ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε μας:
19 March, 2024
ΚεντρικήΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΓιατί η Αννύ Ερνώ δεν θα έπρεπε να έχει βραβευτεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας

Γιατί η Αννύ Ερνώ δεν θα έπρεπε να έχει βραβευτεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας

του John Horvat*  

Ένας σκοπός της λογοτεχνίας είναι να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά στο καλό, το αληθινό και το όμορφο.  

Οι συγγραφείς βρίσκουν τρόπους για να εκφράσουν ό,τι καλύτερο διαθέτει η ανθρώπινη φύση, ακόμα και όταν είναι παγιδευμένη από την τραγωδία ή την αντιξοότητα. Ο συγγραφέας θα έπρεπε να παρουσιάζει προοπτικές που ανυψώνουν, σαγηνεύουν και προσελκύουν άλλους να σκεφθούν μεγαλειώδη ιδανικά. Επομένως, πολλοί λογοτέχνες συγγραφείς απολάμβαναν σεβασμό και τους θυμούνται διότι εξέφρασαν κάτι από την ψυχή των αντίστοιχων λαών τους.

Photo credit: Berndt-Joel Gunnarsso—Nordic Photos/age fotostock

Οι μεταμοντέρνοι συγγραφείς έχουν από καιρό εγκαταλείψει αυτό το ισχυρό λειτούργημα.  Η σύγχρονη λογοτεχνία δεν στοχεύει σε οικουμενικές διαστάσεις αλλά τείνει να εμμένει σε υποκειμενικές αφηγήσεις χωρίς νόημα ή σκοπό.  Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι η λογοτεχνία έχει μετατραπεί σε όπλο για να αντικατοπτρίζει την ταξική πάλη, πορνό-σεξουαλικά θέματα και παράξενες ιδεολογίες. Πράγματι, οι σύγχρονοι συγγραφείς είναι κατά πολύ άγνωστοι στο ευρύ κοινό γιατί δεν αντανακλούν τίποτα περισσότερο από τον εαυτό τους, τις διαθέσεις και τα συναισθήματά τους.

Μία Αναμενόμενη Απονομή

Έτσι, λίγοι παρατήρησαν ότι πρόσφατα απονεμήθηκε στην Aννύ Αρνώ (Αnnie Ernaux) το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2022.  Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν αυτή την 82 ετών Γαλλίδα συγγραφέα.  Τα έργα της περιορίζονται σε επιλεγμένα κοινά με μικρή προβολή εκτός του φιλελεύθερου κατεστημένου.  Γράφει εντός αυτού του περιορισμένου είδους απομνημονευμάτων-μυθοπλασίας στο οποίο καταγράφει τα εσωτερικά της συναισθήματα ασχολούμενη με θέματα ντροπής, σεξισμού και κοινωνικής τάξης.

Ωστόσο, η επιλογή της ήταν αναμενόμενη καθώς η επιλογή ήταν πολύ περισσότερο πολιτική παρά λογοτεχνική.  Το ύφος της και το περιεχόμενό της συμμορφώνονται με την επικρατούσα φιλελεύθερη ατζέντα.  Η ανακοίνωση έγινε δεκτή με χαρά από τα μεγαλύτερα μέσα επικοινωνίας.

Όταν ερωτήθηκε εάν η επιλογή θα μπορούσε να είναι πολιτική, η Επιτροπή των Νόμπελ Λογοτεχνίας αισθάνθηκε την ανάγκη να αρνηθεί την κατηγορία της πολιτικοποίησης.  Ισχυρίστηκε ότι το βραβείο δόθηκε «για το θάρρος και την κλινική οξύτητα με την οποία αποκαλύπτει τις ρίζες, την υπερβολή και τους συλλογικούς περιορισμούς της προσωπικής μνήμης».

Φεμινιστικά Μανιφέστα και Κοινωνικός Σχολιασμός. 

Όπως και να κατηγοριοποιηθούν, τα έργα της βρίθουν σεξουαλικών και φεμινιστικών θεμάτων. Πράγματι, τα μυθιστορήματά της αποτελούν πολύ περισσότερο μανιφέστα παρά λογοτεχνικά έργα, καθώς αμφισβητούν τα Χριστιανικά ήθη.  

Το πρώτο της βιβλίο, το “Άδεια Ντουλάπια” (1974), είναι ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα που αφορά μία παράνομη/κρυφή άμβλωση που έκανε όταν οι αμβλώσεις ήταν ακόμη παράνομες στη Γαλλία.  Ακόμα ένα άλλο, το “Το γεγονός” (2000), αφορά αποκλειστικά την άμβλωση.  Άλλα μυθιστορήματα περιγράφουν παραστατικά τα ταραχώδη εφηβικά της χρόνια, τον καταδικασμένο να αποτύχει γάμο της, το διαζύγιό της, μία σεξουαλική επίθεση και μία παθιασμένη ερωτική σχέση.

Το πιο αναγνωρισμένο βιβλίο της, το “Τα Χρόνια” (2008), είναι μία ιστορία με μνήμες της ζωής της, όπως τη βίωσε χρόνο με το χρόνο, από το 1940 έως το 2006.  Πρόκειται για μία συλλογή από κείμενα, εικόνες και αναμνήσεις, στις οποίες αποφεύγει τη χρήση της αντωνυμίας «εγώ» και χρησιμοποιεί το «εκείνη» ή «εμείς».  Είναι ένας κοινωνικός σχολιασμός της εξελισσόμενης και χαοτικής κοινωνίας που τη διαμόρφωσε, η οποία περιλάμβανε και την Παριζιάνικη Επανάσταση της Σορβόννης το 1968.  Εξηγεί ότι δεν πρόκειται για μία αφήγηση αλλά για μία καταγραφή του «χρόνου που πέρασε από μέσα της, του κόσμου που έχει καταγράψει απλώς με το να ζει».

Aπό τις διαδηλώσεις του Μάη του 1968 Photo Credit: Associated Press

Ένα Βραβείο Λανθασμένα Απονεμημένο

Αυτό το Βραβείο Νόμπελ απονεμήθηκε λανθασμένα, για δύο λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι τα έργα της ματαιώνουν το σκοπό της λογοτεχνίας ως τέχνη.  Η λογοτεχνία θα έπρεπε να εκπροσωπεί κείμενα που διαθέτουν άριστη μορφή, έκφραση και περιεχόμενο.  Ακόμα και όταν ασκεί κριτική στην κοινωνία, η λογοτεχνία θα έπρεπε να δείχνει τις καλύτερες πλευρές του ανθρώπινου πνεύματος όταν αντιμετωπίζει αντιξοότητες.  Θα έπρεπε να εκφράζει ιδέες μόνιμου και οικουμενικού ενδιαφέροντος.  Από την οπτική ενός Καθολικού, η λογοτεχνία θα έπρεπε να λειτουργεί ως ένα μέσο για την καλύτερη κατανόηση της Δημιουργίας του Θεού και να ενθαρρύνει την εξάσκηση της αρετής.

H οπτική της Aννύ Αρνώ αντικατοπτρίζει ένα σύμπαν χωρίς ηθική το οποίο δεν φιλοδοξεί αυτή την προσωπική αριστεία.  Οι δικές της είναι καταγραφές αμαρτωλών πράξεων που λέγονται χωρίς τύψεις και παρουσιάζονται ως μέρος της ποταπής πραγματικότητας της ζωής. Είναι σκίτσα πάθους και τραγωδίας χωρίς νόημα.  Δεν εξερευνά τα θαύματα της Δημιουργίας αλλά τον διαστρεβλωμένο και εσωστρεφή κόσμο ενός ερωτικού εαυτού.

Εάν υπάρχει κάτι που ο κόσμος δεν χρειάζεται, αυτό είναι η εκθείαση της ανηθικότητας και του εγωκεντρισμού.  Η λογοτεχνία θα έπρεπε να εμπνέει και όχι να συνωμοτεί κατά της ανθρώπινης φύσης.

Η Μεταμοντέρνα Ψευδαίσθηση

Δεύτερον, το Βραβείο Νόμπελ δεν θα έπρεπε να δοθεί στην Annie Ernaux εξαιτίας της μεταμοντέρνας φύσης των έργων της.  Η πραγματική λογοτεχνία αφηγείται μία ιστορία που επικοινωνεί ένα ισχυρό ηθικό μήνυμα.

Τα κείμενα της συγγραφέως είναι η τυπική μεταμοντέρνα πολυλογία που αποδομεί τη διήγηση, τους χαρακτήρες και το νόημα. Αυτή η λογοτεχνία θεωρεί αυτούς τους λογοτεχνικούς μηχανισμούς ως καταπιεστικές δομές που περιορίζουν την ελευθερία.  Έτσι, οι έντονα προσωπικές της ιστορίες είναι στοίβες από εικόνες, συναισθήματα και εμπειρίες που δεν μεταφέρουν ειρμό και τάξη, αλλά αταξία και λαγνεία.

Στο “Tα Χρόνια”, δεν δίνεται μία σταθερή ταυτότητα ούτε καν στον αφηγητή καθώς η συγγραφέας αναφέρεται στον εαυτό της στο τρίτο πρόσωπο. Ένας θετικά διακείμενος κριτικός περιέγραψε το βιβλίο ως «οι εικόνες του παρελθόντος [που] αποκαλύπτονται με σπασμένα σχήματα και μορφές, με τρύπες παντού».

Πράγματι, τα έργα της επικοινωνούν την ιδέα ότι η εμπειρία του εαυτού, όσο ποταπή και να είναι, είναι το μόνο που υπάρχει στη ζωή.  Όλα θα έπρεπε να επιτρέπονται και τίποτα δεν είναι απαγορευμένο. Δεν υπάρχει κανένας ανώτερος σκοπός ή αιώνια ψυχή.  Όλα καταλήγουν σε φευγαλέες αναμνήσεις.

 Ένα Διαλυμένο Σύστημα

Τέτοια μηδενιστικά μηνύματα υποσκάπτουν τη λογοτεχνία και της στερούν τους ευγενείς σκοπούς της.  Δεν υπάρχουν πλέον τα ανθεκτικά και οικουμενικά θέματα που θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν την καλή λογοτεχνία και να δίνουν στους συγγραφείς μία θέση στην αθανασία.

Επομένως, το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας δεν θα έπρεπε να δοθεί στην Aννύ Αρνώ.  Ο κόσμος χρειάζεται και θα πρέπει να απονέμει βραβεία για έργα που έχουν ένα ηθικό μήνυμα που θα εμπνεύσει και θα αναγεννήσει την κοινωνία προς την αρετή και θα φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά στο Θεό.  Σήμερα, η λογοτεχνία αντικατοπτρίζει μόνο έναν ευτελισμένο σκουπιδότοπο.

Ας μην υπάρξει κανένα Βραβείο Νόμπελ για τη Λογοτεχνία μέχρι οι συγγραφείς να μπορέσουν να παρουσιάσουν μία ηθική τάξη που θα επιστρέψει στην από καιρό ξεχασμένη αναζήτηση του καλού, του αληθινού και του όμορφου.

 

Central Photo Credit: Getty Images 

 

* Ο Τζων Χόρβατ Β!  (John Horvat II) είναι πανεπιστημιακός, ερευνητής, εκπαιδευτικός, και συγγραφέας του βιβλίου Return to Order. Tα κείμενα του ε΄χουν δημοσιευθεί στην Wall Street Journal, την The Christian Post, το American Thinker, το Καθολικό περιοδικό Crisis, το Fox News και τους Washington Times. 

Πηγή: theimaginativeconservative.org

Μοιραστείτε