ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ

Δεν βρέθηκαν άρθρα

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε μας:
10 February, 2025
ΚεντρικήΚΡΙΤΙΚΕΣBRIAN AND ROGER ENO: Μια οικογενειακή υπόθεση στη σκιά της Ακρόπολης

BRIAN AND ROGER ENO: Μια οικογενειακή υπόθεση στη σκιά της Ακρόπολης

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2021 -Ωδείο Ηρώδου Αττικού

“Χθες κατά τη διάρκεια της πρόβας που διενεργήσαμε εδώ σε αυτή την ιερή σκηνή του τόπου σας, έβρεχε στάχτη, έπεφταν από τον ουρανό κομμάτια τέφρας πάνω στα όργανά μας… Και σκέφτηκα αμέσως, κοίτα να δεις, παίζουμε στο λίκνο του Δυτικού Πολιτισμού, πιθανότατα μαρτυρώντας το τέλος του!…”

Αν θα έπρεπε να επιλέξω μια φράση από τις μπόλικες που ακούσαμε από τους άκρως επικοινωνιακούς αδελφούς από σκηνής, πιστεύω πως τούτη τα είπε όλα. Με το όνομά τους!…

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Κατάνυξη. Νοσταλγική κατάνυξη.

Με αυτές τις λέξεις και μόνο θα μπορούσε να ολοκληρωθεί καίρια και γλαφυρά η ανταπόκριση τούτης της πολυαναμενόμενης βραδιάς. Άλλωστε ο εντελώς minimal χαρακτήρας των συνθέσεων που παρουσιάστηκαν στο πάλκο του υπέρλαμπρου Ηρωδείου συνηγορεί. “Σήμερα παίζουμε για τους Θεούς” αναφώνησε ο Brian Eno τιμώντας ξεκάθαρα τη φιλοξενία του μοναδικού ιστορικού μνημείου της UNESCO…

Ήταν η πρώτη φορά στην συναυλαική ιστορία των δυο συγγενών που έπαιξαν μαζί. Γεγονός που τιμήθηκε υπέρ το δέον από τους Έλληνες θαυμαστές τους, αφού εν τω μέσω διακοπών, της επάρατης πανδημίας, μα και της πύρινης λαίλαπας, οι κερκίδες του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού γέμισαν κυριολεκτικά, με τις απαραίτητες αποστάσεις φυσικά να τηρούνται κατά γράμμα.

Όμως ο Brian και ο αδερφός του συνεργάζονται δισκογραφικά από το 1983. Απαρχή αυτής της μακρόχρονης πορείας υπήρξε η μουσική υπόκρουση του ντοκιμαντέρ “For All Mankind” που κατέγραφε την πρώτη προσσελήνωση του Apollo και παρήγαγε ο τιτάνιος Daniel Lanois. Η οποία εν τέλει αποτέλεσε το μνημειώδες άλμπουμ “Apollo: Atmospheres Αnd Soundtracks”. Τα soundtracks που ακολούθησαν πολλά και διακεκριμένα. Τόσο, που  το δίδυμο υπήρξε μάλιστα υποψήφιο για βραβείο BAFTA με το soundtrack της μίνι τηλεοπτικής σειράς “Mr. Wroe’s Virgins” του Danny Boyle (1993). Όσο για το “Mixing Colours”, χρειάστηκαν δεκαπέντε ολάκερα χρόνια για να πάρει την οριτσική του μορφή.

 

Το πρόγραμμα ξεκίνησε λίγο μετά τις εννιάμισι για να ολοκληρωθεί ελάχιστα πριν της έντεκα. Δεν ήταν λίγο, μα το ονειρευόμασταν περισσότερο. Και ενώ δεν υπήρχε καταγεγραμμένο διάλειμμα, μια μικρή διακοπή κάπου μετά τη μέση ουσιαστικά το χώρισε σε δυο μέρη. Στο πρώτο απολαύσαμε λοιπόν σχεδόν όλο το νέο τους κοινό εγχείρημα που κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 2020, το ambient / new age / electronic “Mixing Colours”. Και μάλιστα σε παγκόσμια συναυλιακή πρεμιέρα. Γεγονός που ήθελε την  Deutsche Grammophon να καταγράφει το γεγονός οπτικοακουστικά, με σκοπό την μελλοντική έκδοσή του!

Και να σου αρχικά ο Roger σε ρόλο πρωταγωνιστικό, καθισμένος στο grand piano του μα και όρθιος, με το ακορντεόν του. Η διάθεσή του πολύ πρόσχαρη έως και χιουμοριστική απέναντί μας. Κάτι μου λέει πως δεν ήμουν ο μόνος εκεί που σκέφτηκα “έχει γούστο αλυχτώντας δεκαετίες για τον Brian ζωντανό επί σκηνής, να τον δω εν τέλει μονάχα σε ρόλο δεύτερο…”. Θυμίζω πως αυτή ήταν η ένατη συναυλία του αρχιερέα των παραπάνω ιδιωμάτων τα τελευταία τριάντα χρόνια! «Είναι ένα γεγονός τόσο σπάνιο, όσο το να συμβεί έκλειψη ηλίου και έκλειψη σελήνης μέσα στην ίδια μέρα» δήλωσαν άλλωστε κι δυο τους αστειευόμενοι για τούτη την αλήθεια. Ευτυχώς, τούτος ο στιγμιαίος φόβος μου εξανεμίστηκε μονομιάς λίγο πριν τη μέση της συναυλίας.

Στο έκτο κομμάτι ανέβηκε ώστε να συνδράμει στη σκηνή  η ανιψιά του Brian, η κόρη του Roger, η Cecilia. Σε ρόλο μιας δεύτερης Lisa Gerrard (Dead Can Dance), έχτισε ως το τέλος με τα αιθέρια, αλλόκοσμα φωνητικά της, είτε με φθόγγους είτε με στίχους, το Ονειρικό. Στο έβδομο εμφανίστηκε επί σκηνής και ο τέταρτος της παρέας, ο κιθαρίστας Leo Abrahams. Εκ του αποτελέσματος, παίζει να ήταν το πιο αβίαστο νυχτοκάματο της καριέρας του, αφού η παρουσία και η συνεισφορά του του στάθηκε απίστευτα διακριτική, αν όχι πιο μινιμαλιστική και από αυτή καθαυτή την προσφερόμενη μουσική. Eνώ σε όλη την διάρκεια τςη συναυλίας συνέδραμε στα κήμπορντς ο Peter Clivers παίρνοντας θέση δίπλα στον Brian Eno.

 

Στο δεύτερο μέρος του σόου ακούσαμε αρκετές παλαιότερες συνθέσεις μα και μια ακυκλοφόρητη της οποίας δυστυχώς δεν κατάφερα να καταλάβω τον τίτλο, παρότι η ακουστική ήταν επί το πλείστον καλή. Αυτό που κατάλαβα είναι πως ο Brian δε θυμόταν απ’ έξω τους στίχους και μας το’πε ειλικρινώς. Όμως δεν ξέρω εσύ, μα εγώ έπαθα κάτι τις με το που μπήκε το λατρεμένο μου “By This River” από το αγαπημένο μου “Before and After Science” του 1997.

“Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό να ευχαριστώ από καρδιάς τη διοργάνωση που υπήρξε άρτια έως και ιδανική” ομολόγησε από μικροφώνου λίγο πριν το τέλος ο φαλακρός πρωταγωνιστής. “…Μας υποδέχθηκαν με  πλέριο νοιάξιμο και ζεστασιά. Σας θυμίσω. Αυτό που απολαμβάνετε τώρα είναι το πιο εύκολο κομμάτι της όλης υπόθεσης. Τα δύσκολα προηγήθηκαν. Και δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να καταφέρεις ένα τέτοιο αποτέλεσμα εν τω μέσω της πανδημίας του κορονοϊού!… Πρόκειται για άθλο” ήταν πάνω-κάτω τα λόγια που αποστήθισα. Λόγια πολύτιμα, ενός πολύτιμου μουσικοσυνθέτη. Ενός πολύτιμου ανθρώπου.

Μοιραστείτε