Συνεχίζουμε την παρουσίαση του τελευταίου μέρους (διαβάστε τά άλλα υπόλοιπα μέρη στο τέλος του κειμένου) των σημαντικότερων βιβλίων του Γοτθισμού, ενός από τα σημαντικότερα είδη του Ρομαντισμού, αλλά και του Μεσαιωνισμού, ήτοι της μεσαιωνικής επιρροής στις τέχνες και τον Πολιτισμό από τα τέλη του 18ου αιώνα (Προ-Ραφαηλίτες, Νεο-Γοτθική Αρχιτεκτονική, Τόλκιν κ.α) .
Όπως γράφει ο Γιώργος Σχοινάς στο πρώτο μέρος: “Ο Γοτθισμός δύναται- απαλλαγμένος από την λογική (κατά την στενή έννοια) και την ηθική (με την κοινωνική ή θρησκευτική της μορφή)- να δώσει διέξοδο στις μύχιες και πιο σκοτεινές εκφάνσεις της ανθρώπινης ιδιοσυστασίας, φωτίζοντας σημεία που παραμένουν απωθημένα”. (ΑτΤ)
του Γιώργου Σχοινά, εραλδικού καλλιτέχνη
17-Γκαστόν Λερού «Το Φάντασμα της Όπερας» (1909)
Εδώ όλα τα παραδοσιακά γοτθικά μοτίβα και η ατμόσφαιρα έχουν παρθεί από τα μακρινά κάστρα, και έχουν μεταφερθεί αυτούσια στο κέντρο των Παρισίων, στην Όπερα του 19ου αιώνα. Αυτό το κτήριο όμως διαθέτει πολλά απειλητικά μυστικά. Μία όμορφη ιστορία που έγινε περισσότερο γνωστή στον σύγχρονο άνθρωπο μέσα από το ομώνυμο μιούζικαλ του Άντριου Λόϋντ Βέμπερ, ο οποίος το εμπλούτισε με πιο έντονα ρομαντικά στοιχεία. Το κτήριο της όπερας στο οποίο αναφέρεται το μυθιστόρημα είναι πραγματικό, και σήμερα φιλοξενεί κυρίως παραστάσεις μπαλέτου.
18-Άγκαθα Κρίστι «Η Τελευταία Σεάνς» (1927)
Εάν θεωρείτε πως η λογοτεχνική συνεισφορά της Κρίστι αφορά κάποια χλιαρά, αστυνομικά μυθιστορήματα σκεφθείτε το ξανά. «Η Τελευταία Σεάνς», είναι ένα μικρό διήγημα που δεν έχει να προσφέρει κάποια πρωτοτυπία για το είδος, όμως εάν το διαβάσετε με την αντίστοιχη διάθεση, θα σας κάνει να χάσετε τον ύπνο σας για μερικά βράδια…
19- Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ «Η Υπόθεση του Τσάρλς Ντέξτερ Γούρντ» (1927)
Ένας από τους, κατά γενική ομολογία, μεγαλύτερους συγγραφείς τρόμου όλων των εποχών, ο σπουδαίος διανοητής Χ.Φ. Λάβκραφτ, θεωρείται ο θεμελιωτής του Κοσμικού Τρόμου και ίσως ο πρώτος εκ των «μεγάλων» που διαφεύγει του γοτθικού- το οποίο κυριαρχούσε στο πεδίο της λογοτεχνίας τρόμου, τουλάχιστον έως έκτοτε.
Ωστόσο, το συγκεκριμένο μικρό μυθιστόρημα αποτελεί το σημαντικότερο και πιο ολοκληρωμένο έργο του συγγραφέα όσο αφορά την μυθοπλασία του (μαζί με το «Κάλεσμα του Κθούλου» και «τα Βουνά της Τρέλας»), που παρουσιάζει τόσο έντονα τα γοτθικά στοιχεία, που δεν θα μπορούσε να μην συμπεριληφθεί εδώ. Στο μυθιστόρημα θα συναντήσουμε το πορτρέτο με την υποβλητική δύναμη, την προγονική «κατάρα», την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα, το «νεκροταφείο», τα μυστικά υπόγεια, την μυστηριακή μορφή από το παρελθόν, και πλείστα άλλα κλισέ του είδους. Με τρομερή πλοκή, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, σταθερή εξέλιξη και πρωτοτυπία, διαβάζεται «χωρίς ανάσα».
υο συλλογές από μικρές ιστορίες και νουβέλλες τρόμου του Λάβκραφτ σε επιλογή του Στήβεν Τζόουνς
20-Άνν Ράϊς, «Τα Χρονικά των Βαμπίρ»: «Συνέντευξη με έναν Βρυκόλακα» (1976), «Το Βαμπίρ Λεστάτ» (1985), «Η Βασίλισσα των Καταραμένων» (1988)
Η αμερικανίδα συγγραφέας παρέλαβε τον θρύλο του βαμπίρ και τον ενέταξε σε μία προσωπική, ολοκληρωμένη μυθολογία, μέσα από μία σειρά έργων υπό τον γενικότερο τίτλο “The Vampire Chronicles”. Μεταξύ αυτών, ξεχώρισα ως χαρακτηριστικότερα τα τρία πρώτα, που εισάγουν με μία πληρότητα τον αναγνώστη σε αυτό τον μαγικό κόσμο. Με ιδιοφυή πλοκή, συνεχώς ανανεωνόμενο ενδιαφέρον και διατηρώντας τα γοτθικά στοιχεία (τα οποία μπορεί να μεταφέρει ανά τους αιώνες και τους πολιτισμούς με μαεστρία, χωρίς να χάνεται ο αισθησιασμός τους), η συγγραφέας έχει δομήσει ένα ασυναγώνιστο έργο.
Ακόμη περισσότερο όμως, κατάφερε να χειραφετήσει το Βαμπίρ από την θέση του τέρατος- ανταγωνιστή και να το ανθρωποποιήσει, χωρίς ταυτόχρονα να του αφαιρεί από την μαγεία, την γοητεία, την επικινδυνότητα και το μυστήριο. Τα βαμπίρ της Ράϊς αποκτούν προσωπικότητα, με συναισθήματα και έλλογους σκοπούς πέραν της αιμοποσίας, παραμένοντας όμως πλάσματα υπερφυσικά. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ίσως επίτευγμα αυτής της σπουδαίας λογοτέχνου! Κατ εμέ, δεν είναι δυνατόν να θεωρείται κάποιος θαυμαστής του είδους, χωρίς να έχει σκοπό να εντάξει την Άνν Ράϊς στα αναγνώσματά του.
21- Σούζαν Χίλλ, «Η Γυναίκα με τα Μαύρα» (1983)
Είχα την μεγάλη τύχη να παρακολουθήσω την θεατρική εκδοχή του συγκεκριμένου έργου με τους σπουδαίους Αλέκο Αλεξανδράκη και Δάνη Κατρανίδη, πολλά χρόνια πριν. Η εμπειρία ήταν… τρομακτική! Μαζί με την αμερικανίδα Ράϊς, η βραβευμένη, αγγλίδα Σούζαν Χίλλ (η μόνη εν ζωή συγγραφέας της παρούσας παρουσίασης) αποδεικνύει με το έργο της ότι δεν υπάρχουν τετριμμένα θέματα όταν υπάρχει συγγραφική ιδιοφυία.
Και μόνο ως τέτοια θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε μία δημιουργό που παρέλαβε όλα τα κλισέ παλαιότερων αιώνων ( όπως η στοιχειωμένη, απομονωμένη έπαυλη στην ομίχλη, ο «καταραμένος» ήρωας, οι παθολογικές οικογενειακές σχέσεις κλπ), για να δημιουργήσει μία ιστορία φαντασμάτων που, χρησιμοποιώντας ειπωμένα μοτίβα, καινοτομεί! Γι αυτό «Η Γυναίκα με τα Μαύρα» έχει μεταφερθεί με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο και τον κινηματογράφο, παρόλο που όλα τα μυθιστορήματά της είναι το ίδιο καταπληκτικά.
