Με αφορμή το live τους με BattleRoar και Lonewolf και, αφού τους ανακρίναμε με μία συνέντευξη, είπαμε να ξανακούσουμε το ντεμπούτο τους με… κριτική διάθεση.
του Χρήστου Κεσκίνη
Ο Αχελώος κατά τη μυθολογία ήταν μια ποτάμια Θεότητα. Γνωστός είναι ο μύθος της πάλης του με τον Ηρακλή για χάρη της Δηιάνειρας, την οποία ο ήρωας υποσχέθηκε να κάνει γυναίκα του. Θέλοντας να τηρήσει την υπόσχεση του πήγε στην Καλυδώνα, όπου βασίλευε ο Οινέας. Εκεί όμως ένας επίμονος μνηστήρας, ο Αχελώος, ζητούσε την κόρη του Οινέα παίρνοντας διάφορες μορφές. Έγινε μάχη και ο ποτάμιος θεός, παρά τις συνεχείς μεταμορφώσεις του, έχασε. Τότε ο Ηρακλής του απέκοψε το δεξί του κέρατο (έκλεισε τη μία εκβολή του ποταμού) και από το αίμα που έρρευσε γεννήθηκαν οι Σειρήνες. Το κέρατο αυτό δεν το κράτησε ο Ηρακλής. Ο Αχελώος σε αντάλλαγμα του έδωσε το κέρας της Αμάλθειας (το νέο πλούσιο γόνιμο έδαφος) που στην συνέχεια ο ήρωας δώρησε στον Οινέα. Ο ποταμός-Θεός είχε νικηθεί και ο Ηρακλής νυμφεύθηκε την Δηιάνειρα. Βέβαια ο μύθος αυτός, και κατά τον Διόδωρο αλλά και τον Στράβωνα, ερμηνεύει τις προσπάθειες των αρχαίων εκεί κατοίκων να τιθασεύσουν την ορμή του ποταμού (κέρας) περιφράσσοντάς τον με μεγάλα έργα (μεταμορφώσεις ποταμού) και να τον μετατρέψουν σε γόνιμο ποταμό (γάμος του Ηρακλή).
Και μετά το μάθημα μυθολογίας, ας πάμε στο ζουμί.
Οι Achelous είναι μια μπάντα από την Αθήνα και από την πρώτη νότα τους, που άκουσα (πριν από λίγους μήνες), ήξερα πως τουλάχιστον θα με ενδιέφεραν μελλοντικά. Εφτασε η ώρα που η πρώτη τους δουλειά (Macedon) είδε το φως και δεν έχασα την ευκαιρία να το ακούσω προσεκτικά. Και δεν απογοητεύτηκα. Με στίχους που ακολουθούν την πορεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου (θέμα με το οποίο έχουν καταπιαστεί στο παρελθόν αρκετά συγκροτήματα) δίνουν, μαζί με το εξώφυλλο, μια ξεκάθαρη εικόνα για το ποια είναι η μουσική τους κατεύθυνση. Μετά από πολλά ακούσματα, μπορώ να εκφράσω την γνώμη μου για κάθε κομμάτι του δίσκου:
Bound For Glory: Αποτελεί στην ουσία την εισαγωγή του δίσκου και με αρκετά ωραία μελωδία, σε βάζει στο κλίμα. Παρακάτω δεν θα ακούσεις κάτι άλλο, πέρα από ΕΠΙΚΗ μουσική. Κομμάτι (και δίσκος) που ξεκινάει με σάλπιγγες, σπάνια δεν είναι ΕΠΟΣ.
Macedon: Η κιθάρα φέρνει ανατριχίλες μέχρι να μπει το πρώτο ριφ που σε κάνει να ουρλιάξεις ‘Macedoooon’ στο ρεφρέν. Φυσικά αναφέρεται στον μεγαλύτερο Μακεδόνα στρατηλάτη και στον Θρύλο, που ξεκινάει… Ανοίγει στην ουσία τον δίσκο όπως πρέπει. Δυστυχώς βγήκε σαν τραγούδι αμέσως μετά το ‘Gaugamela’ και περίμενα περισσότερα, αλλά θα μιλήσουμε γι αυτό, όταν έρθει η ώρα.
Gordian Knot: Ο μύθος γνωστός. Ό,τι δεν λύνεται, κόβεται. Heavy epic metal όπως πρέπει, χωρίς πλήκτρα, ανούσια σόλο και οπερικά περάσματα. Straight to the face.
Blood: Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και αυτό το τραγούδι, χωρίς να ξεφύγει στο ελάχιστο από αυτό που περιμένεις. Αίμα γεμίζει σιγά – σιγά τον ποταμό των Achelous και φαίνεται πως ήρθαν για να μείνουν. Δεν είναι κακό, αλλά μου θυμίζει πολλά τραγούδια. Όμως, αυτό δεν είναι και το νόημα των επιρροών; Να σου θυμίζει το τελικό αποτέλεσμα αυτά που αγάπησες, χωρίς να είναι αντιγραφή;
Gaugamela: Το έπος του δίσκου. Αυτό με έκανε να ασχοληθώ μαζί τους και αυτό παραμένει το αγαπημένο μου κομμάτι. Παίζει να γίνει το άκουσμά μου για πάρα πολύ καιρό, όταν θα ετοιμάζομαι για προπόνηση σπαθασκίας ή όταν θα θέλω να γράψω κάτι επικό (ok μαζί με τους αγαπημένους μου ManOwaR!) και σίγουρα θα είναι στο playlist μου από εδώ και πέρα. Κάθε φορά μου αρέσει και περισσότερο. Στα χνάρια των παλιών καλών epic κομματιών που με έκαναν να αγαπήσω αυτή τη μουσική.
Persepolis: Εμφανώς πιο γρήγοροι ρυθμοί, χωρίς φυσικά να αλλάζει το στυλ της μουσικής τους. Είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι (6 λεπτά), χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως έχει τρελές εναλλαγές στον ρυθμό ή τη μελωδία. Δεν κουράζει, αλλά μετά το ΕΠΟΣ των ΕΠΩΝ θα ήθελα να είναι μικρότερο.
Warriors With Wings: Το δεύτερο αγαπημένο μου τραγούδι. Τα ριφ είναι κολλητικά όσο δεν πάει και το κεφάλι μου κοπανιέται ακόμη και την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές. Σε κάνει να θες να ορμήξεις στην πρώτη γραμμή της μάχης μαζί με το ιππικό του Αλέξανδρου.
Hephaestion: Δεν θα μπορούσε να λείπει ο Ηφαιστίωνας από έναν concept δίσκο για την εκστρατεία του Μεγάλου στρατηλάτη στην Περσία. Πιο αργοί ρυθμοί, που στα δικά μου αυτιά, αν και δίνουν επικό τόνο, χαλαρώνουν τον ακροατή μετά τον καλπασμό. Είναι λογικό, αφού μιλάει για τον θάνατο του Ηφαιστίωνα και τον θρήνο του Αλέξανδρου. Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που το έκαναν, μα με ξένισε. Πάντως προς το τέλος του τραγουδιού η επανάληψη του refrain δίνει ένα εντυπωσιακό φινάλε.
Final Day: Περίμενα μπαλάντα. Ή έστω αργό τέμπο. Χαίρομαι που διαψεύστηκα. Ωραίο, γρήγορο τραγούδι που σε κάνει να θες να το ξανακούσεις. Σε καμία περίπτωση δεν είναι εδώ στον ρόλο filler. Πολύ καλή η εναλλαγή των solo στη μέση του τραγουδιού. It’s Final… Final day…
Al Iskandar: Πεθαίνουν άραγε οι Ήρωες; Μπορεί κάποιος να σβήσει το όνομά τους; Όχι, μας λένε οι Achelous με ένα αρκετά ενδιαφέρον κομμάτι, που σε κάποια σημεία θυμίζει ανατολικούς ύμνους. Μάλλον γι αυτό και ο τίτλος. Δεν ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο δίσκο. Αυτό είναι καλό μα και κακό. Δεν έρχεται να διεκδικήσει όσκαρ πρωτοτυπίας, μα συνεχίζει να λέει την ιστορία που θέλουν να πουν οι Achelous.
Legends Never Die: Ο δίσκος κλείνει με ένα instrumental κομμάτι που φέρνει στο μυαλό soundtrack τίτλων τέλους από επικές ταινίες. Αφήνει στον ακροατή έντονα τη θέληση να το ξανακούσει.
Σε γενικές γραμμές, ο δίσκος ακούγεται από την αρχή ως το τέλος ευχάριστα. Σε κάποια σημεία μάλιστα σου φέρνει την επιθυμία να ψάλεις μαζί με το γκρουπ παιάνες προς τον Αλέξανδρο. Δεν πέφτει στην παγίδα των ανούσια μεγάλων και βαρετών κομματιών, κάτι που βλέπουμε συχνά να κάνουν πολλά γκρουπ του χώρου. Σε αφήνει με μια έντονη επιθυμία δίψας να το ξανακούσεις και αυτό είναι υπέρ των Achelous. Ελπίζω να ακούσουμε νέα τραγούδια τους το συντομότερο. Ως τότε, ας το βάλω ακόμη μία φορά.