
του Μάνου Χατζηδάκη, ιστορικού -συγγραφέα
Στις 30 Οκτωβρίου 2020 έφυγε από την ζωή ένας ηθοποιός που υπήρξε από τους κορυφαίους του 20ου αιώνος. O Σων Κόννερυ ήταν βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός, χρισμένος από την Βασίλισσα Ιππότης, Σκώτος εθνικιστής (οπαδός του SNP), εχθρός της πολιτικής ορθότητος, αρχέτυπο αρρενωπότητος και πραγματικός φιλέλληνας που λάτρευε την Ελλάδα, είχε μελετήσει τον Πολιτισμό της και είχε απαγγείλει Καβάφη.
Οι ρόλοι του σε ταινίες όπως “Οι Αδιάφθοροι”, “Το Όνομα του Ρόδου”, “Ο Βράχος”, “Το κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη” και “Ο Άνθρωπος που θα γινόταν Βασιλιάς”, άφησαν εποχή…
Ο ρόλος όμως που τον έκανε γνωστό διεθνώς υπήρξε εκείνος του πρώτου και πιο εμβληματικού Τζέημς Μπόντ. Ιδίως στις πρώτες 4 ταινίες του ως 007, ήτοι “Τζεημς Μπόντ, Πράκτωρ 007 εναντίον Δόκτορα Νο” (Dr. No, 1962) “Από την Ρωσσία με αγάπη” (From Russia With Love, 1963) – “Τζέημς Μπόντ, Πράκτωρ 007 εναντίον Χρυσοδάκτυλου” (Goldfinger, 1964) “Τζέημς Μπόντ, Πράκτωρ 007, Επιχείρηση Κεραυνός” (Thunderball, 1965) υπήρξε ο κορυφαίος Μπόντ όλων των εποχών. Γι΄αυτό και αυτές οι ταινίες αποκαλούνται για το franchise η “Χρυσή Τετράδα” ή “fabulous 4”.

Michael Ochs/ Getty Images
Τι προσέφερε ιδεολογικά με αυτές όμως; Ο Κόννερυ ως Τζέημς Μπόντ εκπλήρωσε το απόλυτο αρχέτυπο του αρσενικού, της εκτός πολιτικής ορθότητος αρρενωπότητος του “Alpha Male”, του παλαιάς κοπής αληθινού άντρα, αυτού που λένε “a Man’s Man”. Ο Σών Κόννερυ έκανε τον Τζέημς Μπόντ: “τον άνδρα που κάθε άλλος άνδρας θα ήθελε να είναι και κάθε γυναίκα απλά θα ήθελε…”.
Ήταν ο μόνος που μπορούσε να είναι σκοτεινός και άγριος και παράλληλα εκλεπτυσμένος και γοητευτικός. Γέμιζε την οθόνη με χαρισματικότητα και αρρενωπότητα που κανείς άλλος δεν έφτασε. Η εμφάνισή του, το στύλ του, οι κινήσεις του, ο τρόπος ακόμη που έλεγε την κάθε φράση τον καθιστούν άφθαστο.
Μπορούσε να δείχνει το ίδιο επικίνδυνος, σκληρός και αδίστακτος όσο ο Κραίηγκ ή ο Ντάλτον, χωρίς να χρειάζεται να δείχνει καταθλιπτικός και με πολύ περισσότερο στυλ και χάρισμα. Μπορούσε να έχει χιούμορ, χωρίς αυτό να μετατρέπει την ταινία σε κωμωδία, όπως συχνά συνέβαινε με τον Μούρ. Έδειχνε πιο cool και με πολύ περισσότερο φυσικό ταλέντο από τον Λάζενμπυ ή τον Μπρόσναν.
Την εικόνα – αρχέτυπο που αυτός πρώτος έδωσε στον κόσμο περιέγραψε το τραγούδι “Mr Kiss Kiss Bang Bang” από το Thunderball: “He is tall and he is dark and like a shark he looks for trouble, that’s why the zero’s double… He is suave and he is smooth… the gentleman’s a killer… like a knife he cuts through life like everyday is the last “.
Σε εποχές της “Woke” κοινωνίας που ζούμε αυτά τα αρχέτυπα προσπαθούν να γκρεμίσουν σε όλα τα επίπεδα. Και το είδαμε αυτό και με τον ρόλο του Bond, τον οποίο την τελευταία 15ετία (περίοδος Ντάνιελ Κραίηγκ) μετέτρεψαν σε ένα σχεδόν ανισόρροπο καταθλιπτικό ανθρώπινο ναυάγιο, που στις σχέσεις του με τις γυναίκες φέρεται πάντα σαν “αφελής και άπειρος μεταπαρθένος έφηβος” (έτσι αποχαιρετούμε και την περίφημη φράση από το παραπάνω τραγούδι για τον κοννερικό Bond «He is from the school that loves and leaves them, a pity of it grieves them…»).
Αυτή η εποχή που ξεκίνησε με την κατεδάφιση του αρρενωπού «αρχέτυπου» ολοκληρώθηκε με την πρόσφατη δολοφονία σωματικά (και πιθανώς συμβολικά) του Μποντ (στην τελευταία ταινία No Time to Die) ως αποθαρρυντικό μήνυμα προς όλους τους οπαδούς της παλαιάς κοπής αρρενωνότητος ότι το «αρχέτυπό» μας νικήθηκε.
Ο Σών Κόννερυ λοιπόν εκπροσώπησε με την ζωή και τους ρόλους του την απόλυτη αντίθεση σε αυτό που ονομάζεται «Woke» κοινωνία που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Για αυτό -όπως και ο Μέλ Γκίμπσον- είναι σύμβολο εναντίον της παρακμάζουσας “δυτικής κοινωνίας” που θέλει να καταρρίψει όλα τα «στερεότυπα» και επομένως όλα τα λευκά ανδρικά «αρχέτυπα» οδηγώντας μας σε έναν κόσμο του απόλυτου τίποτα με … 64 διαφορετικά φύλα.