του Τηλέμαχου Χορμοβίτη
Απόψε είδα την ταινία “Η πιο Σκοτεινη Ώρα”, που αφηγείται τις πρώτες μέρες της πρωθυπουργίας του Oυίνστον Τσώρτσιλ το 1940, καθώς ο Χίτλερ προελαύνει και κατακτά τη μια χώρα μετά την άλλη. Συμπαθητική ταινιούλα με καλές ερμηνείες και χιούμορ, αν παραβλέψεις τον αφόρητο λαϊκισμό και τη δημαγωγία, που την χαρακτηρίζει. Και φυσικά ακολουθεί την mainstream θεώρηση της ιστορίας, όπου ο ηρωϊκός Τσώρτσιλ, μόνος εναντίον όλων, απέκρουσε τις προτάσεις για συμβιβιβασμό με την χιτλερική Γερμανία και εν τέλει δικαιώθηκε, αφού η Μ.Βρετανία ήταν στην πλευρά των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου .
Για μια άλλη άποψη, θα σας προτείνω να διαβάσετε το εμβληματικό “Churchill : The End of Glory”, του συντηρητικού ιστορικού, John Charmley, το οποίο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι πολιτικές του Τσώρτσιλ ήταν μια αποτυχία. Με την είσοδο της Μ. Βρετανίας στον πόλεμο ο Τσώρτσιλ επεδίωξε τη διατήρηση της βρετανικής ανεξαρτησίας και της βρετανικής Αυτοκρατορίας. Τελικά, η χώρα έγινε δορυφόρος των ΗΠΑ και ο πόλεμος επέσπευσε το τελος της Αυτοκρατορίας.
Επίσης, ο “πολεμικός σοσιαλισμός” , που εφάρμοσε ο Τσώρτσιλ, έκανε αναπόφευκτη την άνοδο των Εργατικών το 1945 και την οικοδόμηση ενός σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου με εκτεταμένο “κοινωνικό κράτος”, που ακόμη και σήμερα ισχύει, καθώς, κακά τα ψέματα, ουτε η Μάργκαρετ Θάτσερ δεν μπόρεσε να το ξηλώσει. Και βέβαια, μην ξεχνάμε πως, εξαιτίας του πολέμου, μπορεί ο Χίτλερ να μην κυριάρχησε στην Ευρώπη , όμως οι μισές ευρωπαϊκές χώρες έγιναν αποικίες ενός εξίσου αποκρουστικού τυράννου, του Ιωσήφ Στάλιν.
Ο Τσάρμλεϋ πιστεύει πως θα ήταν καλύτερα αν η M. Bρετανία έμενε εκτός του πολέμου και άφηνε τους δυο δικτάτορες να αλληλοεξοντωθούν.
Food for thought.
