Retro-λαγνεία στα «κόκκινα»!
Γράφει ο Χρήστος Κισατζεκιάν
Έπος. Περιπέτεια. Απρόσμενα έντονος ο οργασμός. Αυτό που βιώσαμε όσοι δεν κολλήσαμε στο γεγονός της απουσίας του ηγετικού Claudio Simonetti κοιτώντας το δάσος και όχι το δέντρο, εμείς οι τριακόσιοι, δεν έχει προηγούμενο και δεν ξέρω κατά πόσο είναι δυνατόν να έχει και επόμενο! Βλέπεις, μη ξεχνάς, μιλάμε για βροντόσαυρους… Ξέρεις. Εξαφανίστηκαν κι αυτοί, δεν ζουν αιώνια.
Οι λόγοι που έκαναν τούτη την εμπειρία μοναδική παρά τις τρικλοποδιές της Τσαγκαροδευτέρας είναι πολλοί. Πρώτο και καλύτερο; Τα γερόντια δεν έβαλαν ούτε σταγόνα νερό στο κρασί τους λόγο ηλικίας!!! Με κεντρική-εκκεντρική φιγούρα τον Massimo Morante με το σγουρό του περουκίνι(;) να είναι ο μόνος που καθόταν σε καρέκλα κάθε τόσο, οι υπερήλικες μακαρονάδες έπαιξαν λες και ήταν η τελευταία τους φορά, στο Maracana, εντυπωσιάζοντας και τον πιο καχύποπτο εξ υμών. Θα σταθώ καταρχάς στους δυο υπεύθυνους του rhythm section, επιτρέψτε μου, μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Ω ΜΑΛΑΚΑ ΤΑ ΓΕΡΟΝΤΙΑ! Μας πήρανε το scalp με την ουσιαστικότητα των επιλογών τους μα και με αυτή καθαυτή την αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα που αντανακλά ολούθε τα χιλιάδες «χιλιόμετρα» στο κοντέρ του καθενός.
Έσφιξα το χέρι του Fabio Pignatelli στο τέλος, τον περίμενα στην άκρη και του είπα «ειλικρινά υποκλίνομαι, τα σέβη μου, οι μπασογραμμές σου αποτελούσαν μια διαρκή, απρόσμενη περιπέτεια με το στοιχείο της έκπληξης να πρωταγωνιστεί! Και αυτός ο ήχος του Rickenbaker ala Chris Squire… Εύγε!». Και κείνος μου απάντησε χαμογελώντας «μα και για μένα αποτελεί έκπληξη κάθε φορά, μιας που δεν ξέρω τι θα παίξω κάθε στιγμή σε κάθε επόμενη συναυλία!»… Κατάλαβες;;; Κατάλαβα να λες.
Παρέα με τον εξίσου περιπετειώδη Agostino Marangolo στα τύμπανα που έλαμψε ως μάγος, οι δυο τους κατάφεραν αυτό που θεωρώ πως ονειρευόμασταν όλοι: να προσδώσουν στον ανέκαθεν ιδιαίτατο κινηματογραφικό χαρακτήρα της μουσικής των Goblin, ένα τόνο (όχι μόνο ως ύφος, μα και χίλια κιλά) άκρως «προοδευτικό». Από την αυθεντική σύνθεση δεξιά ο Maurizio Guarini υπήρξε κατ’ άτι χαμένος ως τη στιγμή που δόξα το Θεό άνοιξε την ένταση της ερωτεύσιμης συστοιχίας των παλιακών του πλήκτρων, συντροφιά με τον μοναδικό μη Ιταλιάνο (Μαλτέζος είναι), μη υπερήλικα και μη «αυθεντικό» Aidan Zammit.
Η διαρκής προσβολή σκηνών από τις αντίστοιχες ταινίες τρόμου των θρυλικών Ιταλών σκηνοθετών Dario Argento & George Romero στα μετόπισθεν της σκηνής προσέδωσαν μια ακόμη βάση στήριξης για τούτη την απίστευτα φρέσκια, ζωντανή παλιατζούρα που χάιδεψε τα αυτιά μας και το είναι μας για εκατό περίπου λεπτά. Κι όταν ο Massimo έπιασε στα χέρια του το τετράχορδο μπουζουκάκι για τις ανάγκες(;) του Suspiria, ένα αυθόρμητο «ΩΠΑ» συνοδοιπόρου θεατή με έκανε να ξεκολλήσω για μια στιγμή τα μάτια μου από τα επί σκηνής τεκταινόμενα για να ανακαλύψω με χαρά την πλέρια ευδαιμονία που ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα μας…
Κείνο το «ηλίθιο» (μα τόσο αναγκαίο) χαμόγελο, ξέρεις, που συνοδεύεται με το ευμενές, ρυθμικό κούνημα αποδοχής του κεφαλιού που όλοι λατρέψαμε στον Kermit του “Muppet Show”.
Τίποτα.
Η παραπάνω λέξη τα λέει όλα.
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ
Αυτό.
Μαζί με τον γενικό μου τίτλο, Retro-λαγνεία στα «κόκκινα», νομίζω έχω κλείσει ως ανταποκριτής.
Set list
Intro
Magic Thriller
Mad Puppet
Dr. Frankenstein
Roller
E Suono Rock
Aquaman
Non Ho Sanno / Death Farm
Goblin
L’Alba Dei Morti Viventi (Dawn of the Dead) / Zombi
Tenebre
Suspiria
Profondo Rosso
Encore:
Zaratozom
του Χρήστου Κισατζεκιάν
Photos by Chris Kissadjekian / www.livephotographs.com
Πηγή: rocknrollmonuments.gr
