
του Κώστα Τάταρη
Γιατί, όσοι πιστεύουμε στην (ομοιογενή) Κοινότητα, θεωρούμε αυτονόητη την Αλήθεια της ; Διότι η Αλήθεια της είναι άμεση, λειτουργική, βασισμένη στην ιστορική εμπειρία, αλλά και στο “Ιερό” (πολλές “αλήθειες” υπάρχουν στο μετανεωτερικό κόσμο μας, αλλά στερούνται κεφαλαίου αρχικού, είναι χαμένες στον εφήμερο υποκειμενισμό, ατομικό και “συλλογικό”, άρα στερούνται νομιμοποίησης).
Γιατί, όσοι κατά καιρούς ασχολήθηκαν με την Κοινότητα, ανάμεσά τους καταξιωμένοι κοινωνιολόγοι, διέπραξαν φρικαλέα λάθη; Διότι παραγνώρισαν την αληθινή ουσία της: είτε το απαραίτητο της ομοιογένειάς της (εδώ “μπαίνει” η ιστορική εμπειρία με τα αρχέτυπα και σύμβολά της) είτε λόγω ανούσιων ιδεοληψιών προσπάθησαν να την ερμηνεύσουν “αμεσοδημοκρατικά”, ως “κάτι” που στερείται ανώτερης νομιμοποίησης, και η ίδια “αντιλαμβάνεται” τον εαυτό της μέσα από “αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες”.
Λοιπόν, για να τελειώνουμε : Η “άμεση δημοκρατία” (όπως την αντιλαμβάνονται οι “ποπουλιστές”) είναι μια απάτη, όπως απάτη είναι και ο “ελιτισμός” των σύγχρονων αστών.
Οι ελληνικές κοινότητες της τουρκοκρατίας, μαζί με την αυτονόητη αλληλεγγύη, είχαν και μια αυτονόητη ιεραρχία : τον παπά (ως εκπρόσωπο του ιερού) το δάσκαλο ( ως διαμορφωτή ψυχών) και τους προεστούς, όταν ήταν άξιοι του ονόματός τους (ως εκφραστές μιας “Πολιτείας” που ήταν απούσα) και πάνω απ’ όλα “την Πόλη (άλλοτε την Αθήνα) και την Αγιά Σοφιά” (άλλοτε τον Παρθενώνα, τους Δελφούς, την Ολυμπία) ως υλικά και ταυτόχρονα άυλα κέντρα νομιμοποίησης και έναν ΒΑΣΙΛΙΑ, απόντα με τη φυσική παρουσία του, αλλά παρόντα με την πνευματική : τον “Μαρμαρωμένο Βασιλιά”.
Όταν επισκέφτηκα το Άγιον Όρος (πρότυπο Κοινότητας θεμελιωμένης στο Ιερό) παράλληλα με τον κοινοβιακό βίο υπήρχε αυτονόητη ιεραρχία. Όταν ο γέροντας φώναζε κάποιον καλόγηρο ο τελευταίος αναφωνούσε “ευλόγησον !”, όπως στο Στρατό (άλλο ένα προτύπωμα Κοινότητας, βασισμένο στη Στολή και τη Σημαία) όταν μάς καλούσε κάποιος ανώτερος, φωνάζαμε : “διατάξτε !”
Απλά τα πράγματα: οι αληθινοί κοινοτιστές είμαστε ταυτόχρονα αριστοκρατικοί. Κορυφή και βάση συναποτελούν την ίδια πυραμίδα. Η κορυφή διοχετεύει την πνευματικότητα στη βάση και η τελευταία βλέπει στην κορυφή τον ιδεατό εαυτό της.
Απλά, σήμερα ΔΕΝ υπάρχει κορυφή. Υπάρχει μόνον η (ποικιλώνυμη) “ελίτ”.