Μαρία Μαρκουλή
Βούλιαξα στην καρέκλα του σινεμά, ξέχασα πού ήμουν, τι έκανα πριν, πού θα πήγαινα μετά, ότι έξω έπαιζε συνεχές ωράριο, καταπιεστικά Χριστούγεννα, ζόρικες μέρες, κακά νέα, στραβά κι ανάποδα, μαύρη μαυρίλα.
Και βρέθηκα στη La La Land. Μπαινόβγαινα στα τζαζ κλαμπ και χόρευα με θέα την πόλη κάτω από το φεγγάρι, η μουσική να μην σταματάει και η μια νότα να φέρνει την άλλη, γλύκα και συγκίνηση.
Και με έπιασε αυτή η μανία πάλι-πάμε του λέω, φύγαμε, να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Όπως μπορούμε – είμαι κι εγώ βλέπεις σαν τον πρωταγωνιστή – έχω πέσει στη μαρμίτα με την αισιοδοξία.
Και να φανταστείς ότι δεν είμαι και του μιούζικαλ. Αλλά να που είμαι. Ένα νέο μιούζικαλ είναι αυτό, νέα γραφή αλλά Γουντιαλενίστικα νοσταλγικό και ερωτευμένο με την πόλη, με το Λος Άντζελες, όπως κι εγώ και o σκηνοθέτης Damien Chazelle (που είχε κάνει και το Whiplash). Με τους φοίνικες, τους μεγάλους δρόμους και με τα όνειρα.
Θυμήθηκα Ομπρέλες του Χερβούργου κι εγώ και θέλω να δω ξανά Επαναστάτη Χωρίς Αιτία (διάβασε Τιμογιαννάκη εδώ Pantimo.gr, τα εξηγεί τέλεια στην κριτική του).
Έξοχοι και οι δυο τους – Emma Stone, Ryan Gosling στην ταινία – ερωτικό γράμμα στη μουσική, στο σινεμά, στην πόλη και ένας κουβάς αστρόσκονη αδειασμένος στα κεφάλια των κυνικών αφού πρώτα τους περάσεις λίγη κόλλα.
