Επιμέλεια κειμένου: Τηλέμαχος Χορμοβίτης
«”Δεν ακολουθώ ταπεινά, ρωτά ο πληγωμένος μινιμαλιστής, τα βήματα του Φλωμπέρ και του Χέμινγουεϊ, επιμένοντας να αναζητώ τη σωστή λέξη, τo σωστό τρόπο γραφής και την απελευθέρωση από τον μαξιμαλισμό των Τόμας Γουλφς αυτού του κόσμου;”
Η απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό όχι. Δεν είναι ο μαξιμαλισμός του Γουλφ στον οποίο αντιτίθεται ο μινιμαλιστής, αλλά ο μαξιμαλισμός της μεγάλης παράδοσης της δυτικής σκέψης και τέχνης…
Υπάρχει μινιμαλισμός στην τέχνη και τη μουσική αλλά και στα γράμματα. Ο θρίαμβος της μινιμαλιστικής τέχνης μοιάζει να είναι ένας καμβάς ο οποίος είναι ζωγραφισμένος είτε καθόλου, είτε όσο το δυνατόν λιγότερο. Όταν μια συλλογή από λευκά φύλλα χαρτιού εκτέθηκε στη Νέα Υόρκη θεωρήθηκε ως σπουδαίο καλλιτεχνικό γεγονός! Υπάρχει μια μουσική σύνθεση που ονομάζεται “Σιωπή” στην οποία ο πιανίστας κάθεται χωρίς να παίζει τίποτα για περίπου τρεισήμισι λεπτά. Προφανώς το χειροκρότημα αποτελείται από σιωπή και ακινησία..
Ο Τσαρλς Νιούμαν, σε μια ψύχραιμη μελέτη των μινιμαλιστών, επισημαίνει: “Αλλά αυτή η μινιμαλιστική λογοτεχνία δεν καθαρίζει τον αέρα τόσο όσο τον ρουφάει, έτσι ώστε η πρόζα να απογυμνώνεται όχι μόνο από το ορθολογικό της περιεχόμενο αλλά και από την επίσημη επίγνωση του εαυτού της”. Τελικά, ο μινιμαλισμός είναι τόσο μηδενιστικός, τόσο αφιερωμένος στην καταστροφή της ιερής, παραδοσιακής, ανθρώπινης καρδιάς του (Δυτικού) πολιτισμού όσο και η αποδόμηση του Ντεριντά και των προκατόχων του μέσω του Γκράμσι στην Ιταλία και του Λούκατς στην Ουγγαρία, Μαρξιστές και οι δύο, αλλά προικισμένοι με την μετα-μαρξιστική πονηριά που κάνει τον πολιτισμό και όχι την οικονομία το πρωταρχικό αντικείμενο της επαναστατικής επίθεσης.»
( Robert Nisbet, “The Present Age : Progress and Anarchy in Modern America”, https://www.amazon.co.uk/Pres…/dp/0865974098/ref=sr_1_4… )
O Ρόμπερτ Νίσμπετ (Robert Nisbet, 30 Σεπτεμβρίου 1916- 9 Σεπτεμβρίου 1996) υπήρξε σημαντικός Αμερικανός παραδοσιοκράτης κοινωνιολόγος, στοχαστής και πανεπιστημιακός. Στο κλασσικό του βιβλίο “Αναζητώντας την κοινότητα” (The Quest for Community, 1956) το οποίο διαβάσθηκε τόσο από συντηρητικούς, όσο και από χίππις, υποστήριζε ότι ο ατομικισμός της σύγχρονης εποχής (από το 1789 και μετά) αρνήθηκε στους ανθρώπους την βασική ανθρώπινη παρόρμηση για κοινότητα, αφήνοντας τους ανθρώπους χωρίς την βοήθεια των συνανθρώπων τους στον πόλεμο κατά της συγκεντρωτικότητας του έθνους -κράτους.
