του Στάθη Κεφαλούρου
Το πιο ιδιαίτερο και μακράν πιο ποιητικό μουσικό ντοκυμαντέρ των “26ες Νύχτες Πρεμιέρας” ήταν ο “Δρόμος της Σιωπής” που είδαμε χθες στις 2 Οκτωβρίου στο “Τριανόν”.
Το τιμώμενο πρόσωπο αρνήθηκε ευγενικά τα πάντα στον σκηνοθέτη. Την παρουσία του, την συμμετοχή του, την μουσική του, ακόμα και την μουσική που ακουγόταν μέσα από βίντεο. Τα υπόλοιπα βασικά μέλη του συγκροτήματος είτε καθ’ υπόδειξη του ιδίου είτε συγχρονιζόμενοι ψυχολογικά με την επιθυμία του παλιού τους φίλου, αρνήθηκαν επίσης κάθε βοήθεια στο κινηματογραφικό συνεργείο.
Ο Βέλγος σκηνοθέτης γεννήθηκε το 1973. Πρώτη φορά άκουσε τους Talk Talk το 1987. Με την εσωτερική λοιπόν δύναμη, που μόνο οι παιδικές μνήμες δίνουν, συνέχισε και πήγε στην Αγγλία να κάνει το ντοκυμαντέρ παρά τις διαφαινόμενες δυσκολίες. Επισκεπτόταν τόπους, όπου οι Talk Talk και κυρίως o αρχηγός τους, ο Mark Hollis, αυτή η μουσική ιδιοφυία, ζούσε και εμπνεόταν.
Επισκέφτηκε πόλεις και χωριά, κτίρια και εξοχές. Συνομίλησε με άλλους φίλους του απ’ τα παλιά. Ηχογράφησε έντομα και ζώα, χόρτα και δέντρα, αέρα και θάλασσα. Και ήταν τελικά σαν να άκουγες την μουσική των Talk Talk από τους τελευταίους τους κυρίως δίσκους, το Spirit of Eden και το laughing stock, που οι ειδικοί πλέον χαρακτηρίζουν ως πρόδρομους του post rock. Δεν ξέρω εάν με αυτόν τον έντεχνο τρόπο ο σκηνοθέτης μας υπέβαλε να ακούμε Talk Talk, αφού δεν του επιτρεπόταν να παίξει την μουσική τους και η έλλειψη αυτή γινόταν φανερή ιδίως στην αρχή. Δεν το ένιωσα έτσι. Ακόμα κι έτσι πάντως επιτυχία του είναι.
Επειδή ο Mark Hollis δεν είχε εκ του νόμου το δικαίωμα να του απαγορεύσει και την αναπαραγωγή παλαιών συνεντεύξεων του, ακούσαμε και κρατάμε μια απάντησή του σε δημοσιογράφο, που τον είχε ρωτήσει τί μουσική τελικά παίζει και εκείνος είχε απαντήσει μονολεκτικά και μονολόγιστα, humanitarian.
Το ντοκυμαντέρ μου άρεσε πάρα πολύ και προσωπικά το χαρακτηρίζω άκρως ποιητικό , διότι μου θύμισε κάτι που η μετριότητα μου έχει γράψει στο παρελθόν και που ο ίδιος ο σκηνοθέτης αφήνει να αποκαλυφθεί καθ’ όλη των διάρκεια των γυρισμάτων του, «Όταν φτάσεις στο σημείο ν’ αναρωτιέσαι Μα τι κάνω τώρα ; Τώρα τι κάνω ; ΚΑΝΤΟ κι αυτό που θα γίνει, θα’ ναι σωστό και πολύ πιθανόν, τέχνη».
Ο Mark Hollis έφυγε απ’ τη ζωή αυτή κατά την διάρκεια της δημιουργίας του ντοκυμαντέρ στις 25 Φεβρουαρίου του 2019. Η ταινία λοιπόν αυτή, τιμή προς το πρόσωπό του, που ο Mark Hollis, όπως έπρεπε, αρνήθηκε, έγινε πια ένας σιωπηλός κι απέριττος ύμνος προς την οσιακή αυτή μορφή της μουσικής, που ο ίδιος ήταν.
