Με αφορμή την μεγαλεπήβολη αναβίωση δυο μνημειωδών έργων του αείμνηστου Jon Lord από τους Μουσικούς της Καμεράτας και το ηλεκτροδοτούμενο κουαρτέτο του Γιώργου Πέτρου, ο Χρήστος Κισατζεκιάν δοκιμάζει μια συνοπτική αναδρομή ανασύροντας τα δυο αγαπημένα του βινύλια για κάθε ενδιαφερόμενο: συνομήλικο-συνοδοιπόρο ή πρόθυμο για επιπλέον γνώση νεαρό.
Του Χρήστου Κισατζεκιάν
Δεν είναι μονάχα η μεγάλη επιτυχία της αντίστοιχης περυσινής παράστασης που ώθησε τους υπεύθυνους στην επερχόμενη παρουσίαση των δυο μεγαλόπνοων έργων του αξέχαστου gentleman που “παραμόρφωσε” τον εμβληματικό ήχο του Hammond B3 και “βρώμισε” την Κλασική του Παιδεία με τον ηλεκτρισμό των blues. Είναι και μια προφανής ανάγκη εκατέρωθεν, δηλαδή και από την πλευρά των συμβαλλομένων καλλιτεχνών μα και αυτού καθαυτού του κοινού, να “θεσμοθετηθεί” τούτο το φαινομενικά παράταιρο μα ουσιαστικά δημιουργικό πάντρεμα. Άλλωστε η πρωτοφανής συμμετοχή μας στο Καλλιμάρμαρο το Καλοκαίρι στους “συνήθεις ύποπτους”, τους Scorpions, μα και πιο πρόσφατα στο Ηρώδειο που φιλοξένησε τον John Lees και την νεότερη εκδοχή των Barclay James Harvest συνυπογράφει τα μάλα!
Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου οι Μουσικοί της Καμεράτας ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους με τον διευθύνων οργανίστα Γιώργο Πέτρου και τους εκλεκτούς συνεργάτες του στο Μέγαρο Μουσικής, στην αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης, παρουσιάζοντας το πρωτοποριακό για την εποχή του “Concerto for Group and Orchestra” των Deep Purple, και στη συνέχεια τη δεύτερη κυκλοφορία του Jon Lord ως solo καλλιτέχνη, τη σπουδαία μεταμόρφωση μιας baroque σουίτας του Γιόχαν Σεμπαστιαν Μπαχ, το λατρεμένο μας “Sarabande”.
Και γράφω εκλεκτοί συνεργάτες, αφού στις κιθάρες βρίσκουμε την Ειρήνη Κετικίδη, στο ηλεκτρικό μπάσο τον Κώστα Βήχο και πίσω από τα τύμπανα τον Γιάννη Σταυρόπουλο.
Και γράφω πρωτοποριακό, αφού το εν λόγω ηχογράφημα υπήρξε -ναι μεν- το τρίτο άκρως πετυχημένο πείραμα σύντηξης του “Κλασικού & ακουστικού” με το “Επαναστατικό & ηλεκτροφόρο” στην πολύχρονη ιστορία του ηχογραφημένου-καταγεγραμμένου ήχου που ξεκίνησε το 1877, μα το πρώτο από μουσικό σχήμα που έμελλε αμέσως μετά να καθιερώσει τον λεγόμενο “σκληρό ήχο” (hard & heavy rock) όταν κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1969.
Και γράφω τρίτο, αφού προτιμώ να αδράξω (ξανά) την ευκαιρία να εκθειάσω το ήδη θρονιασμένο “Sgt. Pepper’s Hearts Club Band” των θρυλικών Beatles ΚΑΙ για αυτή του την πρωτιά όταν άλλαξε μια για πάντα, τα πάντα, τον Ιούνιο του 1967, τη στιγμή που κάποιοι διαλέγουν να παρατάσσουν ως τέτοιο το δεύτερο μνημειώδες πάντρεμα που μας κληροδότησαν οι Moody Blues έξη μήνες μετά, το επικολυρικό “Days of Future Past”. Άλλωστε είχε και άλλη μια μοναδικότητα το Concerto του Lord: ηχογραφήθηκε ζωντανά στο Royal Albert Hall στις 24 Σεπτεμβρίου του 1969 με την Royal Philharmonic Orchestra του Λονδίνου και διευθυντή τον Malcolm Arnold. Ακολούθησε πολύ σύντομα βέβαια και το πομπώδες έως και εκρηκτικό για την εποχή του “Five Bridges” των Nice του επίσης αξέχαστου Keith Emerson.
Ο Μάκλολμ Άρνολντ και οι Ντηπ Πέρπλ
Το έργο είναι χωρισμένο σε τρία μέρη:
Το “First Movement (Moderato-Allegro) όπου οι δυο ορχήστρες κλασική & ηλεκτρική, μοιάζουν να “ανταγωνίζονται” για το ποια θα επικρατήσει αναπαράγοντας το leitmotif.
Το “Second Movement (Andante)” όπου έχουμε δυο συνθέσεις τους στίχους των οποίων έχει γράψει ο πρωτοεμφανιζόμενος αντικαταστάτης του Rod Evans στο μικρόφωνο, ο Ian Gillan, που μαζί με τον Roger Glover που “έδιωξε” ερήμην του τον Nick Simpler, επισημοποιούν εδώ την θρυλική σύνθεση του συγκροτήματος που ονομάζουμε MK II (σ.σ.: είχε προηγηθεί μονάχα η ηχογράφηση του single “Hallelujah” των Greenaway/Cook).
Και το “Third Movement (Vivace-Presto)” όπου η σύμπραξη αυτή φτάνει στο απόγειό της με τον Ian Paice να αποδεικνύει για πολλοστή φορά πως υπήρξε ε-ξ-ί-σ-ο-υ πρωτοπόρος, χαρισματικός & επιδραστικός με τον John Bonham!
Όσο για το “Sarabande”, πριν μπω σε μια αντίστοιχη περιγραφή, επιτρέψτε μου να “αναλώσω” μια παράγραφο ώστε να τιμήσω το δάσκαλο που είχα στα Εκπαιδευτήρια Δούκα και μας δίδασκε Μουσική στις τάξεις του Γυμνασίου, αφού αυτός φταίει -κυριολεκτικά- που το εν λόγω album είναι βαθιά ριζωμένο στην καρδιά μου. Δεν είναι άλλος από τον γνωστό μουσικοσυνθέτη Πάνο Τσαπάρα, ο οποίος στα τέλη της δεκαετίας του ’70 (πόσο μπροστά από την εποχή του ως Έλληνας εκπαιδευτικός!!!) είχε την φαεινή ιδέα να το φέρει στην τάξη επανειλημμένα ώστε να μας το συστήσει, να μας το αναλύσει βήμα-βήμα, διεξοδικά, κεντρίζοντας πανέξυπνα το ενδιαφέρον μας και μπάζοντάς μας “πλαγίως” μα καίρια στον κόσμο της Κλασικής Μουσικής. Δάσκαλε, σεβασμός, αγάπη και ευγνωμοσύνη μόνο!
Τούτο το ευφάνταστο έργο λοιπόν ηχογραφήθηκε μεταξύ 3 και 6 Σεπτεμβρίου του 1975 λίγο έξω από το Düsseldorf, στο Stadthalle Oer-Erkenschwick της Γερμανίας, με διευθυντή της Philharmonica Hungarica Orchestra τον Eberhard Schoener και συν-παραγωγό/μηχανικό ήχου τον σε όλους μας γνωστό και αγαπημένο Martin Birch (Black Sabbath, Deep Purple, Rainbow, Iron Maiden κ.α.) ο οποίος χρησιμοποίησε μάλιστα τον φορητό εξοπλισμό του εξίσου αγαπημένου Dieter Dierks (Scorpions, Rory Gallagher, Accept κ.α.).
“Το βασικό θέμα του έργου πραγματεύεται μια baroque χορευτική σουίτα, μια μορφή σύνθεσης που έφτασε στο απόγειό της στα χέρια του Johann Sebastian Bach” δήλωσε ο Lord και καταλήγει “έτσι, και ο τίτλος κάθε σύνθεσης αφορά την ονομασία του χορού που χρησιμοποίησα για κάθε μια τους προσπαθώντας συγχρόνως να διατηρήσω το ίδιο τέμπο και την ίδια αισθητική που διακρίνει την αυθεντική “Sarabande”, “Aria”, “Gigue””.
Όσο για τους…“Ηλεκτρικούς Άγγελους” της όλης υπόθεσης, δίπλα στον ηγετικό Jon βρίσκουμε εδώ τον απόλυτο χαμαιλέοντα της ηλεκτρικής κιθάρας Andy Summers πριν ξεκινήσει φυσικά τους ακρογωνιαίους Police, τον έμπειρο Peter York στα τύμπανα (Spencer Davis Group), τον συνάδελφό του Mark Nauseef που όμως εδώ ζωγραφίζει στα κρουστά και τον σοφά Λακωνικό Paul Karass στο ηλεκτρικό μπάσο.
Όπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν, τα παπούτσια που έχουν να γεμίσουν (και) φέτος οι δικοί μας, ντόπιοι πρωταγωνιστές, μονάχα τυχάρπαστα δεν είναι! Και είναι αυτό καθαυτό το παρών μας που τους επιβραβεύει μαζί με το χειροκρότημα. Ραντεβού στο Μέγαρο ως εκ τούτου, στις 16 Νοέμβρη.
