Όταν ο «Δρόμος προς την Αιωνιότητα» είναι τίμιος & συνεπής
Κείμενο- φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Με αυτόν τον μεγαλόπνοο τίτλο που παραπέμπει πασιφανώς στη φετινή τους κυκλοφορία με τίτλο “Lost on the Road to Eternity” βάπτισαν την περιοδεία τους οι βετεράνοι του μελωδικού pomp/hard rock, και τούτη η πρώτη τους φορά στη χώρα μας συγκαταλέχθηκε (με το που ανακοινώθηκε) για αρκετούς από εμάς στις κομβικές συναυλίες της χρονιάς που εκπνέει.
Ως αμετανόητος οπαδός τους και του λόγου μου, ήταν η τρίτη φορά που τους απολάμβανα ποικιλοτρόπως (είπαμε, ευλογία να κάνεις την τρέλα σου επάγγελμα!), αφού έχουν προηγηθεί αυτές στα πλαίσια του “Sweden Rock Festival” (Σουηδία – 2005) & “High Voltage Festival” (Αγγλία – 2010). Οι προσδοκίες μου λοιπόν μεγάλες, αφού και τις δυο προηγούμενες φορές υπήρξαν άψογοι επί σκηνής από κάθε μα κάθε άποψη: εκτελεστικά & σκηνικά, με έναν από τους αρτιότερους ήχους που έχω ακούσει από το 1980 που συναυλιάζομαι! Θα ήμουν βέβαια μωρός αν δεν συνυπολόγιζα τον αδυσώπητο Χρόνο και τις νομοτελειακές φθορές που αποτυπώνει το άγγιγμά του σε όλους ανεξαιρέτως, αφού οι αστείρευτοι εναπομείναντες Catley & Clarkin περπατούν στη Γη εδώ και εβδομηντα δύο χρόνια, αισίως!…
Η εικόνα του παγερά άδειου Gagarin στις οκτώ και μισή το βράδυ υπήρξε αποσβολωτική, αφού έως και τρομοκρατήθηκα πως θα γινόμασταν «ρεζίλι» ως έθνος μουσικόφιλων στα μάτια των γηραιών. Από ότι αποδείχθηκε ευτυχώς αργότερα, το γεγονός είχε να κάνει με τον…μέσο όρο ηλικίας του κοινού που υπήρξε θεαματικά υψηλός, άρα δικαιολογεί (???) εργασιακές υποχρεώσεις λόγω καθημερινής, μα αφήνει «αδικαιολόγητους» εκείνους που επέλεξαν να αγνοήσουν τους επίσης βετεράνους Gypsy Rose ώστε να περιορίσουν την ορθοστασία τους…
Όμως και πάλι. Να μαζευτήκαμε εν τέλει πεντακόσιοι/εξακόσιοι;;; Για πολλοστή φορά κουνώ το κεφάλι μου λοιπόν για το ότι σε μια Αθήνα των έξη εκατομμυρίων ανθρώπων (για να μη βάλω όλη την επικράτεια και γίνω ακόμη πιο «απαιτητικός»), δεν υπάρχουν χίλιοι αμετανόητοι παλιοροκάδες (και όχι μόνο) που θα επέλεγαν να μαζέψουν τριάντα ευρώ (κατά μέσο όρο) από τις αρχές του χρόνου μέχρι προχθές, ώστε να απολαύσουν / τιμήσουν ένα αξιοσέβαστο, αειθαλές, παραγωγικό και δει πρωτοεμφανιζόμενο στη χώρα μας σχήμα όπως οι Magnum!
Από ότι δείχνουν όλα όμως, θα το κουνώ ως που να γεράσω…
Παρά το ισχυρότατο και πολυαγαπημένο τους pedigree και τις τίμια παλιοροκάδικες συνθέσεις, οι Καναδοί hard rockers που άνοιξαν την αυλαία το μόνο που κατάφεραν να εκμαιεύσουν από τους τριγύρω μου ήταν ο εξής κοινά αποδεκτός χαρακτηρισμός: «για ένα μικρό live club, καλά στέκονται, μα ως εκεί». Δίχως να μπορώ να επισημάνω τι «έφταιγε» ακριβώς, συμφώνησα σιωπηλά…
Το διάλειμμά για το συμμάζεμα της σκηνής υπήρξε κατά την ταπεινή μου άποψη υπερβολικά μεγάλο, ήτοι και άκρως πυροσβεστικό για όποιο «ζέσταμα» εν πάσει περιπτώσει κατάφεραν να επιφέρουν οι προηγηθέντες. Λίγο μετά της δέκα το Βρετανικό κουιντέτο κατέλαβε τη σκηνή και η απουσία του επίσης ηγετικού Mark Stanway με πόνεσε μονομιάς… Η φιλότιμη προσπάθεια του μικροσκοπικού γίγα Catley να ζεστάνει εξαρχής τις φωνητικές χορδές του με γρέτζο περίσσιο στο εισαγωγικό “Wild Swan” κάποια στιγμή έπιασε τόπο, αφού όσο περνούσε η ώρα ο μεγάλος (by all means) ερμηνευτής άγγιξε σε στιγμές τον παλιό, καλό εαυτό του. Αιχμηρή «ακίδα» στην ψυχή τη δική μου όμως υπήρξε η χαμηλή στάθμη της κιθάρας καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Και τούτο διότι ανέκαθεν θεωρούσα και θεωρώ πως το δεύτερο μεγάλο «υπερατού» του group ήταν, είναι και θα είναι όχι μόνο οι θεώρατες, επιδημικές ριφάρες του Clarkin, μα και αυτός καθαυτός ο τιτάνιος όγκος της κιθάρας του επι σκηνής (μα και εντός των τειχών).
Η επιλογή των τραγουδιών υπήρξε κατά κοινή ομολογία ικανοποιητική, με τα επικολυρικά “How Far Jerusalem”, “Vigilante” & “The Spirit” να μας πηγαίνουν όμορφα πίσω στο χρόνο. Δίχως αυτό να αναιρεί όμως το εύλογο παράπονο των πιο ρομαντικών εξ υμών… Ποιο;
Όταν είσαι ένα σχήμα ή καλλιτέχνης που επισκέπτεσαι για πρώτη φορά τον τόπο που συ ο ίδιος αν μη τι άλλο επανειλημμένα αποκαλείς Παγκόσμια Κοιτίδα του Πολιτισμού, δείξε το μας με τον ολόδικό σου τρόπο, εμπλουτίζοντας το set list της περιοδείας σου για μας με περισσότερα από αυτά που συγκαταλέγονται στα “best of” σου, από αυτά που διψάμε να ακούσουμε χρόνια και ζαμάνια βρε αδελφέ, πώς το λένε;;;
Κι όμως. Αναφερόμενος στα όσα αφορούν εμάς τους οπαδούς του classic hard & heavy rock, ενώ φέτος ζήσαμε απροσδόκητα έως και ονειρεμένα «μεγαλεία» απολαμβάνοντας για πρώτη φορά τους Thunder, τους Magnum, τον Ritchie Kotzen και τον Eric Gales εις διπλούν, ΚΑΝΕΙΣ τους δεν μας φέρθηκε έτσι, μα αντιθέτως όλοι τους ανεξαιρέτως περιορίστηκαν επακριβώς στα όσα παίζουν πάντα και παντού, κι ας έχουν ξαναβρεθεί στα μέρη εκείνα αμέτρητες φορές ενώ σε μας ποτέ!…
Ειδικά τον μπαγάσα τον Gales άχτι τον έχω! Όχι μόνο επειδή το έκανε δυο φορές αυτό, μα επειδή αγνόησε παντελώς τη μικροσκοπική λίστα τραγουδιών που του ζητήσαμε με τον διοργανωτή ως “public demand” για την εμφάνιση του Νοέμβρη ώστε να «ρεφάρει»… Τι να πω.
Ε, λοιπόν θα πω: «όμορφη η φετινή χρονιά για εμάς τους παραπάνω, de facto! Όμως τι όμορφα που θα ήταν να είχαμε πιο πολλά να τραγουδήσουμε παρέα…».
Λίστα τραγουδιών
- Wild Swan.
- Sacred Blood, Divine Lies
- Lost on the Road to Eternity
- Crazy Old Mothers
- Your Dreams won’t Die
- How Far Jerusalem
- Les Mort Dansant
- Show me your Hands
- All England’s Eyes
- Vigilante
- Don’t wake the Lion
- The Spirit
- Sacred Hour
