του Χρήστου Κεσκίνη
Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά: Judas Priest = Heavy Metal και Heavy Metal = Judas Priest. Και τώρα που οι οπαδοί των Ghost, Mastodon και λοιπών wanna be metallers έφυγαν από την σελίδα πιθανόν βρίζοντας, μπορούμε να πούμε λίγα πράγματα για την σχεδόν 50χρονη πορεία των METAL GODS.
To 1969 o K. K. Downing (κιθαρίστας του group μέχρι το 2011), ο Al Atkins (πρώτος τους τραγουδιστής, χωρίς κάποια επίσημη δουλειά μαζί τους) και ο Ian Hill (μπασίστας και μοναδικό ενεργό μέλος τους ως και σήμερα) αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Το όνομα που έφερε από την προηγούμκενη μπάντα του ο Atkins ταίριαξε μιά χαρά. Και έμελε να τους κάνει παγκοσμίως γνωστούς.
Oι Τζούντας Πριστ το 1972 με τον πρωτο τραγουδιστή Ατκινς
Ο Atkins τους άφησε το 1972, θεωρώντας πως έχουν βαλτώσει παρά τις συνεχόμενες περιοδείες τους, μια και το πολυπόθητο συμβόλαιο δεν ερχόταν. Άφησε πίσω του το όνομα, μερικά τραγούδια (ναι, κάποιοι από τους ύμνους των δύο πρώτων δίσκων είναι δικές του εμπνεύσεις) και πιθανότατα την ευκαιρία για παγκόσμια αναγνώριση και μάλλον από τότε χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο. Την θέση του πίσω από το μικρόφωνο πήρε ο Rob Halford. Η φωνή του Metal. O Metal God. O ένας και ο μοναδικός που μπορεί να πει ότι χωρίς αυτόν το metal δεν θα υπήρχε! Ή έστω θα ήταν πολύ πολύ φτωχότερο.
1974 και το πρώτο συμβόλαιο με δισκογραφική έρχεται. Όπως και ο Glenn Tipton, για να συμπληρώσει το καλύτερο κιθαριστικό δίδυμο στην ιστορία της μουσικής! To “Rocka Rolla” είναι το πρώτο LP των Judas Priest. Ακόμη και αν δεν δείχνει τα δόντια του, που από τον επόμενο κιόλας δίσκο θα ξεσκίσουν τα αυτιά σου, περιέχει μερικούς ύμνους όπως το ομώνυμο και φυσικά το εκπληκτικά έξυπνο εξώφυλλο «Τι εννοείς περιέχει τοποθέτηση προϊόντος; Δε σε καταλαβαίνω.»
1976 “Sad Wings of Destiny”. Ή αλλιώς, ό,τι καλύτερο έχει βγει στην ιστορία του Heavy Metal. Απλά και όμορφα. Θέλεις εξώφυλλο; Πάρε ένα έργο τέχνης. Θέλεις τραγούδια; Πάρε ό,τι καλύτερο έχει γράψει ποτέ άνθρωπος, “Victim of Changes”, “The Ripper”, “Dreamer Deceiver” και “Deceiver” ΜΟΝΟ στην πρώτη πλευρά του δίσκου. Απλά κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και (ξανά) ακούστε το. Ξάνά… Ξανά… Ξανά…
1977 “Sin After Sin” όσο δύσκολο κι αν είναι, η ποιότητα δεν πέφτει στο ελάχιστο. “Sinner”, “Call for the Priest’’, ‘‘Raw Deal’’ και φυσικά η διαχρονική διασκευή της Joan Baez ‘Diamonds and Rust’. Και μην ξεχνάτε πως ακόμη δεν έχει μπει η χρυσή δεκαετία του ‘80. Κάπου εκεί ξεκινάει και η άνοδός τους στα charts της πα;τρίδας τους(#23) και αρχίζουν να γλυκοκοιτάζουν την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
1978 ή πώς να γίνετε τεράστιοι σε λίγους μήνες! “Stained Class” για αρχή. Με αυτό οι Priest κατάφεραν να μπουν για πρώτη φορά στο Billboard 200. “Exciter”, “Better by you, Better than me”και “Beyond The Realms of Death” θα γέμιζαν κάθε δισκογραφία άλλου συγκροτήματος. Μα εδώ βρίσκονται όλα στο ίδιο δίσκο. Και σαν να μην φτάνει αυτό, “Killing Machine” (ή “Hell Bent for Leather”, ανάλογα για ποια πλευρά του Ατλαντικού μιλάμε) και πάρε ακόμη μερικούς ύμνους: “Delivering The Goods”, “Rock Forever”… Βασικά όχι. ΟΛΑ είναι έπη! Όλα είναι ένα και ένα.
1979 τα μεγάλα γκρουπ αποδεικνύουν το μεγαλείο τους στο σανίδι. “Unleashed in The East” και πάρε τα μυαλά σου στο μπλέντερ. Μέσα στο top-10 στην πατρίδα τους και πλατινένιο στην Αμερική. Και φυσικά νούμερο ένα live album στις καρδιές μας. Είπες κάτι;
Oι τζουντας Πριστ στην Ιαπωνία το 1979
1980 και “British Steel” Μπορεί οι Ιερείς του Ιούδα να μην ήταν στην ουσία μπάντα του κινήματος New Wave of British Heavy Metal, μια και υπήρχαν ήδη μια δεκαετία, μα έδειξαν πώς αυτό πρέπει να παίζεται. Όπως έκαναν πάντα «άκουσαν» το κοινό και του έδωσαν ό,τι ήθελε. Βρετανικό ατσάλι, κιθάρες ξυράφια και τραγούδια ύμνους. #3 στην Βρετανία και φυσικά τα hit μαρτύριο των απανταχού DJs “Breaking The Law” και “Living After Midnight”. Για πολλούς ότι καλύτερο έβγαλαν ποτέ.
1981 όταν βγάζεις δίσκους τόσο συχνά και μάλιστα επιτυχιμένους εμπορικά μα και συνθετικά (κυρίως αυτό έχει σημασία), κάνεις παγκόσμιες περιοδίες και στραβοκοιτάς προς την Αμερικάνικη αγορά, είναι λογικό κάπου να χάνεις το στοίχημα. Το “Point Of Entry” δεν είναι κακό album. Απλά έρχεται μετά από ΤΕΡΑΣΤΙΑ HEAVY METAL διαμάντια. Τα “Heading Out to the Highway” και το σχεδόν χορευτικό “Hot Rockin” δεν σώζουν την κατάσταση και το τελικό αποτέλεσμα είναι μάλλον αδύναμο και δείχνει τις προθέσεις τους να… χορέψουν!
1982 την στιγμή που κάποιοι είχαν βγάλει τα φτυάρια έτοιμοι να τους ξεγράψουν, η κραυγή της εκδίκησης. “Screaming For Vengeance” και οι Θεοί του Metal επέστρεψαν. “Electric Eye”, “Screaming For Vengeance” και “You’ ve Got Another Thing Comin” δείχνουν πως δεν ξέχασαν να ροκάρουν και να γράφουν αριστουργήματα. Και έρχεται το…
1984 με το “Defenders of The Faith” για να το επιβεβαιώσει. “Rock Hard, Ride Free”, “Jawbreaker “The Sentinel”, μα και τα “Love Bites”, “Eat Me Alive” και φυσικά άπειρες ώρες στο σανίδι. Εκεί που οι πραγματικοί ηγέτες φαίνονται.
1986
I’m your turbo lover
Tell me there’s no other
I’m your turbo lover
Better run for cover
Πάρα πολλοί είναι αυτοί που κατηγόρησαν το “Turbo”. Σίγουρα κανένας δεν το περίμενε και πολλοί ήταν αυτοί που σταμάτησαν να τους ακολουθούν έκτοτε. Ξεκάθαρα το group προσπαθεί να κατακτήσει την Αμερική. Το έδειχνε και στις προηγούμενες δουλειές του, μα εδώ είναι μαζικό, σχεδόν σε κάθε τραγούδι. Τα καταφέρνει; Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω. Μάλλον ούτε οι ίδιοι (πάντως δεν με έπεισε το ότι ο παραγωγός ήταν αυτός που έκανε έτσι την μίξη που μας πλάσαραν πριν λίγα χρόνια με το “Turbo 30” με την Heavy Metal παραγωγή.) Ας είναι. Ακόμη και οι Θεοί έχουν δικαίωμα να προσπαθήσουν.
1988 μετά από το “Priest… Live”, όπου δείχνουν σε όλους πώς γίνεται, επιστρέφουν με το “Ram It Down”. Τους ξέγραψε κανένας; Ελάτε μικρά παιδάκια να δείτε πώς να γράφετε Heavy Metal! “Ram It Down”, “Johnny B. Good”, “Heavy Metal” μπορεί να μην είναι ισάξια με τα αριστουργήματα του παρελθόντος, μα κρατάνε τα λάβαρα ψηλά, μέχρι το…
1990 “Painkiller”. Τι να πω για ένα album για το οποίο τα έχουν πει ολά. Δεν Θα αναφέρω ούτε ένα τραγούδι, καθώς είναι όλα διαμάντια. Απλά σκεφτείτε: Αν δεν υπήρχε αυτό το album, πιθανότατα η δεκαετία του ’90 θα ήταν διαφορετική. Πόσα και πόσα album δεν έχουν αντιγράψει την παραγωγή του; Πόσα γκρουπ δεν μιμήθηκαν τα φωνητικά του;
To Painkiller του οποίου η παραγωγή αντιγραφηκε από δεκάδες συγκροτηματα
1992 η χρονιά που ο Rob Halford αποχωρεί από το συγκρότημα αναζητώντας την ταυτότητά του. Ήδη οι φήμες(τι φήμες δηλαδή, ο κόσμος το είχε τούμπανο…) για την σεξουαλικότητά του υπήρχαν, μα σε μία συνέντευξή του στο Mtv το ξεκαθάρισε. “I am gay” (προσωπικά πάντως αυτό που με χάλασε από εκείνη την συνέντευξη ήταν οι κακίες που πέταξε ο Metal God για το Heavy Metal και το πόσο το μισούσε πλέον. Μεγάλη μπουκιά φάε…)
1992 – 2003 ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ο Tim “Ripper” Owens είναι φανταστικός τραγουδιστής και προσπάθησε να σταθεί στο ύψος του Halford όσο καλύτερα μπορούσε. Αλλά δεν είναι ο Halford. Στα album “Jugulator” και “Demolition” οι Judas Priest προσπάθησαν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, να ακολουθήσουν δηλαδή το κύμα της εποχής και τα κατάφεραν. Δεν κατάφεραν όμως να είναι οι ηγέτες του.
2004 η ανθολογία “Metalogy” έγινε η αφορμή να ξαναβρεθεί ο Halford με το υπόλοιπο συγκρότημα. Ο κόσμος του metal κρατούσε την αναπνοή του και σταύρωνε τα δάχτυλά του. Ο “Ripper” Owens, λειτουργώντας σαν οπαδός των Judas Priest, παραχώρησε τη θέση πίσω από το μικρόφωνο στον άνθρωπο στον οποίο αυτή ανήκε. Η επιστροφή του Rob Halford ήταν γεγονός. Σίγουρα για όλους εμάς τους Έλληνες μεταλλάδες η στιγμή που θα μείνει χαραγμένη μέσα μας θα είναι το Rockwave του 2004, όπου παρακολουθήσαμε σε γιγαντοοθόνη το παιχνίδι του Euro Ελλάδα – Ρωσία και αργότερα τους Judas Priest με Halford στο σανίδι.
2005 το “Angel of Retribution” ήρθε για να ξεδιψάσει τους οπαδούς τους. “Judas Rising”, “Deal with the Devil”, “Angel” και “Hellrider” προστέθηκαν στη λίστα των ύμνων του συγκροτήματος. Ίσως είναι η πρώτη φορά που το συγκρότημα ακολουθεί την πεπατημένη και δεν πειραματίζεται, μα αυτό είναι λογικό, αν σκεφτείς πόσα χρόνια είχαν να βγάλουν δίσκο με τον Halford στα φωνητικά.
2008 το “Nostradamus” είναι το πρώτο concept album του συγκροτήματος. Εμπορικά ήταν αρκετά πετυχημένο, συνθετικά όμως το συγκρότημα φάνηκε να βαδίζει έξω από τα νερά του.
2011 ο κιθαρίστας K. K. Downing αποχωρεί από το συγκρότημα και τον αντικαθιστά ο Richie Faulkner. Το συγκρότημα ανακοινώνει την τελευταία τους περιοδεία που θα ονομαστεί “Epitaph”.
2014 οι φήμες για ένα ακόμη album έγιναν πραγματικότητα, κάνοντας τα όνειρα των οπαδών τους να πάρουν σάρκα και οστά… ή μάλλον νότες και στίχους. Το “Redeemer of Souls” του ομώνυμου άλμπουμ μαζί με τα “Dragonaut”, “Halls of Valhalla” (η πρώτη φορά που το συγκρότημα ασχολείται με σκανδιναβική μυθολογία) ίσως να μην έφεραν νέους οπαδούς στο γκρουπ, σίγουρα όμως ευχαρίστησαν τους παλιούς. Τα πλάνα για απόσυρση ευτυχώς ξεχνιούνται και έρχεται το …
2018 “Firepower”. Ο Glenn Tipton ανακοινώνει πως δεν μπορεί πλέον να ακολουθεί το γκρουπ στις περιοδείες του λόγω πάρκινσον. Αυτό ωστόσο δεν εμποδίζει τους Judas Priest να ηχογραφήσουνε μερικούς ακόμη ύμνους και να βγούνε σε περιοδεία με τη βοήθεια του παραγωγού Andy Sneap.
To Firepower ενας από τους καλύτερους μεταλ δίσκους του 2018
Στις 19 Ιουλίου 2018 οι Metal Gods επιστρέφουν στο Rockwave για να δείξουν στου «άπιστους» ότι εξακολουθούν να είναι οι ηγέτες πάνω στην σκηνή. Είμαι σίγουρος ότι θα αποζημιώσουν τους πιστούς οπαδούς τους με ένα ακόμη show αντάξιο της ιστορίας τους.
Μέχρι τότε…
“Rock Hard, Ride Free
All day, All night
Rock Hard, Ride Free
All your Life”
Ο Χρήστος Κεσκίνης είναι συγγραφέας ηρωικής φαντασίας και πρόεδρος της μεταλ κοινότητας Excalibur (Θεσσαλονίκη)
