ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε μας:
19 March, 2024
ΚεντρικήΚΡΙΤΙΚΕΣMidnight Flames: Το ντεμπούτο των Σαλονικιών Stygian Oath δηλώνει την αγάπη τους για το κλασσικό μέταλ

Midnight Flames: Το ντεμπούτο των Σαλονικιών Stygian Oath δηλώνει την αγάπη τους για το κλασσικό μέταλ

του Χρίστου Κεσκίνη 

Το πρώτο full length για τους Θεσσαλονικείς Heavy Metallers ήταν κάτι που περίμενα καιρό. Δεν είναι τόσο η φιλία μου με όλα τα μέλη τους (ελάτε τώρα, σε μια πόλη ζούμε, λογικό είναι οι μεταλλάδες να γνωριζόμαστε λίγο ή πολύ), ούτε το καταπληκτικό EP τους που προσωπικά με έστειλε αδιάβαστο. Είναι και το γεγονός πως ό,τι είχα ακούσει από το νέο υλικό ήταν ακόμη καλύτερο από τις προσδοκίες μου. Ας πάμε να δούμε όμως τα τραγούδια ένα-ένα:

Raging Skies – Έχει κάτι από Aces High των Iron Maiden, αλλά στο πολύ πιο επικό και με μια μεγάλη δόση από Judas Priest. Κάθε φορά που το ακούω ετοιμάζομαι να πάρω όπλα και να βγω στον πόλεμο, αν και υποψιάζομαι βλέποντας τους στίχους πως ακριβώς το αντίθετο είναι το νόημα. Το riff στη μέση περίπου του κομματιού μαζί με το solo της κιθάρας είναι από άλλο πλανήτη και τα τσιριχτά φωνητικά γεμίζουν το πρόσωπό μου με χαμόγελα. 

Finger on the Trigger – Το κομμάτι που επέλεξαν να δώσουν στο κοινό πριν την κυκλοφορία μέσω του youtube και καταλαβαίνω το γιατί. Πολύ όμορφο riff που σου μένει και σιγοσφυρίζεις μετά, refrain απλό, λιτό και straight στα μούτρα. Όπως πρέπει να είναι ένα Heavy Metal κομμάτι. Μου θυμίζει παλιούς καλούς πολιτικοποιημένους Megadeth χωρίς την thrash διάθεση, κυρίως στους στίχους που λένε για όσα όλοι θέλουμε μα δεν τολμάμε να πούμε στην κοινωνία μας.  

Beyond the Grave – πιο χαμηλοί ρυθμοί και πιο επική διάθεση, χωρίς φυσικά να μιλάμε για μπαλάντα. Από τα αγαπημένα μου του δίσκου, ξεχωρίζει μια και πιάνει αγαπημένα θέματα στους στίχους και τα ντύνει με πανέμορφη, λυρική μουσική.  Δεν τολμώ να το πω παραέξω, αλλά μου θύμισε σε κάποια σημεία Warlord και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι.

Broken Mirror – Ακόμη ένα τραγούδι που μου φέρνει στο μυαλό τους Iron Maiden, χωρίς όμως αυτό να το περιγράφει 100%. Ίσως ακόμη περισσότερο να μου θυμίζει Dark Nightmare (η καλύτερη ελληνική μπάντα για πλάκα) και όχι για μοναδική φορά ακούγοντας τον δίσκο. Πετάγονται και κάτι τσιρίδες ala Helstar που απογειώνουν το κομμάτι. 

Midnight Flames – Το ομώνυμο τραγούδι έρχεται με μια μελωδία απόκοσμα οικεία. Πραγματικά είναι σαν να το έχω ακούσει παλιότερα, χωρίς όμως να μπορώ να πω πού. Δεν υπονοώ ότι είναι κλεμμένο. Απλά όπως όλα τα καλά τραγούδια κουμπώνει στο μυαλό σου και μένει εκεί. Είναι σαν το όνειρο που, μόλις ξυπνάς, αρχίζει να ξεθωριάζει, όμως ακόμη θυμάσαι ότι σου έφερε συναισθήματα.  Οι καλπάζουσες κιθάρες εξαπολύουν βέλη που βρίσκουν στόχο.

Under the Gun – Υποπτεύομαι σε πιο βιβλίο αναφέρονται οι στίχοι και αυτό αμέσως το κάνει ακόμη καλύτερο.  Φωνητικά όπως μου αρέσουν (ίσως κάποιος χαλαστεί από τα φαλτσέτα, αλλά εγώ πραγματικά τα απολαμβάνω όσο δεν πάει), μπάσο και ντραμς όπως πρέπει να είναι σε Heavy Metal δίσκο και η μουσική να  συμπληρώνει την εικόνα με ίσως τις καλύτερες κιθάρες σε όλο το άλμπουμ. Απίστευτη δουλειά από τους κιθαρίστες. 

Seven Years of Death – Λίγο αποκάλυψη, πολύ ανθρώπινη σήψη και έτοιμο ένα τραγούδι που για ακόμη μια φορά έχει σαν αναφορά τους Maiden σε σημεία. Μαζί τους θα μπουν και οι Helstar, Lizzy Borden και φυσικά οι Priest. Χωρίς να είναι κακό, το ένιωσα λίγο filler. 

Onward to Victory – Σίγουρα το πιο επικό τραγούδι και ένα από τα τρία που ξεχώρισαν για μένα. Κιθάρες που θα ζήλευαν και οι Priest, μπάσο/ντραμς από τα λίγα (ειδικά σε νέα μπάντα) και φωνητικά που σε ξεσηκώνουν. Σίγουρα το πιο live κομμάτι του δίσκου. (Αν δεν το παίξουν θα κάνουμε ντου!)

Holy Warrior – Τραγούδι ύμνος για την Ιωάννα της Λωρραίνης. Και όταν λέμε ύμνος, το εννοούμε. Στίχους θες; ΓΑΜΑΝΕ. Κιθάρες θες; Όπως σε όλο το άλμπουμ είναι το δυνατό σημείο του γκρουπ. Φωνητικά αγγέλων του Αμερικάνικου heavy. Μπάσο στιβαρό και στακάτο. Ντραμς για κοπάνημα και στον σωστό ρυθμό χωρίς φρου-φρου και αρώματα.  Ίσως θα μπορούσε να κλείσει κάπου εκεί στα 5 λεπτά και να μην έχει το ένα λεπτό όπου οι ταχύτητες χαμηλώνουν, αλλά μετά από ένα δύο ακούσματα το αναζητάς και αυτό.   

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να κατατάξω τους Stygian Oath συγκρίνοντάς τους με άλλες μπάντες. Αφού πρέπει όμως για να καταλαβαινόμαστε, εκτός του δίπολου Priest/Maiden θα πρέπει να προσθέσω τους Riot Thundersteel εποχής καθώς και Queensryche, κυρίως γα τα φωνητικά. Κάπου εκεί πρέπει να αναφερθούν και οι Crimson Glory και ίσως τότε να το πιάσετε. Η πρόσληψη του δεύτερου κιθαρίστα δείχνει να έκανε καλό στην μπάντα και να έφερε νέες ιδέες. Τα φωνητικά σπέρνουν όλεθρο με τις up/speed tempo γραμμές τους και σίγουρα θα ενθουσιάσουν τους φίλους του είδους. Τα ντραμς δείχνουν να στηρίζουν τα κομμάτια και να σε ωθούν να χτυπηθείς. Χωρίς να προσπαθούν να κλέψουν την παράσταση όπως π.χ. σε κάποιες power metal μπάντες της εποχής μας. Μπασογραμμές έτοιμες να riffάρουν σαν νέες κιθάρες και να σε αρπάξουν από τον λαιμό. Τι άλλο να ζητήσει ένας οπαδός; 

Μοιραστείτε