ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε μας:
19 March, 2024
ΚεντρικήΚΡΙΤΙΚΕΣManOwaR:  Ήλθαν, Είδαν και Κατέκτησαν!

ManOwaR:  Ήλθαν, Είδαν και Κατέκτησαν!

Του Χρήστου Κεσκίνη*

Ήρθαν, τους είδαμε και μας κατέκτησε ο Βασιλιάς Eric ΜΟΝΟΣ του. Μαγική βραδιά για όλους μας. Άλλη μια μέρα στη δουλειά για Εκείνον. Άφησα επίτηδες μερικές μέρες να περάσουν για να μπορέσω να δω τα πράγματα καθαρότερα. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά…

Στις 22 Ιουνίου 2022, 3 χρόνια μετά την τελευταία τους επίσκεψη στη χώρα μας, οι Βασιλιάδες του Metal μας κάλεσαν για μια ακόμη φορά. Κι εμείς, σαν πιστοί υπήκοοι, ανταποκριθήκαμε. Λεωφορεία από όλη την Ελλάδα κατέφθαναν στην Αθήνα και λίγο μετά τις 17.00 μπήκαμε στον πανέμορφο χώρο της Πλατείας Νερού. Πραγματικά έχω πάει σε πολλά live, και σε ακόμη περισσότερα festival σε Ελλάδα και εξωτερικό, και πιστέψτε με αυτός είναι από τους πιο συναυλιακούς χώρους που έχω δει. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους διοργανωτές. Και για τον χώρο, μα και για την τήρηση του προγράμματος. 

Οι Meden Agan προσπάθησαν, και τα κατάφεραν αρκετά καλά, να ετοιμάσουν το κοινό. Σε μια τέτοια ώρα, με τον καυτό ήλιο της Αθήνας να χτυπάει κατακέφαλα και τους οπαδούς να προσπαθούν να κρυφτούν και να σβήσουν τη δίψα τους με μπύρες, ξεσήκωσαν όσους τους έδωσαν μια ευκαιρία, και μάλιστα σε κάθε τραγούδι τους  κατάφεραν να προσκαλέσουν ακόμη περισσότερους στη γιορτή τους. Αξίζουν ένα άκουσμα για όποιον αρέσκεται στον heavy power ήχο τους.

Ακολούθησαν οι Rhapsody of Fire, που πλέον έχουν ένα μοναδικό αρχικό μέλος από τους πάλαι ποτέ κραταιούς Rhapsody, αλλά θεωρούνται η συνέχειά τους, αντίθετα με τους Luca Turilli’s Rhapsody που, αν και με 2 μέλη τους, δεν θεωρούνται! Σας μπέρδεψα; Τέλος πάντων. Οι Ιταλοί, απέδωσαν πάρα πολύ καλά παλιά και νέα τραγούδα και προσωπικά εντυπωσιάστηκα από τα φωνητικά του Giacomo Voli, τραγουδιστή τους από το 2016. Και το 2019 είχε κρατήσει ψηλά τα στάνταρ, μα φέτος ήταν κάτι μοναδικό. Δεν έλειψαν βέβαια κάποια προβλήματα στον ήχο (κυρίως στις κιθάρες), μα σίγουρα η εμφάνισή τους ήταν αξιοπρεπέστατη και κέρδισαν κάποιους αμφιταλαντευόμενους οπαδούς. 

Τους Rotting Christ ποτέ δεν τους θεώρησα αγαπημένο μου συγκρότημα. Αν δεν ήταν από Ελλάδα, μάλλον δεν θα τους είχα δώσει ούτε καν τα ακούσματα που τους έχω δώσει. Αν δεν έπαιζαν τόσα live στη χώρα μας, μάλλον δε θα τους είχα δει ποτέ. Αυτό δε σημαίνει ότι δε τους παραδέχομαι. Είχαν το δικό τους κοινό στο live και πολλοί φορούσαν μπλουζάκι τους. Έκαναν μια επαγγελματική εμφάνιση και το μόνο, ίσως, παράπονο που μπορεί να είχε κάποιος ήταν το σχετικά μικρό setlist. Από αρκετούς άκουσα μετά ότι θα μπορούσαν/έπρεπε να παίξουν άλλα 2-3 τραγούδια ακόμη. Και το γεγονός της πάνω από μία ώρας αναμονή για τους headliners συνηγορεί σε αυτό.

Όμως, στις 23.00 οι Manowar βγήκαν με το ομώνυμο, όπως πάντα, τραγούδι και τα πάντα έμοιαζαν να μην έχουν σημασία. Ο Eric Adams έδειξε από την αρχή ότι ήταν σε μεγάλα κέφια. Kings of Metal, Dark Avenger ακολούθησαν ξεσηκώνοντας με τις επικές νότες τους πάνω από 14-15 χιλιάδες κόσμο (ποτέ δεν ήμουν καλός στο να υπολογίζω πλήθος, αλλά κάπου εκεί). Ομολογώ πως στο Defender με πήραν τα ζουμιά, καθώς από την τελευταία εμφάνισή τους το ‘19 έχασα τον πατέρα μου. Τα έπη συνεχίστηκαν με το Gates of Valhalla και κάπου εκεί φοβήθηκα ότι δε θα βγούμε ζωντανοί. Οι ρυθμοί έπεσαν με το Sword of the Highlands, όπου ο ηθοποιός James Cosmo ανέβηκε στη σκηνή και απήγγειλε (ή μάλλον δεν το έκανε καθώς ήταν playback, αλλά δεν έχει σημασία) την εισαγωγή, αλλά και το φινάλε, του τραγουδιού. 

Εκεί ήταν η ώρα για το καθιερωμένο σόλο μπάσου από τον Αρχηγό Joey DeMaio και μια μικρή ομιλία σχετικά με την Ιλιάδα, την Οδύσσεια και φυσικά το Revenge of Odysseus που ακολούθησε σε πρώτη ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ εκτέλεση. Τρεις εισαγωγές/απαγγελίες (Athena’s Theme, Telemachus part I και Odysseus and Calypso – The Island of Ogygia) στα Αρχαία Ελληνικά που δεν μπορούν να κριθούν παιγμένες έτσι. Αν μπουν στα σωστά σημεία θα δώσουν επικό χαρακτήρα στο τραγούδι, όταν αυτό ολοκληρωθεί. Ακολούθησε ένα παλιό τραγούδι που δεν μας εντυπωσιάζει σε τίποτα, εκτός από την φωνή του Eric, αλλά όλοι θέλαμε να μπει σε κάποιον δίσκο επιτέλους (Where Eagles Fly) και ένα νέο κομμάτι από αυτά που ο Joey γράφει με κλειστά μάτια, μα όλοι οι υπόλοιποι μουσικοί μαζί δε μπορούν να πλησιάσουν καν (Immortal). Ομολογώ πως αυτά τα 12-13 λεπτά έκαναν κοιλιά στο κοινό και δε βοήθησαν καθόλου το live. Παρόλα αυτά όλοι μας θέλαμε να ακούσουμε το κομμάτι και στο κάτω-κάτω το χρειαζόμασταν να πάρουμε μια ανάσα.

O Kωνσταντίνος Καζάκος ως Τηλέμαχος στην συναυλία των Manowar

Το Warriors of the World United είναι ο συναυλιακός ύμνος των βασιλιάδων τα τελευταία χρόνια και κατευθείαν ξεσηκώνει το κοινό. Ακολουθεί το Sign of the Hammer και ο απόλυτος χαμός. Όπως είμαστε ζεστοί, Hail and Kill (δυστυχώς για ακόμη μια φορά χωρίς την εισαγωγή) για να μας αποτελειώσει το The Dawn of Batlle. Ομολογώ ότι το Holy War δεν είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια, αλλά live στέκεται αξεπέραστο από κοινούς θνητούς και τον Eric να δείχνει το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος. Το Fight Until We Die ήταν η ευχάριστη έκπληξη και το απόλαυσα όσο δεν πάει πριν πάμε για το πρώτο φινάλε της βραδιάς με το Battle Hymn και τον επιβλητικό αετό να υψώνεται στον ουρανό της Πλατείας Νερού. Αριστούργημα!

Ο Joey είχε και άλλα να πει για να μας κρατήσει συντροφιά πριν το encore και τα Glory of Achilles (τι έπος Θεοί;)και το Black Wind, Fire and Steel. Στο τελευταίο πήρε χώρα και το γεγονός της συναυλίας κατά τη γνώμη μου. Όπως όλοι ξέρουμε το τραγούδι τελειώνει με τον Eric να τσιρίζει «…for the Black Wind, Fire and …  STEEEEEEEEEEEEEELLLL!» εκεί ο καλύτερος τραγουδιστής που πάτησε στον τρίτο από τον Ήλιο πλανήτη, έδωσε το μικρόφωνο στο κοινό για την τσιρίδα. Όλοι σκεφτήκαμε ότι έτσι θέλησε να βγει από την υποχρέωση και λόγω της ηλικίας του (μη ξεχνάμε ότι πλέον φλερτάρει με τα 70) αλλά και μετά από δύο ώρες live, δε το είχε. Γατάκια! Ο Θεός μας είπε κάτι τους στυλ Let me show you και ανέβηκε με τη φωνή του κάπου στο υπερπέραν. Μετά από 40+ δευτερόλεπτα μας αποχαιρέτησε με ένα χαμόγελο και τα στόματά μας άργησαν πολύ να κλείσουν. 

O Joey Di Mayo μεγαλουργεί επί σκηνής. Photo: Click Shoot

Δε θα μπορούσα να κλείσω το αφιέρωμα στο live χωρίς να κάνω παραπονάκια.  Ο Joey ήταν στιβαρός και μετρημένος (ίσως για πρώτη φορά τον είδα τόσο ήρεμο). Αλλά είναι κρίμα που διάλεξε δύο σέσιον μουσικούς για την περιοδεία (κιθάρα και ντραμς) και όχι δύο κανονικά μέλη. Πολλά λάθη και από τους δύο, σχεδόν κανένα solo κιθάρας δεν ήταν σωστό και προσωπικά ήταν ένα αγκάθι στην ψυχή μου. Επίσης, το σημείο που διάλεξαν να παιχτούν τα καινούργια κομμάτια δημιούργησε κοιλιά στο show, αλλά όσο και αν το σκεφτώ δεν μπόρεσα να βρω που αλλού θα μπορούσε να μπει και να μην επηρεάσει. Όμως, αυτό το show ήταν ανώτερο από κάθε άλλο εκεί έξω, γιατί είχε τον μοναδικό, τον ανεπανάληπτο τραγουδιστή.  

O Eric Adams εδωσε θεϊκές ερμηνείες στα 70 χρόνια του

Eric Adams, κυρίες και κύριοι. Ένας Θεός ανάμεσά μας. Δε μπορεί να είναι άνθρωπος. Εξωγήινος, αν όχι Θεός. Απεσταλμένος μιας ανώτερης δύναμης. Άγγελος Κυρίου. Αλλά όχι θνητός! Όποιος ήταν στην Πλατεία Νερού στις 22/6/2022 ξέρει. Οι υπόλοιποι θα μάθετε από τα βιντεάκια που ανέβηκαν τις τελευταίες μέρες. Ευχαριστούμε Θεοί που ζούμε την ίδια περίοδο μαζί του. Ευχαριστούμε Eric που υπάρχεις. 

* O Χρήστος Κεσκίνης γεννήθηκε, σπούδασε και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη περίπου 11 αιώνες μετά την εποχή που θα ήθελε. Είναι  συγγραφέας ηρωϊκης φαντασίας και έχει γράψει δύο βιβλία: Bilfrost: The Path of Warrior και Beer-O-Quest Διατελεί μέλος του Συλλόγου Φίλων του Epic Metal, Excalibur, του Συλλόγου Φίλων Tolkien Ελλάδος The Prancing Pony και της οργανωτικής επιτροπής του Fantasmagoria  

Oι φωτογραφίες είναι παρμένες από το επίσημο προφίλ του Release Festival, το προφίλ των Manowar Greece Fans και του Excalibur. 

Μοιραστείτε