Πέθανε ὁ Παλαμᾶς.
Χειμώνας εἴταν στὸ ἔβγα του. Χειμώνας στὴ χώρα, χειμώνας καὶ στὶς καρδιές. Ὅλοι τὸ ξέραμε πὼς ἀπὸ καιρὸ εἶχε ἔρθει ἡ ὥρα του νὰ πεθάνει. Καὶ σὰν τ’ἀκούσαμε πὼς πέθανε, τότες μονάχα μπορέσαμε νὰ καταμετρήσουμε τὸν ἄδειο χῶρο ποὺ ἄνοιξε ὁ θάνατός του μέσα στὴν ἱστορία μας καὶ μέσα στὴ ζωή μας.
Ἔτρεξα καὶ χτύπησα τὴν πόρτα στὸ σπίτι τῆς Πλάκας. Ἡ κόρη τοῦ ποιητῆ μὲ πῆρε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ μὲ ὁδήγησε στὸν νεκροθάλαμο.
—Ἐλᾶτε, μοῦ εἶπε. Σᾶς περιμένει ὁ πατέρας…
Τὄπε ἔτσι, ὅπως μᾶς ὑποδεχότανε τότες ποὺ ζοῦσε ἀκόμα ὁ ποιητής. Εἴταν ἡλιόχαρο κεῖνο τὸ πρωινό. Τὸ φῶς ἔμπαινε γιορτιάτικο μαζὶ μὲ τὴν πρώιμη ἄνοιξη, γιόμιζε τὸ δωμάτιο καὶ ἔξω τὸ δρόμο. Ὁ οὐρανὸς ἅπλωνε τὰ πιὸ γαλάζια του πάνω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη, σὰν μιὰ ἀπέραντη διαμαρτυρία γιὰ τὰ ὑβριστικὰ χρώματα τῶν καταχτητῶν ποὺ τὴν μόλυναν. Στὴν αὐλὴ τοῦ σπιτιοῦ, στὶς σκάλες, γλάστρες ἀνθισμένες.
Ὁ Παλαμᾶς εἴταν ξαπλωμένος σ’ ἕνα ἁπλὸ κλινάρι. Ἕνα φτωχικὸ ντιβάνι, σκεπασμένο μὲ ἄσπρο σεντόνι. Τὸ νεκρό του σῶμα ἔπιανε τόσο λίγον τόπο. Ὅσο ἕνα παιδί. Εἴταν σκεπασμένος ἀπὸ ἀνθισμένα κλωνάρια μυγδαλιᾶς ποὺ τόσο τὰ τραγούδησε, καὶ ἀπὸ ἕνα πλῆθος δροσεροὺς μενεξέδες τῆς Ἀττικῆς, ποὺ τόσο τοὺς ἀγαποῦσε. Τὸ πρόσωπό του… Ποτὲς δὲν εἴχαμε δεῖ τὸ πρόσωπο τοῦ Παλαμᾶ τόσο γλυκό, τόσο ἀναπαμένο καὶ ἥμερο. Πάντα του κρατοῦσε ἕνα ἐλαφρὸν σπασμὸ αγωνίας, ποὺ ὅταν εἴταν ταραγμένος σήκωνε μιὰ τρικυμία ἀπὸ ρυτίδες στὸ μέτωπό του. Τώρα κείνη ἡ ταραχὴ τῆς ἀνήσυχης ψυχῆς, ποὺ χτυπᾶ μὲ πάθος μεγάλα φτερὰ καὶ δοκιμάζει τὴ μπόρεσή της, ἔλειψε. Μιὰ ξεκούραση εἴταν ἁπλωμένη σ’ ὅλα τὰ χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου. Εἴταν τὸ μεγάλο Τέρμα.
Στρατής Μυριβήλης, Αγνάντεμα Α’, Ο Παλαμάς στη ζωή μου
Σαν σήμερα, 27 Φεβρουαρίου του 1943, ο ποιητής φεύγει από τη ζωή.
Πηγή της φωτογραφίας της ημέρας εκείνης είναι η ιστοσελίδα του Ιδρύματος Παλαμά.
