Με το μπερεδάκι του, τα γυαλιά του και βέβαια με κοστούμι και γραβάτα, τον θυμάμαι στο κτήριο τής Ρηγίλλης, στο διπλανό ακριβώς γραφείο, σε ένα καμαράκι τόσο δα, που στέγαζε το Τμήμα Εθνικής Μουσικής τού τότε ΕΙΡ. Κοντά του πάντα η γυναίκα του, η Αγγελικούλα. Και κάποια νέα παιδιά, οι μαθητές του. Η Δόμνα Σαμίου, ο Παναγιώτης Μυλωνάς, ο Πάνος Παπαευσταθίου, που τέλειωσε τη ζωή του ως πατέρας Ιωακείμ στο Άγιον Όρος.
Τον Σίμωνα Καρά τον ήξερα πολύ πριν τον γνωρίσω από κοντά, γιατί άκουγα φανατικά την εκπομπή του «Ελληνικοί αντίλαλοι», που παρουσίαζε στο κρατικό ραδιόφωνο με την χορωδία τού «Συλλόγου προς διάσωσιν και διάδοσιν τής παραδοσιακής μας μουσικής». Σ’ αυτή τη μουσική, βυζαντινή και δημοτική, ο Σίμων Καράς είχε αφιερωθεί με πάθος από πολύ-πολύ νωρίς. Υπήρξε από τα πρώτα στελέχη τού ΕΙΡ, ήδη από το 1938 και πολύ νωρίς επίσης άρχισε να ταξιδεύει και να συγκεντρώνει πληροφορίες και μουσικό υλικό ως ερευνητής και λαογράφος.
Σοβαρό, αυστηρό και απόλυτο, έτσι τον θυμάμαι. Το 1977 που γυρίζαμε με την Δάφνη Τζαφέρη μια Μουσική βραδιά για την Δόμνα Σαμίου, επισκεφθήκαμε τον Δάσκαλο στην Σχολή του στον Λόφο τού Στρέφη και τον κινηματογραφήσαμε την ώρα τού μαθήματος. Αυτό το στιγμιότυπο θα δείτε. Λάκης Καλύβας φωτογραφία, Βαγγέλης Πατέλης ήχος, Κατερίνα Κατωτάκη οργάνωση παραγωγής, Δάφνη Τζαφέρη σκηνοθεσία. Ο Σίμων Καράς που είχε γεννηθεί στον νομό Ηλείας το 1903, πέθανε στην Αθήνα το 1999. Δυο λόγια για τον Δάσκαλο ακούμε εδώ και από την Δόμνα.
