του Σταύρου Χριστοδούλου
Eχει τελειώσει ο Β’ ΠΠ, ο Βασιλιάς Γεώργιος ΣΤ’ πεθαίνει και στον θρόνο της Μ. Βρετανίας ανεβαίνει ένα κορίτσι που σιχαίνεται ένα πράγμα: τον θρόνο. Η υποχρέωση έχει μετατοπιστεί ψυχικά για αργότερα, αφού πρώτα αφιερώσει χρόνο στην συζυγική της ζωή, στην στήριξη της καριέρας του άνδρα της και στην μαθητεία της ίσως κοντά στον βασιλιά. Όμως, «δεν υπάρχει καταλληλότερος ηγέτης, από αυτόν που δεν θέλει να ηγηθεί». Έτσι η μικρή Λίλιμπετ μεταμορφώνεται «από τον Θεό» που έδωσε το Στέμμα, σε βασίλισσα Ελισάβετ Β’.
Υπάρχει μία ευρέως αποδεκτή γνώμη μεταξύ των ανθρώπων, πως η ηγεσία είναι ουτοπία. Ο μονάρχης έχει εξουσία, πλούτο, δόξα, φήμη. Ποιος άνθρωπος δεν θέλει κάτι ή όλα αυτά που κατέχει ένας μονάρχης;
Η σειρά έρχεται να ανατρέψει την «λαϊκότητα». Σε ένα σύγχρονο υλιστικό μεταμοντέρνο περιβάλλον αναδεικνύονται διά της σειράς ζητήματα, επί των οποίων η εξουσία, ο πλούτος, η δόξα, η φήμη, όχι μόνο δεν δίδουν λύσεις, αλλά εντείνουν, περιπλέκουν, και κωλύουν. Επί παραδείγματι, ο ρόλος της γυναίκας, κόρης, συζύγου, μητέρας, αδελφής, φίλης, αναγκαστικά κατευνάζονται ή περιθωριοποιούνται επίπονα χάριν του Στέμματος. Σε μία υποθετική συνομιλία με την γιαγιά της ακούγεται η φράση: «Μαζί με τον πατέρα σου, θάψε και την Ελισάβετ. Θα υπάρξουν άπειρες στιγμές, που η Ελισάβετ θα έρθει σε σύγκρουση με το Στέμμα. Το Στέμμα όμως πρέπει πάντοτε να νικά. Το Στέμμα πάντα νικά».
Είναι μία εποχή απομυθοποίησης και αποκαθήλωσης του θεσμού της βασιλείας. Πλήττεται στις περισσότερες χώρες όπου υφίστατο. Αν και άνευ ουσιαστικών αρμοδιοτήτων, ο Μονάρχης είναι ρυθμιστής του πολιτεύματος, ένα κράμα μεταξύ πλατωνικού ιδανικού και ροκστάρ. Η σειρά παίρνει τη θέση του απολογητή, εξηγώντας λεπτές ισορροπίες. Ο μονάρχης ως υπερέχον, απρόσβλητος, ακατάδεκτος μπροστά στην βρωμιά της πολιτικής, πολιτικός. Ο πλούτος του ως εχέγγυο αξιόπιστης αυτάρκειας μπροστά στην πιθανή απληστία. Η δόξα ως απτό, αιωνόβιο, κινητοποιούν σύμβολο του συγκεκριμένου εθνικού τρόπου. Η φήμη ως μέσο άσκησης εύθραυστης πολιτικής.
Βλέπει ο θεατής την βασίλισσα να σώζει την εξωτερική πολιτική με έναν χορό, τον γάμο της τίκτοντας ένα παιδί, την αδελφική σχέση με επίκληση του καθήκοντος. Ο τρόπος διαχείρισης των κρίσεων, των αντικρουόμενων ρόλων, της αλματώδους ανάπτυξης της τεχνολογίας εν συνδυασμώ με την αξία της παράδοσης, της ίδιας εν τέλει καθημερινότητας, συνιστά ένα μάθημα αυτογνωσίας και αυτοκυβερνούμενης πορείας. Το ιστορικό πλέον γεγονός της μακροβιότερης απόλυτης μοναρχίας στο πρόσωπο της Ελισάβετ Β’ σφραγίζει την αλήθεια των όσων προελέχθησαν.
Και είναι όντως επίμοχθη εργασία. Ένα νεκρό από δράση πλάνο, γεμάτο πορτραίτα πεθαμένων στο ενδιάμεσο ενός τοίχου με επιχρυσωμένα δοκάρια, και δύο πορφυροί καναπέδες να πληγώνουν με το βάρος τους τα χαλιά του άδειου από ζωντανούς Buckingham, δεν το λέει κάποιος εύκολα σκηνοθετική πρωτοπορία, με την πρώτη ματιά. Η δράση εγκλωβίζεται στον εσωτερικό κόσμο. Είναι πάντοτε εσωτερική. Η απουσία είναι παρουσία. Όλοι ζούν, μιλούν, αντιδρούν, μεγαλώνουν, αλλά κανείς δεν κινείται ουσιαστικά. Το άχθος του ρόλου της Ελισάβετ επισκιάζει τα υπόλοιπα συμβεβηκότα, σχεδόν εξαφανίζοντας τα. Ο θεατής, λοιπόν, βρίσκεται στην στενόχωρη θέση να μετέχει χωρίς πάθος ∙ αυτή είναι η μεγαλοπρέπεια της σειράς. Και που να βρει τρόπο να παθιαστεί αφού κάθε πιθανή επιλογή στην πλοκή, από πλευράς πρωταγωνιστών, είναι μία λαθεμένη επιλογή!
Εν κατακλείδι, το “The Crown” από το Netflix μας χάρισε την πιο πολυδάπανη σειρά που δημιουργήθηκε άχρι σήμερα, εκφράζοντας οπτικά την σημασία εννοιών όπως: πατριωτισμός, καθήκον, ευθύνη, ρόλος, ανθρωπιά, γυναίκα, πλούτος, επιρροή, φιλία, παράδοση.
Ο χρόνος, στην σειρά, παίρνει τη θέση δίπλα στα άλλα συστατικά. Δεν είναι πανδαμάτωρ. Και αυτό, γιατί έπρεπε να στηθεί μία σειρά, μία ηθοποιία, που στο «τότε» του χρόνου της πλοκής (ήτοι 1952 και έπειτα) να εκφραστεί το «πάντα» των ανθρώπων. Καταλήγοντας, έπειτα τούτων, διαφαίνεται πως είναι πως σειρά Συντηρητική, πηγαία, μελετώντας την πρωτογενή δράση μιάς κοπέλας, και πρωτότυπη, καθώς φέρνει σε αντίθεση το κατασπαράζον-καταναλωτικό πρότυπο του σήμερα, με την αυτοτελή αξία της Συντήρησης του αιώνιου παραδοσιακού. Αν σας πείσαμε, ελπίζουμε να απολαύσετε τους δύο πρώτους κύκλους έως τώρα!
του Σταύρου Χριστοδούλου
Πηγή: diesy.gr
