Πόσο μεγάλη προσβολή,
στο αργασμένο της συνείδησης μου το πετσί!!!
Σε Έλληνες, όπως εγώ μιας κάποιας ηλικίας,
ασήμαντη ίσως αφήνει ουλή,
όμως τεράστια στον νέο και στο παιδί.
Άραγε πως πρέπει να εξηγήσουμε,
πως καθώς δεν τολμάμε πίσω να ζητήσουμε
τα λάφυρα της φρικαλέας λεηλασίας,
από τους δανειστές μας σύγχρονους Γάλλους,
την τρωθείσα περηφάνια μας για να ιάσουμε
τρόπους ψάχνουμε γελοίους άλλους
και αντίγραφα αγοράζουμε.
Περί φιλίας των λαών και γι’ άλλες μεγαλόστομες αξίες
ενώ τυρβάζουμε.
Και ως έπαθλο διαπραγματευτικό
προβάλλουμε τα εκμαγεία,
που σε τιμή εξωφρενική
και ως κίνητρο ανταποδοτικό
στου νεοέλληνα το βλέμμα το γλαρό
φαντάζει Θεών μαγεία.
Στο Μουσείο μας εκθέτουμε
αντίγραφο Νίκης της Σαμοθράκης,
προβάλλοντας με ψεύτικη υπερηφάνεια
το μετείκασμα μιας αιώνιας φενάκης,
ενός λαού ριγμένου στην αφάνεια.
Αυτά τα αντίγραφα ο Έλληνας
πρέπει «ες έδαφος να φέρει»
και στα άδεια βάθρα να πολεμά και να επιμένει
τα δεσμά της για να σπάσει
κάθε Θεά του Μαγεμένη.
