του Μπάμπη Παπαχαραλάμπους
Ξέρουμε τι ήταν ο Σταλινισμός, έχει γίνει. Δεν μπορείς να θρηνείς για την χαμένη επανάσταση. Οι διάσημοι Έλληνες έχουν κάποια αφετηρία, μερικές φορές όμως είναι αμφισβητήσιμη
Προ ημερών έδωσε συνέντευξη στην κυρία Σοφία Σούπαρη στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Μεταξύ άλλων μίλησε για την ελληνική τηλεόραση και τον ελληνικό κινηματογράφο.
Νομίζω ότι με δυο κουβέντες κήδεψε όλες τις μπαρούφες της μεταπολίτευσης. Τολμηρός, επιτέλους, λόγος από αληθινό Έλληνα διανοούμενο. Ορίστε τι δήλωσε στο ΑΣΣΟΣ ΔΥΟ:
Για το ντοκιμαντέρ
«Το ντοκιμαντέρ είναι το τραγούδι της πραγματικότητας και μάλιστα της αθέατης, που δεν είναι εύκολα ανιχνεύσιμη από τον μη ευαίσθητο άνθρωπο. Μόνο ένας ποιητής μπορεί και την εντοπίζει, την ξετρυπώνει ανάμεσα σε χιλιάδες περιττά πράγματα και τελικά την αισθηματοποιεί, όπως λέει κι ο Καβάφης για τους χώρους που περνάει, δεν καταγράφει απλώς, κάνει ένα πολύ προχωρημένο ντοκιμαντέρ. Το ίδιο κάνει κι ο Καρυωτάκης όταν γράφει για την Πρέβεζα πράγματα που το κοινό μάτι τού ’28 δεν μπορεί να δει, δεν μπορεί να συνδυάσει την μπάντα με το ζουμπούλι ή να περιγράψει τη μίζερη ζωή μιας πόλης της επαρχίας.
Και στην πεζογραφία το ίδιο. Ο Μιχαήλ Μητσάκης έγραφε ιστορίες για την άλλη όψη της Αθήνας λες και έκανε ντοκιμαντέρ, απλώς δεν ήξερε ακόμα τι είναι σινεμά. Εδώ στη Θεσσαλονίκη, πιστεύω ότι γίνεται μια μεγάλη δουλειά, έχουμε μια γενιά ανθρώπων που εγγράφεται μέσα τους ως αξία αυτή η φτωχούλα τέχνη που λέγεται ντοκιμαντέρ».
Για την ελληνική τηλεόραση
«Η δημόσια τηλεόραση σήμερα έχει διαλύσει την συνείδηση της Ελλάδας, την έχει εξευτελίσει, νιώθω ντροπή για το ότι υπάρχει. Οι άνθρωποι που τη διοικούνε, δε μιλάω κομματικά, νομίζουν ότι άμα είναι δικιά μας και μας εξυπηρετεί, καλή είναι, αν δεν είναι δικιά μας, πρέπει να την κάνουμε. Δεν ξέρουν τι σημαίνει μια πολιτιστική εκπομπή, νομίζουν ότι είναι να μιλάς γενικώς για τον πολιτισμό. Δεν ξέρουν να την διαχειριστούν. Η πνευματικότητα του πινγκ πονγκ μιας συνέντευξης ας πούμε εξαρτάται από αυτόν που ρωτάει. Η ευτέλεια που βλέπουμε είναι η καταστροφή των ευκαιριών. Κι αυτή η ευτέλεια διαχέεται τελικά παντού…
Για τον Ελληνικό κινηματογράφο
Ο Λάνθιμος στην πρώτη του ταινία μου είχε αρέσει και με είχε εξάψει. Στις επόμενες μου φάνηκε απογοητευτικός, νομίζω ότι είναι η αποθέωση του «δήθεν», είναι ένας σκηνοθέτης χωρίς βαθειά μόρφωση κι αυτό βγαίνει. Τα θέματά του τείνουν να γίνονται τραβηγμένα από τα μαλλιά. Με τον “Κυνόδοντα” ξεκίνησε με μια προσωπικότητα έντονη, ένα φλέγμα στην αφήγηση, μετά έγιναν όλα χάρτινα. Δεν έχει πολλή σχέση με το ελληνικό σινεμά πια, αν και αυτό δεν είναι κριτήριο, και γενικά τώρα και οι μεγάλες επιτυχίες στο εξωτερικό που πολλοί μικροαστοί τις θεωρούν απόδειξη επιτυχίας της Τέχνης…
Εγώ ξέρω πως ό,τι είναι καλό στην Ελλάδα, δεν είναι έξω. Υπάρχει βέβαια και ο Αγγελόπουλος, αλλά κι αυτός ξεκίνησε έχοντας αρματωσιά δύο πραγμάτων: το ένα είναι η αναζήτηση της φιλμικής γραφής στη δεκαετία του ’70 –την είχαν αρχίσει βέβαια κι οι Βραζιλιάνοι είχε προηγηθεί και η Γαλλική Νουβελ Βαγκ με τα μονοπλάνα- το άλλο ήτανε το πένθος της αριστεράς. Αλλά σήμερα αν δεις τον Λένιν κομματιασμένο μάρμαρο, κομματιασμένο ανδριάντα να πηγαίνει για πέταμα δίπλα στο ποτάμι και να τρέχουν οι άλλοι και να συγκινούνται… ε δεν ξέρω, λέω, ευτυχώς γλυτώσαμε.
Ωστόσο, έχει μια αδιαμφισβήτητη ποιητική ματιά και αίγλη, κι ένα δομικό μυαλό που τα πλαισιώνει, για μένα όμως η ποίησή του κρύβει την αλήθεια, είναι πολύ βαρύ αυτό που λέω, το έχω ξαναπεί: είναι μια αχλή ανηθικότητας πάνω στην αλήθεια. Ξέρουμε τι ήταν ο Σταλινισμός, έχει γίνει. Δεν μπορείς να θρηνείς για την χαμένη επανάσταση. Οι διάσημοι Έλληνες έχουν κάποια αφετηρία, μερικές φορές όμως είναι αμφισβητήσιμη»
Ο Λάκης Παπαστάθης γεννήθηκε στο Βόλο το 1943. Σπούδασε στο Κέντρο Σπουδών Κινηματογράφου (1963). Το 1972 πρωτοσκηνοθετεί τη μικρού μήκους ταινία «Γράμματα από την Αμερική», η οποία βραβεύεται στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Την περίοδο 1968-1971 εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη, κυρίως στην «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού. Τρία χρόνια αργότερα περνά στην τηλεόραση, όπου ως σκηνοθέτης-παραγωγός, δημιουργεί με τον Τάκη Χατζόπουλο τις σειρές «Παρασκήνιο» και «Ιστορικό Αρχείο». Σκηνοθέτησε τις μεγάλου μήκους ταινίες: «Τον καιρό των Ελλήνων» (1981), «Θεόφιλος» (1987), «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» (2001), «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» (2010). Έχει σκηνοθετήσει πολλές μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ. Eπίσης έχει γράψει τέσσερα λογοτεχνικά βιβλία μεταξύ των οποίων και ένα για τα γυρίσματα της «Ευδοκίας».
Ο Μπάμπης Παπαχαραλάμπους είναι σκηνοθέτης και αυτήν την περίοδο ετοιμάζει ντοκυμανταίρ για την “Φόνισσα” του Κώστα Φέρρη
Πηγή Συνέντευξης : www.1-2.gr
