Επιλογή: Τηλέμαχος Χορμοβίτης
«Κάθε φορά που περιπλανιέμαι στις γειτονιές της Αθήνας σήμερα, φέρνω στον νου περιγραφές και αφηγήσεις παλαιότερων Αθηναίων που μεγάλωσαν ως το 1950-1955 σε διάφορες συνοικίες. Όλοι ανεξαιρέτως μιλούν με μεγάλη λεπτομέρεια για το παιχνίδι που γινόταν στους δρόμους, κατά κανόνα χωματόδρομους, ως αργά το απόγευμα καμιά φορά, ιδίως το καλοκαίρι έως ότου δύσει ο ήλιος. Υπήρχε ασφάλεια, το μυαλό δεν πήγαινε στο κακό, τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα. Οι μητέρες πιο πολύ ανησυχούσαν για το σκίσιμο των ρούχων, για τα κεφάλια που έσπαγαν και για τα μαθήματα που δεν διαβάστηκαν παρά για άλλους κινδύνους.
Η απουσία των παιδικών φωνών από τους δρόμους της Αθήνας, τις τελευταίες δεκαετίες, συνιστά μια τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα και στη φυσιογνωμία των συνοικιών, μια βαθιά και πολυδιάστατη μεταβολή που ίσως έχει υποτιμηθεί.
Η Αθήνα έχει γίνει μια εσωστρεφής πόλη, κυρίως στις συνοικίες, εκεί δηλαδή που υπήρχε ημιδιαφάνεια, απουσία επιθυμητής ιδιωτικότητας, συχνά ημιυπαίθριος βίος. Είναι μια σιωπηλή επανάσταση που έχει να κάνει όχι μόνο με τη φυσική εξέλιξη της ζωής αλλά και με τον τρόπο που δομήθηκαν οι συνοικίες, με κάλυψη των οικοπέδων σε απαράδεκτο βαθμό. Η πύκνωση της ζωής, το αυτοκίνητο σε κάθε δρόμο και το πλήθος των δραστηριοτήτων και υποχρεώσεων με το οποίο έχουν φορτωθεί τα παιδιά έχουν όλα συμβάλει στο να αποσυρθεί η παιδική φωνή από τους δρόμους των αθηναϊκών συνοικιών.
Τα παιδιά, ακόμα και στη διάρκεια της δεκαετίας του ’40, ήταν ελεύθερα. Είχαν μια αίσθηση ελευθερίας, είχαν κατά κανόνα χρόνο να διαθέσουν για παιχνίδι, για να χτίσουν φιλίες, να καλλιεργήσουν κοινωνικότητα και να νιώσουν ότι ανήκουν σε μια ομάδα, ένα σύνολο, έναν κόσμο. Η γειτονιά ήταν ένα σύμπαν».
Από το βιβλίο “Ένα παιδί μεγαλώνει στην Αθήνα” (Εκδόσεις Μεταίχμιο)