του Γιάννη Χριστόπουλου, τενόρου
Η είδηση της εκδημίας του αγαπημένου μου φίλου Δημοσθένη Κούκουνα, εκτός από το αίσθημα θλίψης που με γέμισε φόρτωσε το νου μου με σκέψεις έντονης απαισιοδοξίας κι αυτό γιατί ο Δημοσθένης ήταν και θα είναι αναντικατάστατος
Εργάσθηκε αθόρυβα με ήθος χρόνια πολλά, για να διαφωτίσει το κοινό πάνω σε ζητήματα πολύ δύσκολα και κυρίως μέσα σε εντελώς εχθρικό περιβάλλον για την προβολή της αλήθειας. Ακόμα και σήμερα είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό πόσο πρωτοπόρος υπήρξε ο Δημοσθένης.
Μίλησε για πράγματα που η κρατούσα αντίληψη δεν ήταν ώριμη ούτε καν να συζητήσει. Το έκανε με ευπρέπεια και με κάτι ακόμα πιο σπάνιο, με σεβασμό στην αντίθετη άποψη.
Μέσα στο ήθος του πνευματικού κομματοτραμπουκισμού που όλοι μας έχουμε εκπαιδευτεί, ο Δημοσθένης ήταν ένας φάρος ευπρέπειας.
Κολλάζ από τεύχη των περιοδικών “Τότε” και “Λαβύρινθος”
Θυμάμαι σε προκλήσεις που δεχόταν η στάση του παρέμενε πάντα στάση ανθρώπου ευπρεπούς, τολμώ να πω σαν να κουβαλούσε πάνω του μια εποχή παρελθούσα. Γεμάτος ευαισθησία, εξαιρετική αίσθηση χιούμορ και ευπρέπειας.
Πολυγραφότατος για πολλά χρόνια έχω την πεποίθηση ότι οι επόμενες γενιές θα προστρέχουν στο έργο του για να διαμορφώσουν σφαιρική αντίληψη της ιστορίας, αλλά και να πληροφορηθούν περιστατικά τα οποία ελάχιστοι γνώριζαν κι αυτό γιατί ο Δημοσθένης από πολύ μικρός ως ανήσυχο πνεύμα βούτηξε μέσα στην ιστορική γνώση κι όχι μόνο.
Με πολλά σημαντικά πρόσωπα της σύγχρονης ιστορίας μας είχε προσωπική επαφή, έχοντας πρόσβαση σε πληροφορίες για πρόσωπα και καταστάσεις που ελάχιστοι είχαν τη δυνατότητα να έχουν.
να από τα καλύτερα βιβλία του εκλιπόντα Δημοσθένη Κούκουνα, “Η Ιστορία της Κατοχής” σε έξι μονοθεματικούς τόμους
Αυτό όμως που στα μάτια μου τον ψήλωνε όλο και περισσότερο είναι ότι ο Δημοσθένης μέσα σε μύριες δυσκολίες που περνούσε στην ζωή του, δεν διανοήθηκε ποτέ να “ξεπουληθεί”, μέχρι το τέλος του βίου του έμεινε ακλόνητος, ήρεμος στις αρχές και τις πεποιθήσεις του, δίχως καμιά κακία και κανένα ίχνος συμπλέγματος, κατανοούσε πλήρως την σύνθεση αυτού που για χάρη συντομίας αποκαλούμε ζωή.
Δημοσθένη θα λείψεις σε εμάς τους φίλους σου που σε αγαπήσαμε αλλά θα λείψεις ακόμα περισσότερο σ’όλους τους Έλληνες που σε ακολουθούσαν μέσα από τα βιβλία σου και σε αγάπησαν για αυτό που απλόχερα τους έδωσες σαν ένας σύγχρονος Προμηθέας.
