ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε μας:
19 March, 2024
ΚεντρικήΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΤι θα έλεγε σήμερα ο Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν για το Βrexit ;

Τι θα έλεγε σήμερα ο Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν για το Βrexit ;

του Γκιουνάρ Μπιόρνσον για το Katehon

O Tζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν πέθανε το 1973, την χρονιά που το Ηνωμένο Βασίλειο έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας η οποία αργότερα εξελίχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είχε την ευκαιρία να νοιώσει την γοητεία της χώρας του να είναι στην Ε.Ε . Παρόλα αυτά θα στήσουμε ένα φανταστικό πείραμα για να καταλάβουμε το πως και το γιατί ένας από τους μεγαλύτερους Εγγλέζους του προηγούμενου αιώνα θα ένοιωθε για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την πιθανότητα του να την εγκαταλείψει.

Ένα από τα πιο επικίνδυνα πράγματα στην Ε.Ε είναι η υπερβολική γραφειοκρατικοποίηση και η κυριαρχία μιας αυτοεπιβαλόμενης επίλεκτης ελίτ κατευθυνόμενης προς τις ιδέες της προόδου, η οποία υποκινεί μαζική μετανάστευση και δεν νοιάζεται για τις ταυτότητες των εθνών. Ο Τόλκιν περιέγραψε μια τέτοια κοινωνία στο κεφάλαιο “Το Ξεκαθάρισμα του Σάιρ”:

“Πολλοί άνθρωποι, οι περισσότεροι κακούργοι, ήρθαν με μεγάλα κάρα, μερικοί για να μεταφέρουν τα αγαθά προς τον Νότο και άλλοι για να μείνουν. Και ήρθαν και άλλοι. Και πριν καταλάβουμε που ήμασταν, φυτεύθηκαν παντού σε όλο το Σάιρ και έκοβαν δένδρα και έσκαβαν και έκτιζαν οι ίδιοι αποθήκες και σπίτια, όπως τους άρεσε. Σύντομα άρχισαν να το διαφεντεύουν και να παίρνουν ότι ήθελαν.
Τα πάντα εκτός από τους κανονισμούς έγιναν μικρότερα και μικρότερα”.

O Tζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν ήταν ένας συντηρητικός που εναντιωνόταν στην τάσεις του Κράτους η του Ευρωπαϊκού να ελέγξει τις ζωές των καθημερινών ανθρώπων, όπως ανέφερε σε ένα από τα γράμματα στον γιό του Κρίστοφερ:

“Oι πολιτικές μου απόψεις τείνουν όλο και περισσότερο προς την Αναρχία (φιλοσοφικά κατανοούμενη να σημαίνει κατάργηση του ελέγχου, όχι αξύριστοι άνθρωποι με βόμβες ) η προς την μη Συνταγματική Μοναρχία”

Εναντιωνόταν στο σύγχρονο κράτος ως ένα γιγάντιο , υπερβολικά ρασιοναλιστικό μηχανισμό, όπου η διακυβέρνηση συγκεντρώνεται στα χέρια ανθρώπων άπληστων για εξουσία, οι οποίοι έχουν αμαρτωλές Εωσφορικές φιλοδοξίες να κυβερνήσουν και κάνουν το κάθε τι για να εκπληρώσουν το όνειρο της υπέρμετρης ορθολογικότητας:

“Οι μεσαιωνικοί άνθρωποι ήταν πολύ σωστοί στο να θεωρούν το nolo episcopari (την ευγενική άρνηση για δυο φορές των υποψήφιων για την θέση του επίσκοπου) ως καλύτερο λόγο που μπορεί να δώσει σε άλλους για να τον κάνουν επίσκοπο”.

Αυτός είναι ο λόγος που απέρριπτε την αποξενωμένη φύση του σύγχρονου κράτους και εξυμνούσε κάθε σημάδι ανθρώπινης μη γραφειοκρατικής και μη τυπικής πολιτικά συμπεριφοράς αυτών που κυβερνούν:

“Δώστε μου ένα βασιλιά που το κύριο του ενδιαφέρον στην ζωή είναι γραμματόσημα, σιδηρόδρομοι η αγώνας αλόγων και ο οποίος έχει την εξουσία να απολύσει τον Βεζύρη του (η όπως αλλιώς θέλετε να τον αποκαλείτε) αν δεν του αρέσει η κόψη του παντελονιού του”.

Και αν ήταν τόσο εξοργισμένος από την γραφειοκρατεία της Βρετανίας του καιρού του, τότε μπορείται να φανταστείτε την αντίδραση του στις Βρυξέλλες με τους διοικητικούς μηχανισμούς και κανονισμούς.

Σύμφωνα με τους ιδρυτές της ΕΕ, η ένωση ήταν να γίνει ένα από τα μπλοκς του παγκοσμιοποιημένου κόσμου, όπου οι εθνικές ταυτότητες των λαών θα ξεφτίζουν. Αυτή η ιδέα υποστηριζόταν τόσο από τους Ευρωπαίους, όσο και από τους Αμερικανούς γκλομπαλιστές. Στην διάρκεια της ζωής του, ο Τζ Ρ.Ρ. Τόλκιν ήταν σκληρός αντίπαλος αυτής της ιδέας, δηλώνοντας σε ένα γράμμα προς τον γιό του Κρίστοφερ Τόλκιν με ημερομηνία 9 Δεκεμβρίου 1943:

“Όσο μεγαλύτερα γίνονται τα πράγματα, τόσο μικρότερη, πιο βαρετή η επίπεδη γίνεται η γη. Αρχίζει να γίνεται ένα θορυβώδες μικρό προάστιο στα περίχωρα. Όταν έχεις εισάγει την αμερικάνικη υγειονομία, τα σεμινάρια τόνωσης του ηθικού των εργαζομένων, τον φεμινισμό και την μαζική παραγωγή σε όλη την Εγγυς Ανατολή, την Μέση Ανατολή, την Άπω Ανατολή, την ΕΣΣΔ, τις Πάμπες της Λατινικής Αμερικής, το Ελ Γκραν Τσάκο, την Λεκάνη του Ποταμού Δούναβη, την Υποσαχάρια Αφρική, την Εντεύθεν, Μακρόθεν και Εσώτερη Μουμπολάνδη, την Γκοντουαναλάνδη, τηνΛάσσα και τα χωριά του σκοτεινού Μπέρκσάιρ, πόσο ευτυχισμένοι θα είμαστε; Δεν θα υπάρχει μέρος για να κρυφτούμε. Σε οποιοδήποτε βαθμό θα πρέπει να κόψει κανείς το ταξείδι. Δεν θα υπάρχει μέρος για να πας. Έτσι πιστεύω οι άνθρωποι θα ζουν όλο και πιο γρήγορα. Ο Συνταγματάρχης Νοξ λέει ότι το 1/8 του παγκόσμιου πληθυσμού μιλάει ‘Αγγλικά” και ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη γλωσσική ομάδα. Αν αυτό είναι αλήθεια , ντροπή. Είθε η κατάρα της Βαβέλ να πέσει να κτυπήσει όλες τις γλώσσες μέχρι να ακούγονται σαν γλώσσα των βρεφών Θα είναι το ίδιο πράγμα. Πιστεύω ότι θα πρέπει να αρνηθώ να μιλώ οτιδήποτε πέρα από τα Παλαιά Μαρκιανά. Σοβαρά όμως τώρα: Νομίζω ότι όλος αυτός ο αμερικάνικου τύπου κοσμοπολιτισμός είναι τρομακτικός.”

Φοβερά ενδιαφέρον είναι πως περιγράφει ο Τόλκιν τον Σάρουμαν, τον οποίον ηθελημένα τον έχει κάνει να ακούγεται σαν “προοδευτικός” πολιτικός, όπως οι αντιπρόσωποι της τάξης των Βρετανών και Ευρωπαίων πολιτικών, που δικαιολογούν το κάθε τι στο όνομα της τάξης και της προόδου. Η επιχειρηματολογία του στον “Άρχοντα των Δακτυλιδιών” είναι παρόμοιος με αυτούς που θέλουν να τρομοκρατήσουν τους Βρετανούς λέγοντας ότι με το να εγκαταλείψουν την ΕΕ θα σημαίνει απώλεια της επιρροής σε αυτήν την μεγάλη εξουσία που συγκεντρώνεται στις Βρυξέλλες:

“Μια νέα Δύναμη ανέρχεται. Εναντίον της, οι παλιοί σύμμαχοι και πολιτικές δεν θα μας βοηθήσουν καθόλου. Τότε υπάρχει μια επιλογή που απλώνεται μπροστά σας. Να ενωθούμε με αυτήν την Δύναμη. Με αυτόν τον τρόπο υπάρχει ελπίδα. Η νίκη της είναι κοντά και θα υπάρξει πλούσια ανταμοιβή για αυτούς που την βοήθησαν. Όσο μεγαλώνει η Δύναμη, οι αποδεδειγμένα φίλοι της επίσης θα αυξάνονται και οι Σοφοί, όπως εσείς και εγώ , μπορούμε με υπομονή να καταλήξουμε στο τέλος να κατευθύνουμε τις υποθέσεις της, να την ελέγχουμε. Μπορούμε να περιμένουμε την κατάλληλη ευκαιρία, μπορεί να έχουμε τις σκέψεις στις καρδιές μας., αποδοκιμάζοντας ίσως κακά που γίνονται στην διάρκεια της διαδρομής, αλλά εγκρίνοντας το τελικό και υψηλό σκοπό: Γνώση, Εξουσία και Τάξη. Όλα αυτά που μέχρι τώρα έχουμε προσπαθήσει μάταια να επιτύχουμε, έχει παρακωλυθεί παρά βοηθηθεί από τους αδύναμους η τεμπέληδες φίλους μας. Δεν χρειάζεται, δεν πρέπει να υπάρξει αλλαγή στα σχέδια μας, μόνο στα μέσα μας”.

Στο δοκίμιο του “Σχετικά με τα παραμύθια” , ο Τόλκιν ανταποκρίνεται στην κριτική περί φυγής από την πραγματικότητα, κάτι για το οποίο κατηγορούνται οι υποστηριχτές του Βrexit:

“Αν ένας στρατιώτης φυλακισθεί από τον εχθρό, δεν θεωρούμε καθήκον του να δραπετεύσει;Αν εκτιμούμε την ελευθερία του μυαλού και του σώματος, αν είμαστε υποστηριχτές της ελευθερίας, τότε είναι το βασικό μας καθήκον να δραπετεύσουμε και να πάρουμε μαζί μας όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε”

Σύμφωνα με τον Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν, η ματαιότητα της αντίστασης στο κακό δεν είναι λόγος για υποχώρηση. Η Γερμανική ταυτότητα, η ταυτότητα των προγόνων των Εγγλέζων, ήταν εσχατολογικά κατευθυνόμενη προς τον Θάνατο των Θεών, όμως αυτό δεν τους έκανε να γίνουν μέρος του Χάους και του Κακού. Πολλοί πιστεύουν ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι προκαθορισμένο αποτέλεσμα. Αναμένονται πολλαπλές εκλογικές νοθείες, αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να μας κάνει να σταματήσουμε αυτούς που θέλουν να αντισταθούν:

“Η βασικά παρόμοια ηρωική ψυχική διάθεση της αρχαίας Αγγλίας και Σκανδιναβίας δεν μπορεί να βασιστεί πάνω σε (η ίσως προτιμότερο, δεν μπορεί να έχει γεννήσει) μυθολογίες που αποκλίνουν σε αυτό το βασικό σημείο. “Οι Βόρειοι Θεοί” γράφει ο Κέρ “ έχουν μια ενθουσιαστική υπερβολή όταν πολεμούν, που τους κάνει να μοιάζουν περισσότερο με Τιτάνες παρά με Ολύμπιους Θεούς, μόνο που βρίσκονται στην σωστή πλευρά, παρόλο που αυτή δεν είναι η πλευρά που κερδίζει. Η πλευρά που κερδίζει είναι αυτή του Χάους και της απουσίας λογικής. -μυθολογικά αυτή των τεράτων – αλλά οι Θεοί, που νικούνται σκέπτονται ότι η ήττα δεν είναι αναίρεση Και στον πόλεμο τους οι άνδρες είναι οι εκλεκτοί σύμμαχοι, που μπορούν όταν γίνονται ηρωικοί να μετέχουν αυτής της απόλυτης αντίστασης, τέλειας γιατί είναι ανέλπιδη”.

Ένα από τα τελευταία επιχειρήματα από το στρατόπεδο των Remainers, είναι ότι το Brexit μπορεί να αμβλύνει τις εσωτερικές διαμάχες μέσα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Από την στιγμή που οι Σκωτσέζοι, οι Ουαλλοί και οι Βορειο-Ιρλανδοί είναι ενάντια στο Brexit και αν το Ηνωμένο Βασίλειο εγκαταλείψει την ΕΕ, η απόφαση θα παρθεί κυρίως από Εγγλέζους. Ο Τόλκιν δεν θα ασχολιόταν με αυτό το θέμα, επειδή περιέγραφε τον εαυτό του ως πατριώτη της Αγγλίας, αλλά όχι της Μεγάλης Βρετανίας και έβλεπε την Αγγλία ως φυλακισμένο του Βρεταννικού ιμπεριαλισμού (ο οποίος δεν ήταν ούτε καν τόσο εθνικά σάπιος όσο ο ιμπεριαλισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης σήμερα ) Είπε:

“Αγαπώ την Αγγλία, αλλά όχι την Μεγάλη Βρετανία και σίγουρα όχι την Βρεταννική Κοινοπολιτεία.

Έχω την μεγαλύτερη συμπόνοια για το Βέλγιο – το οποίο έχει το σωστό μέγεθος που θα έπρεπε να έχει οποιαδήποτε χώρα. Μακάρι η δικιά μου χώρα να οριζόταν ακόμη από τις θάλασσες του Τουήντ και τα τείχη της Ουαλίας (“Το Οικογενειακό Άλμπουμ του Τόλκιν, 1992, σελίδα 69).

Αν ο Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν ζούσε σήμερα, το πιθανότερο θα ήταν να ψήφιζε υπέρ του Brexit. Ήξερε το τίμημα της ελευθερίας και ήθελε ένα άλλο μέλλον για την Αγγλία από την χειραγώγηση και την καταστροφή από την γραφειοκρατική μηχανή του φιλελεύθερου τέρατος των Βρυξελλών.

Ο Γκιούναρ Μπιορνσον είναι καθηγητής Πρακτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Το Katehon είναι περιοδικό Γεωπολιτικής του Αλεξάντρ Ντούγκιν

Πηγή: katehon.com

Μοιραστείτε