγαπημένη σουίτα του “Atom Heart Mother” με το “If”. Και όλη την πρώτη πλευρά της “αγελάδας” να έπαιζαν, σκέτη, θα ήμουν βράχος ως μάρτυρας υπεράσπισης δίπλα τους για όποιον λεπτολόγο ήθελε Barrett και μόνο Barrett!… Το ίδιο συνέβη λοιπόν και με το υπέρλαμπρο “Echoes”. 

 

Λογικό και επόμενο φυσικά να μην απουσιάζει το αναμενόμενο χιτ της θεματικής περιοδείας, δηλαδή το “See Emily Play”. Όπως και το ομώνυμο του βαπτιστικού της μπάντας φυσικά. Όσο για την επιλογή του “Bike”  για κλείσιμο της αυλαίας, δε μπορώ παρά να μη συμφωνήσω με τον εκλεκτό φίλο και συνοδοιπόρο Τάκη Κρεμμυδιώτη πως ήταν ίσως η πιο αδύναμη στιγμή της κατά τα άλλα μαγευτικής βραδιάς. Πταίσμα. Απλά σημειώνεται εις το όνομα της απόλυτης διαφάνειας. 

Ευελπιστώντας πλέον να γίνει το επόμενο και πολυαναμενόμενο θαύμα, όλες οι ευχές μας συγκεντρώνονται στο να έρθει και ο τελευταίος ζωντανός θρύλος της πάλαι ποτέ Dream Team. 

Ας έρθει και ο David, στο Ηρώδειο, και τι στον Κόσμο! 

 

Τα τραγούδια που ακούσαμε ήταν τα εξής:

One Of These Days

Interstellar Overdrive

Astronomy Domine

Lucifer Sam

Fearless

Obscured By Clouds

When You’re In

Remember A Day

Arnold Layne

Vegetable Man

The Nile Song

If / Atom Heart Mother

Green Is The Colour

Let There Be More Light

Childhood’s End

Set The Controls For The Heart Of The Sun

See Emily Play

A Saucerful Of Secrets

Point Me At The Sky

Bike

 

Μοιραστείτε