του Κώστα Τάταρη
Γράφει ο παραδοσιοκράτης φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα για την Αυτοκρατορία:
“Συμφώνως με την Παράδοση κάθε εξουσία είναι ψευδής, κάθε νόμος είναι άδικος και βάρβαρος, κάθε θεσμός είναι κενός και εφήμερος, εάν δεν ορίζεται στην ανώτερη αρχή της Ύπαρξης και δεν προσανατολίζεται “ανοδικά”. Ο παραδοσιακός άνθρωπος γνώριζε τη γέφυρα μεταξύ των δύο κόσμων. Γνώριζε τους δύο τρόπους για να προσεγγίζει την υπερβατικότητα, δηλαδή την ηρωική δράση και τον στοχασμό, γνώριζε τη μεσολάβηση, δηλαδή την τελετουργία και τη πίστη. Γνώριζε το γήινο πολιτικό σύμβολο, δηλαδή την Αυτοκρατορία”
Η διαφορά μεταξύ αποικιοκρατίας και Αυτοκρατορίας – στην ανώτερη, δηλ. αληθινή διάστασή της – είναι ότι στην πρώτη περίπτωση υπάρχει μια “Μητρόπολη” που απορροφά τα πάντα και καταπιέζει τους πάντες, ενώ στη δεύτερη ένα ζωντανό υλικό και πνευματικό “Κέντρο ” που παρέχει “νόημα βίου” στους πάντες και δίνει περιεχόμενο στα πάντα.
Στις 11 Μαΐου 330 μ.Χ γεννήθηκε το πνευματικό και πολιτειακό μέγεθος, που όχι μόνο ως υπόσχεση, αλλά και ως ολοκλήρωση της υπόσχεσης, Αλεξανδρινών και Ρωμαίων, υπήρξε η αληθής Αυτοκρατορία.